Χάικ Ντεμογιάν Εκτύπωση E-mail

“Το Μου­σεί­ο μας θα γίνει ένα

ε­πι­στη­μο­νικό

κέ­ντρο πα­γκο­σμί­ου εν­δια­φέ­ρο­ντος”

Στον Μί­κυ Μοβ­σε­σιάν

«Aρμενικά» Απρίλιος - Ιούνιος 2014. Τεύχος 81

 

Μου­σεί­ο Γε­νο­κτο­νί­ας. Α­ναμ­φί­βο­λα, έ­νας χώ­ρος που α­ντα­να­κλά την ι­στο­ρι­κή, πο­λι­τική, πο­λι­τι­σμι­κή και κοι­νω­νι­κή διά­στα­ση της Γε­νο­κτο­νί­ας. Ου­σια­στι­κά, ο ρό­λος του, αν και πο­λυ­διά­στα­στος, ε­πι­κε­ντρώ­νε­ται στη διαιώ­νι­ση της μνή­μης. Ποια εί­ναι η απο­στο­λή του μου­σεί­ου ό­πως δια­μορ­φώ­νε­ται σή­με­ρα, τό­σο σε το­πι­κό ό­σο και πα­γκόσμιο ε­πί­πε­δο και ποιες οι προ­ο­πτι­κές του;

Το μου­σεί­ο λει­τουρ­γεί α­πό το 1995. Ά­νοι­ξε τις πόρ­τες του με α­φορ­μή την 80η επέ­τειο της Γε­νο­κτο­νί­ας των Αρ­με­νί­ων. Εί­ναι έ­να α­πό τα πρώ­τα κτί­ρια που ανεγέρ­θη­καν με­τά την α­νε­ξαρ­τη­σί­α της χώ­ρας.Η α­πο­στο­λή του μου­σεί­ου ε­κεί­νον τον και­ρό εί­χε τρεις συ­νι­στώ­σες. Πρω­τί­στως, έ­πρεπε το υ­λι­κό να συ­γκε­ντρω­θεί, να συ­ντη­ρη­θεί -ε­φό­σον εί­χε υ­πο­στεί βλά­βες- και να δια­φυ­λα­χτεί. Κα­τά δεύ­τε­ρον, έ­πρε­πε να με­λε­τη­θεί, να α­να­λυ­θεί ε­πι­στημο­νι­κά και να κα­τα­χω­ρη­θεί και τέ­λος, έ­πρε­πε να ε­κτε­θεί έ­να μέ­ρος του στον εκ­θε­σια­κό του χώ­ρο. Σή­με­ρα, η α­πο­στο­λή του δια­μορ­φώ­νε­ται και πά­λι σε τρεις κατευ­θύν­σεις. Πρώ­τον, της ε­πι­στη­μο­νι­κής μελέ­της, δεύ­τε­ρον, της μου­σεια­κής έκ­θε­σης, η ο­ποί­α πε­ρι­λαμ­βά­νει και το συ­γκε­ντρω­τι­κό έρ­γο της με­λέ­της των εκ­θε­μά­των και τρί­τον, της εκ­παιδευ­τι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας, με τη μορ­φή σχο­λι­κών ε­πι­σκέ­ψε­ων και σε­μι­να­ρί­ων σε ει­δι­κή αί­θου­σά, στα πλαί­σια της εκ­παί­δευ­σης της νέ­ας γε­νιάς γύ­ρω α­πό τη γε­νο­κτο­νί­α (genocide education).
Η τε­λευ­ταία θε­ω­ρεί­ται μί­α α­πό τις σο­βα­ρό­τε­ρες πτυ­χές της α­πο­στο­λής μας. Στην ει­δι­κή αυ­τή αί­θου­σα, με τη μορ­φή ε­πι­στημο­νι­κών εκ­δη­λώ­σε­ων και μα­θημά­των, με τη συμ­βο­λή και ψυ­χο­λό­γων, γί­νε­ται πρώ­τα η εκ­παί­δευ­ση των δα­σκά­λων, τό­σο της Αρ­με­νί­ας ό­σο και αυ­τών της δια­σπο­ράς, ώ­στε κα­τό­πιν αυ­τοί να με­τα­λα­μπα­δεύ­σουν με τον κα­λύ­τε­ρο δυ­να­τό τρό­πο την ι­στο­ρι­κή α­λή­θεια στους μα­θη­τές και σπου­δα­στές.

