Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός! Εκτύπωση E-mail

 

Κουήν Μινασιάν

 

Σού­ρου­πο, 4 Ιου­λί­ου 2013. Ε­πι­στρέ­φω στην Ελ­λά­δα με το λε­ω­φο­ρεί­ο της γραμ­μής Κων­στα­ντι­νού­πο­λη - Α­θή­να. Στις 14 ώ­ρες που διαρ­κεί το τα­ξί­δι, σι­γο­τρα­γου­δώ αυ­θόρ­μη­τα το «Power in the darkness, Frightening lies from the other side, Stand up and fight for your rights...» των Τομ Ρό­μπιν­σον Μπαντ. Το βλέμ­μα μου εί­ναι καρ­φω­μέ­νο στο πα­ρά­θυ­ρο. Κι ε­νώ κοι­τά­ζω φευ­γα­λέ­α την ει­κό­να της σύγ­χρο­νης Τουρ­κί­ας, έ­χω τον χρό­νο να α­να­λο­γι­στώ, ό­τι πριν τρί­α χρό­νια α­κρι­βώς, με α­φορ­μή το Πα­νευ­ρω­πα­ϊ­κό Κοι­νω­νι­κό Φό­ρουμ των Κι­νη­μά­των στην Κων­στα­ντι­νού­πο­λη, τον Ιού­λιο του 2010, έ­κα­να το πρώ­το μου σερ­γιά­νι στη γεί­το­να. Κρα­τού­σα έ­να πα­νό το ο­ποί­ο έ­γρα­φε: «Ε­λευ­θε­ρί­α - Δι­καιο­σύ­νη» και έ­νω­να τη φω­νή μου με τους δια­δη­λω­τές: «Μπα­σκά μπιρ ντου­νιά μομ­κιούν ντουρ!» - «Έ­νας άλ­λος κό­σμος εί­ναι ε­φι­κτός!». Αυ­τή ή­ταν η πρώ­τη ε­πα­φή. Και εί­χα ξύ­σει α­νε­πού­λω­τες πλη­γές…

Τουρ­κί­α. Ισταν­μπούλ, Κων­στα­ντι­νού­πο­λη ή α­πλά Πό­λη. Κι έ­πει­τα ευ­θεί­α Α­να­το­λι­κά: Καρ­ς, Α­νί, Ι­κντίρ, Μπε­για­ζίτ, Α­ρα­ράτ, Βαν, Α­χτα­μάρ. Μετά Καπ­πα­δο­κί­α, Και­σά­ρεια, Νί­γδη, Κερ­μί­ρα, Ά­γιος Προ­κό­πιος, Ε­κρέκ, Ε­βε­ρέκ, Τα­λάς, Πι­νάρ­μπα­σι, Α­ζί­ζι­γε. Ύστερα Κι­λι­κί­α, Χα­τζίν, Σις, Ά­δα­να, Α­να­βαρ­ζά, Χα­τά­ι, Α­λε­ξαν­δρέτ­τα, Α­ντιό­χεια, Μου­σά Λερ. Ε­πί­σης, στις ο­ρει­νές κοι­λά­δες του Ντερ­σίμ, Ο­βα­τσίκ, Μουν­ζούρ και Ε­λα­ζίγ. Κι ακό­μη: Μερ­ζε­φού­ντα, Α­μά­σεια, Το­κάτ, Σε­βά­στεια και τα χω­ριά τους. Ό­ντως, εί­ναι πολ­λά τα μέ­ρη, φα­ντά­σου ό­μως πό­σες εί­ναι οι ι­στο­ρί­ες των αν­θρώ­πων του κά­θε τό­που! Το κά­θε­ τα­ξί­δι μια ε­πα­λή­θευ­ση της θε­ω­ρί­ας των σύγ­χρο­νων φυ­σι­κών για τα πα­ράλ­λη­λα σύ­μπα­ντα...

Ε­κεί, στα ά­κρα και στα α­πά­τη­τα, -μα τι λέ­ω; α­κό­μη και στις καρ­διές των πό­λε­ων- υ­πάρ­χουν συ­λη­μέ­να κοι­μη­τή­ρια, ε­ρει­πω­μέ­νοι να­οί, κά­στρα και πα­λά­τια, χα­λά­σμα­τα αλ­λο­τι­νών πο­λι­τι­σμών, τα ο­ποί­α οι σύγ­χρο­νοι κά­τοι­κοι δεν θέλουν να θυ­μού­νται. Κι όμως ξέρουν.

