Γιάννης Ντονικιάν Εκτύπωση E-mail

 

Στον Oβαννές Γαζαριάν

Απρίλιος - Ιούνιος 2013 τεύχος 77

 

Σε τι μοιά­ζουν η θρη­σκεί­α και το πο­δό­σφαι­ρο; Στην α­φο­σί­ω­ση που ε­πι­δει­κνύ­ουν οι πολ­λοί πι­στοί τους και στη δυ­σπι­στί­α πολ­λών δια­νο­ου­μέ­νων α­πέ­να­ντί τους. Oι συ­ντη­ρη­τι­κοί δια­νο­ού­με­νοι βα­σί­ζουν την α­πο­στρο­φή τους στη βε­βαιό­τη­τα, ό­τι η ει­δω­λο­λα­τρί­α της μπά­λας εί­ναι η πρό­λη­ψη που α­ξί­ζει στο λα­ό και α­να­δει­κνύ­ε­ται μέ­σα α­πό αυ­τή την τα­πει­νή ευ­χα­ρί­στη­ση, ε­νώ α­πό την άλ­λη οι προ­ο­δευ­τι­κοί δια­νο­ού­με­νοι α­πορ­ρί­πτουν το πο­δό­σφαι­ρο, για­τί ευ­νου­χί­ζει τις μά­ζες και α­πο­προ­σα­να­το­λί­ζει το δυ­να­μι­σμό τους. Α­σχέ­τως αν συμ­φω­νού­με ή δια­φω­νού­με με αυ­τούς τους κυ­ρί­ους δεν μπο­ρού­με πα­ρά να δε­χτού­με ό­τι, η α­γω­νι­στι­κή πε­ρί­ο­δος 2012-2013 σί­γου­ρα θα μεί­νει χα­ραγ­μέ­νη στη μνή­μη των πο­δο­σφαι­ρό­φι­λων της πα­ροι­κί­ας μας, κα­θώς και οι δυο ο­μά­δες της κέρ­δι­σαν την ά­νο­δο στην ε­πό­με­νη κα­τη­γο­ρί­α. Και αν για την Αρ­με­νι­κή του Πει­ραιά αυ­τό εί­ναι κά­τι που έ­χει συμ­βεί αρ­κε­τές φο­ρές στο πα­ρελ­θόν, έ­χο­ντας μά­λι­στα συμ­με­το­χή και στην υ­ψη­λό­τε­ρη κα­τη­γο­ρί­α του Πει­ραιά, για την Αρ­με­νι­κή Α­θη­νών ή­ταν μό­λις η τρί­τη ά­νο­δός της και μά­λι­στα η πρώ­τη σαν πρω­τα­θλή­τρια. Στον τε­λευ­ταί­ο α­γώ­να της, πα­ρου­σί­α 1000 πε­ρί­που φι­λά­θλων, είδαμε με συ­γκί­νη­ση τους έλ­λη­νες παί­χτες της ο­μά­δας με­τά α­πό κά­θε γκολ -έ­ξι συ­νο­λι­κά- να φυ­λά­νε το μαύ­ρο πε­ρι­βρα­χιό­νιο που φο­ρού­σε η ο­μά­δα στο μα­νί­κι, α­πο­τί­νοντας το δι­κό τους φό­ρο τι­μής στα θύ­μα­τα της γε­νο­κτο­νί­ας, μιας γε­νο­κτο­νί­ας που αν δεν έ­παι­ζαν στην Αρ­με­νι­κή θα ή­ταν κά­τι που εί­τε δεν θα γνώ­ρι­ζαν εί­τε θα το εί­χαν «κά­που» α­κού­σει. Α­ναρω­τιέμαι αν πρέ­πει κά­ποιοι να α­να­θε­ω­ρή­σουν τις πε­πα­λαιω­μέ­νες α­πό­ψεις τους πε­ρί συμ­με­το­χής «χού­ιν» παι­χτών στην ο­μά­δα…. Ό­πως και να έ­χει πά­ντως ο αρ­χι­στρά­τη­γος της φε­τι­νής ε­πι­τυ­χί­ας ή­ταν ο προ­πο­νη­τής της ο­μά­δας Γιάν­νης Ντο­νι­κιάν, ο ο­ποί­ος στην πα­ρα­κά­τω συ­νέ­ντευ­ξη θα μοι­ρα­στεί μα­ζί μας κά­ποιες α­πό τις α­πό­ψεις του για το πο­δό­σφαι­ρο και την Αρ­με­νι­κή.

