Μαριάμ Σουχουντιάν Εκτύπωση E-mail

Δια­δι­κτυα­κό πε­ριο­δι­κό www.Ianyanmag.com

Με­τά­φρα­ση: Τα­λίν Μαρ­ντι­κιάν

Απρίλιος - Ιούνιος 2013 τεύχος 77

 

Μια α­κτι­βί­στρια πρω­τερ­γά­της του

οι­κο­λο­γι­κού κι­νή­μα­τος της Αρ­με­νί­ας

 

Η Μα­ριάμ Σου­χου­ντιάν ξε­χω­ρί­ζει με τη δρά­ση της, μέ­σα στους κόλ­πους της ακτι­βι­στι­κού κι­νή­μα­τος της Αρ­με­νί­ας. Με τη βο­ή­θεια των κοι­νω­νι­κών μέ­σων δι­κτύ­ω­σης, κα­τά­φε­ρε να κά­νει γνω­στά τα πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κά ζη­τή­μα­τα της Αρ­με­νί­ας ε­ντός και ε­κτός συ­νό­ρων, ε­νώ α­πέ­σπα­σε την προσο­χή και το θαυ­μα­σμό της κοι­νής γνώ­μης. Το 2010, η Σου­χου­ντιάν ή­ταν η πρώ­τη γυ­ναί­κα που τι­μή­θη­κε α­πό την α­με­ρι­κανι­κή πρε­σβεί­α της Αρ­με­νί­ας με το «Βρα­βεί­ο Θάρ­ρους», για την υ­πευ­θυ­νό­τη­τα, το θάρ­ρος και την ι­κα­νό­τη­τά της στην ε­πι­δί­ω­ξη του δι­καί­ου. Το βρα­βεί­ο α­φο­ρούσε την ί­δια και μια ο­μά­δα ακτιβιστών οι ο­ποί­οι εί­χαν α­σχο­λη­θεί με τις κα­ταγ­γε­λί­ες για κα­κο­ποί­η­ση των παι­διών από το προ­σω­πι­κό του σχο­λεί­ου στο Νου­μπα­ρα­σέν.

Με τις δη­λώ­σεις της, α­ντι­με­τώ­πι­σε ποι­νή φυ­λάκι­σης μέ­χρι και 5 χρό­νια, τε­λι­κά ό­μως οι κα­τη­γο­ρί­ες α­πο­σύρ­θη­καν. Α­πό τό­τε βρί­σκε­ται στην πρώ­τη γραμ­μή της δια­μά­χης με­τα­ξύ α­κτι­βι­στών και αρ­με­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης, σχε­τι­κά με την ε­πι­βά­ρυν­ση του πε­ρι­βάλ­λο­ντος ε­ξαιτί­ας της ά­ναρ­χα α­να­πτυσ­σό­με­νης βιο­μη­χα­νί­ας της Αρ­με­νί­ας. Η ί­δια δη­λώ­νει ό­τι η χώ­ρα δεν μπο­ρεί να την α­ντέ­ξει.

 

Πό­τε αρ­χί­σα­τε να α­σχο­λεί­στε με το οι­κο­λο­γι­κό κί­νη­μα και για ποιον λό­γο;

Ό­ταν άρ­χι­σα να πα­ρα­τη­ρώ διά­φο­ρα πράγ­μα­τα σχε­τι­κά με τον τρό­πο εκ­με­τάλ­λευ­σης της φύ­σης και του πε­ρι­βάλ­λο­ντος δε μπο­ρού­σα να μεί­νω α­διά­φο­ρη. Η πολι­τι­κή δια­μά­χη ξε­κί­νη­σε στο Γκαρ­νί το 2007, ό­ταν μια ο­μά­δα α­τό­μων προ­έ­βη στην κα­τα­στρο­φή με λο­στούς του γνω­στού μνη­μεί­ου της φύ­σης «η συμ­φω­νί­α της πέ­τρας» με σκο­πό να προ­μη­θεύ­σει με πέ­τρες το ερ­γα­στή­ρι του Πα­ρα­βόρ Μιρ­ζογιάν, διευ­θυ­ντή της Ε­θνι­κής Πι­να­κο­θή­κης και για την κα­τα­σκευ­ή του δα­πέ­δου της εκ­κλη­σί­ας του Ο­βίκ Α­πρα­χα­μιάν. Ό­πως έ­γι­νε αρ­γό­τε­ρα γνω­στό, το φυ­σι­κό αυ­τό μνη­μεί­ο θα το εκ­με­ταλ­λεύ­ο­νταν συ­στη­μα­τι­κά με σκο­πό να α­πο­κο­μί­σουν κέρ­δη.

