Οι νεοσσοί των τεχνών Εκτύπωση E-mail

Aπό την Νουνιά Γεραμιάν

Τεύχος: Aπρίλιος-Ιούνιος 2011

 

 

Είναι νέοι και ωραίοι (και όχι μόνο επειδή είναι ευειδείς), είναι ευαίσθητοι και τολμηροί. Αναφερόμαστε σε τρεις νέους καλλιτέχνες, οι οποίοι συστήθηκαν στο ευρύ κοινό μέσα από τις πρόσφατες επαγγελματικές επιλογές τους οι οποίες δεν είναι οι πρώτες, καθώς και οι τρεις έχουν μια μικρή ή μεγαλύτερη εμπειρία στον τομέα τους και γι' αυτό ο τίτλος του παρόντος αφιερώματος ενδεχομένως να τους αδικεί λίγο.

Το φωτεινό βλέμμα και το χαμόγελό τους διευκόλυναν στο να αναπτυχθεί μια φιλική συζήτηση η οποία εκτός των άλλων περιελάμβανε και ερωτήσεις σχετικά με την επιλογή του επαγγέλματός τους, τις δυσκολίες του και τις χαρές του, τα μελλοντικά τους σχέδια, τη σχέση τους με την τεχνολογία, τη σχέση των θετικών επιστημών με τις τέχνες και ακόμα για την τέχνη ως βιοποριστικού μέσου. Ελάτε λοιπόν να τους «ακούσουμε» μαζί και να προσπαθήσουμε να τους γνωρίσουμε λίγο καλύτερα, δίνοντας πρώτα τον λόγο στην κυρία της συντροφιάς μας, όπως άλλωστε επιτάσσουν και οι κανόνες καλής συμπεριφοράς.

 

Ναζίκ Αϊδινιάν

 

Το θέατρο με έχει κερδίσει αλλά θέλω να το κερδίσω και εγώ!!

 

Απόφοιτος της Πολυτεχνικής Σχολής Μηχανολόγων και Αεροναυπηγών Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών (2006). Απόφοιτος της Δραματικής σχολής «Εμπρός-Θέατρο-Εργαστήριον (2010). Συμμετοχή στις παραστάσεις «Ο Θρίαμβος του Έρωτα» (2011), «Αγγέλα» (2010) και «Τίτα-Λου» (2010). Συμμετοχή στην κινηματογραφική ταινία «Τρίτη» (Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2010).

 

Ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των θετικών επιστημών και των τεχνών είναι η ύπαρξη κανόνων, οι οποίοι πρέπει να ακολουθούνται ώστε να οδηγήσουν στο σωστό αποτέλεσμα. Αυτή είναι η τεχνική. Στην υποκριτική τέχνη βέβαια υπεισέρχεται και ο συναισθηματικός παράγων, καίριο στοιχείο το οποίο θα βοηθήσει το πλησίασμα του ηθοποιού με το κοινό. Είναι η κατάθεση της ψυχής του ηθοποιού για να αισθανθεί ότι κέρδισε το ρόλο και τους θεατές του, όταν κι αυτοί με τη σειρά τους αποδείξουν στον ηθοποιό τη συμμετοχή τους με μια ανάσα τους, μια αυθόρμητη φράση-σχόλιο, μια έκφρασή τους ή ένα επιφώνημα κατά τη διάρκεια της παραστάσεως. Όταν συμβαίνει αυτό, ο ηθοποιός ενδυναμώνεται για να προχωρήσει, είναι μια πρώτη επιβεβαίωση.

Ωστόσο, κάθε παράσταση είναι διαφορετική γιατί -παρά το γεγονός ότι κάθε φορά οφείλουμε να επαναλαμβάνουμε ακριβώς τα ίδια πράγματα, τους ίδιους κανόνες- το αποτέλεσμα συνδέεται αφ' ενός με την προσωπική κατάσταση του ηθοποιού και αφ' ετέρου με το τι είδους θεατές θα έχει. Η σχέση λοιπόν ηθοποιού-θεατή είναι αμφίδρομη.