 

“Kα­τα­φέ­ρα­με να βά­λου­με πά­νω απ’ ό­λα την ο­μά­δα”

 

Πες μας λί­γα λό­για για τη δια­δρο­μή σου στο πο­δό­σφαι­ρο.

Ξε­κί­νη­σα το 1984 στα ε­φη­βι­κά του Α­.Ο. Δάφ­νης και με­τά α­πό τέσ­σε­ρα χρό­νια το 1988 πέ­ρα­σα στην α­ντρι­κή ο­μά­δα ό­που και έ­μει­να μέ­χρι το 2002. Τη χρο­νιά ε­κεί­νη πή­ρα με­τα­γρα­φή στην Αρ­με­νι­κή και ευ­τύ­χη­σα να εί­μαι στην ο­μά­δα ό­ταν πή­ρε για πρώ­τη φο­ρά την ά­νο­δο το 2003. Έ­μει­να στην Αρ­με­νι­κή μέ­χρι το 2007 ο­πό­τε και «κρέ­μα­σα τα πα­πού­τσια μου», ό­πως λέ­με στο πο­δό­σφαι­ρο.

Πώς αι­σθα­νό­σουν ό­ταν έ­παι­ζες α­ντί­πα­λος με την Αρ­με­νι­κή;

Έ­χω παί­ξει μό­νο δύ­ο φο­ρές α­ντί­πα­λός της ε­πει­δή τύ­χαι­νε συ­νή­θως να εί­μα­στε σε δια­φο­ρε­τι­κές κα­τη­γο­ρί­ες ή σε δια­φο­ρε­τι­κούς ο­μί­λους. Ο­πωσ­δή­πο­τε δεν εί­χα ού­τε το πά­θος ού­τε το φα­να­τι­σμό ό­πως ε­να­ντί­ον άλ­λων ο­μά­δων, ή­μα­σταν και τρί­α παι­διά στη Δάφ­νη με αρ­με­νι­κή κα­τα­γω­γή, εί­χαν και κα­λές σχέ­σεις οι δύ­ο ο­μά­δες ο­πό­τε ή­ταν πά­ντα ευ­χά­ρι­στα παι­χνί­δια. Άλ­λω­στε, ε­γώ αρ­κε­τό και­ρό πριν φύ­γω α­πό τη Δάφ­νη το εί­χα δε­δο­μέ­νο ό­τι θα παί­ξω και θα τε­λειώ­σω στην Αρ­με­νι­κή, ε­πει­δή ή­θε­λα να τι­μή­σω το ό­νο­μα και την κα­τα­γω­γή μου.

Η προ­πο­νη­τι­κή πώς προ­έ­κυ­ψε;

Κα­ταρ­χάς πρέ­πει να πω ό­τι σαν πο­δο­σφαι­ρι­στής εί­χα την ευ­και­ρί­α και το προ­νό­μιο να έ­χω προ­πο­νη­τές σπου­δαί­ους αν­θρώ­πους του πο­δο­σφαί­ρου ό­πως του Τσέ­βο (Ε­θνι­κός), Στε­φά­νου (Νί­κη Βό­λου), Πα­λά­ντζας (Ε­θνι­κή Ελ­λά­δος), Πίσ­σας (Α­πόλ­λω­νας), Κου­μα­ριάς (Ο­λυ­μπια­κός- Ά­ρης), Σπη­λιώ­της (Α­θη­να­ϊ­κός), Χλη­νός, Ντα­ού­δης, Κυ­ρια­ζής, Στυ­λια­νού. Πή­ρα α­πό ό­λους κά­τι κι άρ­χι­σα να ε­μπλου­τί­ζω τις ε­μπει­ρί­ες μου. Για δυο χρό­νια δού­λε­ψα στις α­κα­δη­μί­ες της Αρ­με­νι­κής και την πε­ρί­ο­δο 2010-11 βο­η­θός προ­πο­νη­τή στην α­ντρι­κή ο­μά­δα. Πέρ­σι ξε­κί­νη­σα πά­λι σαν βο­η­θός και με­τά την πα­ραί­τη­ση του προ­πο­νη­τή α­νέ­λα­βα ε­γώ πρώ­τος προ­πο­νη­τής.