Ε­κεί συ­νά­ντη­σα πολ­λά α­πό τα ξε­χα­σμέ­να α­δέρ­φια μας: Αρ­μέ­νιους, Έλ­λη­νες, Πό­ντιους, Καπ­πα­δό­κες, Ασ­σύ­ριους, Ζα­ζά, Κούρ­δους. Και α­γνώ­στου ταυ­τό­τη­τας Τούρ­κους.

Οι άν­θρω­ποι μαρ­τυ­ρούν σφα­γές, βα­σα­νι­στή­ρια και ε­ξο­ρί­ες που υ­πέ­στη­σαν οι ί­διοι ή που ε­πέ­βα­λαν στους άλ­λους. Δεν ξέ­ρω ποιους θαυ­μά­ζω πε­ρισ­σό­τε­ρο: αυ­τούς που ά­ντε­ξαν παρά τους διωγμούς ή ε­κεί­νους που τολ­μούν να δη­λώ­νουν δη­μο­σί­ως στην Τουρ­κί­α ό­τι εί­ναι α­πό­γο­νοι των διω­κτών; Πα­ρα­δέ­χο­νται ε­ξι­σλα­μι­σμούς και ε­κτουρ­κι­σμούς, α­κό­μη και πρόσφατα. Μι­λούν για υ­πο­τα­γή με το μα­χαί­ρι στο σβέρ­κο. Κά­ποιοι λί­γοι κα­τά­φε­ραν να κρα­τή­σουν την ταυ­τό­τη­τά τους, κα­τα­πί­νο­ντας ό­μως τον ρα­τσι­σμό και τον χλευα­σμό των «κα­θα­ρό­αι­μων ε­ποί­κων» και να κα­τη­γο­ρού­νται α­πό πά­νω για ε­θνι­κι­σμό! Λέ­νε πως πα­ρά τα ό­σα τρα­γι­κά έ­ζη­σαν, η α­λή­θεια δεν θα μπο­ρού­σε να μεί­νει για πο­λύ θαμ­μέ­νη.

Σή­με­ρα, ό­λοι αυ­τοί συ­νυ­πάρ­χουν με τις πο­λυ­ποί­κι­λες ε­κεί­νες ο­μά­δες αν­θρώ­πων, που για δια­φο­ρε­τι­κούς λό­γους βρί­σκο­νται στο πε­ρι­θώ­ριο της κοι­νω­νί­ας, σύμ­φω­να του­λά­χι­στον με τη δια­μορ­φω­μέ­νη κα­τά­στα­ση στην Τουρ­κί­α. Το πά­γιο αί­τη­μα για δι­καιο­σύ­νη και ε­λευ­θε­ρί­α εί­ναι το με­γά­λο ζη­τού­με­νο στη γεί­το­να, στην κο­ρυ­φή της α­τζέ­ντας των διεκ­δι­κή­σε­ων κά­θε κι­νη­το­ποί­η­σης: ερ­γα­τι­κής, νε­α­νι­κής, θρη­σκευ­τι­κής, ε­θνο­τι­κής, φυ­λε­τι­κής ή και α­ντι­ρα­τσι­στι­κής, ό­ταν φυ­σι­κά δεν εί­ναι «στη­μέ­νη» α­πό το βα­θύ κρά­τος ή την ε­κά­στο­τε ε­ξου­σί­α... Είναι πια σαφές ό­τι η κοι­νω­νί­α δεν α­νέ­χε­ται πλέ­ον τη συ­νε­χι­ζό­με­νη ύ­παρ­ξη πο­λι­τι­κών κρα­του­μέ­νων, φυ­λα­κι­σμέ­νων συγ­γρα­φέ­ων και δη­μο­σιο­γρά­φων, δεν α­ντέ­χει άλ­λη λο­γο­κρι­σί­α και πε­ριο­ρι­σμό της ε­λεύ­θε­ρης έκ­φρα­σης και την δια­στρέ­βλω­ση της α­λή­θειας.

Η πα­ρά­λο­γη ποι­νι­κο­ποί­η­ση α­κό­μη και της α­πλής α­να­φο­ράς στη γε­νο­κτο­νί­α τό­σων και τό­σων γη­­γε­νών πλη­θυ­σμών, η α­πό­κρυ­ψη και πα­ρα­ποί­η­ση της ι­στο­ρί­ας, η πρα­κτι­κή της συ­στη­μα­τι­κής άρ­νη­σης εί­ναι πλέ­ον α­πα­ρά­δε­κτες πρα­κτι­κές, ό­πως και αυ­τή της ι­σο­πέ­δω­σης των άλ­λων λα­ών με τον «ο­δο­στρω­τή­ρα» του πα­ντουρ­κι­σμού.