Η επιλογή τώρα του συγκεκριμένου έργου έγινε με πρόταση του Μιχάλη Χατζηνικολιδάκη, ο οποίος αγαπά το χωρίς βωμολοχίες κλασικό θέατρο και ιδιαιτέρως τον Μαριβώ, για τον τρόπο με τον οποίο μεταφέρει κάποιες αλήθειες και ο οποίος θέλησε να το σκηνοθετήσει κιόλας. Είχαμε όλοι μόλις αποφοιτήσει από τη θεατρική σχολή τον Ιούνιο 2010 και επιθυμούσαμε να ανεβάσουμε μια παράσταση. Κύριο μέλημά μας ήταν το πώς θα καταφέρουμε να αποδώσουμε ένα κλασικό κείμενο στη σύγχρονη εποχή και να ζωντανέψουμε τους χαρακτήρες του. Βεβαίως βοήθησε η μετάφραση του Ανδρέα Στάικου, όμως προσθέσαμε και πολλά αυτοσχεδιαστικά στοιχεία τα οποία ανακαλύπταμε και διαμορφώναμε κατά τη διάρκεια των προβών. Δουλέψαμε πολύ με την ομάδα μας και νομίζω ότι την αμφιβολία, την ανασφάλεια και την απειρία μας την μετατρέψαμε σε μια δημιουργική και αξιοπρεπή παράσταση, για την οποία πήραμε και καλές κριτικές.

Με ρωτάτε εάν είναι τολμηρό, στα όρια του θράσσους, το γεγονός ότι ανεβάσαμε μια παράσταση χωρίς προηγουμένως να έχουμε θητεύσει δίπλα σε καταξιωμένους και έμπειρους ηθοποιούς. Με λύπη σας λέω ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να σου δοθεί μια τέτοια ευκαιρία. Τώρα μάλιστα που οι παραγωγές έχουν μειωθεί, οι δυνατότητες είναι πιο περιορισμένες. Είναι πολύ δύσκολο να σε βρει και να σε επιλέξει κάποιος. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι θέλει προσπάθεια και κυνήγι, αλλά και από την πλευρά μας πρέπει να κάνουμε μια αρχή και είναι καλό που δίνεται χώρος στις νέες ομάδες διότι είναι πιθανό κάποιος να σε δει και να σου προτείνει μια συνεργασία.

Από αυτή την πρώτη μου επίσημη θεατρική εμπειρία πιστεύω ότι το «θράσσος μας» το οποίο θα ονόμαζα «άγνοια κινδύνου» και η απειρία μας σε συνδυασμό με την καλή συνεργασία της ομάδας μας μετέτρεψε τα αρνητικά στοιχεία του εγχειρήματός μας σε θετικά. Απόδειξη η συνέπειά μας στις οικονομικές υποχρεώσεις προς τους συνεργάτες μας (σκηνογράφους-ενδυματολόγους κλπ) -ενθαρρυντικά σχόλια σχετικά με τη νέα πνοή και τη φρεσκάδα της παραστάσεως καθώς και μια πρόταση την οποία λάβαμε για τη συμμετοχή μας με το ίδιο έργο για τρεις εβδομάδες σε ένα φεστιβάλ νέων ομάδων το οποίο θα διεξαχθεί τον Οκτώβριο-Νοέμβριο στο θέατρο «Μπάντμιντον».

Βεβαίως δεν εφησυχάζουμε. Συζητάμε με την ομάδα μήπως βρούμε κάποιο έργο το οποίο θα μας ενδιαφέρει. Παράλληλα, πρέπει να σας πω ότι δουλεύω και στα ΙΕΚ ως μηχανολόγος-μηχανικός, δηλαδή διδάσκω κάποιες ώρες πράγμα το οποίο με διευκολύνει να έχω τον απαιτούμενο χρόνο για το θέατρο, το οποίο επιθυμώ να υπηρετήσω. Η σκέψη για επιστροφή αποκλειστικά στην επιστήμη μου δεν υπάρχει προς το παρόν, όπου και εκεί οι δυσκολίες καθόλου δεν λείπουν.

