Με τον Πρό­ε­δρο του Να­γκόρ­νο Κα­ρα­μπάχ,

Πα­κό Σα­χα­κιάν

Στον Μάικ Τσιλιγκιριάν

Απρίλιος-Ιούνιος 2012 Τεύχος 73

“Δεν μπο­ρού­με να ε­να­πο­θέ­σου­με

ό­λες τις ελ­πί­δες μας στη

διε­θνή κοι­νό­τη­τα”

Κύ­ριε Πρό­ε­δρε, τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια έ­χου­με γί­νει συ­χνά μάρ­τυ­ρες μιας σει­ράς διε­θνών προ­σπα­θειών διευ­θέ­τη­σης του ζη­τή­μα­τος του Να­γκό­ρο Κα­ρα­μπάχ, ό­που πά­ντα γί­νεται λό­γος για τα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­ματα. Μπο­ρούν αυ­τές οι προ­σπά­θειες να συμβά­λουν στην ε­πί­λυ­ση του ζη­τή­μα­τος;

Σω­στά θέ­σα­τε το θέ­μα των αν­θρώ­πι­νων δι­καιω­μά­των, για­τί πράγ­μα­τι αυ­τά έ­χουν πα­ρα­βια­στεί ό­λα αυ­τά τα χρό­νια, κυ­ρί­ως τα δι­καιώ­μα­τα του λα­ού του Να­γκόρ­νο Κα­ρα­μπάχ. Ε­μείς δεν έ­χου­με πά­ψει να το ε­πι­ση­μαί­νου­με αυ­τό, και κα­θώς φαί­νεται, η προ­σπά­θεια ε­τών έ­χει α­πο­δώ­σει καρπούς. Πράγ­μα­τι κι ε­μείς πα­ρα­κο­λου­θού­με τις προ­σπά­θειες της διε­θνούς κοι­νό­τη­τας για ει­ρή­νευ­ση, στην α­νά­γκη της ο­ποί­ας κι ε­μείς πι­στεύ­ου­με κι έ­χου­με πά­ντα συμ­βάλλει στην επί­τευ­ξή της. Ξέ­ρε­τε ό­μως, υ­πάρ­χουν κά­ποια ε­μπό­δια που τη δυ­σχε­ραί­νουν.

Το κυ­ριό­τε­ρο ε­μπό­διο εί­ναι η μη ε­ποι­κο­δο­μη­τι­κή στά­ση του Α­ζερ­μπα­ϊτζάν. Η διε­θνής κοι­νό­τη­τα έ­χει α­ντι­λη­φθεί ό­λα αυ­τά τα χρό­νια ποιοι εί­ναι ό­ντως έ­τοι­μοι για την ε­πί­λυ­ση του ζη­τή­μα­τος και ποιοι δη­μιουρ­γούν τε­χνη­τές δυ­σκο­λί­ες.

Οι ο­λο­έ­να κλι­μα­κού­με­νες α­να­κοι­νώ­σεις που θυ­μί­ζουν πο­λε­μι­κό σάλ­πι­σμα εκ μέρους του Α­ζερ­μπα­ϊ­τζάν έ­χουν προ­φα­νώς α­πο­σταθε­ρο­ποι­η­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα. Χαι­ρό­μα­στε που λέ­τε πως η διε­θνής κοι­νό­τη­τα το α­ντι­λαμ­βά­νεται αυ­τό. Ό­μως οι α­πει­λές αυ­τές έ­χουν κά­ποια βά­ση;

Ξέ­ρε­τε, ε­μείς δεν μπο­ρού­με να ε­να­πο­θέ­σου­με ό­λες τις ελ­πί­δες μας στη διε­θνή κοι­νό­τη­τα, κα­θώς η ι­στο­ρί­α έ­χει δεί­ξει πως πολ­λές φο­ρές οι διε­θνείς ορ­γα­νι­σμοί δεν έ­χουν κα­τα­φέ­ρει να πραγ­μα­το­ποι­ή­σουν την α­πο­στο­λή τους ως το τέλος.

Ε­πο­μέ­νως ε­μείς που ζού­με τον ε­πε­κτα­τι­σμό του Α­ζερ­μπα­ϊ­τζάν στο πε­τσί μας κα­θη­με­ρι­νά, κά­νου­με ό,τι εί­ναι α­πα­ραί­τη­το ώ­στε ε­άν απο­φα­σί­σει να μην α­κο­λου­θή­σει ό­σα προ­τεί­νει η διε­θνής κοι­νό­τη­τα να εί­μα­στε έ­τοι­μοι να πρά­ξου­με δε­ό­ντως. Ε­μείς α­νοι­κο­δο­μού­με τη χώρα μας υ­πο­λο­γί­ζο­ντας τις ό­ποιες πι­θα­νές αλ­λα­γές δε­δο­μέ­νων.