Ο ο­λο­έ­να αυ­ξα­νό­με­νος ό­γκος του υ­λι­κού, οι νέ­ες αί­θου­σες αλ­λά και οι δρα­στη­ριό­τη­τες του μου­σεί­ου προ­ϋ­πο­θέ­τουν α­ναμ­φί­βο­λα υ­ψη­λά κον­δύ­λια. Πώς ε­ξα­σφαλί­ζο­νται τα μέ­σα συ­ντή­ρη­σης, λει­τουρ­γί­ας και διεύ­ρυν­σης του μου­σεια­κού χώ­ρου, σε μια ε­πο­χή οι­κο­νο­μι­κά δύ­σκο­λη; Ποια εί­ναι η συμ­με­το­χή του αρ­με­νι­κού κρά­τους; Υ­πάρ­χουν χο­ρη­γοί; Ποια εί­ναι η βο­ή­θεια, αν υ­πάρχει, α­πό τους Αρ­με­νίους της δια­σπο­ράς;

Το μου­σεί­ο α­πο­τε­λεί κρα­τι­κό φο­ρέ­α. Λειτουρ­γεί υ­πό την αι­γί­δα της Α­κα­δη­μί­ας Γραμμά­των, ως Ιν­στι­τού­το, δη­λα­δή ως κρα­τι­κό επι­στη­μο­νι­κό ί­δρυ­μα. Η λει­τουργί­α του είναι ε­νταγ­μέ­νη στα πλαί­σια του Υ­πουρ­γεί­ο Παι­δεί­ας της χώρας. Η κρα­τι­κή υ­πο­στή­ρι­ξη εί­ναι λοι­πόν η βα­σι­κή κι­νη­τή­ριος δύ­να­μή του. Χω­ρι­στή επι­χο­ρή­γη­ση πα­ρέ­χε­ται α­πό το Τα­μεί­ο «Λού­ις», το ο­ποί­ο κα­λύ­πτει τους μι­σθούς. Έχου­με και τη βο­ή­θεια των φί­λων μας της δια­σπο­ράς. Σα­φώς, ο α­ριθ­μός τους δεν εί­ναι τό­σο με­γά­λος ό­σο θα θέ­λα­με, αλ­λά έχουμε και κάποιους ιδιώτες που υ­πο­στη­ρί­ζουν ε­γκάρ­δια τις ερ­γα­σί­ες του μου­σεί­ου ό­πο­τε χρεια­στεί.

Βρι­σκό­μα­στε πλέ­ον με το βλέμ­μα στραμμέ­νο στα 100 χρό­νια α­πό την ε­κτέ­λε­ση του α­πο­τρό­παιου αυ­τού ε­γκλή­μα­τος της γε­νο­κτο­νί­ας του αρμε­νι­κού λα­ού. Σε μια τό­σο σημα­ντι­κή ε­πέ­τειο, το Μου­σεί­ο της Γε­νο­κτο­νί­ας θα κα­τέ­χει πρω­τεύ­ο­ντα ρό­λο, ό­πως α­να­μέ­νε­ται. Ποιο εί­ναι το πρό­γραμμα και οι δρα­στη­ριό­τη­τες που θα α­πο­τε­λέ­σουν τον κορμό των εκ­δη­λώ­σε­ων μνή­μης του μου­σεί­ου;

Το Μου­σεί­ο της Γε­νο­κτο­νί­ας εί­ναι το μό­νο ί­δρυ­μα, που α­πό κά­θε ά­πο­ψη, τό­σο εκ­θε­σια­κή και ε­πι­στη­μο­νι­κή, ό­σο και συ­ντο­νιστι­κή, κα­τέ­χει πρω­ταρ­χι­κό ρό­λο, μα­ζί με το μνη­μεί­ο της Γε­νο­κτο­νί­ας, στην 100η ε­πέ­τειο αυ­τής, ό­πως α­να­μέ­νε­ται.