Όσο για την εμπειρία μου στον κινηματογράφο και συγκεκριμένα στην ταινία «Τρίτη», αυτή πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια της σχολής. Ο καθηγητής μας Νίκος Κορνήλιος, μας ζήτησε βάσει αυτοσχεδιασμού να δημιουργήσουμε κάποιες ιστορίες. Η ταινία διαπραγματεύεται τις ζωές διαφορετικών ανθρώπων στη διάρκεια μιας ημέρας. Οι συνθήκες και ο τρόπος δουλειάς στον κινηματογράφο διαφέρουν από το θέατρο αλλά δεν μπορώ να μιλήσω με σαφήνεια επειδή η εμπειρία μου προέρχεται από τον αυτοσχεδιασμό όπου δούλεψα κατά κύριο λόγο με το σώμα επάνω σε μια δική μου μυθοπλασία. Η ταινία πάντως πήγε και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2010 και προσφάτως προβλήθηκε και στους κινηματογράφους. Το μικρόβιο του θεάτρου γεννήθηκε από τα μαθητικά μου κιόλας χρόνια. Συμμετείχα πάντα σε όλες τις σχολικές παραστάσεις. Ως φοιτήτρια παρακολούθησα ένα σεμινάριο στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας και έλαβα μέρος και σε χοροθεατρικές ομάδες και παραστάσεις.

Το θέατρο το αγαπώ, αλλά προς το παρόν δεν σκέπτομαι για περισσότερες μεταπτυχιακές σπουδές.

Εάν μπορέσω και τα καταφέρω να είμαι μέσα σ' αυτό, σίγουρα θα το ψάξω. Νοιώθω, ότι τώρα πρέπει να δοκιμαστώ ως ηθοποιός, εάν πραγματικά κάνω για αυτό, εάν θα υπάρξει προοπτική. Πάντως ένα είναι σίγουρο. Το θέατρο με έχει κερδίσει αλλά θέλω να το κερδίσω και εγώ!!

 

Οννίκ Κετσογιάν

 

Ένα κομμάτι του εαυτού μου δεν μπορεί να εκφραστεί διαφορετικά

 

Απόφοιτος της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης "Αρχή" Ν. Καρρά (2007-2010). Συμμετοχή στις παρα- στάσεις "Ε, Τζο" (2005), "Προμηθέας Δεσμώτης" (2006), "Πεταλούδα στο στομάχι" (2007), "Όνειρα" (2007), "Ο Παρδαλός Παπαγάλος" (2011). Σεμινάρια με τους: C. Grauzinis, R. Nieoczym, M. Sharnhorst, Τ. Κουλίεβα, Λ. Φιλίποβα, Τ. Καραχάλιο.

 

Τολμώ να πω ότι το θέατρο με βρήκε. Δεν το βρήκα εγώ. Όντας ένα μάλλον εσωστρεφές παιδί, πιστεύω ότι δεν σκεπτόμουν ποτέ ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Π.χ. συμμετείχα, ως είθισται, στις κλασικές σχολικές παραστάσεις ασυνείδητα και χωρίς ενδιαφέρον. Στην εφηβεία μου, όμως και λίγο πριν απ' αυτήν, ανακάλυψα ότι τα πράγματα γύρω μου τα αξιολογούσα μέσω της παρατηρήσεως και επειδή ήμουν περίπου «σπιτόγατος» θυμάμαι ότι όταν έβλεπα π.χ. μια κλασική ελληνική ταινία παρατηρούσα πολύ τις κινήσεις των ηθοποιών, πώς εκφράζονταν, τι έκαναν.

Επειδή πάντα αναζητούσα να περνώ ευχάριστα με τους φίλους μου, να γελώ, εξωτερικευόμουν, εκφραζόμουν και επικοινωνούσα μαζί τους με μια κωμική διάθεση, απόρροια νομίζω αυτών των παρατηρήσεών μου. Και ήταν οι φίλοι μου αυτοί οι οποίοι, αφού τελείωσα το στρατιωτικό μου, με παρότρυναν να αναζητήσω τρόπους καλλιέργειας αυτών των στοιχείων.

Έτσι βρέθηκα στο «ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ» του δήμου Πατραίων, όπου εκεί μίλαγαν απλώς για θέατρο και ξαφνικά μέσα σε έξι μήνες άλλαξα τρόπο σκέψεως. Το 1999 στα πλαίσια μιας εκδηλώσεως αυτού του θεατρικού εργαστηρίου, βρέθηκα επί σκηνής, σε μια χρονική στιγμή όπου αισθανόμουν την ανάγκη να καλύψω και την περιέργειά μου στο να εκτεθώ, όπου ανακαλύπτω τι σημαίνει να σε κυριεύει το άγχος.

