Η ηθοποιός Δήμητρα Χατούπη ταξίδεψε τον Αύγουστο του 2015 στο Καραμπάχ (Αρτσάχ), για τα γυρίσματα της νέας ταινίας του Τζιβάν Αβεντισιάν «Ο τελευταίος κάτοικος». Η ταινία θα βγει στις αίθουσες μετά την πρεμιέρα της στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου «Golden Apricot» του Ερεβάν . Η αρμενική κοινότητα της Ελλάδας γνώρισε από κοντά τον ταλαντούχο Αρμένιο σκηνοθέτη στην παρουσίαση της ταινίας του «Τεβανίκ», στην Αθήνα, πέρυσι, στα πλαίσια των εκδηλώσεων της 100ής επετείου της Γενοκτονίας των Αρμενίων.

Με τη νέα του δουλειά, ο Τζιβάν Αβεντισιάν εξασφάλισε τη συνεργασία μιας ομάδας γνωστών ηθοποιών διαφορετικών εθνικοτήτων, μεταξύ αυτών και η Ελληνίδα καταξιωμένη ηθοποιός Δήμητρα Χατούπη. Ο σκηνοθέτης, για μια ακόμη φορά, παρουσιάζει με ρεαλισμό την πραγματική εικόνα του πολέμου στο Καραμπάχ και φιλοδοξεί να περάσει ένα ισχυρό αντιπολεμικό μήνυμα στο διεθνές κινηματογραφόφιλο κοινό. Αξίζει να σημειωθεί ότι η μουσική της ταινίας είναι του μουσικού και ερμηνευτή Σερζ Τανκιάν, γνωστού από το διάσημο συγκρότημα System of a Down, ενώ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους θα δούμε τον μεγάλο Ιρανό ηθοποιό Χομαγιούν Ερσαντί και τον αγαπητό στην Αρμενία Αλεξάντερ Χατσαντουριάν.
Με την ευκαιρία αυτή, είχαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με την Δήμητρα Χατούπη, η οποία μίλησε με ενθουσιασμό και θέρμη για τη συνεργασία αυτή και το ταξίδι της στο Καραμπάχ.

Στη Νόρα Κιουρντογλιάν - Κουγιουμτζιάν
Ιανουάριος- Μάρτιος 2016, τεύχος 88

Πώς σας έγινε η πρόταση από τον Τζιβάν Αβεντισιάν να παίξετε στην ταινία του «Ο Τελευταίος Κάτοικος»;

Τον Τζιβάν τον γνώρισα πέρυσι, στην εκδήλωση παρουσίασης της ταινίας «Τεβανίκ» στην Αθήνα, όπου ήμουν στο πάνελ των προσκεκλημένων ομιλητών και προλόγισα την ταινία. Μετά, σε κατ’ ιδίαν συζήτηση, μου προσέλκυσε το ενδιαφέρον ο τρόπος που δουλεύει με τους ηθοποιούς. Πριν φύγει, ήρθε στο θέατρο και με είδε στο έργο «Η μάνα του σκύλου» του Μάτεση. Μου πρότεινε να παίξω στην επόμενη ταινία που ετοίμαζε. Εγώ ήμουν θετική για μια τέτοια συνεργασία, όμως, για να είμαι ειλικρινής, νόμιζα πως ήταν λόγια, μια αυθόρμητη πρόταση της στιγμής, αλλά έκανα λάθος. Τις επόμενες κιόλας μέρες αμέσως μου έστειλε email με την πρότασή του.

