«Θέλω να δουλέψω με τα παραδοσιακά αρμενικά τραγούδια και να τα κάνω αγαπητά στους νέους»

Γεννήθηκε στο Ερεβάν της Αρμενίας. Το 1986 έγινε δεκτή στο Πανεπιστήμιο του Ερεβάν, για να ακολουθήσει σπουδές μηχανικού. Ολοκληρώνει επιτυχώς το πρώτο έτος σπουδών αλλά αλλάζει πλεύση καθώς την κερδίζει το τραγούδι. Το 1988 γίνεται δεκτή στη Σχολή Τζαζ και Ποπ του Ερεβάν. Το 1990 γίνεται δεκτή στην Αρμενική Εθνική Ορχήστρα Τζαζ, υπό τη διεύθυνση του Κ. Ορμπελιάν. Με την εμφάνισή της στον τηλεοπτικό μουσικό διαγωνισμό «Ayo» κερδίζει τον τίτλο της κορυφαίας τραγουδίστριας και «μπαίνει» σε κάθε αρμενικό σπίτι. Το 1988 σχηματίζει το δικό της συγκρότημα, με το οποίο δουλεύει μέχρι σήμερα. Έπαινοι και διακρίσεις έρχονται διαδοχικά. «Miss Soul» το 1990, «Καλύτερη Τραγουδίστρια» το 1991, βραβεία καλύτερου άλμπουμ, καλύτερου βίντεο κλιπ, καλύτερης συναυλίας και άλλα.

Μετά από πρωτοβουλία του πολιτιστικού συλλόγου «Χαμασκαΐν» στις 15 Ιουνίου είχαμε τη χαρά να έχουμε κοντά μας τη δημοφιλή τραγουδίστρια της αρμενικής παράδοσης, Νουνέ Γεσαγιάν, σε μια όμορφη βραδιά στο θέατρο «Δώρα Στράτου» στο λόφο του Φιλοπάππου. Η Νουνέ μας ταξίδεψε με μια εντυπωσιακή αναδρομή στο αρμενικό παραδοσιακό τραγούδι, με έργα τόσο διακεκριμένων Αρμενίων συνθετών, όσο και λαϊκών επαναστατικών τραγουδιών και φώτισε τη σκηνή με τη φωνή και την εντυπωσιακή της παρουσία, πλαισιωμένη από μια πρωτότυπη οπτικοακουστική προβολή και από την ομάδα παραδοσιακών αρμενικών χορών «Ναϊρί» του «Χαμασκαΐν». Ιδιαίτερη νότα στη βραδιά έδωσε η ποικιλία των παραδοσιακών ενδυμάτων, που ανήγαγαν τη συναυλία σε μια γλυκιά αντάμωση με την αρμενική παράδοση.

Στον Μίκυ Μοβσεσιάν

Απρίλιος - Ιούνιος 2015, τεύχος 85

Η Αρμενία ήταν πάντα χώρος φιλόξενος για τις τέχνες. Εσείς τραγουδάτε την αρμενική παράδοση σε όλο τον κόσμο. Ποια είναι η θέση της μουσικής παράδοσης στην Αρμενία σήμερα και πώς αισθάνεστε ως μέρος αυτής της κληρονομιάς;

Γενικά οι τέχνες πάντα είχαν και συνεχίζουν να έχουν μεγάλη βαρύτητα για τη χώρα μας. Είμαστε μια πολύ μικρή χώρα αλλά με πολλά ταλέντα! Η διάδοση της αρμενικής τέχνης, όχι μόνο μεταξύ των Αρμενίων της Διασποράς αλλά και προς τους άλλους λαούς είναι μια πολύ σημαντική διεργασία. Στο δικό μου τομέα, με τη «μικρή» μου συμμετοχή προσπαθώ να διαδώσω το αρμενικό τραγούδι και την αρμενική παράδοση. Σε αυτήν την προσπάθεια περιλαμβάνονται και οι παραδοσιακές φορεσιές. Η αρμενική φορεσιά έχει μεγάλη δύναμη που συμπληρώνει και δυναμώνει τη συνολική εικόνα, ντύνοντας τη μουσική, όπως μπορεί να διαπιστώσει κάποιος στις συναυλίες μου.