Έ­χεις τις ί­διες α­πό­ψεις για το πο­δό­σφαι­ρο τώ­ρα σαν προ­πο­νη­τής και άλ­λο­τε σαν παί­χτης;

Η φι­λο­σο­φί­α αυ­τή κα­θαυ­τή δεν αλ­λά­ζει. Πά­ντα μου ά­ρε­σε το ε­πι­θε­τι­κό πο­δό­σφαι­ρο και ό­ταν έ­παι­ζα αλ­λά και τώ­ρα που προ­πο­νώ. Θέ­λω να ρι­σκά­ρω - άλ­λο­τε η ε­πί­θε­ση α­πό μό­νη της ε­μπε­ριέ­χει ρί­σκο - και να προ­σφέ­ρω το θέ­α­μα που α­πο­ζη­τούν οι φί­λα­θλοι, πά­ντα βέ­βαια σε συν­δυα­σμό με το α­πο­τέ­λε­σμα. Η δια­φο­ρά πο­δο­σφαι­ρι­στή και προ­πο­νη­τή εί­ναι πως ό­ταν ή­μουν πο­δο­σφαι­ρι­στής με α­πα­σχο­λού­σε η στιγ­μή που εί­χα την μπά­λα ή που πε­ρί­με­να να τη δε­χτώ. Πα­ρα­τη­ρού­σα τους συ­μπαί­κτες μου και προ­σπα­θού­σα να πά­ρω τις α­πο­φά­σεις μου σε λί­γα δευ­τε­ρό­λε­πτα α­νά­λο­γα με την κα­τά­στα­ση. Σαν προ­πο­νη­τής έ­χω μια πιο γε­νι­κή ά­πο­ψη. Με α­πα­σχο­λεί αν εί­μα­στε ορ­γα­νω­μέ­νοι, να έ­χου­με κα­λή α­νά­πτυ­ξη σαν ο­μά­δα μέ­σα στο γή­πε­δο, οι γραμ­μές της ά­μυ­νας του κέ­ντρου και της ε­πί­θε­σης να εί­ναι σε σω­στή α­πό­στα­ση και οι παί­χτες να κά­νουν αυ­τά που τους έ­χω ζη­τή­σει. Ό­ταν δε τα κά­νουν με πιο ω­ραί­ο τρό­πο και α­πό αυ­τόν που τους έ­χω πει, εί­ναι για ε­μέ­να η με­γα­λύ­τε­ρη ευ­χα­ρί­στη­ση και πι­στεύ­ω ό­τι ε­κεί ο πο­δο­σφαι­ρι­στής δεί­χνει την κλά­ση του.

Α­πο­κά­λυ­ψέ μας το μυ­στι­κό της φε­τι­νής τό­σο ε­πι­τυ­χη­μέ­νης χρο­νιάς.