Η έκ­φρα­ση «ό­λοι ξέρουν αλ­λά δεν τολ­μούν να μι­λή­σουν» φαί­νε­ται να έ­χει ξε­φύγει από τον α­πό­λυ­το έ­λεγ­χο των κα­τα­σταλ­τι­κών μη­χα­νι­σμών της α­σφά­λειας και του στρα­τού.

Α­κό­μη και η α­ρι­στε­ρά, η ο­ποί­α α­πα­ξί­ω­νε τέ­τοια ζη­τή­μα­τα έ­χει αλ­λά­ξει στά­ση ε­ξο­λο­κλή­ρου.

Σή­με­ρα, ε­κα­το­ντά­δες βι­βλί­α ι­στο­ρί­ας, έ­ρευ­νας και λο­γο­τε­χνί­ας βλέ­πουν πια το φως της δη­μο­σιό­τη­τας, έ­νας πραγ­μα­τι­κός εκ­δο­τι­κός ορ­γα­σμός «ε­πι­κίν­δυ­νων θε­μά­των». Δια­τρι­βές, δι­πλω­μα­τι­κές, πτυ­χια­κές, με­τα­πτυ­χια­κές, δι­δα­κτο­ρι­κά και ά­πει­ρες πα­νε­πι­στη­μια­κές δη­μο­σιεύ­σεις στα τουρ­κι­κά πα­νε­πι­στή­μια α­πο­γυ­μνώ­νουν κα­θη­με­ρι­νά την σκο­τα­δι­στι­κή, τρα­γε­λα­φι­κή και τρο­μο­κρα­τι­κή συ­νά­μα φαρ­σο­κω­μω­δί­α που στή­θη­κε σε βά­ρος όσων ζουν στην τουρ­κική επικράτεια. Δη­μο­σιο­γρά­φοι, α­κό­μη και των πιο συ­ντη­ρη­τι­κών ε­φη­με­ρί­δων ή ρα­διο­τη­λε­ο­πτι­κών σταθ­μών, άν­θρω­ποι προι­κι­σμέ­νοι με υ­πέρ­με­τρο θάρ­ρος και κου­ρά­γιο, γνω­ρί­ζο­ντας ό­τι τους πε­ρι­μέ­νουν διώ­ξεις α­πό το ε­πί­ση­μο κρά­τος, ή α­κό­μη χει­ρό­τε­ρα, ό­τι τους κα­ρα­δο­κούν σε μια γω­νιά οι σκο­τει­νές δυ­νά­μεις του πα­ρα­κρά­τους, α­νοί­γουν και α­πο­κα­λύ­πτουν συνεχώς α­νέγ­γι­χτα θέματα.

Τολ­μά να εκ­φρα­στεί α­κό­μα και το βί­αια ε­κτουρ­κι­σμέ­νο και ε­ξι­σλα­μι­σμέ­νο «πλή­θος», μια α­νο­μοιο­γε­νής μά­ζα αν­θρώ­πων, που έ­χουν έ­ναν κοι­νό πα­ρα­νο­μα­στή: την κα­τα­πί­ε­ση. Και ή­ταν δι­πλά κα­τα­πιε­σμέ­νοι αυ­τοί οι άν­θρω­ποι. Α­πό τη μια πλευ­ρά α­πό τους Τούρ­κους, το κρά­τος και το δη­μό­σιο ως τον πιο α­πλό γεί­το­να, που ή­ξε­ραν ό­τι δεν ή­ταν δι­κοί τους αλ­λά ντον­μέ, «αλ­λαγ­μέ­νοι» και ά­ρα πα­ρα­κα­τια­νοί. Α­πό την άλ­λη, οι λι­γο­στοί συ­μπα­τριώ­τες τους που εί­χαν κα­τα­φέ­ρει να δια­τη­ρή­σουν την ταυ­τό­τη­τά τους και ή­ξε­ραν ό­τι ή­ταν δι­κοί τους, αλ­λά α­φού ή­ταν ντον­μέ, ή­ταν και γι’ ε­κεί­νους πα­ρα­κα­τια­νοί.

