“Στόχος μου εί­ναι η συμ­με­το­χή στην Ο­λυ­μπιά­δα

πο­λε­μι­κών τε­χνών το 2017 στην Πο­λω­νί­α”

Στην Άνι Ντεοκμετζιάν

Oκτωβριος – Δεκέμβριος 2014 τεύχος 83

Ο Α­ρά Τζα­νι­κιάν εί­ναι α­θλη­τής του Ζί­ου-Ζί­τσου γεν­νη­μέ­νος το 1994 στην Α­θή­να και παρά τα 21 του χρό­νια έ­χει ή­δη ση­μα­ντι­κές δια­κρί­σεις στην α­θλη­τι­κή του κα­ριέρα. Εί­ναι μέ­λος της Εθνι­κής ο­μά­δας Ελ­λάδας Ζί­ου-Ζί­τσου και του σω­μα­τεί­ου «Λεύ­κα­ρος Βού­λας» κα­τέ­χο­ντας συ­νο­λι­κά 72 με­τάλ­λια. Ο Α­ρά Τζα­νικιάν εί­ναι για 5 συ­νεχό­με­νες χρο­νιές πρω­τα­θλη­τής Ελ­λά­δας και έ­χει δια­κρί­σεις σε πα­νευ­ρω­πα­ϊκούς και πα­γκό­σμιους α­γώ­νες.

Πό­τε και πώς άρ­χι­σε η ε­να­σχό­λησή σου με το Ζίου - Ζίτσου;

Το 1999 σε η­λι­κί­α πέ­ντε ε­τών, έ­χο­ντας α­δυνα­μί­α στα η­λε­κτρο­νι­κά παι­χνί­δια πο­λε­μικών τεχνών, ι­διαί­τε­ρα το κα­ρά­τε, έ­νιω­θα ό­τι ή­θε­λα να α­σχο­λη­θώ με κά­τι α­ντί­στοι­χο. Οι γο­νείς μου με υ­πο­στή­ρι­ξαν στην α­πό­φα­σή μου να α­σχο­λη­θώ με το Ζί­ου-Ζί­τσου. Α­φού αρ­χι­κά πέ­ρα­σα από σχο­λές κουν­γκ-φου και κα­ρά­τε, κα­τέ­λη­ξα στο Ζί­ου-Ζί­τσου και στη σχο­λή «Λεύ­κα­ρος Βού­λας» ό­που βρή­κα αυ­τό που μου ταί­ρια­ζε. Πα­ράλ­λη­λα α­σχο­λή­θη­κα και με την ι­στιο­πλο­ΐ­α, αλ­λά σε η­λι­κί­α δέ­κα ε­τών, μπαί­νο­ντας σε α­γω­νι­στι­κό ε­πί­πε­δο, ε­πέ­λε­ξα το Ζί­ου-Ζί­τσου το ο­ποί­ο έ­νιω­θα ό­τι ταί­ρια­ζε κα­λύ­τε­ρα στο σώ­μα και το πνεύ­μα μου. Στην ε­πι­λο­γή μου αυ­τή με­γά­λο ρό­λο έ­παι­ξε η στε­νή σχέ­ση που α­να­πτύ­χθη­κε με τον -ε­πί 15 χρό­νια- προ­πο­νη­τή μου.

Ποιες εί­ναι οι δια­κρί­σεις σου σε α­γω­νι­στι­κό ε­πί­πε­δο;

Για δεύτερη φο­ρά το 2014 συμ­με­τεί­χα στην κα­τηγο­ρί­α Αν­δρών (+21ε­τών) στο πα­γκόσμιο πρω­τά­θλη­μα στο Πα­ρί­σι  και κα­τέ­κτη­σα την 4η θέση, ε­νώ νέ­ος εί­χα συμ­με­τά­σχει τρεις φο­ρές, με με­γα­λύ­τε­ρη διά­κρι­ση την 6η θέ­ση. Μέ­χρι τώ­ρα έ­χω κα­τα­κτή­σει πέ­ντε συ­νε­χό­μενες φο­ρές το χρυ­σό με­τάλ­λιο στο πα­νελ­λή­νιο πρω­τά­θλη­μα, γε­γο­νός που ε­ξα­σφά­λι­σε τη θέ­ση μου στην Εθνι­κή ο­μά­δα.

Στο Βαλ­κα­νι­κό πρω­τά­θλη­μα έ­χω πά­ρει τρεις φο­ρές το χρυ­σό με­τάλ­λιο, έ­να αρ­γυ­ρό και έ­να χάλ­κι­νο. Σε ευ­ρω­πα­ϊ­κά πρω­τα­θλή­μα­τα έ­χω κα­τα­λά­βει την 3η θέ­ση στην Ι­τα­λί­α το 2012 και την 4η θέ­ση στη Σου­ηδί­α το 2014. Έ­χω αρ­κε­τές συμ­με­το­χές σε α­νοιχτά πρω­τα­θλή­μα­τα με την ο­μά­δα μου «Λεύ­κα­ρος» κα­τα­κτώ­ντας τη 2η θέ­ση στη Γερ­μα­νί­α και την 3η στο Πα­ρί­σι. Συ­νο­λι­κά έ­χω κερ­δί­σει 72 με­τάλ­λια.