Μετά από αυτήν την εμπειρία τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Συνειδητοποίησα ότι μ' ενδιαφέρει σοβαρά το θέατρο και ότι όφειλα να επενδύσω στη γνώση και στην εμβάθυνση, προκειμένου να το υπηρετήσω σωστά.

Τότε εντάχθηκα στο θεατρικό Βιομηχανικό Εργαστήρι «ΛΙΘΟΓΡΑΦΕΙΟ» της Πάτρας, το οποίο είχε δημιουργηθεί από επαγγελματίες ηθοποιούς με διευθυντή το Χρήστο Στρέπκο.

Στο «ΛΙΘΟΓΡΑΦΕΙΟ» διδάσκονταν μαθήματα όπως σε μια θεατρική αθηναϊκή σχολή δηλ. κινηματογράφος, μάσκα, κίνηση, μαθήματα υποκριτικής και λόγου κλπ.

Ανακάλυψα ότι για να υπηρετείς στο θέατρο, προϋποθέτει μια αυτοπειθαρχία και ότι το ίδιο το θέατρο θα σε διώξει εάν δεν αντέξεις στην προαπαιτούμενη συνέπεια.

Στη συνέχεια με τον Χ. Στρέπκο συνεργασθήκαμε και δημιουργήσαμε την ομάδα «ΜΗΧΑΝΗ ΤΕΧΝΗΣ» και από το 2004 είμαστε μαζί. Το 2006, μου δόθηκε η ευκαιρία σε ηλικία 30 ετών να παίξω «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου όταν η Πάτρα ήταν πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης.

Πολλή μεγάλη εμπειρία, αισθάνομαι τυχερός και ευλογημένος γιατί στην Ελλάδα είναι αρκετά δύσκολο να σου εμπιστευθούν ρόλο αρχαίας τραγωδίας σε νεαρή σχετικά ηλικία. Και προκειμένου να ολοκληρώσω τον κύκλο των σπουδών μου έχοντας μια σημαντική εμπειρία, έκρινα ότι έπρεπε να παρακολουθήσω μαθήματα και σε μια θεατρική σχολή της Αθήνας. Βλέπετε λοιπόν ότι έκανα λίγο ανάποδα πράγματα!!

Σε σενάριο του Χρήστου Στρέπκου ανεβάσαμε φέτος το έργο «Ο παρδαλός παπαγάλος», ένα έργο το οποίο ως αφορμή είχε τα γεγονότα με τους μετανάστες στην Πάτρα. Είναι το είδος του θεάτρου το οποίο μας δείχνει τη χειραγώγηση των λαών. Ναι, είναι ένα σκληρό έργο αλλά δυστυχώς και η ζωή είναι σκληρή. Πάντως μέσα από αυτή τη δουλειά έμαθα να αντιμετωπίζω διαφορετικά τους ανθρώπους. Στο μονόλογό του, ο Χρήστος υποδυόμενος έναν μετανάστη, έλεγε τη φράση: «ούτε καν με κοιτάνε» και συνειδητοποίησα ότι ούτε και εγώ κοίταζα έως τότε στα μάτια τους αλλοδαπούς συνανθρώπους. Στις πρόβες άρχισα να αλλάζω συμπεριφορά, δηλαδή συνδιαλέχθηκα με τους μετανάστες και παρατήρησα την ανθρώπινη πλευρά της κοινωνίας τους.

Ο ρόλος μου, ήταν ένας ρόλος με ένταση και το να μπαίνεις και να βγαίνεις κάθε φορά απ' αυτόν ήταν δύσκολο. Ωστόσο, πέρα από την τεχνική και τα υπόλοιπα εργαλεία τα οποία έχει ένας ηθοποιός όπως το σώμα του, η φωνή του κλπ. οφείλει να είναι πολύ συγκεντρωμένος ώστε να είναι συνεπής με το κοινό του. Η εμπειρία και κυρίως η αγάπη για τη δουλειά αυτή, απαλύνει τις δυσκολίες οι οποίες ευτυχώς και καλώς υπάρχουν, διότι διαφορετικά και η όλη προσπάθεια θα ήταν εφήμερη. Ο ρόλος τον οποίον κάθε φορά καλούμαι να υπηρετήσω νομίζω ότι ως ένα βαθμό με συνοδεύει στην καθημερινότητά μου και όταν τον ανακαλώ στη μνήμη μου ανακαλύπτω κάτι καινούργιο.

