Συνέντευξη: Άννα Λορέντς Φωτό: Αρνός Μαρδιροσιάν

Μετάφραση-επιμέλεια: Μίκι Μοβσεσιάν

Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2012 τεύχος 74

Ζητήσαμε από τον Αρονιάν να παίξει μία παρτίδα, στην οποία να κέρδιζαν τα λευκά. Πριν την τελευταία κίνηση, έπεσε σε βαθιά περισυλλογή και μουρμούρισε: «Μα τα λευκά δεν κερδίζουν, είναι ισοπαλία». Του προτείναμε να αφαιρέσουμε ένα μαύρο πιόνι από τη σκακιέρα αλλά ο Αρονιάν απάντησε: «Τι; Δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό». Σαν αποτέλεσμα, δεν υπήρξε νικητής στη μονομαχία Αρονιάν εναντίον Αρονιάν. Ο Λεβόν πέτυχε την τέλεια αρμονία.

Γεννήθηκε στις 6 Οκτωβρίου του 1982 στο Ερεβάν της Αρμενίας. Νικητής του Παγκόσμιου Κυπέλλου Σκακιού το 2005. Πρωταθλητής της 37ης Ολυμπιάδας Σκακιού1 στο Τορίνο (2006) και της 38ης στη Δρέσδη (2008), ως μέλος της Εθνικής Ομάδας της Αρμενίας. Νικητής των Σούπερ Τουρνουά στην πόλη Λινάρες2 του Μεξικού (2006), Βάικ Αν Ζε3 της Ολλανδίας (2007 και 2008), Στεπαναγκέρντ του Ναγκόρνο Καραμπάχ (2005), όπως επίσης νικητής και του Ταλ Μεμόριαλ4 (2006 και 2010). Νικητής του Γκραν Πρι της FIDE5, Γκραν Σλαμ Μπιλμπάο6 (2009), Τουρνουά Άμπερ7 (2008, 2009, 2011). Παγκόσμιος Πρωταθλητής στο Ράπιντ8 (2009), παγκόσμιος πρωταθλητής στο Φίσερ ράντομ Τσες9 (2008, 2009), παγκόσμιος πρωταθλητής Μπλιτζ10 (2010). Νικητής του Παγκόσμιου Ομαδικού Πρωταθλήματος Σκακιού (2011), ως μέλος της Εθνικής Ομάδας Αρμενίας. Ανακοινώθηκε ως ο καλύτερος αθλητής της Αρμενίας το 2005. Του απονεμήθηκαν το μετάλλιο «Χορενατσί» το 2006. Του απονεμήθηκε ο τίτλος του «Επίτιμου Δεξιοτέχνη Αθλητισμού της Δημοκρατίας της Αρμενίας» το 2009 (“Honoured Master of Sport of the Republic of Armenia”).

Δεν εί­ναι πα­ρά­ξε­νο ό­τι σε δυο δια­δο­χι­κές Ο­λυ­μπιά­δες σκα­κιού η ε­θνι­κή ομά­δα της Αρ­με­νί­ας α­να­δεί­χθη­κε πρώ­τη, ε­νώ κά­ποιοι πι­στεύ­ουν ό­τι τα μέ­λη της δεν σκέ­φτο­νται ο­μα­δι­κά;

Φυ­σι­κά, ό­λοι ε­ξαρ­τό­μα­στε α­πό το τι γί­νε­ται σε κά­θε μια σκα­κιέ­ρα. Υ­πάρ­χει όμως και η αί­σθη­ση ό­τι δεν εί­σαι μό­νος, και αυ­τό εί­ναι μί­α κα­λή αί­σθη­ση. Για πα­ρά­δειγ­μα, ό­ταν έ­νας ο­μα­δι­κός α­γώ­νας εί­ναι σε ε­ξέ­λι­ξη και γί­νε­ται προ­φανές ό­τι ο έ­νας παί­κτης χά­νει, ό­λοι οι υ­πό­λοι­ποι αρ­χί­ζουν α­μέ­σως να πα­σχίζουν α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο για τη νί­κη. Και, α­νε­ξαρ­τή­τως α­πο­τε­λέ­σμα­τος, μπο­ρεί κα­νείς να κα­τα­λά­βει κα­θα­ρά το ο­μα­δι­κό παί­ξι­μο.

