Πνευ­μα­τι­κό­τη­τα - Πα­ρά­δο­ση - Εκ­συγ­χρο­νισμός

Νουνιά Γεραμιάν

Τον Ο­κτώ­βριο του 2010, ε­γκαι­νιά­σθη­κε και λειτούρ­γη­σε ο με­γα­λύ­τε­ρος στον κό­σμο ε­να­έ­ριος σι­δη­ρό­δρο­μος (τε­λε­φε­ρίκ) μή­κους 5,7 χλμ. (ή 3.50 μι­λί­ων), κα­θι­στώ­ντας το ως έ­να μη­χανο­λο­γι­κό και ε­πι­στη­μο­νι­κό ε­πί­τευγμα που συν­δέει τις δύ­ο πλευ­ρές ε­νός θαυ­μα­στού φα­ραγ­γιού, με έ­να α­πό τα πα­λαιό­τε­ρα μο­να­στή­ρια της χώ­ρας, αυτό του Τα­τέβ.

Στα ε­γκαί­νια του τε­λε­φε­ρίκ το ο­ποί­ο ο­νο­μά­σθη­κε «Τα φτε­ρά του Τα­τέβ», πα­ρευρέ­θη­καν ο Πρό­ε­δρος της Αρ­με­νί­ας Σερ­ζ Σαρ­κι­σιάν, ο Πρό­ε­δρος του Αρ­τσάχ Μπα­κό Σα­χα­κιάν, ο Πα­να­γιό­τα­τος Κα­θο­λι­κός της Αρ­με­νικής Α­πο­στο­λι­κής Εκ­κλη­σί­ας Κα­ρε­κίν Β΄, κυ­βερ­νητι­κοί α­ξιω­μα­τού­χοι και άλ­λοι ε­ξέ­χο­ντες προ­σκε­κλη­μέ­νοι οι ο­ποί­οι α­πό­λαυ­σαν πρώ­τοι την ε­να­έ­ρια δια­δρομή που ε­νώ­νει το χω­ριό Χα­λι­τζόρ της επαρ­χί­ας Σιου­νίκ με το μο­να­στή­ρι Τα­τέβ του 9ου αιώνα μ.Χ., ενός εκ των πλέ­ον σπου­δαί­ων θρη­σκευ­τι­κών κέ­ντρων της χώ­ρας, το ο­ποί­ο προ­σελ­κύ­ει πο­λυά­ριθ­μους ε­πι­σκέ­πτες. Το τε­λε­φε­ρίκ θα λει­τουρ­γεί καθ’ ό­λη τη διάρ­κεια του έ­τους και θα δέ­χε­ται ε­πι­σκέ­πτες, οι ο­ποί­οι μέ­σω αυ­τού θα μπο­ρούν να α­πο­φύ­γουν μια ε­ξα­ντλη­τι­κή διαδρο­μή ο­δή­γη­σης διάρ­κειας 90 λε­πτών μέ­σα και έ­ξω α­πό το βρα­χώ­δες φα­ράγ­γι του πο­τα­μού Βο­ρο­ντάν.

Ο Πρό­ε­δρος Σαρ­κι­σιάν στην ο­μι­λί­α του τό­νι­σε ό­τι αυ­τό το έρ­γο της δια­σύν­δε­σης ή­ταν υ­ψί­στης σπου­δαιό­τη­τας για το Τα­τέβ και τις πε­ριο­χές οι ο­ποί­ες το πε­ρι­βάλ­λουν και ε­παί­νε­σε την υ­λο­ποί­η­ση του σχε­δί­ου, το ο­ποί­ο πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε με την υ­πέρ­βα­ση τε­ρά­στιων δυ­σκο­λιών κα­τά τη διάρ­κεια της κα­τα­σκευ­ής του.

«Αυ­τός ο ε­να­έ­ριος σι­δη­ρό­δρο­μος α­πο­δει­κνύ­ει ό­τι α­κό­μη και τα ό­νει­ρα τα ο­ποί­α φαί­νο­νται ου­το­πι­κά μπο­ρούν να πραγ­μα­το­ποι­η­θούν ό­ταν υ­πάρ­χει πίστη και προ­σή­λω­ση στο στό­χο», υ­πο­γράμ­μι­σε.