Έχετε μακρά πορεία στη τζαζ μουσική. Μπορεί η σύγχρονη Αρμενία να υποστηρίξει τα διαφορετικά είδη μουσικής και τραγουδιού;

Ο χρόνος τα φέρνει όλα. Στη σύγχρονη Αρμενία, νέοι καλλιτέχνες επηρεάζονται, όπως είναι φυσικό, από τα διάφορα ξενόφερτα είδη μουσικής. Οφείλουν να κινηθούν σύμφωνα με την εποχή τους, όπως άλλωστε επιτάσσει και η καλλιτεχνική παγκοσμιοποίηση. Η Ευρώπη «δανείζεται» μουσικά στοιχεία της Ανατολής, εμείς της Ευρώπης ή της Αμερικής και, γενικά, μπαίνουν όλα σε ένα πολιτισμικό μίξερ. Δε γίνεται αλλιώς. Ωστόσο, εμείς πρέπει να προσπαθούμε να κάνουμε γνωστή την παραδοσιακή μας μουσική, ακόμα και αν χρειαστεί να προβούμε σε τεχνάσματα, δηλαδή να ντύσουμε τον αρμενικό παραδοσιακό στίχο και το αρμενικό τραγούδι με μοντέρνα μουσική ένδυση. Οι παλαιοί φτασμένοι και αναγνωρισμένοι καλλιτέχνες συχνά εκφράζουν παράπονα και μας κατακρίνουν για αυτό, λέγοντας πως καταστρέφουμε το αρμενικό τραγούδι και το απογυμνώνουμε από την αυθεντικότητα που του έδωσε ο δημιουργός του. Δεν παύει όμως να είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος προβολής του αρμενικού τραγουδιού στον ξένο ακροατή, μέσω οικείων ακουσμάτων. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι πρέπει να παρουσιάζονται τα αρμενικά τραγούδια έτσι παραλλαγμένα σε κάθε περίσταση και σε κάθε συναυλία, ειδικά όταν πρόκειται για επετείους και εορτασμούς, οπότε και το αυθεντικό πρέπει να κυριαρχεί για να θυμίζει ποιες είναι οι ρίζες μας.

Πώς αντιλαμβάνεστε τη διαμόρφωση της σχέσης μεταξύ Αρμενίας και μουσικής παράδοσης στο μέλλον;

Όπως ήταν μέχρι σήμερα, έτσι πιστεύω πως θα συνεχιστεί. Υπάρχουν ερμηνευτές που, ως νέοι, κάνουν τους δικούς τους πειραματισμούς και αυτοσχεδιάζουν με διάφορα μέσα. Έρχεται, όμως, μια ηλικία - κοντά στη δική μου – που όλα περνούν στο παρελθόν και βρίσκεις το δικό σου ύφος. Όπως ακριβώς βρίσκεις ένα χαρακτηριστικό στυλ στην εμφάνισή σου, μετά από πολλαπλές δοκιμές και αλλαγές. Τότε, επιστρέφει κανείς στις ρίζες και μπαίνει στη διαδικασία μετάδοσης στους άλλους. Ωστόσο, η ηλικία δεν είναι πάντα καθοριστική παράμετρος, καθώς υπάρχουν σήμερα στην Αρμενία μικρά παιδιά που εξαρχής επιλέγουν να τραγουδούν παραδοσιακά.

Το λαϊκό τραγούδι, σε αυτήν την περίπτωση, μεταφέρεται άμεσα από τον δάσκαλο στον διδασκόμενο, χωρίς τη μεσολάβηση των αλλαγών και της αναζήτησης ύφους. Η παράδοση διαφυλάσσεται και θα συνεχίσει έτσι. Ειδικά εγώ, δε φοβάμαι καθόλου για την αρμενική παραδοσιακή μουσική και δεν θεωρώ το μέλλον της επισφαλές.

Οικογένεια και εργασία. Μπορούν να συνυπάρχουν σε αρμονική ισορροπία, αν ποτέ ισορροπούν βέβαια;