Υ­πό αυ­τό το πρί­σμα, έ­χου­με την υ­πο­χρέ­ω­ση να εί­μα­στε έ­τοι­μοι τη δε­δο­μέ­νη ε­κεί­νη στιγμή να α­ντα­πε­ξέλ­θου­με σε κά­θε α­νά­γκη ή α­παί­τη­ση. Η δου­λειά μας δεν εί­ναι μό­νο για μας.
Κα­λύ­πτου­με κα­θη­με­ρι­νά αι­τήμα­τα α­πό το ε­ξω­τε­ρι­κό σε σχε­τι­κό υ­λι­κό, εί­τε φω­τογρα­φι­κό, εί­τε κι­νη­μα­το­γρα­φικό. Οι α­παι­τή­σεις εί­ναι υ­ψη­λές και διά­φο­ρες, α­πό χώ­ρες ό­πως η Αγ­γλί­α, η Ελ­βε­τί­α και η Ρω­σί­α, αλ­λά δεν πρέ­πει να δώ­σου­με α­φορ­μή για κα­μί­α δυ­σα­ρέ­σκεια, κα­θό­τι εί­μα­στε οι μό­νοι με τέ­τοιο ό­γκο και ο­λο­έ­να ε­μπλου­τιζό­με­νο, σχε­δόν 75.000 θε­μά­των σχε­τι­κών με τη γε­νο­κτο­νί­α.
Η προ­ε­τοι­μα­σί­α του μου­σεί­ου για το 2015 εί­ναι βα­σι­κό και ζω­τι­κό μας μέ­λη­μα. Η α­πο­στο­λή μας βρί­σκε­ται σε κα­λό δρό­μο, κα­θώς ε­κα­τομ­μύ­ρια άν­θρω­ποι έ­χουν ε­πι­σκε­φθεί το χώ­ρο, πο­λι­τι­κοί, ε­πι­στή­μο­νες, λό­γιοι, πνευμα­τι­κοί η­γέ­τες και άλ­λοι. Σε ε­τή­σια βά­ση, πραγ­ματο­ποιούνται 200-250 ε­πι­σκέψεις α­πό επίσημους κρα­τι­κούς εκ­προ­σώ­πους, στη διάρ­κεια των ο­ποί­ων δί­νε­ται πά­ντα η ευ­και­ρί­α να συ­ζη­τη­θεί το θέ­μα της γε­νο­κτο­νί­ας, με α­ξιό­λο­γα και ση­μα­ντι­κά ά­το­μα.
Μια άλ­λη μας υ­πο­χρέ­ω­ση εί­ναι η ε­τοι­μα­σί­α μιας νέ­ας έκ­θε­σης, με νέ­α εκ­θέ­μα­τα και με τη χρή­ση νέ­ων τε­χνο­λο­γιών και προτά­σε­ων προ­βο­λής για την πα­ρου­σί­α­σή τους. Προ­σπα­θού­με να βελ­τιώ­σου­με το μου­σεί­ο σε ό­τι α­φο­ρά την 100ε­τη­ρί­δα, βά­σει υ­ψη­λών προ­τύ­πων, κα­θι­στώ­ντας το α­ντά­ξιο των πα­γκό­σμιων προ­δια­γρα­φών.
Δεν εί­ναι μό­νο η εκ­θε­σια­κή λει­τουρ­γί­α που μας α­πα­σχο­λεί, αλ­λά και η με­τα­τρο­πή του μου­σεί­ου σε έ­να ε­πι­στη­μο­νικό κέ­ντρο πα­γκο­σμί­ου εν­δια­φέ­ρο­ντος, με ση­μα­ντι­κό βι­βλιο­γρα­φι­κό ό­γκο α­να­φο­ράς, για ο­ποιον­δήποτε ε­πι­θυ­μεί να διε­ξά­γει σχε­τι­κή με­λέτη γύ­ρω α­πό τη γε­νο­κτο­νί­α. Πέ­ρυ­σι, ο με­λε­τη­τής γε­νο­κτο­νιών και συλ­λέ­κτης, Ισ­ραέλ Τσαρ­νύ, δώ­ρι­σε α­πλό­χε­ρα όλο του το αρ­χεί­ο 1000 θε­μά­των στο μου­σεί­ο μας.