Το μο­να­στή­ρι του Τα­τέβ συ­γκα­τα­λέ­γε­ται με­τα­ξύ των πα­λαιο­τέ­ρων και πα­σί­γνω­στων μο­να­στη­ριών της Αρ­με­νί­ας, έ­χο­ντας ι­δρυ­θεί τον 9ο μ.Χ. αιώ­να. Υ­πο­ψή­φιο προ­στα­σί­ας α­πό την Ου­νέ­σκο ως μνη­μεί­ο της Πα­γκό­σμιας Πο­λι­τι­στι­κής Κλη­ρο­νο­μιάς, παίζει σπου­δαί­ο ρό­λο στη ζω­ή της πε­ριο­χής ως μεί­ζον πνευ­μα­τι­κό-πο­λι­τι­κό-πο­λι­τι­στι­κό και μορ­φω­τι­κό κέ­ντρο.

Λό­γω της αρ­χι­τε­κτο­νι­κής, της ι­στο­ρί­ας και της θε­α­μα­τι­κής φυ­σι­κής το­πο­θε­σί­ας του, εί­ναι ε­πί­σης έ­να α­νε­κτί­μη­το κε­φά­λαιο με δυ­να­τό­τη­τα προ­σελ­κύ­σε­ως και α­να­πτύ­ξε­ως του του­ρι­σμού στην ευ­ρύ­τε­ρη περιο­χή. Ε­πί­σης, εξαι­τί­ας της ο­μορφιάς και της εκ­πλη­κτι­κής του κα­τα­σκευ­ής, το μο­να­στή­ρι Τα­τέβ συ­γκα­τα­λέ­γε­ται με­τα­ξύ των πλέ­ον έ­ξο­χων δη­μιουρ­γη­μά­των της αρμενι­κής αρ­χι­τε­κτο­νι­κής, το ο­ποί­ο για αιώ­νες υπήρ­ξε έ­να παλ­λό­με­νο - ένα δρα­στή­ριο κέ­ντρο της αρ­με­νι­κής πνευ­μα­τι­κής ζω­ής, των ε­πι­στη­μών και του πο­λι­τι­σμού.

Ο Πα­να­γιό­τα­τος Κα­θο­λι­κός Κα­ρε­κίν Β΄ α­νέ­φε­ρε ό­τι η λει­τουρ­γί­α του τε­λεφε­ρίκ ή­ταν έ­να ση­μα­ντι­κό βή­μα προ­σεγγίσε­ως σε «έ­ναν ιε­ρό τόπο αιώ­νων, προ­σκυ­νή­μα­τος των λει­ψά­νων του Αγί­ου, ή­δη από τους α­πο­στο­λι­κούς χρό­νους». Το έρ­γο κό­στι­σε 18 ε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια (13 ε­κα­τομ­μύ­ρια ευ­ρώ), το με­γα­λύ­τε­ρο μέ­ρος των ο­ποί­ων προ­ήλ­θε α­πό δω­ρε­ές ι­διω­τών, σύμ­φω­να με το ί­δρυ­μα Α­ντα­γωνι­στι­κό­τη­τας της Αρ­με­νί­ας, το ο­ποί­ο είχε την ε­πί­βλε­ψη του έρ­γου μέ­σω του Σχε­δί­ου Α­να­ζω­ο­γό­νη­σης του Τα­τέβ.

Κι­νεί­ται α­πό το χω­ριό Χα­λι­τζόρ κο­ντά στον αυ­το­κι­νη­τό­δρο­μο ο ο­ποί­ος συν­δέ­ει την πρω­τεύ­ου­σα της Αρμε­νί­ας Ε­ρε­βάν με το χω­ριό Τα­τέβ και βρί­σκε­ται σε κο­ντι­νή α­πό­στα­ση α­πό το μο­να­στή­ρι. Α­να­πτύσ­σει ταχύ­τη­τα 37 χλμ./ώ­ρα (23 μί­λια/ώ­ρα) και η μο­νή δια­δρο­μή διαρ­κεί 11 λε­πτά της ώ­ρας. Το ψη­λό­τε­ρο ση­μεί­ο πά­νω α­πό το φα­ράγ­γι εί­ναι 320 μέ­τρα (1,056 πό­δια) α­πό την ε­πι­φά­νεια του ε­δά­φους.

