Μαριάμ Σουχουντιάν |
Διαδικτυακό περιοδικό www.Ianyanmag.com Μετάφραση: Ταλίν Μαρντικιάν Απρίλιος - Ιούνιος 2013 τεύχος 77
Μια ακτιβίστρια πρωτεργάτης του οικολογικού κινήματος της Αρμενίας
Η Μαριάμ Σουχουντιάν ξεχωρίζει με τη δράση της, μέσα στους κόλπους της ακτιβιστικού κινήματος της Αρμενίας. Με τη βοήθεια των κοινωνικών μέσων δικτύωσης, κατάφερε να κάνει γνωστά τα περιβαλλοντικά ζητήματα της Αρμενίας εντός και εκτός συνόρων, ενώ απέσπασε την προσοχή και το θαυμασμό της κοινής γνώμης. Το 2010, η Σουχουντιάν ήταν η πρώτη γυναίκα που τιμήθηκε από την αμερικανική πρεσβεία της Αρμενίας με το «Βραβείο Θάρρους», για την υπευθυνότητα, το θάρρος και την ικανότητά της στην επιδίωξη του δικαίου. Το βραβείο αφορούσε την ίδια και μια ομάδα ακτιβιστών οι οποίοι είχαν ασχοληθεί με τις καταγγελίες για κακοποίηση των παιδιών από το προσωπικό του σχολείου στο Νουμπαρασέν. Με τις δηλώσεις της, αντιμετώπισε ποινή φυλάκισης μέχρι και 5 χρόνια, τελικά όμως οι κατηγορίες αποσύρθηκαν. Από τότε βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της διαμάχης μεταξύ ακτιβιστών και αρμενικής κυβέρνησης, σχετικά με την επιβάρυνση του περιβάλλοντος εξαιτίας της άναρχα αναπτυσσόμενης βιομηχανίας της Αρμενίας. Η ίδια δηλώνει ότι η χώρα δεν μπορεί να την αντέξει.
Πότε αρχίσατε να ασχολείστε με το οικολογικό κίνημα και για ποιον λόγο; Όταν άρχισα να παρατηρώ διάφορα πράγματα σχετικά με τον τρόπο εκμετάλλευσης της φύσης και του περιβάλλοντος δε μπορούσα να μείνω αδιάφορη. Η πολιτική διαμάχη ξεκίνησε στο Γκαρνί το 2007, όταν μια ομάδα ατόμων προέβη στην καταστροφή με λοστούς του γνωστού μνημείου της φύσης «η συμφωνία της πέτρας» με σκοπό να προμηθεύσει με πέτρες το εργαστήρι του Παραβόρ Μιρζογιάν, διευθυντή της Εθνικής Πινακοθήκης και για την κατασκευή του δαπέδου της εκκλησίας του Οβίκ Απραχαμιάν. Όπως έγινε αργότερα γνωστό, το φυσικό αυτό μνημείο θα το εκμεταλλεύονταν συστηματικά με σκοπό να αποκομίσουν κέρδη. Πώς είναι τώρα η περιβαλλοντική κατάσταση στην Αρμενία; Μοιάζει με άρρωστη, πληγωμένη γυναίκα που ο μόνος τρόπος για να σωθεί είναι με ατέρμονη αγάπη και πίστη σ’ αυτήν. Εάν δεν μετατρέψουμε αυτήν την αγάπη σε αποτελεσματική δράση, τότε θα είναι πια αργά για την Αρμενία. Γιατί είναι τόσο σημαντικό για εσάς να ασχολείστε με τον περιβαλλοντικό ακτιβισμό στην Αρμενία; Δεν έχει καμία απολύτως σημασία πως θα χαρακτηριστώ: ακτιβίστρια, απλή πολίτης, αγωνιζόμενη μητέρα ή αθεράπευτα ρομαντική. Σημασία έχει ότι χάνουμε την Αρμενία και την ευκαιρία που έχουμε εμείς και οι επόμενες γενιές να ζήσουμε σε ένα υγιές περιβάλλον. Μπορείτε να περιγράψετε τις νίκες και τις ήττες σας στην προσπάθεια να προστατέψετε το περιβάλλον της Αρμενίας; Η μάχη είναι από μόνη της μια νίκη, ο άνθρωπος που μάχεται, ποτέ δεν ηττάται. Εφόσον υπάρχει κάποιος που πιστεύει και κάνει ότι καλύτερο μπορεί για να αλλάξει την χώρα του, τότε τίποτα δεν έχει χαθεί. Κάποιες φορές οι νίκες είναι εμφανείς και απτές, όπως για παράδειγμα όταν