Α­πό τα ε­γκαί­νιά του έ­ως και σή­με­ρα, το μου­σεί­ο εμπλουτί­ζε­ται συ­νεχώς με νέ­α εκ­θέ­μα­τα. Ποιες εί­ναι οι πη­γές προ­έ­λευσής τους; Συν­δρά­μουν κά­ποιοι διε­θνείς πο­λι­τι­στι­κοί ορ­γα­νι­σμοί και με ποιον τρό­πο;

Τα εκ­θέ­μα­τα προ­έρ­χο­νται α­πό δύο πη­γές. Η πρώ­τη εί­ναι μέ­σω κα­θη­με­ρι­νών α­γο­ρών. Δεν υ­πάρ­χει μέ­ρα που να μην α­γο­ρά­ζου­με κά­τι. Αυτό βέ­βαια α­παι­τεί στα­θε­ρούς οι­κο­νο­μι­κούς πό­ρους. Ω­στό­σο, ό­σο κι αν κά­ποιες φο­ρές τα πράγ­μα­τα εί­ναι δύ­σκο­λα, δεν παύ­ου­με να προ­βαί­νου­με σε τέ­τοιες α­γο­ρές. Σε ο­ρι­σμέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις κά­ποια ι­διαί­τε­ρα εκ­θέ­μα­τα φθά­νουν σε πο­λύ υ­ψηλές τι­μές, πράγ­μα λο­γι­κό, ε­φό­σον μι­λού­με για α­ντι­κεί­με­να μου­σεια­κής α­ξί­ας. Η δεύ­τε­ρη πη­γή είναι κει­μή­λια α­πό οι­κο­γέ­νειες Αρ­με­νί­ων, τό­σο της Αρ­με­νί­ας ό­σο και της δια­σπο­ράς, που μπο­ρεί να εί­ναι η­χο­γρα­φή­σεις, βιο­γρα­φί­ες και χει­ρόγρα­φες μαρ­τυ­ρί­ες ε­πι­ζώ­ντων. Προ­σω­πι­κές δη­λα­δή ι­στο­ρί­ες αν­θρώ­πων, το πε­πρω­μέ­νο του κα­θε­νός α­πό αυ­τούς.
Μο­να­δι­κό υ­λι­κό α­πό φω­το­γρα­φί­ες και προ­σω­πι­κά α­ντι­κεί­με­να, για τα ο­ποί­α εί­μα­στε πε­ρή­φα­νοι, έ­χει φτά­σει και α­πό συλ­λό­γους Αρ­με­νί­ων του ε­ξω­τε­ρι­κού. Αυ­τά δεν υ­πήρ­χαν πριν πέ­ντε χρό­νια. Σε αυ­τήν την πε­ρί­ο­δο έ­χου­με συ­γκεντρώ­σει υ­λι­κό που μπο­ρού­με να πα­ρουσιά­σου­με, ως ι­στο­ρι­κό τεκ­μή­ριο, σε ό­ποιον αμ­φι­σβη­τού­ντα αμε­ρι­κα­νι­κό ορ­γα­νι­σμό το ε­πι­θυ­μεί.
Να το­νί­σω ό­τι, ε­νώ δεν εί­χα­με ού­τε μί­α πρω­τό­τυ­πη φω­το­γρα­φί­α α­πό τη Γε­νο­κτο­νί­α πριν α­πό 6 χρό­νια, τώ­ρα έ­χου­με πε­ρισ­σό­τε­ρες α­πό 50. Σχεδιάζου­με να α­φιε­ρώ­σου­με μί­α έκ­θε­ση σε χω­ρι­στή αί­θου­σα, εξο­πλι­σμέ­νη με τα κα­τάλ­λη­λα ο­πτι­κο­α­κου­στι­κά μέ­σα και ορ­γα­νω­μέ­νη έ­τσι ώ­στε να μπο­ρεί να α­πο­δο­θεί σε βά­θος η βαρ­βα­ρό­τη­τα ε­να­ντίον των Αρμε­νί­ων α­πό τις τουρ­κι­κές Αρ­χές της ε­πο­χής.

