Γιάννης Ντονικιάν |
Στον Oβαννές Γαζαριάν Απρίλιος - Ιούνιος 2013 τεύχος 77
Σε τι μοιάζουν η θρησκεία και το ποδόσφαιρο; Στην αφοσίωση που επιδεικνύουν οι πολλοί πιστοί τους και στη δυσπιστία πολλών διανοουμένων απέναντί τους. Oι συντηρητικοί διανοούμενοι βασίζουν την αποστροφή τους στη βεβαιότητα, ότι η ειδωλολατρία της μπάλας είναι η πρόληψη που αξίζει στο λαό και αναδεικνύεται μέσα από αυτή την ταπεινή ευχαρίστηση, ενώ από την άλλη οι προοδευτικοί διανοούμενοι απορρίπτουν το ποδόσφαιρο, γιατί ευνουχίζει τις μάζες και αποπροσανατολίζει το δυναμισμό τους. Ασχέτως αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με αυτούς τους κυρίους δεν μπορούμε παρά να δεχτούμε ότι, η αγωνιστική περίοδος 2012-2013 σίγουρα θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη των ποδοσφαιρόφιλων της παροικίας μας, καθώς και οι δυο ομάδες της κέρδισαν την άνοδο στην επόμενη κατηγορία. Και αν για την Αρμενική του Πειραιά αυτό είναι κάτι που έχει συμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν, έχοντας μάλιστα συμμετοχή και στην υψηλότερη κατηγορία του Πειραιά, για την Αρμενική Αθηνών ήταν μόλις η τρίτη άνοδός της και μάλιστα η πρώτη σαν πρωταθλήτρια. Στον τελευταίο αγώνα της, παρουσία 1000 περίπου φιλάθλων, είδαμε με συγκίνηση τους έλληνες παίχτες της ομάδας μετά από κάθε γκολ -έξι συνολικά- να φυλάνε το μαύρο περιβραχιόνιο που φορούσε η ομάδα στο μανίκι, αποτίνοντας το δικό τους φόρο τιμής στα θύματα της γενοκτονίας, μιας γενοκτονίας που αν δεν έπαιζαν στην Αρμενική θα ήταν κάτι που είτε δεν θα γνώριζαν είτε θα το είχαν «κάπου» ακούσει. Αναρωτιέμαι αν πρέπει κάποιοι να αναθεωρήσουν τις πεπαλαιωμένες απόψεις τους περί συμμετοχής «χούιν» παιχτών στην ομάδα…. Όπως και να έχει πάντως ο αρχιστράτηγος της φετινής επιτυχίας ήταν ο προπονητής της ομάδας Γιάννης Ντονικιάν, ο οποίος στην παρακάτω συνέντευξη θα μοιραστεί μαζί μας κάποιες από τις απόψεις του για το ποδόσφαιρο και την Αρμενική.
“Kαταφέραμε να βάλουμε πάνω απ’ όλα την ομάδα”
Πες μας λίγα λόγια για τη διαδρομή σου στο ποδόσφαιρο. Ξεκίνησα το 1984 στα εφηβικά του Α.Ο. Δάφνης και μετά από τέσσερα χρόνια το 1988 πέρασα στην αντρική ομάδα όπου και έμεινα μέχρι το 2002. Τη χρονιά εκείνη πήρα μεταγραφή στην Αρμενική και ευτύχησα να είμαι στην ομάδα όταν πήρε για πρώτη φορά την άνοδο το 2003. Έμεινα στην Αρμενική μέχρι το 2007 οπότε και «κρέμασα τα παπούτσια μου», όπως λέμε στο ποδόσφαιρο. Πώς αισθανόσουν όταν έπαιζες αντίπαλος με την Αρμενική; Έχω παίξει μόνο δύο φορές αντίπαλός της επειδή τύχαινε συνήθως να είμαστε σε διαφορετικές κατηγορίες ή σε διαφορετικούς ομίλους. Οπωσδήποτε δεν είχα ούτε το πάθος ούτε το φανατισμό όπως εναντίον άλλων ομάδων, ήμασταν και τρία παιδιά στη Δάφνη με αρμενική καταγωγή, είχαν και καλές σχέσεις οι δύο ομάδες οπότε ήταν πάντα ευχάριστα παιχνίδια. Άλλωστε, εγώ αρκετό καιρό πριν φύγω από τη Δάφνη το είχα δεδομένο ότι θα παίξω και θα τελειώσω στην Αρμενική, επειδή ήθελα να τιμήσω το όνομα και την καταγωγή μου. Η προπονητική πώς προέκυψε; Καταρχάς πρέπει να πω ότι σαν ποδοσφαιριστής είχα την ευκαιρία και το προνόμιο να έχω προπονητές σπουδαίους ανθρώπους του ποδοσφαίρου όπως του Τσέβο (Εθνικός), Στεφάνου (Νίκη Βόλου), Παλάντζας (Εθνική Ελλάδος), Πίσσας (Απόλλωνας), Κουμαριάς (Ολυμπιακός- Άρης), Σπηλιώτης (Αθηναϊκός), Χληνός, Νταούδης, Κυριαζής, Στυλιανού. Πήρα από όλους κάτι κι άρχισα να εμπλουτίζω τις εμπειρίες μου. Για δυο χρόνια δούλεψα στις ακαδημίες της Αρμενικής και την περίοδο 2010-11 βοηθός προπονητή στην αντρική ομάδα. Πέρσι ξεκίνησα πάλι σαν βοηθός και μετά την παραίτηση του προπονητή ανέλαβα εγώ πρώτος προπονητής. Έχεις τις ίδιες απόψεις για το ποδόσφαιρο τώρα σαν προπονητής και άλλοτε σαν παίχτης; Η φιλοσοφία αυτή καθαυτή δεν αλλάζει. Πάντα μου άρεσε το επιθετικό ποδόσφαιρο και όταν έπαιζα αλλά και τώρα που προπονώ. Θέλω να ρισκάρω - άλλοτε η επίθεση από μόνη της εμπεριέχει ρίσκο - και να προσφέρω το θέαμα που αποζητούν οι φίλαθλοι, πάντα βέβαια σε συνδυασμό με το αποτέλεσμα. Η διαφορά ποδοσφαιριστή και προπονητή είναι πως όταν ήμουν ποδοσφαιριστής με απασχολούσε η στιγμή που είχα την μπάλα ή που περίμενα να τη δεχτώ. Παρατηρούσα τους συμπαίκτες μου και προσπαθούσα να πάρω τις αποφάσεις μου σε λίγα δευτερόλεπτα ανάλογα με την κατάσταση. Σαν προπονητής έχω μια πιο γενική άποψη. Με απασχολεί αν είμαστε οργανωμένοι, να έχουμε καλή ανάπτυξη σαν ομάδα μέσα στο γήπεδο, οι γραμμές της άμυνας του κέντρου και της επίθεσης να είναι σε σωστή απόσταση και οι παίχτες να κάνουν αυτά που τους έχω ζητήσει. Όταν δε τα κάνουν με πιο ωραίο τρόπο και από αυτόν που τους έχω πει, είναι για εμένα η μεγαλύτερη ευχαρίστηση και πιστεύω ότι εκεί ο ποδοσφαιριστής δείχνει την κλάση του. Αποκάλυψέ μας το μυστικό της φετινής τόσο επιτυχημένης χρονιάς. Όπως ξέρουν όλοι όσοι έχουν ασχοληθεί με την Αρμενική και από τα παλαιότερα χρόνια, η ομάδα μας πάντα είχε ποδοσφαιριστές με καλό χαρακτήρα κάτι που διέκρινε κανείς ακόμα και όταν ήταν αντίπαλοί της. Αυτό που καταφέραμε φέτος ήταν να συνδυάσουμε τον καλό χαρακτήρα με την ποδοσφαιρική αξία των παικτών μας, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να βάλουμε ποιότητα στην ομάδα. Η αδιάλειπτη παρουσία των παιδιών στις προπονήσεις, κάτι που είναι πολύ βασικό για ένα σοβαρό σωματείο που θέλει να πρωταγωνιστεί, μαζί με το ότι καταφέραμε να βάλουμε πάνω απ’ όλα την ομάδα και να αφήσουμε στην άκρη, ατομικισμούς και εγωισμούς όπως και η τεράστια θέληση από όλους για να πετύχουμε τους στόχους που είχαμε βάλει από την αρχή της χρονιάς, πιστεύω ότι ήταν τα συστατικά που μας οδήγησαν στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Θα ήθελες να προσθέσεις κάτι τελευταίο; Ναι, θα ήθελα να πω για τις ακαδημίες ότι γίνεται μια πολύ καλή δουλειά η οποία ήδη έχει αρχίσει να αποδίδει καρπούς καθώς φέτος είχαμε δύο παίχτες, οι οποίοι στελέχωσαν την αντρική ομάδα και πιστεύω ότι σε λίγα χρόνια θα μπορούμε να στηριζόμαστε στα δικά μας παιδιά, κάτι που είναι το ζητούμενο σε όλες τις ερασιτεχνικές ομάδες και ειδικότερα στην Αρμενική με τις ιδιαιτερότητες που έχει. Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τη διοίκηση για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε αυτά τα δύο χρόνια, τα οποία θέλω να πιστεύω ότι κι εγώ από μεριάς μου έκανα ότι ήταν δυνατόν για να τους δικαιώσω για την επιλογή τους, όπως επίσης να τους ευχαριστήσω και για την αμέριστη συμπαράσταση που μας παρείχαν καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς.
|