Υ­πάρ­χουν, ε­πί­σης, συ­να­ντή­σεις για ο­μα­δι­κή προ­πό­νη­ση, ό­που μοι­ρά­ζο­νται συμ­βου­λές με­τα­ξύ των με­λών της ο­μά­δας. Γε­νι­κά, εί­μα­στε ό­λοι φί­λοι. Και ως έ­νας α­πό τους αρ­χη­γούς της Ε­θνι­κής Ο­μά­δας, ξέ­ρω πο­λύ κα­λά πό­σο ση­μα­ντι­κό εί­ναι για έ­να νέ­ο μέ­λος της ο­μά­δας να νοιώ­θει ά­νε­τα, να κα­τα­λα­βαί­νει ό­τι εί­ναι μέ­ρος του συ­νό­λου.

Τι προ­ε­τοι­μα­σί­α γί­νε­ται πριν α­πό το παι­χνί­δι;

Α­να­λύ­ε­ται η κα­τά­στα­ση και γί­νε­ται προ­σπά­θεια να βρε­θεί τι εί­ναι κα­ταλ­ληλό­τε­ρο για κά­θε α­ντί­πα­λο, α­πό σέ­να τον ί­διο ή τον προ­πο­νη­τή ή τους παί­κτες που θα σε α­ντι­κα­τα­στή­σουν.

Πό­σος χρό­νος ξο­δεύ­ε­ται για την προ­ε­τοι­μα­σί­α;

Α­πό μί­α έ­ως τέσ­σε­ρεις ώ­ρες. Ε­ξαρ­τά­ται α­πό το βαθ­μό τε­λειο­μα­νί­ας και το αίσθη­μα φό­βου του ε­κά­στο­τε παί­κτη. Και α­πό την ο­κνη­ρί­α του βε­βαί­ως. Ε­γώ, για πα­ρά­δειγ­μα, εί­μαι πο­λύ τε­μπέ­λης.

Κά­πο­τε εί­χες πει ό­τι δεν έ­λα­βες καν σο­βα­ρή εκ­παί­δευ­ση ε­ξαι­τί­ας της ο­κνηρί­ας σου.

Αυ­τό εί­ναι εν μέ­ρει α­λή­θεια. Ή­μουν στην τε­τάρ­τη τά­ξη του Δη­μο­τι­κού, ό­ταν κα­τέρ­ρευ­σε η Σο­βιε­τι­κή Έ­νω­ση και α­μέ­σως με­τά σε ό­λα τα σχο­λεί­α άρ­χι­σε η διδα­σκα­λί­α στην αρ­με­νι­κή γλώσ­σα. Το γλωσ­σι­κό ε­μπό­διο α­πο­δεί­χτη­κε α­νυ­πέρ­βλη­το για μέ­να και, μπο­ρώ να πω ό­τι η εκ­παί­δευ­σή μου έ­λα­βε τέ­λος σε ε­κεί­νο το ση­μεί­ο. Πράγ­μα­τι, τό­τε ή­ταν που άρ­χι­σα να παί­ζω πε­ρισ­σό­τε­ρο σκά­κι. Πή­ρα, βέ­βαια, το πτυ­χί­ο μου στη Φυ­σι­κή Α­γω­γή, αλ­λά στη συ­νέ­χεια ή­μουν πο­λύ τε­μπέλης για να συ­νε­χί­σω.

Με­τά την τε­λευ­ταί­α θε­α­μα­τι­κή νί­κη στην Ο­λυ­μπιά­δα, δεν ήρ­θα­τε στο Ε­ρε­βάν, ό­που ε­πι­φυ­λά­χθη­κε με­γα­λειώ­δης υ­πο­δο­χή στην ο­μά­δα. Τι ή­ταν πιο ση­μα­ντι­κό α­πό το να α­πο­λαύ­σε­τε τη δό­ξα;

Για να σας πω την α­λή­θεια, πο­τέ δε μου ά­ρε­σε ό­λη αυ­τή η υ­περ­βο­λι­κή προ­βο­λή με­τά τη νί­κη. Σε α­πο­διορ­γα­νώ­νει. Αι­σθά­νο­μαι με­γά­λη ι­κα­νο­ποί­η­ση ό­ταν η δου­λειά γί­νε­ται κα­λά και αυ­τό μου εί­ναι αρ­κε­τό.