Δια­θέ­τει δύ­ο θα­λά­μους, το κά­θε έ­να α­πό τα ο­ποί­α εί­ναι ι­κα­νό να με­τα­φέ­ρει πε­ρισ­σό­τε­ρους α­πό 25 ε­πι­βά­τες. Οι κά­τοι­κοι της πε­ριο­χής θα έ­χουν τη δυ­να­τό­τη­τα να ε­πι­βαί­νουν δω­ρε­άν, ε­νώ οι υ­πό­λοι­ποι θα πλη­ρώ­νουν 3000 ντραμ (8 δο­λά­ρια ή 6 ευ­ρώ).

Μια πρώ­ην σο­βιε­τι­κή δη­μο­κρα­τί­α η ο­ποί­α συ­νο­ρεύ­ει με την Τουρ­κί­α, το Ιράν, το Α­ζερ­μπα­ϊ­τζάν και τη Γε­ωρ­γί­α - η ΑΡ­ΜΕΝΙΑ - α­να­πτύσ­σει έ­ντο­να την του­ρι­στι­κή της βιο­μη­χα­νί­α, ανα­δει­κνύ­ο­ντας την ι­στο­ρί­α της, ως η πρώ­τη χώ­ρα στον κό­σμο η ο­ποί­α α­σπά­σθη­κε, υ­ιο­θέ­τη­σε και α­να­κή­ρυ­ξε το Χρι­στια­νι­σμό ως ε­πί­ση­μη θρη­σκεί­α του κρά­τους το 301 μ.Χ.

Οι κά­τοι­κοι ελ­πί­ζουν ό­τι το νέ­ο συνδε­τι­κό μέ­σον θα βο­η­θή­σει στην α­νόρ­θω­ση της οι­κο­νο­μί­ας της πε­ριο­χής, η ο­ποί­α ό­πως και η υ­πό­λοι­πη ύ­παι­θρος της Αρ­με­νί­ας, υ­πέ­φε­ρε α­πό με­γά­λη φτώ­χεια και την α­να­χώ­ρη­ση των νέ­ων που έ­ψα­χναν αλ­λού ερ­γα­σί­α.

«Ελ­πί­ζω ό­τι η λει­τουρ­γί­α του τε­λε­φε­ρίκ θα βο­η­θή­σει στην α­να­ζω­ο­γό­νη­ση του του­ρι­σμού έ­τσι ώ­στε να δη­μιουρ­γη­θούν νέα ξε­νο­δο­χεί­α και νέες θέ­σεις ερ­γα­σίας, ώστε οι νέ­οι μας οι ο­ποί­οι α­να­γκά­στη­καν να φύ­γουν προς τη Ρω­σί­α ή άλ­λες χώ­ρες να έ­χουν τη δυ­να­τό­τη­τα να μείνουν στην πα­τρί­δα τους και να ερ­γά­ζο­νται ε­δώ», είπε ο Αρ­μα­ΐς Μι­νο­σιάν - έ­νας χω­ρι­κός 80 ε­τών.

Το τε­λε­φε­ρίκ εί­ναι μέ­ρος μιας δη­μό­σιας και ι­διω­τι­κής προ­σπά­θειας ύ­ψους 50 ε­κα­τομ­μυ­ρί­ων δο­λα­ρί­ων (36 ε­κα­τομ­μυ­ρί­ων ευ­ρώ), για την α­νά­πτυ­ξη του Τα­τέβ και της γύ­ρω πε­ριοχής, μιας εκ των 15 πα­ρα­δο­σια­κών ε­παρ­χιών του αρ­χαί­ου βα­σι­λεί­ου της Αρ­με­νί­ας. Το σχέ­διο α­να­ζω­ο­γό­νη­σης του Τα­τέβ θα ε­πα­να­προσ­διο­ρί­σει την έν­νοια τό­σο του κλα­σι­κού ό­σο και του θρη­σκευ­τι­κού του­ρι­σμού ως ε­νός ελ­κυ­στι­κού προ­ο­ρι­σμού, ο ο­ποί­ος θα υ­πο­στη­ρί­ζε­ται από μί­α ευ­η­με­ρού­σα το­πική κοι­νό­τη­τα. Το σχέ­διο συ­νί­στα­ται α­πό διά­φο­ρα στοι­χεί­α, δη­λα­δή βα­σί­ζε­ται σε στό­χους ό­πως η διαφύ­λα­ξη του μο­να­στη­ριού, η α­να­γέν­νη­ση των σο­φών μο­να­στι­κών πα­ρα­δό­σε­ων και η α­νά­πτυ­ξη του του­ρι­σμού στο κο­ντι­νό φα­ράγ­γι του πο­τα­μού και στις έξι το­πι­κές κοι­νό­τη­τες. Ε­πί­σης, α­πό την κυ­βέρ­νη­ση ε­ξε­τά­ζε­ται η ε­πι­σκευ­ή 26 χλμ. (16 μι­λί­ων) της Εθνι­κής ο­δού α­πό το Ε­ρε­βάν στο Τα­τέβ και την α­να­στή­λω­ση με­ρών του μο­να­στη­ρια­κού συ­γκρο­τή­μα­τος.