Πώς εί­ναι τώ­ρα η πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κή κα­τά­στα­ση στην Αρ­με­νί­α;

Μοιά­ζει με άρ­ρω­στη, πλη­γω­μέ­νη γυ­ναί­κα που ο μό­νος τρό­πος για να σω­θεί είναι με α­τέρ­μο­νη α­γά­πη και πί­στη σ’ αυ­τήν. Ε­άν δεν με­τα­τρέ­ψου­με αυ­τήν την αγά­πη σε α­πο­τε­λε­σμα­τι­κή δρά­ση, τό­τε θα εί­ναι πια αρ­γά για την Αρ­με­νί­α.

Για­τί εί­ναι τό­σο ση­μα­ντι­κό για ε­σάς να α­σχο­λεί­στε με τον πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κό α­κτι­βι­σμό στην Αρ­με­νί­α;

Δεν έ­χει κα­μί­α α­πο­λύ­τως ση­μα­σί­α πως θα χα­ρα­κτη­ρι­στώ: α­κτι­βί­στρια, α­πλή πο­λί­της, α­γω­νι­ζό­με­νη μη­τέ­ρα ή α­θε­ρά­πευ­τα ρο­μα­ντι­κή.

Ση­μα­σί­α έ­χει ό­τι χά­νου­με την Αρ­με­νί­α και την ευ­και­ρί­α που έ­χου­με ε­μείς και οι ε­πό­με­νες γε­νιές να ζή­σου­με σε έ­να υ­γιές πε­ρι­βάλ­λον.

Μπο­ρεί­τε να πε­ρι­γρά­ψε­τε τις νί­κες και τις ήτ­τες σας στην προ­σπά­θεια να προ­στα­τέ­ψε­τε το πε­ρι­βάλ­λον της Αρ­με­νί­ας;

Η μά­χη εί­ναι α­πό μό­νη της μια νί­κη, ο άν­θρω­πος που μά­χε­ται, πο­τέ δεν ητ­τά­ται. Ε­φό­σον υ­πάρ­χει κά­ποιος που πι­στεύ­ει και κά­νει ό­τι κα­λύ­τε­ρο μπο­ρεί για να αλ­λά­ξει την χώ­ρα του, τό­τε τί­πο­τα δεν έ­χει χα­θεί. Κά­ποιες φο­ρές οι νί­κες εί­ναι εμ­φα­νείς και α­πτές, ό­πως για πα­ρά­δειγ­μα ό­ταν α­νε­στά­λη η κα­τα­σκευ­ή του με­γά­λου υ­δρο­η­λε­κτρι­κού σταθ­μού στο Τρτσκάν και έ­τσι σώ­θη­κε ο με­γα­λύτε­ρος κα­ταρ­ρά­κτης της Αρ­με­νί­ας.

Ε­πί­σης, τα κυ­βερ­νη­τι­κά σχέ­δια δη­μιουρ­γί­ας ε­στια­το­ρί­ου και χώ­ρου ψυ­χα­γωγί­ας μέ­σα στον ε­θνι­κό δρυ­μό του Χοσ­ρόβ μα­ταιώ­θη­καν χά­ρη στην κοι­νό­τη­τά μας και τις ΜΚΟ.

Το με­γα­λύ­τε­ρο έ­ως τώ­ρα ε­πί­τευγ­μα ό­μως εί­ναι η α­φύ­πνι­ση των πο­λι­τών, ε­πειδή η Αρ­με­νί­α εί­ναι οι πο­λί­τες της, ο ε­σω­τε­ρι­κός μας κα­θρέ­φτης. Έ­τσι, ε­άν ανα­ζη­τού­με μια κα­λή και α­ξιό­λο­γη ζω­ή, σε­βα­σμό στα δι­καιώ­μα­τα και αρ­μο­νί­α με τη φύ­ση, πρώ­τα απ’ ό­λα ο­φεί­λου­με ε­μείς οι ί­διοι να πά­ρου­με πρω­το­βου­λί­ες. Δεν πρέ­πει να ε­πι­τρέ­που­με κά­θε φο­ρά να πα­ρα­βιά­ζο­νται τα δι­καιώ­μα­τά μας. Ο λα­ός μας λέ­ει: «Μην πα­ρα­πο­νιέ­σαι ε­άν χρεια­στεί να σκύ­ψεις, αλ­λά σή­κω όρ­θιος ό­ταν θε­λή­σουν να α­νέ­βουν πά­νω σου!».

Ποιο εί­ναι το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κό πρό­βλη­μα που α­ντι­μετω­πί­ζει σή­με­ρα η Αρ­με­νί­α;

Η ε­ξο­ρυ­κτι­κή βιο­μη­χα­νί­α κα­τα­στρέ­φει τη χώ­ρα σα σκου­λή­κι. Φα­ντα­στεί­τε την Αρ­με­νί­α σαν έ­να νό­στι­μο, ζου­με­ρό φρού­το, του ο­ποί­ου α­πο­μυ­ζούν τους χυ­μούς του. Αν δε στα­μα­τή­σου­με την ά­ναρ­χη ε­ξο­ρυ­κτι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα, η χώ­ρα που κλη­ρο­νο­μή­σα­με θα πλη­γεί α­νε­πα­νόρ­θω­τα. Για να συ­νει­δη­το­ποι­ή­σου­με το μέγε­θος του προ­βλή­μα­τος, αρ­κεί να δού­με στο χάρ­τη τις το­πο­θε­σί­ες ό­που πραγμα­το­ποιού­νται οι ε­ξο­ρύ­ξεις. Δεν έ­χει νό­η­μα να μι­λά­με για πα­τριω­τι­σμό ή α­γά­πη για την οι­κο­γέ­νειά μας αν δε μας προ­βλη­μα­τί­ζει το ζή­τη­μα αυ­τό.