Η ι­στο­ρι­κή και ά­νευ προ­η­γου­μέ­νου δή­λω­ση του κυ­ρί­ου Ρε­τζέπ Τα­γίπ Ερ­ντο­γάν, στο τουρ­κι­κό Κοι­νο­βού­λιο την πα­ρα­μο­νή της 99ης ε­πε­τεί­ου της Γε­νο­κτο­νί­ας των Αρ­με­νί­ων, σί­γου­ρα προ­κά­λε­σε την έκ­πλη­ξη ό­λων. Πι­στεύ­ε­τε πως μια τέ­τοια στά­ση σκο­πό έ­χει να λειά­νει το δρό­μο της Τουρ­κί­ας προς την Ευ­ρω­πα­ϊκή Έ­νω­ση, χα­ρί­ζο­ντας της έ­να ε­ξευ­γε­νι­σμέ­νο πρόσω­πο ή εί­ναι μια κα­λά προσχε­δια­σμέ­νη τα­κτι­κή κατά­κτη­σης σκο­τει­νών στό­χων ή μή­πως μπο­ρεί να ση­μαί­νει την αυ­γή μιας νέ­ας ε­πο­χής για τους Αρ­μέ­νιους και την Αρ­με­νί­α;

Οι δη­λώ­σεις του Ερ­ντο­γάν ί­σως μας κά­νουν να σκε­φτού­με ό­τι ναι, κά­τι αλ­λά­ζει, αλ­λά με πό­νο λέ­ω ό­τι αλλά­ζει με τρό­πο ο­πι­σθο­δρο­μι­κό. Δεν υ­πάρ­χει διά­θε­ση συμ­φι­λί­ω­σης.