Ο­πό­τε εί­ναι πι­θα­νό να α­πο­φύ­γε­τε τον ε­ορ­τα­σμό α­κό­μα και ό­ταν θα έ­χε­τε γίνει πα­γκό­σμιος πρω­τα­θλη­τής;

Αυ­τά εί­ναι δύ­ο δια­φο­ρε­τι­κά πράγ­μα­τα. Μια τέ­τοια νί­κη θα εί­ναι α­πο­λύ­τως δι­κή μου και σα­φώς, θα πα­ρί­στα­μαι.

Χά­ρη στα προ­σω­πι­κά σας ε­πι­τεύγ­μα­τα και στις ε­πι­τυ­χί­ες της ο­μά­δας, το σκάκι έ­χει γί­νει πα­ρά­φο­ρα δη­μο­φι­λές. Τώ­ρα ως ά­θλη­μα έ­χει ει­σα­χθεί υ­πο­χρε­ωτι­κά στο βα­σι­κό Πρό­γραμ­μα Σπου­δών στα σχο­λεί­α.

Νο­μί­ζω ό­τι εί­ναι έ­να πο­λύ εν­δια­φέ­ρον πεί­ρα­μα. Αλ­λά δεν εί­μαι σί­γου­ρος ότι τα εύ­ση­μα α­νή­κουν σε ε­μάς. Υ­πήρ­χε ε­πί­σης ο Ντι­κράν Μπε­τρο­σιάν. Με­τά την ανε­ξαρ­τη­το­ποί­η­ση της Αρ­με­νί­ας, η ο­μά­δα μας που α­παρ­τι­ζό­ταν α­πό τους Ρα­φα­έλ Βα­χα­νιάν, Βλα­ντι­μίρ Α­γκο­πιάν και τα παι­διά που έ­παι­ζαν μα­ζί τους εί­χε πολ­λές ε­πι­τυ­χί­ες. Η ά­φι­ξη μου, ό­πως και του Κα­πριέλ Σαρ­κι­σιάν, μπο­ρεί να πει κα­νείς ό­τι συ­μπλήρω­σαν το έρ­γο των προ­η­γού­με­νων, ή­ταν μια λο­γι­κή ε­ξέ­λι­ξη της κα­τά­στα­σης. Τώ­ρα φαί­νε­ται ό­τι το σκά­κι έ­γι­νε το αρ­με­νι­κό «Σήμα Κα­τα­τε­θέν». Και εί­ναι πο­λύ ευ­χά­ρι­στο το γε­γο­νός ό­τι σε πολ­λές χώ­ρες το σκά­κι συν­δέ­ε­ται με την Αρ­με­νί­α. Ό­ταν πα­ρου­σιά­ζεις έ­ναν νέ­ο παί­κτη και λες ό­τι εί­ναι Αρ­μέ­νιος, ό­λοι ξέ­ρουν α­μέ­σως ό­τι εί­ναι κα­λός σκα­κι­στής.

Τι σου α­ρέ­σει να παί­ζεις ε­κτός α­πό σκά­κι;

Μου α­ρέσουν ό­λα τα α­θλή­μα­τα και τα παι­χνί­δια. Μου α­ρέ­σει το τέ­νις ί­σως ε­πει­δή έ­χει ο­μοιό­τη­τες με το σκά­κι. Βρί­σκε­σαι σε α­πό­στα­ση α­πό τον α­ντί­πα­λό σου, ο­πότε δεν έ­χεις ά­με­ση σω­μα­τι­κή ε­πα­φή, αλ­λά υ­πάρ­χει μια νο­η­τι­κή σύν­δε­ση. Μι­λώντας γε­νι­κά, συν­δέ­ω το σκά­κι πε­ρισ­σό­τε­ρο με τη μου­σι­κή πα­ρά με τα α­θλή­μα­τα. Στη μου­σι­κή χρειά­ζε­σαι, ε­πί­σης, πο­λύ χρό­νο για να α­κο­νί­σεις τις ι­κα­νό­τη­τές σου και να α­να­νε­ώ­σεις το ρε­περ­τό­ριό σου. Ε­πι­πλέ­ον, οι μου­σι­κοί, ό­πως και οι σκα­κι­στές, βρί­σκο­νται σε διαρ­κή α­να­ζή­τη­ση της αρ­μο­νί­ας.