Μέ­σω του facebook και του δια­δι­κτύ­ου, λαμ­βά­νε­τε στήρι­ξη α­πό ό­λο τον κό­σμο, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νό­με­νης της αρ­με­νι­κής δια­σπο­ράς. Πώς νοιώ­θε­τε γι’ αυ­τό;

Εί­ναι πο­λύ θε­τι­κό που η δια­σπο­ρά εν­δια­φέ­ρε­ται ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο για τα πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κά ζη­τή­μα­τα της χώ­ρας, κα­θώς η ση­με­ρι­νή Αρ­με­νί­α δεν εί­ναι μό­νο «θύ­μα» της γε­νο­κτο­νί­ας. Ευ­χό­μα­στε οι Αρ­μέ­νιοι της δια­σπο­ράς, να θε­ω­ρή­σουν πραγ­μα­τι­κά τη χώ­ρα ως δεύ­τε­ρη πα­τρί­δα τους, σαν να ή­ταν πο­λίτες της. Η Αρ­με­νί­α μας έ­χει α­νά­γκη.

Μπο­ρεί­τε να μι­λή­σε­τε για κά­ποια α­πό τα γε­γο­νό­τα, ό­πως στον κα­ταρ­ράκτη Τρτσκάν ή στο πάρ­κο Μαστότ­ς; Για ποιο λό­γο εί­ναι ση­μα­ντι­κά για ε­σάς αυ­τά τα θέ­μα­τα;

Το πάρ­κο α­νή­κει στην κοι­νό­τη­τα και κα­νείς δεν έ­χει το δι­καί­ω­μα εί­τε να το που­λή­σει εί­τε να το κα­τα­στρέ­ψει για να κα­τα­σκευά­σει έ­να ε­μπο­ρι­κό κέ­ντρο. Έ­φτα­σε η στιγ­μή κά­θε α­πλός πο­λί­της να συ­νει­δη­το­ποι­ή­σει ό­τι η χώ­ρα α­νή­κει σ’ αυ­τόν και ο­φεί­λει να συμ­με­τέ­χει σε ό,τι συμ­βαί­νει γύ­ρω του. Χάνου­με την ψυ­χή μας και το πε­ρι­βάλ­λον που μας έ­θρε­ψε για αιώ­νες. Η ε­πό­με­νη μάχη θα γί­νει στο Τε­γούτ. Α­πευ­θύ­νου­με έκ­κλη­ση στη δια­σπο­ρά να ε­πι­κε­ντρώ­σει τη δρά­ση της ε­κεί διό­τι σε πε­ρί­πτω­ση που κρι­θεί α­να­γκαί­ο θα τα­ξι­δέ­ψου­με στη βό­ρεια Αρ­με­νί­α, ώ­στε με την πα­ρου­σί­α μας, να α­να­κό­ψου­με την κα­τα­στροφι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα της ε­ξο­ρυ­κτι­κής βιο­μη­χα­νί­ας, η ο­ποί­α έ­χει συσ­σω­ρεύ­σει ή­δη ε­κα­τό ε­κα­τομ­μύ­ρια τό­νους βιο­μη­χα­νι­κών α­πο­βλή­των τα ο­ποί­α κιν­δυ­νεύ­ουν να διαρ­ρεύ­σουν στο πε­ρι­βάλ­λον. Να θυ­μί­σω μό­νο, ό­τι στο Τε­γούτ έ­χουν βρε­θεί τα ί­χνη του πο­λι­τι­σμού του Κουρ Α­ράξ… Χά­νο­ντάς το, θα γυ­ρί­σου­με την τελευ­ταί­α σε­λί­δα της Αρ­με­νί­ας.

Share
 

Για να εξασφαλίσουμε τη σωστή λειτουργία του ιστότοπου, μερικές φορές τοποθετούμε μικρά αρχεία δεδομένων στον υπολογιστή σας, τα λεγόμενα «cookies». Οι περισσότεροι μεγάλοι ιστότοποι κάνουν το ίδιο. Περισσότερα...

"Δέχομαι"


ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΙΒΛΙΩΝ


διαφήμιση στο αρμενικά

armenian community

Online Επισκέπτες

Έχουμε 46 επισκέπτες συνδεδεμένους