Εκδίκηση για τον Ταλαάτ Πασά Εκτύπωση E-mail



Του Τα­νέρ Α­κτσάμ

Μετάφραση: Άνι Ντεοκμετζιάν

Απρίλιος-Ιούνιος 2012 Τεύχος 73

 

Ο Χράντ Ντιν­κ ας γί­νει ο δι­κός μας Μάρ­τιν Λού­θερ Κιν­γκ. Ό­πως οι άλ­λοι συ­γκε­ντρώ­νο­νται γύ­ρω α­πό τους Ρα­ούφ Ντεν­κτάς και Τα­λα­άτ Πα­σά, ας συ­σπει­ρω­θού­με και ε­μείς γύ­ρω α­πό τον Χράντ. Ο Ντιν­κ και το «1.500.000 + 1» ας γί­νει λοι­πόν το ση­μεί­ο διά­κρι­σης α­νά­με­σα στη δη­μο­κρα­τί­α που α­ξιώ­νου­με και τη “δη­μο­κρα­τί­α” που μας ε­πι­βά­λουν.*

 

Η α­πό­φα­ση της δί­κης για τον φό­νο του Χράντ Ντιν­κ προ­κά­λε­σε με­γά­λη σύγ­χυ­ση. Αυ­τό εί­ναι θε­τι­κό. Α­πο­τε­λεί δείγ­μα ά­δο­λης κι α­γνής σκέ­ψης, α­πό­δει­ξη ό­τι α­κό­μη υ­πάρ­χουν κα­θα­ρές συ­νει­δή­σεις. Ω­στό­σο θα εί­χα­με α­πο­φύ­γει ό­λη αυ­τή τη σύγ­χυ­ση, ε­άν γνω­ρί­ζα­με τις θέ­σεις και τα σχέ­δια ό­λων αυ­τών που υ­πο­θάλ­πουν τους φο­νιά­δες του Χράντ Ντιν­κ. Αν τους ξέ­ρα­με, πι­θα­νό­τα­τα θα τους α­κού­γα­με να λέ­νε: «Τρε­λα­μέ­νοι εί­ναι τού­τοι; Πώς πι­στεύ­ουν ό­τι θα ε­πι­τρέ­ψου­με να βγει έ­στω και μια πέ­τρα α­πό τα θε­μέλια του (τουρ­κι­κού) κρά­τους;».

Το γε­γο­νός ό­τι δεν βλέ­πα­με κα­θα­ρά τη σχέ­ση με­τα­ξύ της Γε­νο­κτο­νί­ας του 1915 και της δο­λο­φο­νί­ας του Χράντ Ντιν­κ προ­κά­λε­σε την πα­ρα­πά­νω α­ντί­δρα­σή μας. Η α­λή­θεια εί­ναι ό­τι θα έ­πρε­πε να α­πο­ρού­με με το πό­σο α­νυ­πο­ψί­α­στοι εί­μα­στε. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η δο­λο­φο­νί­α του Χράντ Ντιν­κ α­πο­τε­λεί πρά­ξη εκ­δίκη­σης για το θά­να­το του Τα­λα­άτ Πα­σά. Ό­λα σχε­διά­στη­καν έ­τσι ώ­στε να θυ­μί­ζουν την ε­κτέ­λε­ση του 1921. Μά­θα­με ό­τι ο Για­σίν Χα­ϊ­άλ, ένας από τους οργανωτές της ε­κτέ­λε­σης του Χράντ, ζη­τού­σε πλη­ρο­φο­ρί­ες α­πό τον πα­τέ­ρα του για τον τρό­πο με τον ο­ποί­ο είχε δο­λο­φο­νη­θεί ο Τα­λα­άτ.