Ό­λοι οι Αρ­μέ­νιοι αι­σθα­νό­μα­στε πο­λύ κο­ντά με τους συ­μπα­τριώ­τες μας στο Καρα­μπάχ. Η Δια­σπο­ρά ε­πι­θυ­μεί δια­κα­ώς να δει ν’ α­να­γνω­ρί­ζε­ται διε­θνώς η Δημο­κρα­τί­α του Να­γκόρ­νο Κα­ρα­μπάχ. Πι­στεύ­ε­τε πως η πο­λι­τι­κή συ­γκυ­ρί­α ευ­νο­εί κά­τι τέ­τοιο; Πώς μπο­ρεί να βο­η­θή­σει η Διασπο­ρά;

Η ε­πί­σκε­ψή μου ε­δώ, σ’ αυ­τό α­πο­σκο­πεί. Να γνω­ρί­σου­με την πα­ροι­κί­α, τις δο­μές της, τους συ­μπα­τριώ­τες μας που ζουν ε­δώ.

Ε­μείς ξέ­ρου­με κα­λά πως ό,τι έ­χου­με πε­τύ­χει ως τώ­ρα το έ­χου­με κάνει μα­ζί με τ’ α­δέρ­φια μας στην Αρ­με­νί­α και τη Δια­σπο­ρά. Το ί­διο ο­φεί­λου­με να κά­νου­με και τώ­ρα: ν’ α­ξιο­ποι­ή­σου­με πλή­ρως το αν­θρώ­πι­νο δυ­να­μι­κό της Δια­σπο­ράς και για τη διε­θνή α­να­γνώ­ρι­ση της Δη­μο­κρα­τί­ας μας.

Στην ει­κο­σα­ε­τή α­νε­ξαρ­τη­σί­α του Να­γκόρ­νο Κα­ρα­μπάχ, η κοι­νω­νί­α έ­χει κα­τα­φέ­ρει να προ­ο­δεύ­σει; Ο α­πο­κλει­σμός της Αρ­με­νί­ας έ­χει αρ­νη­τι­κές συ­νέ­πειες;

Α­σφα­λώς και ο α­πο­κλει­σμός της Αρ­με­νί­ας έ­χει αρ­νη­τι­κές συ­νέ­πειες και στην οι­κο­νο­μι­κή κα­τά­στα­ση του Να­γκόρ­νο Κα­ραμπάχ. Συ­νά­μα ό­μως έ­χουν υ­πάρ­ξει και πολλές θε­τικές ε­ξε­λί­ξεις. Εί­ναι γνω­στό πως η οι­κο­νο­μί­α της χώ­ρας εί­χε ή­δη α­πο­δε­κα­τι­στεί ό­ταν ξε­κί­νη­σαν οι βομ­βαρ­δι­σμοί. Τώ­ρα θα πρέ­πει αφ’ ε­νός να ξα­ναστή­σου­με τη χώ­ρα, αφ’ ε­τέ­ρου να τη βο­η­θή­σου­με ν’ α­να­πτυ­χθεί.

Ε­ξυ­πα­κού­ε­ται ό­τι το έρ­γο αυ­τό γί­νε­ται με τη συ­νερ­γασί­α της Δια­σπο­ράς, η πα­ρου­σί­α της ο­ποί­ας εί­ναι πά­ντα αι­σθη­τή σε ό­λη την ει­κο­σα­ε­τή α­νε­ξαρ­τη­σί­α του Να­γκόρ­νο Κα­ρα­μπάχ. Να προ­σθέ­σω πως πα­ρά τη διε­θνή οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση, ε­μείς κα­τα­φέ­ραμε να έ­χου­με με­γά­λη οι­κο­νο­μι­κή α­νά­πτυ­ξη και κα­λό ε­πί­πε­δο ζω­ής.

Η α­νά­πτυ­ξη για φέ­τος έ­φτα­σε το 10%, κά­τι που σύμ­φω­να με τους ει­δι­κούς α­πο­τε­λεί ση­μα­ντι­κό δεί­κτη. Η θε­τι­κή αυ­τή ε­ξέ­λι­ξη ο­φεί­λε­ται στην ερ­γα­τι­κό­τη­τα του λα­ού μας και την α­γά­πη του για την πα­τρί­δα.

Ε­γώ πι­στεύ­ω πως αν ε­ξα­κο­λου­θή­σου­με να ε­πι­δει­κνύ­ου­με αυ­τή τη θέ­λη­ση μπο­ρούμε να ε­πι­τύ­χου­με α­κό­μη κα­λύ­τε­ρα α­ποτε­λέ­σμα­τα.