Εί­θε ο Θε­ός να με προ­στα­τεύ­ει

Σε υ­ψό­με­τρο πά­νω α­πό 1500 μέτρα, στο μέ­σον των πα­νύ­ψη­λων βου­νών του Σιου­νίκ, το μο­να­στή­ρι του Τα­τέβ χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται ως έ­να… δια­μά­ντι στην αιω­νιό­τη­τα. Κτι­σμέ­νο ε­πά­νω σε έ­να πε­τρώ­δες ο­ρο­πέ­διο, στους α­πό­κρη­μνους - στο χρώ­μα της ώ­χρας - βρά­χους που στέ­κο­νται κάθετα ως την κα­τε­βα­σιά του πο­ταμού, το Τα­τέβ και οι γκρί­ζες πέ­τρες του μοιά­ζει να κα­λούν σε πε­ρι­συλ­λο­γή. Το πε­ρι­φε­ρειακό τεί­χος του φρου­ρί­ου και οι ο­χυ­ρω­μέ­νοι του πύρ­γοι δεν ή­ταν πά­ντα ι­κα­νά να το προ­στα­τεύ­σουν κα­τά τη διάρ­κεια της ι­στο­ρί­ας του. Γνώ­ρι­σε κα­τα­στρο­φές, λε­η­λα­σί­ες και σει­σμούς. Ο τε­λευ­ταί­ος ο οποίος έγινε το 1931, προ­κάλε­σε σο­βα­ρές ζη­μιές. Ω­στό­σο, καθ’ ό­λη τη διάρ­κεια της σο­βιε­τι­κής πε­ριό­δου, το μο­να­στή­ρι α­φέ­θη­κε στην τύ­χη του, πα­ρα­δό­θη­κε στα… στοι­χεία της φύ­σης, σχε­δόν ε­γκα­τα­λεί­φθη­κε. Μό­λις κα­τά τα χρό­νια του ’90 άρ­χι­σε μια μα­κρά προ­σπά­θεια α­να­και­νί­σε­ως η ο­ποί­α ό­μως δεν έ­χει ολο­κλη­ρω­θεί έ­ως σή­με­ρα.

Η λει­τουρ­γί­α του τε­λε­φε­ρίκ τον Ο­κτώ­βριο του 2010 ε­πέ­τρε­ψε στους ε­πι­σκέ­πτες (του­ρί­στες) να φθά­νουν στο μο­να­στή­ρι από την κοι­λά­δα, κα­θώς ε­πί­σης και στην εκ­πό­νη­ση ε­νός νέ­ου προ­γράμ­μα­τος για την πλή­ρη α­πο­κα­τά­στα­ση του μο­να­στη­ρια­κού συ­γκρο­τή­μα­τος. Οι ερ­γα­σί­ες θα πρέ­πει να έ­χουν ο­λο­κλη­ρωθεί το 2016.