ανεστάλη η κατασκευή του μεγάλου υδροηλεκτρικού σταθμού στο Τρτσκάν και έτσι σώθηκε ο μεγαλύτερος καταρράκτης της Αρμενίας. Επίσης, τα κυβερνητικά σχέδια δημιουργίας εστιατορίου και χώρου ψυχαγωγίας μέσα στον εθνικό δρυμό του Χοσρόβ ματαιώθηκαν χάρη στην κοινότητά μας και τις ΜΚΟ. Το μεγαλύτερο έως τώρα επίτευγμα όμως είναι η αφύπνιση των πολιτών, επειδή η Αρμενία είναι οι πολίτες της, ο εσωτερικός μας καθρέφτης. Έτσι, εάν αναζητούμε μια καλή και αξιόλογη ζωή, σεβασμό στα δικαιώματα και αρμονία με τη φύση, πρώτα απ’ όλα οφείλουμε εμείς οι ίδιοι να πάρουμε πρωτοβουλίες. Δεν πρέπει να επιτρέπουμε κάθε φορά να παραβιάζονται τα δικαιώματά μας. Ο λαός μας λέει: «Μην παραπονιέσαι εάν χρειαστεί να σκύψεις, αλλά σήκω όρθιος όταν θελήσουν να ανέβουν πάνω σου!». Ποιο είναι το σημαντικότερο περιβαλλοντικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η Αρμενία; Η εξορυκτική βιομηχανία καταστρέφει τη χώρα σα σκουλήκι. Φανταστείτε την Αρμενία σαν ένα νόστιμο, ζουμερό φρούτο, του οποίου απομυζούν τους χυμούς του. Αν δε σταματήσουμε την άναρχη εξορυκτική δραστηριότητα, η χώρα που κληρονομήσαμε θα πληγεί ανεπανόρθωτα. Για να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος του προβλήματος, αρκεί να δούμε στο χάρτη τις τοποθεσίες όπου πραγματοποιούνται οι εξορύξεις. Δεν έχει νόημα να μιλάμε για πατριωτισμό ή αγάπη για την οικογένειά μας αν δε μας προβληματίζει το ζήτημα αυτό. Μέσω του facebook και του διαδικτύου, λαμβάνετε στήριξη από όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανόμενης της αρμενικής διασποράς. Πώς νοιώθετε γι’ αυτό; Είναι πολύ θετικό που η διασπορά ενδιαφέρεται όλο και περισσότερο για τα περιβαλλοντικά ζητήματα της χώρας, καθώς η σημερινή Αρμενία δεν είναι μόνο «θύμα» της γενοκτονίας. Ευχόμαστε οι Αρμένιοι της διασποράς, να θεωρήσουν πραγματικά τη χώρα ως δεύτερη πατρίδα τους, σαν να ήταν πολίτες της. Η Αρμενία μας έχει ανάγκη. Μπορείτε να μιλήσετε για κάποια από τα γεγονότα, όπως στον καταρράκτη Τρτσκάν ή στο πάρκο Μαστότς; Για ποιο λόγο είναι σημαντικά για εσάς αυτά τα θέματα; Το πάρκο ανήκει στην κοινότητα και κανείς δεν έχει το δικαίωμα είτε να το πουλήσει είτε να το καταστρέψει για να κατασκευάσει ένα εμπορικό κέντρο. Έφτασε η στιγμή κάθε απλός πολίτης να συνειδητοποιήσει ότι η χώρα ανήκει σ’ αυτόν και οφείλει να συμμετέχει σε ό,τι συμβαίνει γύρω του. Χάνουμε την ψυχή μας και το περιβάλλον που μας έθρεψε για αιώνες. Η επόμενη μάχη θα γίνει στο Τεγούτ. Απευθύνουμε έκκληση στη διασπορά να επικεντρώσει τη δράση της εκεί διότι σε περίπτωση που κριθεί αναγκαίο θα ταξιδέψουμε στη βόρεια Αρμενία, ώστε με την παρουσία μας, να ανακόψουμε την καταστροφική δραστηριότητα της εξορυκτικής βιομηχανίας, η οποία έχει συσσωρεύσει ήδη εκατό εκατομμύρια τόνους βιομηχανικών αποβλήτων τα οποία κινδυνεύουν να διαρρεύσουν στο περιβάλλον. Να θυμίσω μόνο, ότι στο Τεγούτ έχουν βρεθεί τα ίχνη του πολιτισμού του Κουρ Αράξ… Χάνοντάς το, θα γυρίσουμε την τελευταία σελίδα της Αρμενίας. |