Έρικ Ναζαριάν Εκτύπωση E-mail

Ζοζεφίνα Μαρκαριάν

Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2012 τεύχος 74


Γνώ­ρι­σα τον Έ­ρικ Να­ζα­ριάν στην Κων­στα­ντι­νού­πο­λη, κα­τά τη διάρ­κεια των γυ­ρι­σμά­των της μι­κρού μή­κους ταινί­ας του Bolis. Α­μέ­σως μου έ­κα­νε ε­ντύ­πω­ση το πά­θος και η α­φο­σοί­ω­ση που δου­λεύ­ει για να φέ­ρει κο­ντά Αρ­μέ­νιους και Τούρκους, να γε­φυ­ρώ­σει μέ­σα α­πό την τέ­χνη και τη δου­λειά του το χά­σμα, να βρει μια κοι­νή γραμ­μή δια­λό­γου. Χω­ρίς εκ­πτώ­σεις και ψέμ­μα­τα, μό­νο κοι­τώ­ντας τον άλ­λον – και την Ι­στο­ρί­α – στα μά­τια. Γεν­νη­μέ­νος στην Αρ­με­νί­α και με­γα­λω­μέ­νος στο Λος Ά­ντζε­λες, α­πο­φοί­τη­σε από το Πα­νε­πι­στή­μιο της Νό­τιας Κα­λι­φόρ­νια και η πρώ­τη του με­γά­λου μή­κους ται­νί­α, The Blue Hour, έ­κα­νε πρε­μιέ­ρα στο 55ο φε­στι­βάλ του Σαν Σε­μπα­στιάν.

Δεν ή­ταν η φε­τι­νή η πρώ­τη φο­ρά που βρέ­θη­κα στο φε­στι­βάλ του Golden Apricot. Ή­ταν ό­μως η πρώ­τη που ή­μουν ε­κεί με τον Έ­ρικ. Και το να εί­σαι στο Yerevan μα­ζί του εί­ναι μια μο­να­δι­κή ε­μπει­ρί­α που πε­ρι­λαμ­βά­νει συ­ζη­τή­σεις, ται­νί­ες, μου­σι­κή και πο­λύ – πά­ρα πο­λύ – μπύ­ρα! Έ­να α­πό­γευ­μα βρε­θή­κα­με να πί­νου­με πα­ρέ­α μια “kilikia” στο μπαρ του ξε­νο­δο­χεί­ου Ani Plaza.

 

 

Η πρώ­τη φο­ρά που συμ­με­τεί­χες στο φε­στι­βάλ του Golden Apricot ή­ταν με την πρώ­τη σου με­γά­λου μή­κους ται­νί­α, The Blue Hour;


Πρώ­τη φο­ρά ναι, το 2008. Η ται­νί­α κέρ­δι­σε το βρα­βεί­ο κα­λύ­τε­ρης ταινί­ας στο «Αρ­με­νι­κό Πα­νό­ρα­μα», το βρα­βεί­ο της Οι­κου­με­νι­κής Ε­πι­τρο­πής, Ειδι­κή Μνεί­α σκη­νο­θε­σί­ας α­πό το Υ­πουρ­γεί­ο Δια­σπο­ράς και το Ει­δι­κό Βρα­βεί­ο που δί­νε­ται α­πό τον Πρω­θυ­πουρ­γό της χώ­ρας.

 

Και τώ­ρα ε­πι­στρέ­φεις με...