Α­λή­θεια, για­τί δεν δο­λο­φό­νη­σαν τον Χράντ Ντιν­κ μπρο­στά α­πό το σπί­τι του; Ή για­τί δεν τον α­πή­γα­γαν πρώ­τα, ώ­στε να έ­χουν το χρό­νο να τον σκο­τώ­σουν και να πε­τά­ξουν κά­που το πτώ­μα του χω­ρίς να τους α­ντι­λη­φθεί κα­νείς; Α­ντί­θε­τα, προ­τί­μη­σαν να τον πυ­ρο­βο­λή­σουν πι­σώ­πλα­τα στην εί­σο­δο του πο­λυ­σύ­χνα­στου δρό­μου που βρι­σκό­ταν η ε­φη­με­ρί­δα Α­γκός, μπρο­στά στα μά­τια ό­λων. Κά­τι α­ντίστοι­χο συ­νέ­βη και στο Βε­ρο­λί­νο στις 15 Μαρ­τί­ου του 1921, ό­ταν ο Σο­γο­μόν Τε­χλιριάν ε­κτέ­λε­σε τον Τα­λα­άτ. Με τον τρό­πο που ε­πέ­λε­ξαν, και εκ­δί­κη­ση πή­ραν για λο­γα­ρια­σμό του Τα­λα­άτ και α­να­κά­λε­σαν στη μνή­μη των Αρ­με­νί­ων ό­τι η Γε­νο­κτο­νί­α του 1915 πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε με σκο­πό να πνί­ξουν μια για πά­ντα την α­νε­ξάρτη­τη φω­νή τους.

Η δι­κή μας σύγ­χυ­ση σχε­τι­κά με τα γε­γο­νό­τα και την έκ­βα­σή τους δεν μας ε­πέτρε­πε να συν­δέ­σου­με τη δο­λο­φο­νί­α του Χράντ Ντιν­κ με τη Γε­νο­κτο­νί­α του 1915. Ευτυ­χώς, ο Με­γα­λο­δύ­να­μος έ­τει­νε χεί­ρα βο­η­θεί­ας και την ί­δια μέ­ρα που το δικα­στή­ριο ε­ξέ­δι­δε την α­πό­φα­ση για την δο­λο­φο­νί­α του Ντιν­κ κά­λε­σε κο­ντά του τον Ρα­ούφ Ντεν­κτάς. Σαν να μας έ­λε­γε: «Εί­στε τυ­φλοί; Α­νοίξ­τε τα μά­τια σας, αντι­λη­φθεί­τε ε­πι­τέ­λους!». Προ­σπα­θού­σε να μας φω­τί­σει, δεί­χνο­ντάς μας ξε­κάθα­ρα ό­λους αυ­τούς -τα α­νώ­τε­ρα στε­λέ­χη του κρά­τους μας- που εί­χαν πα­ρα­τα­χθεί στην κη­δεί­α του Ντεν­κτάς.

 

Ε­πι­τρο­πή… μί­σους


Ποιος ή­ταν ό­μως ο Ρα­ούφ Ντεν­κτάς; Πρό­κει­ται για τον ε­πι­κε­φα­λής της ομά­δας που με­θο­δι­κά προ­ε­τοί­μα­ζε το έ­δα­φος για τη δο­λο­φο­νί­α του Χράντ Ντινκ. Η «Ε­πι­τρο­πή Τα­λα­άτ Πα­σά», της ο­ποί­ας πρό­ε­δρος ή­ταν ο Ντεν­κτάς, εί­χε ε­πανει­λημ­μέ­νως ορ­γα­νώ­σει πα­νευ­ρω­πα­ϊ­κές συ­γκε­ντρώ­σεις στη μνή­μη του: στη Λω­ζά­νη το 2005, στο Βε­ρο­λί­νο το 2006, στο Πα­ρί­σι και στη Βό­ρεια Κύ­προ το 2007. Ο σκο­πός για τον ο­ποί­ο ι­δρύ­θη­κε η εν λό­γω ε­πι­τρο­πή ή­ταν ξε­κά­θα­ρος: η ορ­γα­νω­μέ­νη καλ­λιέρ­γεια μί­σους έ­να­ντι των Αρ­με­νί­ων σε Ευ­ρώ­πη και Τουρ­κία. Πολ­λοί εκ των ι­δρυ­τών της δε, αυ­τή τη στιγ­μή δι­κά­ζο­νται με την κα­τη­γο­ρί­α της τρο­μο­κρα­τί­ας στην υ­πό­θε­ση «Ερ­γκέ­νε­κον».

