Παύλος Μπαλλιάν - Συζήτηση με τον πρόεδρο της Α.Ε. «Μπαλλιάν Τεχνική» |
![]() |
![]() |
«Όπως σημειώνει και ο ποιητής, τελικά, σημασία έχει ο αγώνας και όχι ο στόχος ή το αποτέλεσμα!» Με τον Σαρκίς Αγαμπατιάν Ο Παύλος Μπαλλιάν είναι ένας από τους συνεχιστές και σύγχρονους εκπροσώπους της μακραίωνης παράδοσης των Αρμενίων στα αρχιτεκτονικά και κατασκευαστικά έργα, όπως άλλωστε μαρτυρεί και το επώνυμό του, συνώνυμο της πασίγνωστης οικογένειας που κατασκεύασε μέγαρα, παλάτια και υπέροχα κτίσματα επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αναγνώστης, ένθερμος φίλος και υποστηρικτής του περιοδικού μας για πολλά χρόνια, με αφορμή μια συνάντηση στα γραφεία της εταιρίας του στην Καλλιθέα, είχαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση γύρω από τη ζωή, την οικογένεια, καθώς και την πολυετή επιχειρηματική του δραστηριότητα στον χώρο των κατασκευών.
Ανήκω στη δεύτερη γενιά Αρμενίων προσφύγων που εκδιώχθηκαν από τη Σμύρνη το 1922. Έχω το προνόμιο να είμαι πρόγονος της τρίτης και τέταρτης γενιάς επιγόνων (τα έξι εγγόνια μου έχουν ηλικία από 10 έως 18 ετών). Θεωρώ, λοιπόν, ότι θα είχε ενδιαφέρον για τους αναγνώστες του περιοδικού να καταθέσω τις απόψεις μου σχετικά με το πως επηρέασε η τραυματική εμπειρία της προσφυγιάς τις επόμενες γενιές (δεύτερη – τρίτη – τέταρτη). Ο πατέρας μου, Λουκάς, γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1903 και ήταν ο δευτερότοκος γιος τεσσάρων τέκνων της οικογένειας. Ο μεγαλύτερος αδερφός του, Μακ, γεννήθηκε το 1901, ο μικρότερος, Σπύρος, το 1905 και η αδερφή τους, Σιρπουχή, το 1909. Ο πατέρας της οικογένειας (παππούς μου, Καραμπέτ), ασχολείτο με το εμπόριο σιτηρών. Όλα τα παιδιά φοίτησαν στο Αρμενικό Σχολείο Σμύρνης, όπου, πέραν της αρμενικής, έμαθαν τουρκικά και γαλλικά. Το 1922, η οικογένεια (πλην του Καραμπέτ που είχε αποβιώσει), εγκατέλειψε τη Σμύρνη βιώνοντας τη βία και την καταστροφή. Οι συνθήκες του ξεριζωμού, όπως μου τις αφηγήθηκαν στα προεφηβικά μου χρόνια, έχουν μείνει ανεξίτηλες στη μνήμη μου. Τα τρία αγόρια με τη μητέρα τους εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα, ενώ η αδερφή μετανάστευσε στις ΗΠΑ, όπου παντρεύτηκε και έζησε στο Ντιτρόιτ. Ο πατέρας μου δεν απέκτησε την ελληνική υπηκοότητα μέχρι το θάνατό του, το 1969. Νυμφεύτηκε τη μητέρα μου, Υπατία, το έτος 1942 και απέκτησαν δύο γιους, τον αδερφό μου Κάρολο-Γεώργιο και εμένα. Η μητέρα μου (το γένος Κορωνάκη-Σταματόπουλου) καταγόταν από μεγαλοαστική οικογένεια της Κωνσταντινούπολης και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα στα μέσα της δεκαετίας του 1920, μετά την οικονομική κατάρρευση των επιχειρήσεων του πατέρα της. Ο πατέρας μου ασχολήθηκε με τα χρηματιστηριακά και αγωνίστηκε σκληρά αφού, πέραν των προβλημάτων της προσφυγιάς, αντιμετώπισε και τις γνωστές αντίξοες συνθήκες του πολέμου, της κατοχής και του εμφυλίου(δεκαετία 1940 – 1950). Όλα αυτά με τα ελάχιστα εφόδια που διέθετε. Σύντομο χρονολόγιο της δικής μου πορείας: Γεννήθηκα το 1944. Έχοντας κάνει τη σύντομη αυτή αναδρομή, επανέρχομαι στο θέμα που έθεσα στην αρχή της συζήτησής μας, της επίδρασης δηλαδή της προσφυγικής εμπειρίας που βίωσε ο πατέρας μου στις επόμενες γενιές. Πολυμήχανος και μαχητής Δεν δίστασε να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες προκειμένου να πετύχει τον στόχο του. Ποιον στόχο; Της επιβίωσης; Της αποδοχής του σε ένα νέο κοινωνικό περιβάλλον; Κάποιον άλλο στόχο; Πιθανόν κανέναν στόχο ή όλους μαζί. Έχω τη γνώμη ότι δεν τον απασχόλησε αυτό το θέμα. Σημασία είχε ο καθημερινός αγώνας για την επιβίωση και για την ακαθόριστη (κατά κάποιον τρόπο) επιτυχία. Θα μπορούσα να παραλληλίσω τον αγώνα του με εκείνον ενός μυθικού ήρωα (δεν αμφισβήτησε σε όλη τη διάρκεια της περιπέτειάς του τον στόχο και δεν εγκατέλειψε τον αγώνα με απρόσμενους αντιπάλους). Θεωρώ ότι το μήνυμα-βίωμα του πατέρα μου (τα εμπόδια και η μάχη είναι στοιχείο άμεσα συνυφασμένο με τη ζωή μας) καθόρισε τον τρόπο που αντιμετωπίζω τις καταστάσεις. Στη ζωή μου, δεν αντιμετώπισα Κύκλωπα, Λαιστρυγόνες και άλλα φοβερά τέρατα (προσφυγιά, πολέμους, οικονομικές καταστροφές), ενώ διέθετα πολύ καταλληλότερα εφόδια-όπλα για την αντιμετώπισή τους (εξαιρετικές σπουδές, κοινωνική υποστήριξη, ισχυρή οικογένεια, οικονομικούς πόρους). Όπως σημειώνει και ο ποιητής, τελικά, σημασία έχει ο αγώνας και όχι ο στόχος ή το αποτέλεσμα! Το μήνυμα αυτό χαράχτηκε στο γονιδίωμά μου και καθόρισε τη συμπεριφορά μου. Διαπιστώνω ότι, με τον ίδιο τρόπο (όπως, δηλαδή, από τον πατέρα μου στον αδερφό μου και εμένα) αλλά πιο ήπια, μεταφέρθηκε το παραπάνω μήνυμα στην επόμενη τρίτη γενιά και εκτιμώ ότι το ίδιο, κατ’ αναλογία, θα συμβεί και με την τέταρτη. Σας ευχαριστούμε πολύ κ. Μπαλλιάν εκ μέρους του περιοδικού «Αρμενικά» γι’ αυτή τη συζήτηση και ιδιαιτέρως για τη μακρόχρονη από καρδιάς ηθική και οικονομική υποστήριξη. |