Η συμ­φι­λίω­ση πρέ­πει να συ­ζη­τη­θεί σε δεύ­τε­ρο χρό­νο και ό­χι με αυ­τόν τον τρό­πο. Ε­νώ ανα­μέ­να­με α­πό την Τουρ­κί­α να κά­νει έ­να πρώ­το βή­μα με­τα­μέ­λειας, ε­νό­ψει της 100ε­τη­ρί­δας, η δή­λω­ση του Ερ­ντογάν πε­ριεί­χε μό­νο προ­σχε­δια­σμέ­νες γλωσ­σι­κές «παγί­δες», πι­θα­νό­τα­τα με την πα­ρα­κί­νη­ση και των συμ­μά­χων της Τουρ­κί­ας, ώ­στε να τύ­χει ευ­ρεί­ας α­πο­δο­χής και θετι­κής απή­χη­σης. Η ά­με­ση και στο­χευμέ­νη α­πά­ντησή μου σε αυ­τήν τη δή­λωσή του σκό­πευε να ε­ξου­δε­τε­ρώ­σει την «ε­πι­κιν­δυ­νό­τητά» της, πριν αυ­τή διαδοθεί στους κύ­κλους των Αρ­με­νί­ων. Και πι­στεύ­ω ό­τι το κα­τά­φε­ρα. Ό,τι πε­ρί­με­ναν οι Τούρκοι η­γέ­τες με αυ­τή τους τη στά­ση, τόσο ο Ερ­ντο­γάν ό­σο και ο Ντα­βούτο­γλου σε κα­το­πι­νή του συ­νέ­ντευ­ξη στην «Γκάρ­ντιαν», πα­ρέ­μει­νε με­τέ­ω­ρο και α­νεκ­πλή­ρω­το.
Δη­λώ­σεις των Τούρ­κων η­γε­τών, ό­πως το ό­τι αν εί­χε γί­νει ό­ντως η Γε­νο­κτο­νί­α των Αρ­με­νί­ων, δε θα υ­πήρ­χαν τό­σοι ε­να­πο­μεί­να­ντες στην Τουρ­κί­α, μπο­ρούν να α­πο­τε­λέ­σουν θέ­μα­τα συ­ζή­τη­σης ε­πι­στη­μο­νι­κού εν­δια­φέ­ρο­ντος και δει ψυ­χια­τρι­κού, κα­θό­τι η άρ­νηση α­πό μό­νη της α­πο­τελεί μια ψυ­χια­τρι­κή διά­γνω­ση. Ά­το­μα που προ­σπα­θούν να α­πο­φύ­γουν μια ε­ξα­κρι­βω­μέ­νη και α­πο­δε­δειγ­μέ­νη ι­στο­ρι­κή α­λή­θεια, δεν μπορεί πα­ρά να α­ντι­με­τω­πί­ζουν σο­βα­ρό πρό­βλη­μα ι­διο­συ­γκρα­σί­ας.
Ευ­τυ­χώς οι κύ­κλοι των Τούρ­κων δια­νο­ού­με­νων δη­μιουρ­γούν έ­να κύ­μα αμ­φι­σβή­τη­σης των ό­σων το κρά­τος τους α­δι­καιο­λό­γη­τα ε­πι­βάλ­λει, ό­πως την α­πα­γό­ρευ­ση του Τwitter, ή σε σχέ­ση με αυ­τό το πο­λύ σο­βα­ρό θέ­μα της άρ­νη­σης της γε­νο­κτο­νί­ας των Αρ­με­νί­ων.

Κα­τά τη γνώ­μη σας, ό­σον α­φο­ρά για την α­να­γνώ­ρι­ση της γε­νο­κτο­νί­ας, οι Αρ­μέ­νιοι οι Έλ­λη­νες και οι Ασσύριοι κά­νουν τις κα­λύ­τε­ρες δυ­να­τές προ­σπά­θειες για να την προ­βάλ­λουν στην πα­γκό­σμια κοι­νό­τη­τα;