Μιλήστε μας για την ταινία και ειδικότερα για το ρόλο σας. Τι ιδιαιτερότητες είχε ο ρόλος σας, αντιμετωπίσατε δυσκολίες; Πώς ήταν η συνεργασία με τον σκηνοθέτη Τζιβάν Αβεντισιάν;
Τα γυρίσματα έγιναν στο Καραμπάχ, στο χωριό απ’ όπου κατάγεται ο Τζιβάν. Πέρασα πάρα πολύ ωραία κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Όλα ήταν οργανωμένα στην εντέλεια, υπήρχε επαγγελματισμός στη δουλειά και το κλίμα μεταξύ μας ήταν υπέροχο. Δεν υπήρχε απόσταση μεταξύ των ανθρώπων, ακόμα και οι κάτοικοι του χωριού ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν όπου χρειαζόταν, κάτι που μου θύμισε καταστάσεις της παιδικής μου ηλικίας. Το καστ των ηθοποιών ήταν καταπληκτικό και όλοι οι συντελεστές πολύ καλοί, ο καθένας στην ειδικότητά του.
Εγώ έχω τον ρόλο της συζύγου του Αζέρου ήρωα της ταινίας. Ο ρόλος μου απαιτούσε να μιλάω αζερικά. Νόμιζα ότι αυτό θα γινόταν με ντουμπλάρισμα, όμως κάτι τέτοιο δε συνέβη. Ο Τζιβάν ήθελε να μιλάω κανονικά αζερικά. Έπρεπε, λοιπόν, να τα μάθω· εννοώ, φυσικά, τα αζερικά στους διαλόγους μου. Ομολογώ πως δυσκολεύτηκα πολύ μ’ αυτήν τη γλώσσα. Δεν έχω δει υλικό από την ταινία, όμως ορισμένες σκηνές που είδα μου άρεσαν πάρα πολύ.
Όπως είπα, το κλίμα στα γυρίσματα ήταν πολύ καλό κι αυτό οφειλόταν στον ίδιο τον Τζιβάν που είναι παθιασμένος με την τέχνη και τη δουλειά του και ένωσε με το πάθος του όλους τους ανθρώπους, καταφέρνοντας έτσι με λίγα χρήματα να κάνει ποιοτική δουλειά. Ο Τζιβάν έχει πολύ καλή σχέση με το συνεργείο και γενικά έχει μια ελευθερία στις σχέσεις του. Σαν σκηνοθέτης ξέρει τι θέλει, έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, όμως δεν κολλάει, συζητάει με τους συνεργάτες του και ξέρει να ακούει. Είναι η ψυχή της ιστορίας. Άλλωστε, από την κεφαλή ξεκινάνε όλα.

Είστε καταξιωμένη ηθοποιός, ασχολείστε με τη σκηνοθεσία και έχετε ιδρύσει τη σχολή θεάτρου ΔΗΛΟΣ, όπου και διδάσκετε. Η συμμετοχή σας στην ταινία «Ο τελευταίος κάτοικος» πρέπει να ήταν μια διαφορετική εμπειρία, λαμβάνοντας υπόψη και τον τόπο όπου έγιναν τα γυρίσματα: μια πολύπαθη ιστορικά χώρα, που βιώνει καθημερινά τις απειλές πολέμου από το Αζερμπαϊτζάν, όντας όμως παράλληλα περήφανη για την ελευθερία της και τα όσα έχει καταφέρει. Θα μας μιλήσετε λίγο για την εμπειρία αυτή;
Πράγματι, το Καραμπάχ είναι ακόμη εμπόλεμη ζώνη. Υποτίθεται υπάρχει ανακωχή, όμως, καθημερινά, πολλοί στρατιώτες στα σύνορα χάνονται άδικα. Θέλησα να πάω στα συνοριακά χωριά, όμως δε με άφησαν, λόγω του κινδύνου. Οι Αζέροι μεγαλώνουν τα παιδιά τους με μίσος, και αυτό είναι το πιο φοβερό.
Οι Αρμένιοι είναι πολύ ευγενείς άνθρωποι, κάτι που σπανίζει στην εποχή μας. Είναι φιλόξενοι και δε μιλώ για την τυπική φιλοξενία. Τη φιλοξενία τη βλέπεις και την αντιλαμβάνεσαι στα μάτια τους.