Ό­πως ξέ­ρουν ό­λοι ό­σοι έ­χουν α­σχο­λη­θεί με την Αρ­με­νι­κή και α­πό τα πα­λαιό­τε­ρα χρό­νια, η ο­μά­δα μας πά­ντα εί­χε πο­δο­σφαι­ρι­στές με κα­λό χα­ρα­κτή­ρα κά­τι που διέ­κρι­νε κα­νείς α­κό­μα και ό­ταν ή­ταν α­ντί­πα­λοί της. Αυ­τό που κα­τα­φέ­ρα­με φέ­τος ή­ταν να συν­δυά­σου­με τον κα­λό χα­ρα­κτή­ρα με την πο­δο­σφαι­ρι­κή α­ξί­α των παι­κτών μας, κά­τι που εί­χε ως α­πο­τέ­λε­σμα να βά­λου­με ποιό­τη­τα στην ο­μά­δα. Η α­διά­λει­πτη πα­ρου­σί­α των παι­διών στις προ­πο­νή­σεις, κά­τι που εί­ναι πο­λύ βα­σι­κό για έ­να σο­βα­ρό σω­μα­τεί­ο που θέ­λει να πρω­τα­γω­νι­στεί, μα­ζί με το ό­τι κα­τα­φέ­ρα­με να βά­λου­με πά­νω απ’ ό­λα την ο­μά­δα και να α­φή­σου­με στην ά­κρη, α­το­μι­κι­σμούς και ε­γω­ι­σμούς ό­πως και η τε­ρά­στια θέ­λη­ση α­πό ό­λους για να πε­τύ­χου­με τους στό­χους που εί­χα­με βά­λει α­πό την αρ­χή της χρο­νιάς, πι­στεύ­ω ό­τι ή­ταν τα συ­στα­τι­κά που μας ο­δή­γη­σαν στην κα­τά­κτη­ση του πρω­τα­θλή­μα­τος.

Θα ή­θε­λες να προ­σθέ­σεις κά­τι τε­λευ­ταί­ο;

Ναι, θα ή­θε­λα να πω για τις α­κα­δη­μί­ες ό­τι γί­νε­ται μια πο­λύ κα­λή δου­λειά η ο­ποί­α ή­δη έ­χει αρ­χί­σει να α­πο­δί­δει καρ­πούς κα­θώς φέ­τος εί­χα­με δύ­ο παί­χτες, οι ο­ποί­οι στε­λέ­χω­σαν την α­ντρι­κή ο­μά­δα και πι­στεύ­ω ό­τι σε λί­γα χρό­νια θα μπο­ρού­με να στη­ρι­ζό­μα­στε στα δι­κά μας παι­διά, κά­τι που εί­ναι το ζη­τού­με­νο σε ό­λες τις ε­ρα­σι­τε­χνι­κές ο­μά­δες και ει­δι­κό­τε­ρα στην Αρ­με­νι­κή με τις ι­διαι­τε­ρό­τη­τες που έ­χει. Τέ­λος θα ή­θε­λα να ευ­χα­ρι­στή­σω μέ­σα α­πό την καρ­διά μου τη διοί­κη­ση για την ε­μπι­στο­σύ­νη που μου έ­δει­ξε αυ­τά τα δύ­ο χρό­νια, τα ο­ποί­α θέ­λω να πι­στεύ­ω ό­τι κι ε­γώ α­πό με­ριάς μου έ­κα­να ό­τι ή­ταν δυ­να­τόν για να τους δι­καιώ­σω για την ε­πι­λο­γή τους, ό­πως ε­πί­σης να τους ευ­χα­ρι­στή­σω και για την α­μέ­ρι­στη συ­μπα­ρά­στα­ση που μας πα­ρεί­χαν καθ’ ό­λη τη διάρ­κεια της χρο­νιάς.

 

 

Share
 

Για να εξασφαλίσουμε τη σωστή λειτουργία του ιστότοπου, μερικές φορές τοποθετούμε μικρά αρχεία δεδομένων στον υπολογιστή σας, τα λεγόμενα «cookies». Οι περισσότεροι μεγάλοι ιστότοποι κάνουν το ίδιο. Περισσότερα...

"Δέχομαι"


ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΙΒΛΙΩΝ


διαφήμιση στο αρμενικά

armenian community

Online Επισκέπτες

Έχουμε 27 επισκέπτες συνδεδεμένους