Λε­βόν, ως παί­κτης, εί­σαι τζο­γα­δό­ρος; Παίρ­νεις ρί­σκα;

Στον κό­σμο του σκα­κιού, ο ό­ρος τζο­γα­δό­ρος χρη­σι­μο­ποιεί­ται για να πε­ρι­γράψει κά­ποιον που εί­ναι πε­ρι­πε­τειώ­δης και πα­θια­σμέ­νος. Ε­γώ δεν εί­μαι τέ­τοιος παί­κτης. Αλ­λά εί­ναι ε­πί­σης α­λή­θεια ό­τι η ε­πι­τυ­χί­α έρ­χε­ται μό­νο σε ε­κείνον που παίρ­νει ρί­σκα, ε­νώ μπο­ρεί να ε­λέγ­χει τα αι­σθή­μα­τά του και να εί­ναι ψύ­χραι­μος. Υ­πό αυ­τήν την έν­νοια, θε­ω­ρώ ό­τι, ναι, εί­μαι τζο­γα­δό­ρος.

Ε­λέγ­χεις τα αι­σθή­μα­τά σου α­κό­μα και με­τά α­πό μί­α α­πο­γο­η­τευ­τι­κή ήτ­τα;

Έ­νας παί­κτης δεν πρέ­πει να ξε­χνά­ει ού­τε για έ­να δευ­τε­ρό­λε­πτο ό­τι το σκάκι εί­ναι α­πλώς έ­να παι­χνί­δι. Αν το πά­ρεις υ­περ­βο­λι­κά στα σο­βα­ρά, μπο­ρείς εύκο­λα να χά­σεις το μυα­λό σου. Η δύ­να­μη ε­νός κα­λού παί­κτη δε βρί­σκε­ται μό­νο στην ι­κα­νό­τη­τα να ε­λέγ­χει τα αι­σθή­μα­τά του αλ­λά και στην ι­κα­νό­τη­τα να μαθαί­νει και να ε­ξε­λίσ­σε­ται. Αν συ­να­ντάς τα ί­δια προ­βλή­μα­τα λι­γό­τε­ρο συ­χνά, ση­μαί­νει ό­τι έ­χεις γί­νει πιο δυ­να­τός.

Έ­χεις το δι­κό σου ο­ρι­σμό για το σκά­κι;

Το σκά­κι εί­ναι έ­νας διά­λο­γος. Κά­θε κί­νη­ση εί­ναι έ­να μή­νυ­μα στον α­ντί­πα­λο. Ό­ταν κι­νείς έ­να πιό­νι στην ου­σί­α εί­ναι σαν να λες: «Ξέ­ρεις, νο­μί­ζω ό­τι το παι­χνί­δι θα τε­λειώ­σει α­κρι­βώς ό­πως το σχε­διά­ζω και θα σου κά­νω “αυ­τό” και “αυ­τό”». Και ο α­ντί­πα­λος α­πα­ντά: «Συ­νέ­χι­σε, δε σε πι­στεύ­ω». ή «Κά­νε ό,τι θέλεις, δεν θα α­σχο­λη­θώ και θα προ­σπα­θή­σω να το πά­ρω ή­ρε­μα.» Και στο σκά­κι υ­πάρχουν μοι­ρο­λά­τρες, που α­φή­νο­νται στη μοί­ρα τους. Υ­πάρ­χουν και μη­δε­νι­στές, που δεν πι­στεύ­ουν στην ι­κα­νό­τη­τά σου να ε­λέγ­ξεις τη σκα­κιέ­ρα και προ­σπα­θούν να δεί­ξουν την έλ­λει­ψη πί­στης τους σε σέ­να με κά­θε τους κί­νη­ση. Αυ­τή η κρυ­φή συ­νο­μι­λί­α με­τα­ξύ των παι­κτών εί­ναι που δί­νει στην κά­θε παρ­τί­δα σκά­κι και έ­να βαθ­μό οι­κειό­τη­τας.