Επειδή, κατά τη γνώμη μου - η σχέση ηθοποιού/ρόλου είναι βιωματική, υπάρχει και συναισθηματική εμπλοκή, η διαχείρισή του εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του ηθοποιού, από την προσέγγιση του καθενός σ' αυτόν και τους στόχους του ώστε να τον αναδείξει στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Τώρα σε ότι αφορά τη σχέση ηθοποιού/σκηνοθέτη, δηλώνω ότι είμαι λάτρης της πειθαρχίας. Είναι το Α και το Ω.

Η συμμετοχή μου στην κινηματογραφική ταινία μικρού μήκους «Απόσταση Επαφής», η οποία θα πάει και στο φεστιβάλ Δράμας, με οδηγεί στο συμπέρασμα να πω ότι οι συνθήκες δουλειάς καθώς και η σχέση ηθοποιού/σκηνοθέτη είναι τελείως διαφορετικές από αυτές στο θέατρο. Στο θέατρο έχεις το χρόνο να δουλέψεις με έναν σκηνοθέτη δύο-δυόμισι μήνες, ενώ στον κινηματογράφο επειδή υπάρχει και η τεχνολογία θα πρέπει να γίνουν συγκεκριμένα πράγματα βάσει συγκεκριμένου χρόνου και η σχέση του ηθοποιού με το σκηνοθέτη είναι πολύ ιδιαίτερη γιατί ακουμπάει και λίγο στη μυθοπλασία. Δηλαδή το πώς επικοινωνούν μεταξύ τους και πώς ο ηθοποιός μπορεί να μπει μέσα σ' αυτήν κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και μέσα σε συγκεκριμένο χρόνο.

Επανερχόμενοι στο θέατρο και σε ότι αφορά το λόγο της δημιουργίας της ομάδας μας, είναι γιατί δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να υπάρχουμε σε σχήματα-θιάσους με έμπειρους ηθοποιούς. Είναι πολύ μεγάλος και ο αριθμός των ηθοποιών πλέον οι οποίοι δεν μπορούν να απορροφηθούν.

Βεβαίως, εάν κάποιος θέλει να ζήσει απ' αυτή και μόνο τη δουλειά, δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο και το λέω με μεγάλη λύπη αυτό. Εκείνο το οποίο μας κινεί είναι ότι κάποια πράγματα δεν έχουν αγοραστική τιμή. Δεν μπορείς να τα βρεις στο ράφι του Σ/Μ και να τα αγοράσεις.

Έχω την εντύπωση ότι κάνω αυτή τη δουλειά γιατί δεν μπορώ να μιλήσω με άλλον τρόπο. Υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού μου το οποίο δεν μπορεί να εκφραστεί διαφορετικά. Δεν θέλω να κάνω μακροχρόνια σχέδια. Ωστόσο, το καλοκαίρι ελπίζω να συνεργασθώ με το Φεστιβάλ Πάτρας. Συζητώ και για μια καινούργια δουλειά για το χειμώνα στην Πάτρα ή στην Αθήνα με την ομάδα μας.

Παρακολουθώ το θέατρο γενικώς και το καλοκαίρι σκοπεύω να ταξιδέψω στην Αρμενία, δεδομένου ότι έχω ανάγκη να βρω τις ρίζες μου, να ανακαλύψω τους ιστορικούς εθισμούς βάσει των οποίων θα πρέπει να βρω έναν άξονα για να αντιμετωπίσω το σήμερα.