Την ί­δια ώ­ρα λοι­πόν που α­φέ­θη­καν ε­λεύ­θε­ροι οι πραγ­μα­τι­κοί ε­γκλη­μα­τί­ες -αυ­τοί δη­λα­δή που σχε­δί­α­σαν και α­πο­τέ­λε­σαν ου­σια­στι­κά τους η­θι­κούς αυ­τουργούς της ε­κτέ­λε­σης του Χράντ Ντιν­κ- τα στε­λέ­χη και οι α­νώ­τε­ροι υ­πάλ­λη­λοι του κρά­τους μας έ­σπευ­δαν σύσ­σω­μοι να πα­ρα­στούν στην κη­δεί­α του Ντεν­κτάς. Κα­τά τη διάρ­κειά της μά­λι­στα μας έ­λε­γαν: «Ε­σείς με ποια λο­γι­κή α­παι­τείτε τη δια­λεύ­καν­ση της δο­λο­φο­νί­ας του Χράντ Ντιν­κ; Α­κό­μα δεν έ­χε­τε κα­τα­λάβει ό­τι ό­λοι μας εί­μα­στε με τον Ρα­ούφ Ντεν­κτάς και ό­τι βρισκό­μα­στε στο πλευ­ρό του Τα­λα­άτ Πα­σά;»!

Η πο­λι­τι­κή της άρ­νη­σης της γε­νο­κτο­νί­ας ε­πί 97 χρό­νια, μας πα­ρα­πλά­νη­σε. Τυφλω­θή­κα­με. Ε­κεί­νοι βε­βαί­ως γνώ­ρι­ζαν ε­ξαρ­χής, αλ­λά ε­μείς δεν βλέ­πα­με τη σχέ­ση με­τα­ξύ του 1915 και του Χράντ Ντιν­κ. Ε­κεί­νοι πο­τέ δεν ξέ­χα­σαν, αλ­λά ε­μάς μας έ­κα­ναν να ξε­χά­σου­με. Μας μπέρ­δε­ψαν τό­σο πο­λύ, ώ­στε υ­πάρ­χουν με­τα­ξύ μας ο­ρι­σμέ­νοι, οι ο­ποί­οι α­κό­μη νιώ­θουν ά­βο­λα στο ά­κου­σμα της λέ­ξης Γε­νο­κτο­νία.

Ο Χράντ ω­στό­σο εί­ναι το κλει­δί. Σαν και ε­κεί­νο που πα­ρα­δό­θη­κε στον ή­ρω­α παλιού πα­ρα­μυ­θιού για να α­νοί­ξει την πόρ­τα της τεσ­σα­ρα­κο­στής α­πό­κρυ­φης αίθου­σας με τα πο­λύ­τι­μα μυ­στι­κά. Ε­άν δια­λευ­καν­θεί η δο­λο­φο­νί­α του θα φω­τιστούν και τα α­πό­κρυ­φα της ί­δρυ­σης της (Τουρ­κι­κής) Δη­μο­κρα­τί­ας μας. Ω­στό­σο η τω­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση δεν έ­χει ού­τε τη βού­λη­ση, ού­τε και τη διά­θε­ση να το κά­νει. Ο πρω­θυ­πουρ­γός, ο α­ντι­πρό­ε­δρος της κυ­βέρ­νη­σης Μπου­λέ­ντ Α­ρέ­ντς κι άλ­λα κυ­βερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη ε­ξέ­φρα­σαν τη δυ­σα­ρέ­σκειά τους για την α­πό­φα­ση της δί­κης. Δή­λω­σαν ό­τι τους τρώ­νε οι τύ­ψεις. Σαν να βρή­καν τον κα­λύ­τε­ρο τρό­πο να μας κο­ρο­ϊ­δέ­ψουν.

Ε­σείς, που εί­χα­τε πρό­σβα­ση στις κρυ­ψώ­νες των α­ξιω­μα­τού­χων, στα πιο α­πό­κρυ­φα των «κο­σμι­κών δω­μα­τί­ων», ε­πι­μέ­νε­τε α­κό­μη ό­τι εί­στε α­νί­κα­νοι να φα­νερώ­σε­τε αυ­τό που έ­χει ή­δη α­ντι­λη­φθεί ό­λη η κοι­νω­νί­α.