Α­πό την ο­πτι­κή γω­νί­α ε­νός τρί­του, φαί­νε­ται ό­τι οι σκα­κι­στές σκέ­φτο­νται μό­νο την ε­πό­με­νή τους κί­νη­ση.

Ό­χι, ό­χι. Πολ­λά και διά­φο­ρα περ­νούν α­πό το μυα­λό σου. Τυ­πι­κά, με­λε­τάς τον αντί­πα­λό σου. Ό­ταν παί­ζεις ε­να­ντί­ον κά­ποιου, ψά­χνεις τρό­πο να τον κα­τα­λά­βεις. Ό­χι μό­νο ποιος εί­ναι σαν παί­κτης αλ­λά και τι ά­το­μο εί­ναι. Τι του αρέ­σει και τι ό­χι. Αυ­τή η έ­ρευ­να για μια πιο προ­σω­πι­κή κα­τα­νό­η­ση του α­ντι­πάλου σου εί­ναι ταυ­τό­χρο­να πα­ρά­ξε­νη και α­πα­ραί­τη­τη, αλ­λά σε α­πο­σπά και α­πό το παι­χνί­δι. Γε­νι­κά, ό­σο λι­γό­τε­ρο σκέ­φτε­σαι μια παρ­τί­δα, τό­σο πιο ή­ρε­μα και κα­λά πη­γαί­νει. Δε μου α­ρέ­σει κα­θό­λου να πιέ­ζω υ­περ­βο­λι­κά τον ε­αυ­τό μου. Επ’ ευ­και­ρί­α, εί­ναι κα­νό­νας κα­τά τη διάρ­κεια του παι­χνι­διού οι σκα­κι­στές να μι­λούν μό­νο στον ε­αυ­τό τους.

Να μι­λούν στον ε­αυ­τό τους δυ­να­τά;

Ό­χι. Αλ­λά πά­ντα προ­σπα­θείς να μα­ντέ­ψεις τι λέ­ει ο α­ντί­πα­λός σου στον ε­αυτό του. Πα­ρα­κο­λου­θείς τα μά­τια, τις κι­νή­σεις, τη συ­μπε­ρι­φο­ρά του. Συ­χνά, ό­ταν η κα­τά­στα­ση στη σκα­κιέ­ρα δεν εί­ναι, α­κό­μα, ε­ντε­λώς α­βέ­βαι­η, προ­σπα­θείς να διαι­σθαν­θείς πό­σο ά­βο­λος εί­ναι ο α­ντί­πα­λός σου, να δεις πό­σο α­νή­συ­χος εί­ναι, κυ­ριο­λε­κτι­κά φα­ντά­ζε­σαι ό­τι α­κούς την α­πό­γνω­σή του στο μυα­λό του και ξέ­ρεις ό­τι αν τα κα­τα­φέ­ρεις να μεί­νεις ή­ρε­μος, θα νι­κή­σεις. Η τέ­χνη της ψυ­χα­νά­λυ­σης εί­ναι έ­να α­πό τα πιο ση­μα­ντι­κά στοι­χεί­α του παι­χνι­διού. Αν δεν εί­ναι το πρώ­το σου παι­χνί­δι με έ­ναν συ­γκε­κρι­μέ­νο παί­κτη, ξέ­ρεις ή­δη ποια σε­νά­ρια δεν του α­ρέ­σουν και έ­τσι προ­σπα­θείς να ε­πι­βάλ­λεις έ­να α­πό αυτά. Κα­θέ­νας έ­χει έ­να ευαί­σθη­το ση­μεί­ο.

Και ποιο εί­ναι το δι­κό σου;

Μπο­ρώ να ητ­τη­θώ στην αρ­χή. Εί­μαι τε­μπέ­λης και συ­νή­θως δεν ξο­δεύ­ω αρ­κε­τό χρό­νο για να προ­ε­τοι­μα­στώ για το παι­χνί­δι. Άλ­λο έ­να πρό­βλη­μα εί­ναι ό­ταν αρχί­ζω να ρι­σκά­ρω. Εί­μαι ευέ­ξα­πτος και κά­ποιες φο­ρές δυ­σκο­λεύ­ο­μαι να συ­γκρα­τη­θώ.