Με το Bolis. Μια ται­νί­α που έ­γρα­ψα με­τά το θά­να­το του Χρα­ντ Ντιν­κ, θέ­λο­ντας να γε­φυ­ρώ­σω την Αρ­με­νι­κή μου ταυ­τό­τη­τα με τη δου­λειά μου ως σκη­νο­θέ­της, και την ί­δια στιγ­μή να ψά­ξω τη μου­σι­κή πα­ρά­δο­ση των Αρ­με­νί­ων που χά­θη­καν στη Γε­νο­κτο­νί­α. Ή­ταν μια ευ­και­ρί­α να κά­νω μί­α ταινί­α στην Τουρ­κί­α για τους Αρ­μέ­νιους της Δια­σπο­ράς που ε­πι­στρέ­φουν στην Κων­στα­ντι­νού­πο­λη με το φορ­τί­ο της Γε­νο­κτο­νί­ας του 1915. Και την ί­δια στιγ­μή να κά­νω μια ται­νί­α στην Τουρ­κί­α και να μι­λή­σω α­νοι­κτά για το τι συνέ­βη στους Αρ­με­νί­ους της Ο­θω­μα­νι­κής Αυ­το­κρα­το­ρί­ας, και το ο­ποί­ο ή­ταν «Γενο­κτο­νί­α». Η ί­δια τρα­γω­δί­α ε­πήλ­θε στους Πό­ντιους και στους Ασ­σύ­ριους. Αυτά τα κε­φά­λαια α­νή­κουν σε μια α­παί­σια πε­ρί­ο­δο της Ι­στο­ρί­ας του 20ού αιώ­να, που α­κό­μα χρειά­ζε­ται να ε­ρευ­νηθεί. Α­κό­μα χρειά­ζε­ται να γί­νουν ται­νί­ες γι αυ­τήν.

Το Bolis λέ­ει την ι­στο­ρί­α ε­νός Αρ­με­νί­ου μου­σι­κού του ού­τι, που ε­πι­στρέ­φει στην Πό­λη για πρώ­τη φο­ρά για να βρει το μα­γα­ζί με ού­τια που εί­χε ο παπ­πούς του στο Kadiköy, και που ε­ξα­φα­νί­στη­κε στη Γε­νο­κτο­νί­α.

Εί­χα­με έ­να ε­ξαι­ρε­τι­κό συ­νερ­γεί­ο, και γνώ­ρι­σα υ­πέ­ρο­χους αν­θρώ­πους, κά­ποιοι από τους ο­ποί­ους σή­με­ρα εί­ναι σαν οι­κο­γέ­νεια για μέ­να, ό­πως ο συγ­γρα­φέ­ας Πέ­τρος Μάρ­κα­ρης.

 

Απ’ ό­σο ξέ­ρω το Bolis εί­ναι μι­κρού μή­κους ται­νί­α, το σε­νά­ριο ό­μως προ­έρ­χε­ται από έ­να με­γά­λου μή­κους που έ­γρα­ψες πρώ­τα. Πώς ή­ταν η με­τα­φο­ρά της ι­στο­ρί­ας από με­γά­λου μή­κους σε­νά­ριο σε μι­κρού;


Πο­λύ προ­σε­κτι­κή. Νο­μί­ζω οι μι­κρού μή­κους ται­νί­ες εί­ναι μια πο­λύ κα­λή ά­σκη­ση για να “κρα­τιέ­σαι σε φόρ­μα” σαν σκη­νο­θέ­της, α­φού έ­χεις στη διά­θε­σή σου μι­κρό χρο­νι­κό διά­στη­μα, σε α­ντίθε­ση με τις με­γά­λου μή­κους ται­νί­ες ό­που έ­χεις το χρό­νο να α­να­πτύ­ξεις την ιστο­ρί­α και τους χα­ρα­κτή­ρες. Θα πε­ριέ­γρα­φα την ό­λη δια­δι­κα­σί­α σαν να γρά­φεις έ­να μυ­θι­στό­ρη­μα και με­τά ν’ α­πο­φα­σί­σεις να γρά­ψεις έ­να δι­ή­γη­μα που θα βα­σί­ζε­ται στο μυ­θι­στό­ρη­μα. Ή­ταν μια πο­λύ εν­δια­φέ­ρου­σα πρό­κλη­ση, αλ­λά ει­λι­κρι­νά πι­στεύ­ω ό­τι η μι­κρού μή­κους υ­πάρ­χει α­νε­ξάρ­τη­τα α­πό τη με­γά­λου, εί­ναι κά­τι ε­ντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κό.