Υπάρχουν δύο διαφορετικά είδη καλλιτεχνών. Αυτοί που επιλέγουν την καριέρα και αυτοί που επιλέγουν την οικογένεια. Είναι καθαρά θέμα προσωπικής επιλογής λοιπόν. Οι πρώτοι αποφασίζουν ότι δεν χρειάζονται δική τους οικογένεια και ζουν με αυτήν την πεποίθηση. Εγωισμός; Αυταρέσκεια; Υψηλό στάτους και αναγνώριση; Αδυναμία ή δυσκολία συνδυασμού αυτών των δύο; Μπορεί κανείς να το αποδώσει σε πολλά. Το σίγουρο είναι ότι δεν επιθυμούν την οικογένεια και τη θεωρούν εμπόδιο στην επαγγελματική τους πορεία. Η δεύτερη κατηγορία – στην οποία ανήκω εγώ – είναι, εντελώς διαφορετική. Από την πρώτη στιγμή που αποφάσισα να ασχοληθώ με το τραγούδι, είχα αποφασίσει ότι δεν θα με μονοπωλήσει η σκηνή και αυτό ήταν, τίποτα άλλο! Πάντα ήθελα μια οικογένεια. Ήθελα να γίνω μητέρα, να αποκτήσω παιδιά και για το λόγο αυτό, όταν ήρθε η στιγμή, δεν δίστασα καθόλου, ούτε και το σκέφτηκα. Ήταν για μένα η οικογένεια τότε στο προσκήνιο και το τραγούδι μπήκε σε δεύτερη θέση. Τότε, όμως, ήρθαν οι φίλοι μου και μου είπαν «Φτάνει! Δεν γίνεται έτσι. Πρέπει να επανέλθεις». Έτσι με έφεραν πίσω και τώρα κρατώ τις ισορροπίες, χωρίς το ένα να ροκανίζει το χρόνο και την ενέργεια που απαιτεί το άλλο. Σαφώς, όταν τίθεται θέμα προτεραιότητας, αυτή ανήκει αδιαφιλονίκητα στην οικογένεια..

Έχετε στο ενεργητικό σας σημαντικό φιλανθρωπικό έργο, όπως ο τηλεμαραθώνιος, διάφορες συναυλίες, ενίσχυση Ταμείου «Αρμενία» κ.α. Από το 2011 λειτουργεί το Κοινωφελές Φιλανθρωπικό Ίδρυμα «Νουνέ Γεσαγιάν», με αξιόλογο έργο αφιερωμένο στο παιδί και τη μουσική! Πείτε μας μερικά λόγια για αυτή τη δράση.

Εδώ και πολλά χρόνια κάνω συναυλίες φιλανθρωπικού χαρακτήρα, για την υποστήριξη ορφανοτροφείων, γηροκομείων, νηπιαγωγείων κ.λπ. Κάποια στιγμή είπαμε με τους συνεργάτες μου ότι όλο αυτό να επισημοποιηθεί. Η οργανωμένη ομάδα θα μπορούσε να εξασφαλίσει περισσότερους χορηγούς και να εγγυηθεί μεγαλύτερα έργα. Αν εγώ δεν μπορώ να δώσω από την τσέπη μου, μπορεί ένας φίλος να έρθει στην ομάδα και να προσφέρει αυτός. Έτσι, δημιουργήθηκε η φιλανθρωπική αυτή οργάνωση κοινής ωφελείας «Νουνέ Γεσαγιάν». Στην αρχή σκέφτηκα πως θα ήθελα να βοηθήσω τα ταλαντούχα παιδιά, στον τομέα της μουσικής. Σε κάποια παιδιά πήραμε πιάνο και βιολί, κάποιο άλλο το στείλαμε σε φεστιβάλ καλύπτοντας τα έξοδα συμμετοχής και με αυτό τον τρόπο βοηθούσαμε τα ταλαντούχα παιδιά που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να καλλιεργήσουν και να αναδείξουν το ταλέντο τους. Συνειδητοποιήσαμε, ωστόσο, ότι αυτό ήταν λίγο και αναρωτιόμασταν τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα του ολοήμερου σχολείου, όπου τα παιδιά συγκεντρώνονται, μετά το πέρας του σχολικού ωραρίου και εθελοντές δάσκαλοι τα βοηθούν στα μαθήματα του σχολείου ενώ, κατόπιν, οργανώνονται σε ομάδες απασχόλησης σε τομείς της προτίμησής τους. Από τη μουσική και το σκάκι, μέχρι το Τάε Κβο Ντο και τη φωτογραφία, εκεί μπορούν να βρουν ό,τι θέλουν. Έτσι, στο τέλος της ημέρας, επιστρέφουν στο σπίτι έτοιμα. Όλα αυτά είναι εντελώς δωρεάν, αρκεί τα παιδιά που συμμετέχουν να είναι ορφανά ή να προέρχονται από οικονομικά αδύναμες οικογένειες είτε ακόμη – και αυτό το λέω με μεγάλο πόνο καρδιάς – παιδιά Συροαρμενίων προσφύγων, από τα οποία έχουμε αρκετά αυτήν την εποχή. Η οργάνωση που αριθμεί 80 παιδιά, φιλοξενείται σε ένα κτίριο που μας έχει παραχωρηθεί από το κράτος. Σκοπός μας είναι να αυξήσουμε τον αριθμό στα 100 παιδιά, από τον ερχόμενο Σεπτέμβρη κιόλας, δηλώνοντας με τον αριθμό αυτόν, μιαν άλλη πτυχή του συμβολισμού της εκατονταετηρίδας.