Εν τω με­τα­ξύ, έ­νας ιε­ρέ­ας υ­πη­ρε­τεί στο μο­να­στή­ρι, α­ντι­με­τω­πίζο­ντας το κρύ­ο του σκλη­ρού αρ­με­νι­κού χειμώ­να. Μια ζω­ή α­φιε­ρωμέ­νη στη με­λέ­τη και τις προ­σευ­χές α­νά­με­σα στις βου­νο­κορ­φές!! Με­τά α­πό σπου­δές ε­πτά ε­τών στη Θε­ολο­γι­κή Σχο­λή του Α­γί­ου Ε­τσμια­τζίν, ο Μι­κα­έλ, έ­νας μο­να­χός -(α­πε­γά)- 32 ε­τών, α­πε­δέ­χθη με με­γά­λη χα­ρά την α­πο­στο­λή του, προ­κει­μέ­νου να ε­πα­νέλ­θει η πνευ­μα­τι­κό­τη­τα στο μο­να­στή­ρι του Τα­τέβ ύ­στε­ρα α­πό την πο­λύ­χρονη ε­γκα­τά­λει­ψή του. Ο­φεί­λου­με να υπενθυ­μί­σου­με ό­τι το Τα­τέβ ή­ταν έ­να α­πό τα πλέ­ον ση­μα­ντι­κά αρ­με­νι­κά μο­να­στη­ρια­κά συ­γκρο­τή­μα­τα, ό­που προ­φυ­λάσ­σο­νταν αλλά και δρα­στη­ριο­ποιού­νταν έ­ως και 1000 ά­το­μα, με­τα­ξύ αυ­τών μο­να­χοί αλ­λά και λα­ϊ­κοί, οι ο­ποί­οι έ­κα­ναν τις α­πα­ραί­τη­τες κα­θη­με­ρι­νές ερ­γα­σί­ες σε μια υ­πέ­ρο­χη αλ­λά και την πλέ­ον α­πο­μο­νω­μέ­νη το­πο­θε­σί­α της Αρ­με­νί­ας.

Σή­με­ρα, ο Μι­κα­έλ εί­ναι ο μο­να­δι­κός μο­να­χός ο ο­ποί­ος μα­ζί με τον Χα­ρου­τιούν, τον νε­ω­κό­ρο, ζω­ντα­νεύ­ει τους χώρους και ε­πα­να­φέ­ρει τη λει­τουρ­γί­α τους στην πρό­τε­ρη κα­τά­στα­ση. Κα­τά την ά­φιξή του, τον Αύ­γου­στο του 2007, κα­νέ­να α­πό τα πα­λαιά κτί­σμα­τα δεν ή­ταν κα­τοι­κή­σι­μα. Με τη βο­ή­θεια του πα­τρός Σαμ­βέλ, του αδελ­φού του Γκουρ­γκέν και με λί­γα χρή­μα­τα τα ο­ποί­α προ­ήλ­θαν από χο­ρη­γούς, κα­τέστη­σε κα­τοι­κή­σι­μους δύ­ο χώ­ρους, το­πο­θε­τώ­ντας πόρ­τες και πα­ρά­θυ­ρα και ε­πι­σκευά­ζο­ντας τις ο­ρο­φές. Μια θο­λω­τή αί­θου­σα χρη­σι­μο­ποιεί­ται ως υ­πνο­δω­μά­τιο και χώ­ρος ερ­γα­σί­ας του , ε­νώ έ­να μι­κρό κε­λί έ­χει με­τα­τρα­πεί σε τρα­πε­ζα­ρί­α.

Πα­ρά τους χο­ντρούς τοί­χους, η θερ­μο­κρα­σί­α το χει­μώ­να πα­ρα­μέ­νει πο­λύ χα­μη­λή. Οι συν­θή­κες ζωής εί­ναι δύ­σκο­λες, ό­μως ο Μι­κα­έλ μέ­νει πι­στός στην α­πο­στο­λή του. «Η η­ρε­μί­α η ο­ποί­α α­πορ­ρέ­ει α­πό τα βου­νά με γε­μί­ζει με ευ­τυ­χί­α» ε­ξη­γεί, «μια πνο­ή α­γιό­τη­τας πλα­νά­ται πα­ντού. Το μο­να­στή­ρι είναι ε­μπο­τι­σμέ­νο με αυ­τήν. Υ­πάρ­χουν ό­λες οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις για μια πνευ­μα­τι­κή ζω­ή. Εί­μαι ευ­τυ­χι­σμέ­νος και θέ­λω να πα­ρα­μεί­νω ε­δώ για πά­ντα».

