Η Βικτώρια Αγανούρ αποτελεί μια ιδιαίτερη μορφή των ιταλικών γραμμάτων στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα. Αν και ο βίος της Αρμένισσας ποιήτριας ήταν σχετικά σύντομος, το έργο της άφησε ανεξίτηλη σφραγίδα και αποτέλεσε αντικείμενο θαυμασμού στους κύκλους της ιταλικής διανόησης.

Η Βικτώρια Αγανούρ γεννήθηκε το 1855. Ο πατέρας της, Εντουάρντο Αγανούρ, ήταν γόνος αρμενικής αριστοκρατικής οικογένειας η οποία τον 11ο αιώνα είχε εγκατασταθεί στην Τσουγά του Ναχιτσεβάν. Πολύ αργότερα μετοικούν στο Παρίσι, ύστερα από προτροπή των Μεχιταριστών (Μχιταριάν) της Βενετίας. Στη γαλλική πρωτεύουσα ιδρύουν το Κολέγιο Ραφαέλ, σημαντικό εκπαιδευτικό κέντρο της αρμενικής διασποράς.

Στα μέσα του 19ου αιώνα, ο Εντουάρντο νυμφεύεται την Τζουζεπίνα Πατσίνι, με ευγενική καταγωγή από το Μιλάνο. Εγκαθίστανται στο Πράτο ντε λα Βάλε της Πάντοβα, στον Οίκο των Αρμενίων. Η Βικτώρια ήταν το νεότερο μέλος της πολυμελούς οικογένειας. Ο πατέρας μεταδίδει στις πέντε κόρες του εικόνες από τη μακρινή πατρίδα, ενώ προσλαμβάνονται κορυφαίοι δάσκαλοι για την καλύτερη δυνατή μόρφωσή τους. Την κατοικία τους επισκέπτονται σπουδαίοι λόγιοι της εποχής.

Η Βικτώρια από μικρή δείχνει κλίση στα γράμματα, και από νεαρή ηλικία γράφει ποιήματα με έντονα συναισθηματικά και λυρικά στοιχεία. Φέρει βαρέως το γεγονός ότι δεν ομιλεί την αρμενική γλώσσα, όπως αναφέρει η ίδια με επιστολή της σε ιερέα του Τάγματος των Μεχιταριστών της Βενετίας. Η αγάπη της για τη χώρα καταγωγής της εκφράζεται στο ποίημα «Αρμενικό Πάσχα».

Σταδιακά πέφτει σε μελαγχολία, όπως αναφαίνεται και μέσα από τα ποιήματά της, η οποία εξελίσσεται σε κατάθλιψη. Η οικογένεια, για να αντιμετωπίσει την κατάσταση, μετακομίζει για λίγα χρόνια στη Νάπολη, και τελικά εγκαθίσταται στη Βενετία. Η ίδια είναι πολύ δεμένη με αυτήν. Η απώλεια των γονιών της θα αποτελέσει άλλο ένα ισχυρό πλήγμα.

Το 1900, η Βικτώρια εκδίδει την κορυφαία ποιητική συλλογή «Leggendaeterna» (αέναος θρύλος), την οποία αφιερώνει στη μνήμη της μητέρας της. Την επόμενη χρονιά παντρεύεται τον Γκουίντο Πομπίλι, βουλευτή και μετέπειτα υφυπουργό Εξωτερικών της Ιταλίας, με τον οποίο θα ζήσουν στην Περούτζια. Το 1910, η Βικτώρια φεύγει από τη ζωή, χτυπημένη από την επάρατη νόσο, ύστερα από χειρουργική επέμβαση στη Ρώμη. Ο σύζυγός της δεν αντέχει τον χαμό της και αυτοκτονεί δίπλα στη σορό της.

Η Βικτώρια Αγανούρ-Πομπίλι, αν και άγνωστη στο ευρύ κοινό, άφησε το δικό της στίγμα με την ευαίσθητη προσωπικότητα και το αξιόλογο ποιητικό της έργο. Θεωρείται ως μια σημαντική μορφή του πνεύματος και των γραμμάτων, γέφυρα ανάμεσα στον αρμενικό και στον ιταλικό πολιτισμό.

Πηγές: Wikipedia Nischay Koushal (Facebook) Aurora Humanitarian Initiative UChicago Library anahitoferebuni.wordpress.com ENCYCLOpedia.com

Tweet

Share