 

Γιώργος Τοσικιάν

 

Σε κάθε περίσταση πρέπει να είμαστε δημιουργικοί

 

Απόφοιτος τoυ Σύγχρονου Ωδείου Αθήνας (2004), με άριστα παμψηφεί. Σεμινάρια με τους καταξιωμένους κιθαρίστες Ευάγγελο Ασημακόπουλο, Λίζα Ζώη, Manuel Barrueco, Roland Dyens, Oscar Ghiglia. Πρόσφατα κυκλοφόρησε από την εταιρεία ΜΟΤΙVΟ η πρώτη του δισκογραφική δουλειά, με τίτλο "Guitar Music by Greek Composers"- http://myspace.com/tosikian

 

Αφορμή για την ενασχόλησή μου με την κιθάρα στάθηκε ένας θείος μου, ο οποίος έπαιζε λαϊκή κιθάρα (ρεμπέτικα κλπ), κατασκεύαζε κιόλας κιθάρες, του ζήτησα να μου φτιάξει μία και άρχισα αμέσως μαθήματα. Στα 15 μου συνειδητοποίησα πλήρως ότι αυτό που ήθελα ήταν να ασχοληθώ με την κιθάρα και με τίποτα άλλο. Είχα την τύχη να σπουδάσω με τον Ιάκωβο Κολανιάν στο Σύγχρονο Ωδείο της Αθήνας, ο οποίος εκτός από εξαιρετικός σολίστας είναι και σπουδαίος δάσκαλος. Το 2005 έδωσα το πρώτο μου ρεσιτάλ στην αίθουσα Φίλιππος Νάκας στα πλαίσια της σειράς «Οι Νέοι για τους Νέους». Ακολούθησαν αρκετά συχνά και άλλα τόσο στην Αθήνα όσο και σε πόλεις της Ελλάδος. Στο εξωτερικό, έδωσα ρεσιτάλ στο Λονδίνο πριν από δυο χρόνια παίρνοντας μέρος στο «EKON FESTIVAL» 2009.

Μια ευτυχής επαγγελματική στιγμή για μένα ήταν η συνεργασία μου, το 2008, με τον Ισπανό ποιητή Αντόνιο Γκαμονέδα, ο οποίος είχε προσκληθεί από το Ινστιτούτο Θερβάντες της Αθήνας, κατά την οποία απήγγειλε ποιήματά του και τον συνόδευα παίζοντας. Επίσης, εδώ και τρία χρόνια συνεργάζομαι με έναν νέο Έλληνα συνθέτη, τον Γιώργο Βαλσαμάκη και σε επίπεδο συναυλιών και σε επίπεδο δισκογραφικό.

Μια σημαντική προσωπικότητα του χώρου, ο Νότης Μαυρουδής, ήταν μεταξύ των μελών της επιτροπής όταν έδινα εξετάσεις για να πάρω το δίπλωμά μου. Πήγαινα να τον ακούσω στις εμφανίσεις του και ο ίδιος ερχόταν όταν έπαιζα και σιγά-σιγά μια αρχικά τυπική σχέση εξελίχθηκε, ώσπου πριν από έξι μήνες μου πρότεινε να παίζουμε μαζί. Εννοείται ότι είναι εξαιρετικά τιμητικό αυτό για εμένα. Δίνουμε πολύ συχνά συναυλίες σε μουσικές σκηνές όλης της Ελλάδας, με δυο κιθάρες και τραγούδι.

Τα χαρακτηριστικά της κιθάρας σε σχέση με τα άλλα όργανα είναι ο χαμηλόφωνος ήχος της, η έντασή της και η χροιά της, τα οποία την κάνουν πολύ οικεία καθώς είναι παγκοσμίως παραδεκτό ότι βρίσκεται πολύ κοντά στην ανθρώπινη φωνή.

Η κιθάρα κατά κύριο λόγο είναι ένα σολιστικό όργανο. Δεν αποτελεί μέρος μιας ορχήστρας όπως είναι τα υπόλοιπα έγχορδα ή πνευστά. Βέβαια μπορεί -«να συνομιλεί»- να συνεργάζεται δηλαδή είτε με άλλες κιθάρες (ως ντούο-τρίο κλπ), είτε με μουσική δωματίου (με βιολί, με φλαούτο).