Ο­μο­λο­γεί ό­τι η ε­πι­στρο­φή του στο Ερε­βάν τον προ­βλη­μα­τί­ζει. Ύ­στε­ρα α­πό κά­ποιες η­μέ­ρες στην πό­λη, δεν έ­χει πα­ρά μια ε­πι­θυ­μία: να ε­πι­στρέ­ψει για να ξα­να­βρεί το α­σφα­λές λι­μά­νι της η­ρε­μί­ας του. Ωστό­σο, η ζω­ή ε­νός μο­να­χού πα­ρα­μέ­νει πο­λύ δύ­σκο­λη μέ­σα σ’ έ­να τέ­τοιο οι­κο­δό­μη­μα το ο­ποί­ο στε­ρεί­ται ό­λων των στοι­χειω­δών υ­λι­κών α­νέ­σε­ων. Οι ε­πι­τα­γές της Εκ­κλη­σί­ας α­παι­τούν κα­θη­με­ρι­νά εν­νέ­α προ­σευ­χές. Η πρώ­τη στις 06:30. Ο Χα­ρου­τιούν, ο νε­ω­κό­ρος, τον συ­ντρο­φεύ­ει έ­ως τις 12:30 και το πρω­ι­νό κυ­λά τα­κτι­κά με προ­σευ­χές, ερ­γα­σί­ες, λειτουρ­γί­ες και τρο­πά­ρια. Το α­πό­γευ­μα, σύμ­φω­να με έ­να α­κρι­βές χρο­νο­διά­γραμ­μα, ο Μι­κα­έλ πη­γαί­νει στα γει­το­νι­κά χω­ριά να συνα­ντή­σει τα παι­διά για τη δι­δα­σκα­λί­α των θρη­σκευ­τι­κών. Εί­ναι έ­να α­πό τα λει­τουρ­γικά του κα­θή­κο­ντα σύμ­φω­να με τις αρ­με­νι­κές μο­να­στι­κές ε­πι­τα­γές, πα­ρά το γε­γο­νός ό­τι σή­με­ρα η κα­τή­χη­ση έ­χει πε­ριο­ρι­σθεί στη μά­θη­σή της μέ­σω της πα­ρα­κο­λού­θη­σης των λει­τουρ­γιών.

Πε­ρί­που έ­ξι χω­ριά εί­ναι συν­δε­δε­μέ­να με το μο­να­στή­ρι και 120 μα­θη­τές πε­ρι­μέ­νουν με α­νυ­πο­μο­νη­σί­α την ε­πί­σκε­ψη του μο­να­χού Μικα­έλ, προ­κει­μέ­νου να πα­ρα­κο­λου­θή­σουν την α­νά­γνω­ση των ιε­ρών κει­μέ­νων.

Πε­ρισ­σό­τε­ρες α­πό 500 βα­πτί­σεις κατ’ έ­τος

Το 2007, η πλειο­νό­τη­τα των χω­ρι­κών δεν εί­χε βα­πτι­σθεί. Ε­κεί, ό­πως και σε άλ­λα μέ­ρη της Αρ­με­νί­ας, ή­ταν δια­πο­τι­σμέ­να α­πό τον σοβιε­τι­κό α­θε­ϊ­σμό και οι εκ­κλη­σί­ες κα­θώς και τα μο­να­στή­ρια ή­ταν σχε­δόν έ­ρημα, με την προ­τρο­πή της κα­τα­πο­λε­μή­σε­ως των ιε­ρών θρη­σκευ­τι­κών μυστη­ρί­ων. Ξε­κι­νώ­ντας α­πό τα παι­διά, έ­ως σή­με­ρα, έ­χουν τε­λε­σθεί πε­ρισ­σό­τε­ρες α­πό 500 βα­πτί­σεις στο Τα­τέβ, δη­λα­δή στα χω­ριά και στα πε­ρί­χω­ρά του κα­θώς ε­πί­σης και βα­πτί­σεις Αρμε­νί­ων της δια­σπο­ράς.