Α­πό τα μά­τια σας κυ­λούν κρο­κο­δεί­λια δά­κρυα, ε­νώ τα λό­για σας προ­σβά­λουν ε­κεί­νους που α­παι­τούν τη δια­λεύ­καν­ση της υ­πό­θε­σης Χράντ Ντιν­κ. Ό­ταν πα­λαιό­τε­ρα τον κρί­να­τε έ­νοχο [άρ­θρο 301], ο Χράντ εί­χε σκε­φτεί να ε­γκα­τα­λεί­ψει μα­ζί με την οι­κο­γέ­νειά του τη γε­νέ­τει­ρά του την Μα­λά­τια [Με­λι­τη­νή] και να φτά­σει πε­ζός ως την έ­ρη­μο του Ντερ Ζορ, «…ό­πως α­κρι­βώς υ­πο­χρε­ώ­θη­καν να κά­νουν α­μέ­τρη­τοι πρό­γο­νοί μου στις πο­ρεί­ες θα­νά­του προς την έ­ρη­μο».

 

Ύ­ψι­στο χρέ­ος


Αλ­λά ο Χράντ εί­χε βα­θιά ε­πί­γνω­ση του 1915. Έ­νιω­θε ως το με­δού­λι του τη σχέ­ση με­τα­ξύ αυ­τών που ο ί­διος εί­χε υ­πο­στεί και της Γε­νο­κτο­νί­ας. Πριν τη δο­λο­φονί­α του, μι­λώ­ντας για την ε­περ­χό­με­νη δί­κη του σχε­τι­κά με τη χρή­ση της λέ­ξης Γε­νο­κτο­νί­α, εί­χε δη­λώ­σει πως: «…Ναι, το 1915 έ­γι­νε Γε­νο­κτο­νί­α! Και το δι­κα­στήριο θα γί­νει έ­δρα Ι­στο­ρί­ας…»! Η ευ­και­ρί­α δεν του δό­θη­κε. Το νή­μα κό­πη­κε.

Έ­χου­με χρέ­ος ν’ α­νοί­ξου­με τα μά­τια μας και να α­φή­σου­με το φως να διώ­ξει το σκο­τά­δι α­πό τα μυα­λά μας. Η δο­λο­φο­νί­α του Χράντ Ντιν­κ ή­ταν η εκ­δι­κη­τι­κή απά­ντη­ση για τη ε­κτέ­λε­ση του Τα­λα­άτ. Ο Χράντ εί­ναι «1.500.000+1». Ε­άν δεν συ­νει­δη­τοποι­ή­σου­με αυ­τήν την α­λή­θεια, εί­ναι α­δύ­να­τον να κα­τα­νο­ή­σου­με το έ­γκλη­μα και να το δια­λευ­κά­νου­με.

Το 2015 πλη­σιά­ζει. Ε­άν δεν βρο­ντο­φω­νά­ξου­με: «Το 1915 έ­γινε Γε­νο­κτο­νί­α, ο­φεί­λε­τε να το α­να­γνω­ρί­σε­τε!», ε­άν δεν τολ­μή­σου­με να πού­με: «Δο­λο­φο­νή­σα­τε τον Χράντ, για να υ­πεν­θυ­μί­σε­τε τους Χράντ του 1915!», δεν θα διαλευ­καν­θούν πο­τέ τα αί­τια της ε­κτέ­λε­σής του. Αν θέ­λου­με να α­πε­λευ­θε­ρω­θούν α­πό τα χέ­ρια των σύγ­χρο­νων ε­γκλη­μα­τιών, δεν έ­χου­με άλ­λη ε­πι­λο­γή.