 

Το Bolis εί­χε ή­δη μί­α ε­πι­τυ­χη­μέ­νη πο­ρεί­α σε διε­θνή φε­στι­βάλ, κέρ­δι­σε βρα­βεί­α και προ­βλή­θη­κε σε διά­φο­ρα μέ­ρη του κό­σμου. Πώς νιώ­θεις ό­μως που προ­βάλ­λε­ται ε­δώ, στο Yerevan;


Πο­λύ, πο­λύ ι­διαί­τε­ρα. Α­πό τη μί­α γιατί το Yerevan εί­ναι η πρω­τεύ­ου­σα ό­λων των Αρ­μενί­ων του κό­σμου, και η Πό­λη ή­ταν η πο­λι­τι­στι­κή πρω­τεύ­ου­σα των Αρ­με­νί­ων. Από την άλ­λη για­τί α­γα­πώ πο­λύ αυ­τή την πό­λη κι αυ­τό το φε­στι­βάλ. Οι άν­θρω­ποι του Golden Apricot εί­ναι σαν οι­κο­γέ­νεια για μέ­να και εί­ναι πο­λύ συ­γκι­νη­τι­κό να βλέ­πεις και ν’ α­κούς τις α­ντι­δρά­σεις, ι­διαί­τε­ρα αυ­τές των παι­διών χθες στο TUMO, ή­ταν πραγ­μα­τι­κά ο­ξυ­δερ­κείς και σίγου­ρα οι κα­λύ­τε­ρες ε­ρω­τή­σεις που μου έ­χουν κά­νει για την ται­νί­α.

 

Μπο­ρείς να μας πεις λί­γο για το TUMO; Τι α­κρι­βώς εί­ναι;


Το TUMO εί­ναι έ­νας και­νού­ριος ορ­γα­νι­σμός με στό­χο να δι­δά­ξει σε παιδιά διε­πι­στη­μο­νι­κά πε­δί­α της δη­μιουρ­γι­κής τε­χνο­λο­γί­ας. Κι ε­γώ τώ­ρα μα­θαίνω σχε­τι­κά, ο­πό­τε δεν θα ή­θε­λα να δώ­σω λά­θος πλη­ρο­φο­ρί­ες. Βα­σι­κά ό­μως δι­δάσκουν παι­διά διά­φο­ρα θέ­μα­τα, α­πό σε­μι­νά­ρια α­φή­γη­σης, φω­το­γρα­φί­α, Ι,.Τ, υ­πολο­γι­στές, τα πά­ντα. Εί­ναι πραγ­μα­τι­κά μί­α α­πό τις πιο α­ξιο­θαύ­μα­στες ε­κ­παιδευ­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες που έ­χω α­κού­σει.

Έ­χεις ή­δη πει αρ­κε­τές φο­ρές ό­τι ήταν για σέ­να μο­να­δι­κή ε­μπει­ρί­α να κά­νεις γυ­ρί­σμα­τα στην Πό­λη, να δου­λέ­ψεις με Τούρ­κους και Κούρ­δους. Ή­ταν δύ­σκο­λο να τους ε­μπι­στευ­θείς, να βρεις κοι­νή γλώσ­σα;

Νο­μί­ζω ό­τι το σι­νε­μά εί­ναι η κοι­νή μας γλώσ­σα. Σαν Αρ­μέ­νιος φυ­σι­κά μου εί­ναι δύ­σκο­λο να ε­πι­στρέ­ψω στην Πό­λη, στη γεν­νέ­τει­ρα της Γε­νο­κτο­νί­ας. Δεν ή­θε­λα ό­μως η Γε­νο­κτο­νί­α να γί­νει ο λόγος να μην μπο­ρέ­σω να βιώ­σω την Πό­λη «γι αυ­τό που εί­ναι σή­με­ρα», ό­πως λέ­ει και ο ή­ρω­ας στο Bolis. Ό­λοι οι συνερ­γά­τες μου δού­λε­ψαν πο­λύ σκλη­ρά, κι ε­γώ ή­μουν πο­λύ συ­γκε­κρι­μέ­νος για το τι ή­θε­λα. Κα­λύ­τε­ρα φυ­σι­κά να ρω­τή­σε­τε ε­κεί­νους, αλ­λά νο­μί­ζω ό­τι ό­λοι ή­ταν ευ­χα­ρι­στη­μέ­νοι α­πό την ε­μπει­ρί­α, κι ε­γώ εί­μαι ευ­χα­ρι­στη­μέ­νος με το τελι­κό α­πο­τέ­λε­σμα.