Ά­ρα φαί­νε­ται ό­τι κά­θε μά­χη έ­χει δύ­ο μέ­τω­πα: τον α­ντί­πα­λο και τον ε­αυ­τό σου…

Α­κρι­βώς. Κά­θε παί­κτης μπο­ρεί να νι­κή­σει έ­ναν δυ­να­τό­τε­ρο α­ντί­πα­λο και να υ­πο­κύ­ψει σε έ­ναν α­σθε­νέ­στε­ρο. Αυ­τό εί­ναι δυ­να­τό αν δε συ­νο­μι­λεί με τον ε­αυ­τό του, αν δεν κα­τα­λα­βαί­νει τα ί­δια του τα προ­βλή­μα­τα, τις α­δυ­να­μί­ες και τα δυ­να­τά του ση­μεί­α και αν δεν ξέ­ρει τι του α­ρέ­σει και τι ό­χι. Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι, ε­νώ έ­χει ό­λες τις πι­θα­νό­τη­τες να κερ­δί­σει, μπο­ρεί ξαφ­νι­κά να χά­σει το παι­χνί­δι - να το χά­σει α­πό τον ε­αυ­τό του.

Το σκά­κι εί­ναι το παι­χνί­δι των α­το­μι­στών;

Θα έ­λε­γα α­κό­μα και των ε­γω­ι­στών, πράγ­μα που ι­σχύ­ει για ό­λα τα α­το­μι­κά α­θλήμα­τα. Βλέ­πε­τε, το σκά­κι εί­ναι έ­να πο­λύ μο­να­χι­κό παι­χνί­δι. Οι κα­λύ­τε­ροι παίκτες, κα­τά κα­νό­να, εί­ναι ε­σω­στρε­φείς, ο­λι­γό­λο­γοι και ό­χι ε­πι­κοι­νω­νια­κοί άν­θρω­ποι. Και για το σύ­νο­λο αυ­τών των πραγ­μά­των χρη­σι­μο­ποιώ τον ό­ρο: «φιλαυ­τί­α».

Αλ­λά εί­ναι ε­πί­σης και έ­να παι­χνί­δι δια­νο­ου­μέ­νων…

Έ­νας δια­νο­ού­με­νος συν έ­νας φί­λαυ­τος ι­σού­ται με έ­ναν «έ­ξυ­πνο μπά­σταρ­δο».

*Μπο­ρεί κα­νείς να μά­θει πε­ρισ­σό­τε­ρα για πα­λαιό­τε­ρους και σύγ­χρο­νους διακε­κρι­μέ­νους Αρ­μέ­νιους σκα­κι­στές, στην πα­ρα­κά­τω σύν­δε­ση: http://armenianchessplayers.blogspot.gr/

1. Η Ο­λυ­μπιά­δα σκα­κιού διοργα­νώ­νε­ται κά­θε δύ­ο χρό­νια α­πό τη FIDE και στην ο­ποί­α ο­μά­δες α­πό ό­λον τον κό­σμο α­ντα­γω­νί­ζο­νται η μί­α την άλ­λη.

2. 3. Α­πό το 2008, το Γκραν Σλαμ έ­χει γί­νει έ­να α­πό τα τουρ­νουά υ­ψί­στου ε­πι­πέ­δου πα­γκο­σμί­ως. Τα τουρ­νουά στις πό­λεις Βά­ικ Αν Ζε και Λι­νά­ρες α­πο­τε­λούν δύ­ο διορ­γα­νώ­σεις στη σει­ρά κα­τά­τα­ξης για το Γκραν Σλαμ.

4. Το Ταλ Με­μό­ριαλ εί­ναι έ­να τουρ­νουά σκα­κιού, που διορ­γα­νώ­νε­ται κά­θε χρόνο στη Μό­σχα, α­πό το 2006, στη μνή­μη του πρώ­ην Πα­γκό­σμιου Πρω­τα­θλητή Μι­χα­ήλ Ταλ, που α­πε­βί­ω­σε το 1992.