Ο μο­να­χός Μι­κα­έλ ε­ξη­γεί ό­τι, με τη λει­τουρ­γί­α του τε­λε­φε­ρίκ ή­ταν α­ναμε­νόμενη η αύ­ξη­ση της του­ρι­στι­κής κί­νη­σης, χω­ρίς ό­μως πραγ­μα­τι­κά ο κό­σμος να συ­νει­δη­το­ποιεί, να αισθά­νεται, την ε­νέρ­γεια η ο­ποί­α ε­λευ­θε­ρώ­νε­ται -προ­κα­λείται- α­πό τα βου­νά και που για τον ί­διο εί­ναι ζω­τι­κής ση­μα­σί­ας.

«Α­ντι­θέ­τως, ε­ξη­γεί, ε­γώ μπο­ρώ να κα­τα­νο­ή­σω με με­γά­λη έκ­πλη­ξη, την αλλα­γή η ο­ποί­α ε­πι­δρά στους πο­λυά­ριθ­μους προ­σκυ­νη­τές, διό­τι το Ά­γιο Πνεύ­μα εί­ναι α­πολύ­τως πα­ρόν στο Τα­τέβ». Με­τά την ε­πί­σκε­ψή του στα χω­ριά, ο μο­να­χός ε­πι­στρέ­φει στο μο­να­στή­ρι και με κα­τά­νυ­ξη ευ­λο­γεί το γεύ­μα το ο­ποί­ο έ­χει ε­τοι­μά­σει η Ο­φη­λί­α, η μα­γεί­ρισ­σα α­πό την πό­λη Χραζ­ντάν, και η η­μέ­ρα του τε­λειώ­νει με τη βρα­δι­νή προ­σευ­χή, πράγ­μα το ο­ποί­ο σημαί­νει ό­τι οι κα­θη­με­ρι­νές προ­σευ­χές κά­ποιες φο­ρές διαρ­κούν πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό ε­πτά ώ­ρες.

Ό­σον α­φο­ρά τον Χα­ρου­τιούν, τον νε­ω­κό­ρο, βο­η­θά τον Μι­καέλ σε ό­λες τις προ­σευ­χές, ό­μως έ­χει και τις «οι­κια­κές» φρο­ντί­δες: την κα­θη­με­ρι­νή δια­τρο­φή, το κόψι­μο των ξύ­λων για τη θέρ­μαν­ση κλπ. Δύο φο­ρές την ε­βδο­μά­δα, το α­πό­γευ­μα, ε­πι­στρέφει στο χω­ριό του Τα­τέβ, στο προ­σκέ­φα­λο των η­λι­κιω­μέ­νων α­τό­μων και των αρ­ρώ­στων για να τους πα­ρηγο­ρή­σει και να τους δια­βά­σει τη Βί­βλο και ό­ταν δεν προ­σεύ­χε­ται στο κε­λί του, περ­νά πολ­λές ώ­ρες α­ντι­γρά­φο­ντας ο­λό­κλη­ρες σε­λί­δες της Βί­βλου.

Ο νε­ω­κό­ρος λέ­ει ό­τι, για να ε­πι­κοινω­νή­σει με το Θε­ό πρέπει να ξε­κό­ψει α­πό τον έ­ξω κό­σμο. «Δεν υ­πάρ­χει τί­πο­τε άλ­λο εκτός α­πό την προ­σευ­χή προ­κει­μέ­νου να βο­ηθη­θώ και να μην υ­πο­κύ­ψω στον πειρα­σμό» δη­λώ­νει. Στο Τα­τέβ δεν υ­πάρ­χει τη­λε­ό­ρα­ση ού­τε δια­δί­κτυο, διό­τι σύμ­φωνα με αυ­τόν: «ό­λα τα ά­σχη­μα πράγ­μα­τα προ­έρ­χο­νται α­πό αυ­τά, περ­νούν μέ­σω της α­κο­ής στο πνεύ­μα και κα­τα­στρέφουν την ψυ­χή».

Άλ­λω­στε, τον Αύ­γου­στο, ό­ταν φθά­νει η πλημ­μυ­ρί­δα των του­ρι­στών, α­να­χω­ρεί σε έ­να α­πο­μο­νω­μέ­νο μέ­ρος - στο μο­να­στή­ρι Μα­κε­νο­τσάτ­ς, κο­ντά στο Βαρτε­νίς… μα­κριά α­πό ό­λους τους ε­πί­γειους πει­ρα­σμούς!!!

Πη­γή: Νouvelles d’ Armenie

Tweet

Share