 

Και το γε­γο­νός ό­τι στην ται­νί­α σου ο ό­ρος «Γε­νο­κτο­νί­α» χρη­σι­μο­ποιεί­ται α­νοι­κτά, δεν σου δη­μιούρ­γη­σε προ­βλή­μα­τα να βρεις αν­θρώ­πους να δου­λέ­ψουν μα­ζί σου;


Το συ­νερ­γεί­ο δού­λε­ψε μα­ζί μου γιατί τους ά­ρε­σε η δια­δι­κα­σί­α, και για­τί ή­ταν μια δου­λειά γι αυ­τούς. Ό­μως κοί­τα, εί­μαι έ­νας Αρ­μέ­νιος της Δια­σπο­ράς που πά­ει στην Πό­λη για να κά­νει μια ταινί­α για έ­ναν Αρ­μέ­νιο της Δια­σπο­ράς που ε­πι­στρέ­φει να βρει τις ρί­ζες του που κό­πη­καν βί­αια ε­ξαι­τί­ας της Γε­νο­κτο­νί­ας. Αυ­τή εί­ναι η α­πο­στο­λή μου ως καλ­λι­τέ­χνης και δεν έ­χει να κά­νει με τί­πο­τα άλ­λο, εί­ναι το ό­ρα­μά μου και κανέ­νας δεν έ­χει το δι­καί­ω­μα να λο­γο­κρί­νει κα­νέ­ναν, πα­ρό­λο που δυ­στυ­χώς σε πολ­λές χώ­ρες καλ­λι­τέ­χνες λο­γο­κρί­νο­νται και φυ­λα­κί­ζο­νται. Προ­σω­πι­κά θε­ωρώ ό­τι η «ε­λευ­θε­ρί­α του λό­γου» εί­ναι α­πό τις βα­σι­κές αρ­χές της δη­μο­κρα­τίας και την παίρ­νω πο­λύ σο­βα­ρά. Α­πό την άλ­λη ό­μως δεν θέ­λω άλ­λοι να έ­χουν προ­βλή­μα­τα, ε­ξαι­τί­ας της ται­νί­ας. Εί­ναι ση­μα­ντι­κό για μέ­να να κά­νω αυ­τό που θεω­ρώ σω­στό, και σω­στό για μέ­να εί­ναι να α­κο­λου­θώ την καρ­διά μου. Δε λο­γο­κρί­νω κα­νέ­ναν, ού­τε φυ­σι­κά τον ε­αυ­τό μου.

 

Προ­σπα­θείς σκλη­ρά να γε­φυ­ρώ­σεις μέ­σα α­πό το σι­νε­μά, μέ­σα α­πό την τέ­χνη σου, τους Αρ­μέ­νιους και τους Τούρ­κους. Έ­να μέ­ρος της προ­σπά­θειας αυ­τής εί­ναι και η συμ­με­το­χή σου στην «Αρ­μενική-Τουρ­κι­κή Κι­νη­μα­το­γρα­φι­κή Πλατ­φόρ­μα» (ATCP). Μπο­ρείς να μας μι­λή­σεις γι αυ­τή την πρω­το­βου­λί­α;


Εί­ναι έ­να υ­πέ­ρο­χο πρό­γραμ­μα υ­πό τη σκέ­πη του φε­στι­βάλ του Golden Apricot και του τουρ­κι­κού ι­δρύ­μα­τος “Anadolu Kultur”, με στό­χο να χτί­σει έ­να διά­λο­γο, μί­α δί­ο­δο ε­πι­κοι­νω­νί­ας α­νά­με­σα σε νε­α­ρούς Αρ­μέ­νιους, Τούρ­κους και Κούρ­δους σκη­νο­θέ­τες. Να δη­μιουρ­γή­σουν μα­ζί ι­στορί­ες ντο­κυ­μα­ντέρ ή ται­νί­ες μι­κρού και με­γά­λου μή­κους, που θί­γουν θέ­μα­τα δια­πο­λι­τι­σμι­κής ε­πι­κοι­νω­νί­ας. Νο­μί­ζω εί­ναι έ­να ε­ξαι­ρε­τι­κό πρό­γραμ­μα που κά­θε χρό­νο γί­νε­ται κα­λύ­τε­ρο. Βλέ­πω ό­τι το θέ­μα του δια­λό­γου και της α­ποκά­λυ­ψης του Πα­ρελ­θό­ντος και της Ι­στο­ρί­ας εί­ναι κοι­νό σε πολ­λούς νέ­ους σκη­νο­θέ­τες που θέ­λουν να πά­νε στο Yerevan ή στην Τουρ­κί­α και να δου­λέ­ψουν. Εί­ναι α­κρι­βώς αυ­τό που θα έ­πρε­πε να κα­τα­λά­βουν οι πο­λι­τι­κοί, για­τί ε­πί της ου­σί­ας αυ­τό εί­ναι πο­λι­τι­σμι­κή δι­πλω­μα­τί­α, και ό­χι να κά­θε­σαι σ’ έ­να δω­μά­τιο, να δί­νεις τα χέ­ρια και να μι­λάς για πράγ­μα­τα που πο­τέ δε γί­νο­νται πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Αυ­τά τα παι­διά κά­νουν ται­νί­ες μα­ζί, κά­νουν τη συ­νερ­γα­σί­α πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, κά­νουν ό,τι κα­λύ­τε­ρο μπο­ρούν και πραγ­μα­τι­κά πρέ­πει ό­λοι να τους βο­η­θή­σου­με.