Απολαμβάνετε την υποστήριξη της πολιτείας και των συμπατριωτών σας, τόσο στον τομέα των φιλανθρωπικών εκδηλώσεων όσο και στην προσωπική σας σταδιοδρομία;

Το όνομά μου έχει τόσο θετική όσο και αρνητική απήχηση. Υπάρχουν αυτοί που με αγαπούν και πιστεύουν σε ό,τι έχω κάνει και ό,τι κάνω. Υπάρχουν και αυτοί που δεν έχουν απέναντι μου τόση εκτίμηση και υποστηρίζουν ότι η Νουνέ είναι μέσα και πίσω από όλα, εννοώντας ότι απολαμβάνω ιδιαίτερης εύνοιας. Η κυβέρνηση με έχει υποστηρίξει σε κάθε μου βήμα, είτε πρόκειται για συναυλίες είτε για το φιλανθρωπικό μου έργο. Στη φιλανθρωπική οργάνωση όμως δεν έχω βοήθεια. Σαφώς και μου παραχωρήθηκε ένας χώρος και αυτό είναι ζωτικό για την υλοποίηση και τη συνέχιση της ιδέας αυτής. Τα λεφτά όμως πρέπει να τα βρίσκω εγώ. Με την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη που μου έχει ο κόσμος θα επισκεφθώ όλη τη Διασπορά και να την ενημερώσω για τη λειτουργία αυτής της οργάνωσης, ευελπιστώντας να μαζέψω τα χρήματα που θα διασφαλίσουν το μέλλον της. Μαζεύοντας χορηγίες από όσους πιστέψουν στην ιδέα. Με τον κόπο μου θα διασφαλίσω την ομαλή λειτουργία της οργάνωσης αλλά δε θα ζητήσω και δεν πρέπει να ζητήσω λεφτά από το κράτος. Είναι δική μου πρωτοβουλία και εγώ πρέπει να βρω λύσεις. Το ξεκίνησα επειδή πίστευα ότι μπορώ!

ΗΠΑ, Καναδάς, Αγγλία, Γαλλία, Συρία, Λίβανος, Ελλάδα, Αργεντινή, Αυστραλία, Ρωσία και, φυσικά, Αρμενία! Παγκόσμια αναγνώριση! Είναι δυνατόν να εκμεταλλευτεί κανείς αυτήν την αναγνώριση ώστε να γίνει γνωστό το Αρμενικό Ζήτημα ειδικά με αφορμή την εκατονταετηρίδα και αν ναι, έχει γεννηθεί αυτή η ιδέα σε σας;

Επί του παρόντος το θέμα της εκατονταετηρίδας και της Γενοκτονίας είναι η πεμπτουσία της δραστηριοποίησής μας. Ο σκοπός είναι να γίνει ευρέως γνωστό το θέμα μας στη διεθνή κοινότητα. Η αρμενική διασπορά γνωρίζει το ζήτημα, δε χρειάζεται κάτι άλλο. Εγώ είμαι διατεθειμένη να διαδώσω την αρμενική έκκληση σε όλο τον κόσμο αλλά δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο αφού ο στίχος μου είναι αρμενικός. Αν τραγουδούσα στα αγγλικά, σε ύφος ποπ ή ροκ ή άλλο, όπως οι εξαιρετικοί «System of a Down», θα μπορούσα να συμβάλλω αποτελεσματικότερα.