Υ­πάρ­χει πλέ­ον ο­μο­φω­νί­α στους σο­βα­ρούς α­κα­δη­μα­ϊ­κούς και ε­πι­στη­μο­νι­κούς κύ­κλους ως προς το α­ναμ­φι­σβή­τη­το της Γε­νοκτο­νί­ας των Αρ­με­νί­ων. Ο Λέμ­κιν έ­χει μι­λή­σει για την α­λή­θεια της γε­νο­κτο­νί­ας κα­θο­ρί­ζο­ντας την ε­γκλη­μα­τι­κή φύ­ση του εγ­χει­ρή­μα­τος αυ­τού. Ε­πί­σης, ο­φεί­λου­με με τρό­πο ε­πι­στη­μο­νι­κό και συ­ντο­νι­σμέ­νο να συ­γκε­ντρώ­νου­με, να κα­τα­χω­ρί­ζου­με και να προ­βάλ­λου­με ο­ποιοδή­πο­τε α­πο­δει­κτι­κό στοι­χεί­ο. Κά­θε προ­σπά­θεια πρέ­πει να ε­ντάσ­σεται στο κα­τάλ­λη­λο πλαί­σιο. Αν, λό­γου χά­ρη, θέ­λου­με να α­πευ­θυν­θού­με στους Έλ­λη­νες, πρέπει να θέ­σου­με το δι­κό μας θέ­μα σε σχέ­ση με την ελ­λη­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, α­να­φε­ρόμε­νοι δη­λα­δή στις ό­ποιες συν­δέ­σεις με την ελλη­νι­κή Ι­στο­ρί­α.
Ύψιστης ση­μα­σί­ας, α­ναμ­φί­βο­λα, είναι η κα­τα­γρα­φή και μνη­μό­νευ­ση της ι­στο­ρί­ας στα σχο­λι­κά βι­βλί­α.
Το θέ­μα αυ­τό πρέπει να με­τα­τρα­πεί σε γε­νι­κευ­μέ­νη πο­λι­τι­κή στά­ση και χαί­ρο­μαι που προς το πα­ρόν, η κυ­βέρ­νη­ση της Αρ­με­νί­ας αλ­λά η δια­σπο­ρά, το υπο­στη­ρί­ζουν α­πο­τε­λε­σμα­τι­κά. Η πα­ρου­σί­α­ση ο­ποιου­δή­πο­τε ζη­τή­μα­τος στο ευ­ρύ α­νε­νη­μέ­ρω­το κοι­νό εί­ναι δύ­σκο­λη και συ­νή­θως έρ­χε­ται α­ντι­μέ­τω­πη με α­ντι­στά­σεις. Μό­νο μέ­σα α­πό τα σχο­λικά βι­βλία μπο­ρεί μί­α ι­στο­ρι­κή πλη­ρο­φο­ρί­α να πε­ρά­σει ε­πί­ση­μα και ε­ξα­σφα­λι­σμέ­να. Κά­θε γραμ­μή και κά­θε τε­λεί­α έ­χουν ση­μα­σί­α. Η τα­κτι­κή αυ­τή πρέ­πει να αρ­χί­σει α­πό μέσα, σω­στά και στα­θε­ρά, πέ­τρα-πέ­τρα, μέ­χρι το οι­κο­δό­μη­μα να ο­λο­κλη­ρω­θεί. Με αυ­τόν τον τρό­πο, οι πι­θα­νό­τη­τες της α­να­γνώ­ρι­σης της Γε­νο­κτο­νί­ας ε­νι­σχύ­ο­νται και μπο­ρού­με να ελ­πί­ζου­με πλέ­ον στη μελλο­ντι­κή ε­πι­τυ­χί­α των στό­χων μας.

Έ­χε­τε να α­πευ­θύ­νε­τε κά­ποια έκ­κληση στους Αρ­με­νίους α­νά τον κό­σμο;

Θα ή­θε­λα να πα­ρα­κα­λέ­σω, όσοι Αρ­μέ­νιοι κατέ­χουν οι­κο­γε­νεια­κά κει­μή­λια α­πό τους ε­πι­βιώ­σα­ντες της γε­νο­κτο­νί­ας, να τα φρο­ντί­σουν, να τα δια­φυλά­ξουν και να τα πα­ρου­σιά­σουν σε ι­δρύμα­τα ή αν­θρώ­πους που μπο­ρούν να τα συ­ντη­ρή­σουν και να τα α­να­δεί­ξουν. Κά­θε τέ­τοιο κει­μή­λιο α­πο­τε­λεί έ­να μι­κρό «μουσεί­ο», που θα ή­ταν για μας ευ­πρόσ­δε­κτο και πο­λύ­τι­μο.

Share
 

Για να εξασφαλίσουμε τη σωστή λειτουργία του ιστότοπου, μερικές φορές τοποθετούμε μικρά αρχεία δεδομένων στον υπολογιστή σας, τα λεγόμενα «cookies». Οι περισσότεροι μεγάλοι ιστότοποι κάνουν το ίδιο. Περισσότερα...

"Δέχομαι"

Kantsaran Banner

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΙΒΛΙΩΝ

typografia


διαφήμιση στο αρμενικά

armenian community

Online Επισκέπτες

Έχουμε 25 επισκέπτες συνδεδεμένους