Παγκοσμίως είναι το ιδανικό όργανο το οποίο συνοδεύει ένα τραγούδι, με το πέρασμα των χρόνων όμως εξελίχθηκε ο σολιστικός του χαρακτήρας ώστε να μπορεί σήμερα να στέκει επάξια δίπλα σε ένα π.χ. ρεσιτάλ βιολιού. Σ' αυτό βέβαια συνετέλεσαν οι σπουδαίοι εκτελεστές και συνθέτες του παρελθόντος οι οποίοι έγραψαν έργα για κιθάρα. Ο Αντρέ Σεγκόβια, ήταν αυτός ο οποίος ουσιαστικά έβαλε την κιθάρα -ένα λαϊκό, περιφρονημένο όργανο- στα μεγαλύτερα σαλόνια και στις μεγαλύτερες αίθουσες συναυλιών του κόσμου και να δώσει το έναυσμα ώστε να γραφούν έργα γι' αυτήν από διεθνώς αναγνωρισμένους σήμερα συνθέτες.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια σπουδαία σχολή κιθάρας τόσο στο εξωτερικό όσο και στην Ελλάδα, η οποία ξεκίνησε με τον Δημήτρη Φιάμπα και τον Γεράσιμο Μηλιαρέση, αναπτύχθηκε και σήμερα είναι ζηλευτή από τις χώρες της Ευρώπης. Στην Ελλάδα έχουμε πλήθος καλών κιθαριστών σε σχέση με τον πληθυσμό της.

Επίσης, είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι στην Ελλάδα υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον από τα παιδιά να μαθαίνουν μουσική και να παίζουν όργανα τα δημοφιλέστερα των οποίων είναι το πιάνο και η κιθάρα. Αυτό είναι πολύ παρήγορο και για εμάς τους δασκάλους ως παιδαγωγούς, αλλά αποτελεί και το σταθερό βιοποριστικό μας μέσο. Γιατί κακά τα ψέματα, μόνο το εκτελεστικό μέρος δεν σε βοηθά να ζήσεις αξιοπρεπώς.

Ένα άλλο σημαντικό μέσο για την ανάπτυξη της κιθάρας και για την προβολή της δουλειάς ενός κιθαριστή είναι η τεχνολογία, μέσω της οποίας δίνεται η δυνατότητα να επικοινωνήσει με το κοινό όχι μόνο της Ελλάδας αλλά όλου του κόσμου. Δηλαδή είναι πολύ εύκολο να φτιάξεις ένα βίντεο, να το ανεβάσεις και να το δουν σε όλο τον κόσμο. Είναι εξαιρετικό να αισθάνεσαι την άμβλυνση της μοναξιάς σου ως καλλιτέχνη, την ανταλλαγή απόψεων και σχολίων με καλλιτέχνες τους οποίους πιθανόν να μην γνωρίσεις ποτέ από κοντά.

Η δισκογραφία είναι ένα άλλο πεδίο στο οποίο η τεχνολογία έχει αποδειχθεί λυτρωτική, επειδή η δισκογραφία παγκοσμίως βρίσκεται σε πολύ-πολύ δύσκολο σημείο. Σήμερα μέσω της ψηφιακής τεχνολογίας οι τρόποι εγγραφής, οι τρόποι μείξης, τα στούντιο κοστίζουν φθηνότερα σε σχέση με την αναλογική (μπομπίνες-ταινίες κλπ). Το πρόβλημα υπάρχει στις πωλήσεις των δίσκων οι οποίες παρουσιάζουν συνεχώς πτώση.