 

Και πι­στεύ­εις ό­τι μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει μια α­νοι­χτή και ει­λι­κρι­νής συ­νερ­γα­σί­α α­νά­με­σα σε Αρ­μέ­νιους και Τούρ­κους; Υ­πάρ­χει μια με­ρί­δα αν­θρώ­πων που δεν το πι­στεύ­ουν. Α­ντι­θέ­τως, υ­πο­στηρί­ζουν ό­τι εί­ναι πολ­λά α­κό­μα αυ­τά που πρέ­πει να ξε­πε­ρα­στούν για να μπο­ρέσουν οι δύ­ο λα­οί, να συ­νερ­γα­στού­με χω­ρίς το «πτώ­μα» α­νά­με­σά μας.

Πι­στεύ­ω ό­τι σ’ αυ­τές τις συν­θή­κες πρέ­πει να εί­σαι πο­λύ συ­γκε­κρι­μέ­νος, δεν μπο­ρείς να γε­νι­κο­ποιείς. Ναι σίγου­ρα, έ­χει χυ­θεί πο­λύ αί­μα στο αυ­λά­κι, πά­ρα πο­λύ. 1,5 εκ. Αρ­μέ­νιοι χά­θη­καν κατά τη διάρ­κεια της Γε­νο­κτο­νί­ας και η Τουρ­κί­α α­κό­μα δεν το α­να­γνω­ρί­ζει. Το αν θα το κά­νει τε­λι­κά, μέ­νει να το α­πα­ντή­σει η Ι­στο­ρί­α. Το τι κά­νουν οι πο­λιτι­κοί, α­φο­ρά αυ­τούς. Έ­τσι κι αλ­λιώς ξέ­ρου­με πο­λύ λί­γα για το τι πραγ­μα­τι­κά συμ­βαί­νει πί­σω α­πό τις κλει­στές πόρ­τες, ό­ταν οι φω­το­γρα­φί­ες και τα χα­μό­γελα τε­λειώ­σουν κι αρ­χί­σει η πραγ­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή. Εί­ναι ά­σκο­πο να το συ­ζητά­με κι ε­γώ δεν εί­μαι πο­λι­τι­κός, αλ­λά πι­στεύ­ω σαν καλ­λι­τέ­χνες ο­φεί­λου­με να χτί­σου­με γέ­φυ­ρες με τις γεί­το­νες χώ­ρες αλ­λά και καλ­λι­τέ­χνες πα­γκο­σμί­ως μέ­σα α­πό τις ται­νί­ες μας. Εί­μαι αι­σιό­δο­ξος. Για μέ­να ή­ταν πο­λύ ση­μα­ντι­κό να ε­ξαν­θρω­πί­σω το Αρ­μενι­κό θέ­μα στην Τουρ­κί­α μέ­σα α­πό μια ι­στο­ρί­α για τη Γε­νο­κτο­νί­α. Το μέ­γε­θος των αρ­μενι­κών, ελ­λη­νι­κών και ανα­το­λί­τι­κων πο­λι­τισμών που χά­θη­καν κα­τά τη διάρ­κεια του Α’ Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου εί­ναι τε­ράστιο. Πρέ­πει να υ­πάρ­χει κά­ποιος τρό­πος τώ­ρα, σχε­δόν 100 χρό­νια αρ­γό­τε­ρα, οι λαοί να μπο­ρούν να δου­λεύ­ουν μα­ζί, να α­κού­νε ο έ­νας των άλ­λο, να μπο­ρούν να μαθαί­νουν αυ­τά που δεν έ­χουν δι­δα­χθεί. Κι αν τα κα­τα­φέ­ρουν τα κα­τά­φε­ραν, αν όχι προ­χω­ρά­με. Κα­τα­λα­βαί­νω το σκε­πτι­κι­σμό, αλ­λά εν τέ­λει πι­στεύ­ω ό­τι πρέπει να α­κο­λου­θείς την καρ­διά σου. Για να μπο­ρέ­σεις να ε­πι­κοι­νω­νή­σεις το όρα­μά σου με τρό­πο ευ­πρόσ­δε­κτο ό­χι μό­νο στους δι­κούς σου αν­θρώ­πους, αλ­λά και σ’ αυ­τούς της α­ντί­πε­ρα ό­χθης. Και αν μπο­ρείς να το κά­νεις αυ­τό με μια ται­νί­α, δου­λεύο­ντας με 40 αν­θρώ­πους και να έ­χεις έ­να δέ­σι­μο έ­στω για μι­κρό χρο­νι­κό διά­στη­μα, τό­τε αυ­τό εί­ναι η αρ­χή μια αλ­λα­γής. Δεν πι­στεύ­ω ό­τι η αλ­λαγή μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει λέ­γο­ντας: “Ελ­λά­δα, Τουρ­κί­α, Αρ­με­νί­α, α­πό ‘δω και μπρος εί­στε φί­λοι!” Τι ση­μαί­νει αυ­τό; Είναι πα­ρά­λο­γο! Οι λα­οί κου­βα­λούν έ­να τε­ρά­στιο φορ­τί­ο α­πό τα τραύ­μα­τα της Ι­στο­ρί­ας και ο­φεί­λεις να το σε­βα­στείς.