5. FIDE (Federation International Des Echecs) εί­ναι το γαλ­λι­κό α­κρω­νύ­μιο για τη Διε­θνή Ο­μοσπον­δί­α Σκα­κιού, που ι­δρύ­θη­κε στο Πα­ρί­σι στις 20 Ιου­λί­ου 1924. Εί­ναι α­να­γνω­ρι­σμέ­νη α­πό τη Διε­θνή Ο­λυ­μπια­κή Ε­πι­τρο­πή (ΔΟ­Ε), ως το α­νώ­τε­ρο σώ­μα για το σκά­κι και τα πρω­τα­θλή­μα­τά του, σε η­πει­ρω­τι­κό και δι­η­πει­ρω­τι­κό ε­πί­πε­δο. Το Γκραν Πρι της FIDE εί­ναι μια σει­ρά α­πό τουρ­νουά που κα­θο­ρί­ζουν την τε­λι­κή κα­τά­ταξη για το Πα­γκό­σμιο Πρω­τά­θλη­μα.

6. Γκραν Σλαμ: Στα α­το­μι­κά α­θλή­μα­τα εί­ναι η νί­κη σε ό­λους τις ση­μα­ντι­κό­τε­ρες διορ­γα­νώ­σεις σε μί­α σε­ζόν, ει­δι­κά σε ε­παγ­γελ­μα­τι­κό ε­πί­πε­δο. Το Γκρα­ν Σλαμ σκα­κιού (μι­α διορ­γά­νω­ση α­νά­λο­γη με το Γου­ί­μπλε­ντον στο τέ­νις), ως έ­να ση­μα­ντι­κό σκα­κι­στι­κό πρω­τά­θλη­μα, δέ­χε­ται τους νι­κη­τές α­πό τα με­γα­λύ­τε­ρα τουρ­νουά σκα­κιού, κά­θε χρό­νο, στον τε­λι­κό των μά­στερ του εί­δους, στο Μπιλ­μπά­ο, Ι­σπα­νί­α (Χώ­ρα των Βά­σκων).

7. Το τουρ­νουά σκα­κιού Ά­μπερ εί­ναι μια ε­τή­σια διορ­γά­νω­ση με με­γά­λα χρη­ματι­κά έ­πα­θλα, για κά­ποιους α­πό τους α­ρι­στο­τέ­χνες στο εί­δος πα­γκο­σμί­ως και γί­νε­ται στο Μό­ντε Κάρ­λο, συ­νή­θως τον Μάρ­τιο. Χο­ρη­γός του τουρ­νουά εί­ναι ο Ολλαν­δός ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ας, Γιό­οπ Βαν Ό­ο­στε­ρομ, που έ­δω­σε στη διορ­γά­νω­ση το ό­νο­μα της κό­ρης του.

8. Ρά­πι­ντ ή Κου­ίκ: Πα­ραλ­λα­γή σκα­κιού, με 15 έ­ως 60 λε­πτά α­νά παί­κτη, με­ρι­κές φο­ρές με μια μι­κρή αύ­ξη­ση χρό­νου α­νά κί­νη­ση (π.χ. 10 δευ­τε­ρόλεπτα).

9. Φί­σερ Ρά­ντομ Τσές ή Σκά­κι 960: Πα­ραλ­λα­γή σκα­κιού που ε­πι­νο­ή­θη­κε α­πό τον πρώ­ην πα­γκό­σμιο πρω­τα­θλη­τή σκα­κιού Μπό­μπυ Φί­σερ. Το παι­χνί­δι χρη­σι­μο­ποιεί την ί­δια σκα­κιέ­ρα και πιό­νια με το κλα­σι­κό σκά­κι, μό­νο που αυ­τά βρί­σκο­νται σε τυ­χαί­α αρ­χι­κή θέ­ση για κά­θε παί­κτη.

10. Μπλί­τζ ή Μπού­λετ Σκά­κι ή Ξαφ­νι­κός Θά­να­τος: Πα­ραλ­λα­γή σκα­κιού, στην ο­ποία κά­θε παί­κτης έ­χει πο­λύ λι­γό­τε­ρο χρό­νο για να κά­νει μί­α κί­νη­ση.

Tweet

Share