Πώς έ­χει ε­πηρε­ά­σει την κα­θη­με­ρι­νό­τητά σου το Ζί­ου - Ζί­τσου;

Με έ­χει δι­δά­ξει την πει­θαρ­χί­α και τον αλ­λη­λοσε­βα­σμό, με έ­χει μά­θει να βά­ζω προ­τε­ραιό­τη­τες στη ζω­ή μου και να τις ορ­γα­νώ­νω, να θέ­τω όρια, ό­πως ε­πί­σης να σέ­βο­μαι το σώ­μα και το πνεύ­μα μου. Έτσι α­πέ­φυ­γα τις «φαρ­μα­κευ­τι­κές α­γω­γές», που πλέ­ον συ­να­ντά­με συ­χνά στον α­θλη­τι­σμό. Α­κό­μα, μου έχει δι­δά­ξει την προ­σφο­ρά και τον ε­θε­λοντι­σμό, ό­πως στο ΠΙΚ­ΠΑ Βού­λας και σε προ­πο­νή­σεις παι­διών, το ο­ποί­ο μου α­ρέ­σει πο­λύ. Η ε­πι­τυ­χί­α στο Ζί­ου-Ζί­τσου, μου πρό­σφε­ρε μια θέση στο πα­νε­πι­στή­μιο και έ­τσι ε­πέλε­ξα, για να εί­μαι κο­ντά στον α­θλη­τι­σμό, τη σχο­λή ΤΕ­ΦΑ­Α Α­θή­νας.

Τι γνω­ρί­ζεις για το ε­πί­πε­δο του Ζί­ου - Ζί­τσου στην Αρ­με­νί­α;

Η Αρμε­νί­α α­νέ­κα­θεν εί­χε κα­λούς πα­λαι­στές και α­θλη­τές πο­λε­μι­κών τε­χνών, έ­χοντας πολ­λές κα­λές ο­μά­δες στο τζού­ντο, το κα­ρά­τε και το κικ-μποξ. Ω­στό­σο, στο Ζί­ου-Ζί­τσου δεν υ­πάρ­χει ε­θνι­κή ο­μά­δα και ορ­γά­νω­ση στο συ­γκε­κρι­μέ­νο ά­θλη­μα. Με την ε­πί­σκε­ψή μου στην Αρ­με­νί­α τον Αύ­γου­στο του 2015 για τους Πα­ναρ­με­νι­κούς Αγώ­νες, θα πά­ρω πλη­ρο­φο­ρί­ες διό­τι δεν γνω­ρί­ζω περισ­σό­τε­ρα.

Τι ε­μπει­ρίες α­πο­κό­μι­σες α­πό τη συμ­με­το­χή σου φέ­τος στην κα­τα­σκή­νωση της προ-νε­ο­λαί­ας «Μπα­ντα­νε­γκάν» ;

Πρώ­τη φο­ρά φέ­τος συμ­με­τεί­χα ως αρ­χη­γός στην κα­τα­σκή­νω­ση και έ­χο­ντας ρό­λο γυ­μνα­στή ήρ­θα κο­ντά στα παι­διά. Στο δι­κό μου το­μέ­α εί­δα τα παι­διά, α­κό­μα και τα με­γα­λύ­τε­ρα, να χαί­ρο­νται, να συμ­με­τέ­χουν στις δρα­στη­ριό­τη­τες, να εκφρά­ζο­νται ε­λεύ­θε­ρα και να σέ­βο­νται το έ­να το άλ­λο. Στη Χαλ­κι­δι­κή το πε­ρι­βάλ­λον βο­η­θά­ει στο να νιώσεις πιο ε­λεύ­θε­ρος, να χρη­σι­μο­ποιή­σεις τη φα­ντα­σί­α σου και να εκ­φραστείς. Ό­λοι ε­κεί νιώ­θου­με πιο οι­κεί­α.

Ποια εί­ναι τα μελ­λο­ντι­κά σου σχέ­δια;

Ο στόχος μου εί­ναι η συμ­με­το­χή στην Ο­λυ­μπιά­δα πο­λε­μι­κών τε­χνών το 2017 στην Πο­λω­νί­α, στην οποί­α παίρ­νουν μέ­ρος οι κο­ρυ­φαί­οι α­θλη­τές του κόσμου. Ε­πί­σης, ε­πι­θυ­μώ να ο­λο­κλη­ρώ­σω τις σπου­δές μου με ε­πι­τυ­χί­α και να α­σχο­λη­θώ με τις προ­πο­νή­σεις παιδιών.

Θα ή­θε­λες να προ­σθέ­σεις κά­τι;

Το Ζί­ου - Ζί­τσου εί­ναι έ­να με­γά­λο κομ­μά­τι της ζω­ής μου και θα συ­νε­χί­σω να α­γω­νί­ζο­μαι, ό­σο το πνεύ­μα και το σώ­μα μου α­ντέ­χει. Θα ή­θε­λα να ευ­χα­ρι­στή­σω τους γο­νείς μου για την υ­πο­στή­ριξή τους, τον προ­πο­νη­τή μου Γιώρ­γο Ζα­ντιώ­τη, με τον ο­ποί­ο εί­μα­στε μα­ζί α­πό το ξε­κί­νη­μά μου και ή­ταν δί­πλα μου σε ό­λα. Τέ­λος τους συ­να­θλη­τές μου Χρή­στο Ζύ­γου­ρα και Χρή­στο Σαγ­γιώ­τη, που τα τε­λευ­ταί­α δυο χρό­νια εί­μα­στε μα­ζί σε ό­τι κά­νου­με, βο­η­θά­με ο έ­νας τον άλ­λον και έ­χου­με ο­μα­δι­κό πνεύ­μα σε έ­να α­το­μι­κό ά­θλη­μα.

Tweet

Share