Για τη δημιουργία του πρώτου μου δίσκου επέλεξα να παίξω έργα για κιθάρα Ελλήνων συνθετών, τα περισσότερα από τα οποία βρίσκονται εδώ σε πρώτη δισκογράφηση. Ήθελα να κάνω ένα δίσκο με μουσική η οποία να είναι οικεία, να αντιπροσωπεύει το σήμερα, δηλαδή είναι μουσική η οποία έχει γραφεί τα τελευταία 30 χρόνια από συνθέτες οι οποίοι βρίσκονται εν ζωή -(εκτός από τον Κυριάκο Τζωρτζινάκη)- εργάζονται και παράγουν μουσική. Αναζητώντας το υλικό του περιεχομένου του δίσκου, δεν μπορούσα να φαντασθώ ότι υπάρχει μια τόσο πλούσια καλλιτεχνική δημιουργία. Συχνά εγκλωβιζόμαστε σε αρχαιτυπικά έργα του παρελθόντος και ξεχνάμε ότι κάποιοι καλλιτέχνες γράφουν τώρα μουσική και είναι άδικο, αυτή να μην ακούγεται. Η παραγωγή του δίσκου είναι δική μου και αποφάσισα να προχωρήσω μέσα από τις υπάρχουσες δυσκολίες διότι πιστεύω ότι σε νέους ανθρώπους σαν εμένα, επιβάλλεται να βρουν τρόπους επικοινωνίας. Είναι πολύ επικίνδυνο να μας πάρει από κάτω, να περιμένουμε να συμβεί κάτι το οποίο ποτέ να μην συμβαίνει και να μην κάνουμε κάτι για να συμβεί. Σε κάθε περίπτωση και κάθε περίσταση πρέπει να είμαστε δημιουργικοί.

Εξ' άλλου με αυτόν τον τρόπο είχα την ευκαιρία να συνεργασθώ με ανθρώπους που εγώ ήθελα σε όλους τους τομείς της παραγωγής του δίσκου (συνθέτες, στούντιο, μείξη, εικαστικά) και για το λόγο αυτό μια από τις αγαπημένες μου σελίδες στο ένθετο βιβλιαράκι, είναι αυτή στην οποία αναγράφονται όλοι οι συντελεστές, όλοι τους εξαίρετοι φίλοι τους οποίους σέβομαι και αγαπώ.

Η μουσική αποτελεί τον συνδετικό κρίκο των δυο πολιτισμών της καταγωγής μου, του αρμενικού και του ποντιακού. Μέσω αυτής, μου ήταν πολύ εύκολο να αποκτήσω γνώση και να ευαισθητοποιηθώ και για τους δυο τόπους. Η πλούσια αρμενική και ποντιακή μουσική υπήρχε πάντα στην οικογένεια και ερέθιζαν τα συναισθήματά μου, χωρίς όμως να μπορώ να προσδιορίσω τι ακριβώς ήταν αυτό. Δηλαδή και μόνο οι ήχοι των παραδοσιακών οργάνων κάτι μου έλεγαν, σκεπτόμουν ότι «κάτι υπάρχει εδώ», «κάτι συμβαίνει».

Ο Ιάκωβος Κολανιάν είναι γνώστης της αρμενικής παραδοσιακής μουσικής και μην ξεχνάμε ότι έχει μεταγράψει αρμενική παραδοσιακή μουσική για κιθάρα με υπέροχο τρόπο. Μου έχει μιλήσει γι' αυτήν και έχω μάθει πολλά πράγματα τα οποία δεν γνώριζα.

Πιστεύω ότι σύντομα θα επισκεφθώ την Αρμενία για να γνωρίσω τη χώρα και τη μουσική της. Νομίζω ότι έχω ήδη αργήσει όμως νοιώθω ότι θα γίνει σύντομα. Πάντως, εκτιμώ και σέβομαι όλα σχεδόν τα είδη της μουσικής. Προσπαθώ να ενημερώνομαι για τα νέα συγκροτήματα, για τα νέα ρεύματα.

Νομίζω ότι οποιαδήποτε μουσική γράφεται για να εκπληρώσει την επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων σίγουρα θα έχει μέσα της καλά στοιχεία. Αντιθέτως οποιαδήποτε μουσική γράφεται για εμπορικούς και μόνο σκοπούς είναι καταδικασμένη. Και αυτό το έχει δείξει ο χρόνος.

 


Share
 

Για να εξασφαλίσουμε τη σωστή λειτουργία του ιστότοπου, μερικές φορές τοποθετούμε μικρά αρχεία δεδομένων στον υπολογιστή σας, τα λεγόμενα «cookies». Οι περισσότεροι μεγάλοι ιστότοποι κάνουν το ίδιο. Περισσότερα...

"Δέχομαι"


ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΙΒΛΙΩΝ


διαφήμιση στο αρμενικά

armenian community

Online Επισκέπτες

Έχουμε 25 επισκέπτες συνδεδεμένους