Γνω­ρί­ζω τις δυ­σκο­λί­ες που α­ντι­με­τω­πί­ζει έ­νας Αρ­μέ­νιος που ζει στην Τουρκί­α. Κα­τα­νο­ώ και νιώ­θω αυ­τούς που σκο­πεύ­ουν να α­φή­σουν τη γε­νέ­τει­ρα γη επει­δή α­πλά δεν α­ντέ­χουν. Δεν ξέ­ρω ε­άν αρ­κεί η δύ­να­μή μου, μα θέ­λω να κραυ­γάσω: «Ε­σείς εί­στε για μας το φως με το ο­ποί­ο θα ε­πα­να­προσ­διο­ρί­σου­με τον τουρκι­σμό μας. Ε­σείς εί­στε η α­φορ­μή για να υ­πεν­θυ­μί­σου­με στους σύγ­χρο­νους μωα­με­θα­νούς της Α­να­το­λί­ας ό­τι η ε­ξο­λό­θρευ­ση των Αρ­με­νί­ων το 1915 δεν έ­χει θέση στο Κο­ρά­νι. Φεύ­γο­ντας ε­σείς α­πό ε­κεί, θα χα­θεί μια για πά­ντα το νό­η­μα και η πι­θα­νό­τη­τα ε­ξα­γνι­σμού του τουρ­κι­σμού και του μω­α­με­θα­νι­σμού. Χά­ρη σε εσάς και την ε­πι­μο­νή σας θα δο­θεί η ευ­και­ρί­α ώ­στε αυ­τός ο τό­πος να α­πε­λευ­θερω­θεί απ’ τους ε­γκλη­μα­τί­ες και απ’ αυ­τούς που τους υ­πο­θάλ­πουν».

Δεν προ­σπα­θώ να σας πεί­σω. Α­πευ­θύ­νο­μαι στους Φί­λους του Χρά­ντ. Ε­σείς γρά-φε­τε Ι­στο­ρί­α. Πραγ­μα­τώ­νε­τε το α­δύ­να­το σ’ αυ­τόν τον τό­πο. Ε­πί πέ­ντε χρό­νια πα­ρα­κο­λου­θεί­τε τη δί­κη λέ­γο­ντας «Μέ­χρι ε­μείς να πού­με Ε­ΛΗ­ΞΕ, αυ­τή η δίκη δεν θα τε­λειώ­σει». Εκ­προ­σω­πεί­τε την α­ξιο­πρέ­πεια και το μέλ­λον της Τουρκί­ας. Α­πο­δει­κνύ­ε­τε ό­τι αυ­τή η χώ­ρα δεν α­νή­κει στους ε­γκλη­μα­τί­ες και σ’ αυ­τούς που τους υ­πο­θάλ­πουν αλ­λά εί­ναι η πα­τρί­δα ό­λων, α­νε­ξαρ­τή­τως θρη­σκείας και ε­θνό­τη­τας. Ο Χράντ Ντιν­κ ας γί­νει το σύμ­βο­λό σας.

Ο Χράντ Ντιν­κ ας γί­νει ο δι­κός μας Μάρ­τιν Λού­θερ Κιν­γκ. Ό­πως ε­κεί­νοι συ­γκεντρώ­νο­νται γύ­ρω α­πό τους Ρα­ούφ Ντεν­κτάς και Τα­λα­άτ Πα­σά, ε­μείς ας συ­σπειρω­θού­με γύ­ρω α­πό τον Χράντ.

Ο Χράντ και το «1.500.000 + 1» ας γί­νει το ση­μεί­ο διά­κρισης α­νά­με­σα στη δη­μο­κρα­τί­α που α­ξιώ­νου­με και τη «δη­μο­κρα­τί­α» που μας ε­πιβά­λουν.

 

 

*Το άρ­θρο του Τα­νέρ Α­κτσάμ δη­μο­σιεύ­τη­κε:

στα τουρ­κι­κά στην ε­φη­με­ρί­δα «Τα­ράφ» στις 24.1.2012 και στα αρ­με­νι­κά στην ε­φη­με­ρί­δα «Α­γκός» στις 27.1.2012

Share
 

Για να εξασφαλίσουμε τη σωστή λειτουργία του ιστότοπου, μερικές φορές τοποθετούμε μικρά αρχεία δεδομένων στον υπολογιστή σας, τα λεγόμενα «cookies». Οι περισσότεροι μεγάλοι ιστότοποι κάνουν το ίδιο. Περισσότερα...

"Δέχομαι"


ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΙΒΛΙΩΝ


διαφήμιση στο αρμενικά

armenian community

Online Επισκέπτες

Έχουμε 18 επισκέπτες συνδεδεμένους