Ποιες είναι οι εντυπώσεις σας από το ταξίδι σας γενικά στο Καραμπάχ και την Αρμενία;
Ήταν ένα υπέροχο ταξίδι με διάφορες εμπειρίες και καλλιτεχνικό ενδιαφέρον. Ένιωσα ότι Έλληνες και Αρμένιοι έχουν πολλά κοινά, έχουν την ίδια ιδιοσυγκρασία, είναι κι οι δυο φιλόξενοι. Στο Καραμπάχ, μου έκανε εντύπωση το επίπεδο της κοινωνίας, που φαίνεται μέσα από τις καθημερινές εκδηλώσεις. Στο Στεπανακέρτ, η πλατεία ήταν κάθε μέρα γεμάτη με κόσμο· εκεί, η καταπληκτική φιλαρμονική του δήμου συνόδευε μουσικά τα απογεύματα των κάθε ηλικίας πολιτών. Μου θύμισε παλιές καλές εποχές, όταν οι άνθρωποι είχαν επαφή μεταξύ τους. Στην πλατεία έβλεπες ανθρώπους όλων των ηλικιών και αισθανόσουν πολύ έντονα την όμορφη επαφή μεταξύ τους, πράγμα πολύ σημαντικό που λείπει από εμάς, γιατί στις καπιταλιστικές κοινωνίες υπάρχει ένας κοινωνικός ρατσισμός προς τους ηλικιωμένους. Το Σουσί επίσης ήταν ωραίο, με τη μεγάλη εντυπωσιακή εκκλησία της που δεσπόζει μέσα στην πόλη. Υπάρχει ένας πολιτισμός που δεν έχει χαθεί, μνημεία, μουσεία, αγάλματα, μοναστήρια. Είναι φανερό πόσο προσπαθούν να τα συντηρούν και να τα κρατούν ζωντανά, εν αντιθέσει με αυτό που συμβαίνει στην Αθήνα.
Στο Ερεβάν έμεινα δυστυχώς μόνο μια μέρα. Βέβαια κι εκεί νιώθεις έντονα την παρουσία του πολιτισμού. Μου άρεσε το Κασκάντ και η γκαλερί Καφεστζιάν. Είναι σημαντικό που ο κόσμος κρατάει την παράδοση.
Θέλω να πω δυο λόγια για την ενδοχώρα και τη φύση. Στο Καραμπάχ πήγα οδικώς από την Αρμενία (παρεμπιπτόντως, οι Αρμένιοι οδηγούν απαράδεκτα). Η φύση είναι υπέροχη, με τη γοητεία του άγριου. Περνάς λόφους, βουνά και βράχια και ξαφνικά βρίσκεσαι σε λιβάδια με λίμνες. Εναλλαγές του πράσινου και του καφέ. Είναι καταπληκτικά!

Μιλήστε μας για τη σχολή σας και τα προσεχή σας σχέδια.
Τη σχολή θεάτρου ΔΗΛΟΣ την ίδρυσα πριν από δέκα χρόνια. Διδάσκω εκεί υποκριτική και ιστορία του κινηματογράφου. Πάντα μου άρεσε η ιδέα να διδάσκω, άλλωστε οι γονείς μου ήταν δάσκαλοι. Ξεκίνησε ως μια μικρή σχολή και φέτος, που κλείνει τα 10 χρόνια, είμαι πολύ ικανοποιημένη, παρά τα προβλήματα που καθημερινά καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Το σύστημα στη χώρα μας είναι πολύ πίσω σε αυτά και για να πετύχεις κάτι σημαντικό πρέπει να στηρίζεσαι στην ψυχική σου δύναμη και στον κόπο σου. Εγώ είχα όραμα για τη σχολή.
Έχουμε τη θεατρική ομάδα ΔΗΛΟΣ, που φέτος ανεβάζει το έργο «Τερεζίν». Είναι μια μουσικοθεατρική παράσταση σε σκηνοθεσία δική μου και αφορά το Ολοκαύτωμα των Εβραίων.
Φυσικά, η υποκριτική και το θέατρο είναι οι πρώτες μου αγάπες. Πέρυσι, είχα παίξει στο «Η μητέρα του σκύλου» του Μάτεση. Πήγε πολύ καλά και μπορεί να κάνουμε και φέτος μερικές ακόμα παραστάσεις. Επίσης, θα παρουσιάσω σε αναλόγιο μια ραψωδία της Οδύσσειας στο Εθνικό Θέατρο. Και, φυσικά, δεν ξεχνάμε την ταινία «Ο τελευταίος κάτοικος».

Με την ευκαιρία αυτή, συγχαίρουμε τη Δήμητρα Χατούπη για την πρόσφατη βράβευσή της από το δήμο Καρδίτσας, στο 32ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Καρδίτσας, και της ευχόμαστε κάθε επιτυχία.

Tweet

Share