 

Βλέ­πεις ό­μως δια­φο­ρά στη νε­ό­τε­ρη γε­νιά; Και μέ­σα α­πό το ATCP;


Δεν εί­μαι τό­σο έ­μπει­ρος, α­φού δεν ζω ε­δώ. Ζω στην Α­με­ρι­κή και η Α­με­ρι­κή εί­ναι άλ­λος κό­σμος. Ε­δώ αι­σθά­νο­μαι αισιό­δο­ξος για­τί βλέ­πω Αρ­μέ­νιους, Κούρ­δους, Τούρ­κους σκη­νο­θέ­τες να δια­σκεδά­ζουν μα­ζί στο φε­στι­βάλ, να συ­ζη­τά­νε, να σχε­διά­ζουν συ­νερ­γα­σί­ες, να κρατούν ε­πα­φή. Αυ­τό εί­ναι πο­λύ αι­σό­δο­ξο.

 

Σχέ­δια για το μέλ­λον; Ί­σως άλ­λο project στην Κων­στα­ντι­νού­πο­λη;


Κα­λώς ε­χό­ντων των πραγ­μά­των, ναι. Τη με­γά­λου μή­κους βέρ­σιον του Bolis, και έ­να που έ­γρα­ψα και θα σκη­νο­θε­τή­σω σχε­τι­κά με τη νέ­α γε­νιά με­τα­να­στών του 21ου αιώ­να, με τον τί­τλο «Μου­σι­κή για Ξέ­νους». Πρό­κει­ται για μια ι­στο­ρί­α πά­θους, έ­να road movie που ξε­κι­νά­ει α­πό το Yerevan για να κα­τα­λή­ξει στο Van.

 

Share
 

Για να εξασφαλίσουμε τη σωστή λειτουργία του ιστότοπου, μερικές φορές τοποθετούμε μικρά αρχεία δεδομένων στον υπολογιστή σας, τα λεγόμενα «cookies». Οι περισσότεροι μεγάλοι ιστότοποι κάνουν το ίδιο. Περισσότερα...

"Δέχομαι"


ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΙΒΛΙΩΝ


διαφήμιση στο αρμενικά

armenian community

Online Επισκέπτες

Έχουμε 22 επισκέπτες συνδεδεμένους