Έ­νας πο­λύ ση­μα­ντι­κός το­μέ­ας ε­πίσης εί­ναι αυ­τός του του­ρι­σμού. Εί­ναι περιτ­τό φυ­σι­κά ν’ α­να­φέ­ρου­με την ε­ξαι­ρε­τι­κή φυ­σι­κή ο­μορ­φιά του τό­που μας και την πε­ρι­βό­η­τη φι­λο­ξε­νί­α του λα­ού μας. Για το λό­γο αυ­τό κα­τα­σκευάζο­νται σύγχρο­να ξε­νο­δο­χεί­α που μπο­ρούν να ι­κα­νο­ποι­ήσουν και τον πιο α­παι­τη­τι­κό ε­πι­σκέ­πτη, κα­θώς και άλ­λες του­ρι­στι­κές υ­πο­δο­μές. Για τον ί­διο λό­γο εκ­συγ­χρο­νί­ζου­με το α­ε­ρο­δρό­μιο του Στε­πα­να­κέρ­τ και το ε­φοδιά­ζου­με με ε­ξο­πλι­σμό τε­λευ­ταί­ας τε­χνο­λο­γί­ας.

Υ­πάρ­χει θέ­μα με­τα­νά­στευ­σης του λα­ού α­πό το Να­γκόρ­νο Κα­ρα­μπάχ;

Ό­χι. Με­τά τις προ­ε­δρι­κές ε­κλο­γές του 2007, με­λε­τώ­ντας την κα­τά­στα­ση, φτά­σα­με στο συ­μπέ­ρα­σμα πως θα πρέ­πει ο­πωσ­δή­πο­τε να βελ­τιώ­σου­με τις συν­θή­κες δια­βί­ω­σης του λα­ού μας. Έ­τσι κα­ταρ­τή­σα­με έ­να πρό­γραμ­μα που συ­μπε­ρι­λάμ­βα­νε κί­νη­τρα για τη σύ­να­ψη γά­μων, την α­πό­κτη­ση πολ­λών παι­διών, κ.ά. Τα προ­γράμ­μα­τα αυ­τά έ­χουν ή­δη αρ­χί­σει ν’ α­πο­δί­δουν καρ­πούς. Ενώ το 1992 το Να­γκόρ­νο Κα­ρα­μπά α­ριθ­μού­σε 138.000 κα­τοί­κους, σή­με­ρα ο α­ριθ­μός αυ­τός α­νέρ­χεται στους 145.000.

Ό­σον α­φο­ρά το ρυθ­μό των γεν­νή­σε­ων, πλη­σιά­ζου­με τους δεί­κτες που εί­χα­με ε­πί Σο­βιε­τι­κής Έ­νω­σης. Συ­νεχί­ζου­με με τον ί­διο ζή­λο, γνω­ρί­ζο­ντας τη σο­βα­ρό­τη­τα του ζη­τή­μα­τος. Το δη­μο­γρα­φι­κό έ­χει χα­ρα­κτη­ρι­στεί εκ μέ­ρους μας θέ­μα στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας. Ε­πί­σης, συ­νε­χί­ζου­με το έρ­γο της ε­πα­νε­γκα­τά­στα­σης των συ­μπα­τριω­τών μας στις α­πε­λευ­θε­ρω­μέ­νες περιο­χές με τη βελ­τί­ω­ση συν­θη­κών δια­βί­ω­σης σε αυ­τές (ύ­δρευ­ση, α­γω­γοί φυ­σι­κού α­ε­ρί­ου, πε­ρί­θαλ­ψη, κλπ).

Τι θα θέ­λα­τε να πεί­τε στους συ­μπα­τριώ­τες μας στην Ελ­λά­δα;

Η Ελ­λά­δα εί­ναι φί­λη χώρα από πα­λιά. Έ­χου­με ι­στο­ρι­κούς δε­σμούς με τον ελ­λη­νι­κό λα­ό, αλ­λά οι κα­λές μας σχέ­σεις συ­νε­χί­ζο­νται ως και τις μέ­ρες μας. Κατ’ αρ­χάς ευ­γνω­μο­νώ την ελ­λη­νι­κή πο­λι­τεί­α για­τί δί­νει στους συ­μπα­τριώ­τες μου τη δυ­να­τό­τη­τα να έ­χουν σχο­λεί­α, εκκλη­σί­ες, κοι­νό­τη­τα, αλλά και να συμ­με­τέ­χουν ε­νερ­γά στην πο­λι­τι­κή και οι­κο­νο­μι­κή ζω­ή της χώ­ρας.

Α­πό τη με­ριά μας, θα ε­πι­θυ­μού­σα­με τη σύ­σφι­γξη των δε­σμών μας με την Ελ­λά­δα, και πι­στεύω πως η ε­πί­σκε­ψή μας ε­δώ και οι ε­πα­φές μας με τους φο­ρείς της πα­ροικί­ας συμ­βάλ­λουν σε αυ­τό το σκοπό.

Tweet

Share