Πώς να σω­πά­σει αυ­τό το τε­ρά­στιο πλή­θος, που για κο­ντά ε­κα­τό χρό­νια δε­χό­ταν βο­λές α­πό πα­ντού! Η προ­σω­ρι­νή οι­κο­νο­μι­κή ευ­μά­ρεια, το ά­νοιγ­μα των συ­νό­ρων και κυ­ρί­ως η α­πρό­σκο­πτη πρό­σβα­ση στη γνώ­ση μέ­σω της πλη­θώ­ρας των μέ­σων πλη­ρο­φό­ρη­σης έ­κα­νε ε­φι­κτό, αυ­τό που με τα ό­πλα και τη βί­α ή­ταν α­νέ­φι­κτο.

Το πο­τή­ρι έ­χει και πά­λι ξε­χει­λί­σει. Πα­ντού στον κό­σμο. Μα ε­κεί δί­πλα, οι μό­νοι που α­νοί­γουν δρόμους ελ­πί­δας και εί­ναι μπρο­στά­ρη­δες στο κί­νη­μα εί­ναι αυ­τοί που διέ­πο­νται α­πό το πνεύ­μα της αλ­λη­λεγ­γύ­ης, της δι­καιο­σύ­νης και της ε­λευ­θε­ρί­ας. Τώ­ρα πια αυ­τοί που ξέ­ρουν και τολ­μούν, που «στέ­κο­νται και μι­λούν» εί­ναι πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ροι α­πό αυ­τό που θα α­πο­κα­λού­σα­με ι­σχνό πε­ρι­θώ­ριο. Εί­ναι τα παι­διά, τα εγ­γό­νια, α­κό­μη και τα δι­σέγ­γο­να αυ­τών, που ό­χι μό­νο γνω­ρί­ζουν, αλ­λά και α­παι­τούν σή­με­ρα την α­να­γνώ­ρι­ση της ταυ­τό­τη­τάς τους. Μα­ζί τους και κά­ποια α­πό τα παι­διά, τα εγ­γό­νια ή τα δι­σέγ­γο­να αυ­τών, που κά­πο­τε ή­ταν α­πό την άλ­λη με­ριά του στρα­το­πέ­δου, στη με­ριά της α­δί­στα­κτης ε­ξου­σί­ας και των συ­νερ­γα­τών τους.

Οι πε­ρισ­σό­τε­ροι εί­ναι σα­φέ­στα­τα ε­νερ­γοί πο­λί­τες, συμ­με­τέ­χουν σε συλ­λό­γους, με πολ­λές και πλού­σιες δρα­στη­ριό­τη­τες, έ­χουν συ­νεί­δη­ση της α­ξί­ας, της α­νε­κτί­μη­της κλη­ρο­νο­μιάς και ι­στο­ρί­ας τους. Μά­λι­στα, α­ντί να γκετο-ποιηθούν -ό­πως έ­κα­νε η δια­σπο­ρά μας, λό­γω άλ­λων συν­θη­κών βε­βαί­ως- μπή­καν στον με­γά­λο κύ­κλο, σ’ αυ­τόν της γης των κολασμένων.

Περ­νώ­ντας τον Έ­βρο σμή­νη κου­νου­πιών ει­σβά­λουν στο λε­ω­φο­ρεί­ο κατά πάνω μας, μέσα στα ρουθούνια μας. Εί­ναι α­να­πό­φευ­κτα τα τσι­μπή­μα­τά τους ό­ση ώ­ρα περιμένουμε τον συ­νο­ρια­κό έ­λεγ­χο, μέ­σα στα μαύ­ρα με­σά­νυ­χτα. Το βου­η­τό τους με­τα­τρέ­πε­ται μέσα μου στη με­λω­δί­α του “Αερικού”... «ό­σες κι αν χτί­ζουν φυ­λα­κές, κι αν ο κλοιός στε­νεύ­ει, ο νους μας εί­ναι α­λη­τα­ριό, που ό­λο θα δρα­πε­τεύ­ει...»

Share
 

Για να εξασφαλίσουμε τη σωστή λειτουργία του ιστότοπου, μερικές φορές τοποθετούμε μικρά αρχεία δεδομένων στον υπολογιστή σας, τα λεγόμενα «cookies». Οι περισσότεροι μεγάλοι ιστότοποι κάνουν το ίδιο. Περισσότερα...

"Δέχομαι"


ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΙΒΛΙΩΝ


διαφήμιση στο αρμενικά

armenian community

Online Επισκέπτες

Έχουμε 18 επισκέπτες συνδεδεμένους