Πώς εισπράττει η αρμενική νεολαία τη δουλειά σας και ποια η δική σας ανατροφοδότηση, τόσο από τους Αρμένιους της Αρμενίας όσο και της Διασποράς;

Όταν ήμουν νεότερη, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Κάθε μου λέξη, κάθε μου στίχος, κάθε μου κίνηση ήταν αρεστά και αποδεκτά, από τη νέα γενιά. Τώρα που είμαι στη μέση ηλικία, η δουλειά που μπορεί να ικανοποιεί τους νέους δυσαρεστεί σε ορισμένο βαθμό τους μεγαλύτερους και το αντίστροφο. Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι 20 χρόνια πριν, σε περιοδείες μου ανά τον κόσμο, σε σχολεία, ομίλους κλπ, οι γονείς μου έλεγαν «το παιδί μου σε λατρεύει, θέλει να ακούμε μόνο το δικό σου δίσκο, είσαι η αγαπημένη του τραγουδίστρια» και άλλα τέτοια. Τώρα, στην Αρμενία ή το εξωτερικό, έρχονται μεγάλοι άνθρωποι με δικά τους παιδιά και με ρωτούν αν τους θυμάμαι, δείχνοντάς μου ακόμα και αυτόγραφα. Αν θυμάμαι μια ολόκληρη γενιά, δηλαδή, που μεγάλωσε με δικά μου τραγούδια, ερωτεύτηκε με αυτά, γιόρτασε τα γενέθλια του με αυτά... Το αίσθημα είναι απερίγραπτο.
Νοιώθω πλούσια!

Έχετε συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα , όπως τον Άντυ και τον Πατρίκ Φιορί αλλά και έχετε διδαχθεί από μεγάλους δασκάλους, την Ντατεβίκ Οβανισιάν, τον Αρτούρ Γκριγκοριάν. Διδάσκεται κανείς όσο ζει, από τους δασκάλους, τους συνεργάτες ή και το κοινό ακόμα;

Ποτέ δε σταματά κανείς να μαθαίνει. Είναι μια αέναη διαδικασία. Από την Ντατεβίκ έχω δρέψει το μέγιστο. Έχω ρουφήξει το παραμικρό που μπορούσε να μου δώσει. Υπήρχαν φορές που μετά το μάθημα με παρότρυνε να πάμε στο σπίτι της και να συνεχίσουμε εκεί λίγο ακόμα το μάθημα, πράγμα που έκανα με μεγάλη χαρά. Δεν έχανα λεπτό από το μάθημά της και πάσχιζα να κερδίσω από αυτήν ό,τι ήταν δυνατό να κερδηθεί και το κατάφερα.

Ο Αρτούρ Γκρικοριάν, θα έλεγα ότι ενορχήστρωσε όλη μου την επιτυχία! Όταν σπούδαζα, αυτός με εντόπισε και έλεγε σε όλους «Ξέρετε ποια είναι αυτή;» «Ξέρετε τι όμορφα τραγουδά;». Ωστόσο, κανείς δε με πρόσεχε. Αυτός όμως επέμενε να με παρουσιάζει. Με πήρε κοντά του, με πήγε στον Ορμπελιάν και σε άλλους και μέσα σε δύο χρόνια με ανέδειξε. Ακόμα και σήμερα τον συμβουλεύομαι!

Οι γονείς μου, από την άλλη, πάντα ήταν αξιόπιστοι κριτικοί. Παίρνω σοβαρά υπόψη κάθε τους υπόδειξη. Ακόμα και ο κόσμος στο δρόμο τυχαίνει να με σταματά και να μου μεταφέρει σχόλια για κάποιο τραγούδι φερ' ειπείν, ότι μου ταιριάζει ή όχι. Δεν φαντάζεσαι πόσο πολύτιμη είναι η συμβολή τους πάνω στις επιλογές και τις αποφάσεις μου. Ακόμα και μετά από κάθε μου συνέντευξη, κάθομαι και την ξαναβλέπω και λέω στον εαυτό μου τι ήταν λάθος και τι σωστό από αυτά που είπα, και διορθώνομαι.

Η αξιολόγηση και η αυτοκριτική συνιστούν μια καθημερινή ενεργητική διαδικασία, μια διαρκή ευκαιρία για βελτίωση.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Υπάρχουν σκέψεις για συμπράξεις με Αρμένιους ή μη Αρμένιους καλλιτέχνες;

Φέτος έχουμε αυτήν την περιοδεία, στην οποία συμπεριλήφθηκε και η Ελλάδα.

Τον Οκτώβρη θα πάμε στις ΗΠΑ και τον Καναδά. Με τον Ρομπέρ Ματεβοσιάν ηχογραφήσαμε ένα πολύ όμορφο τραγούδι, το οποίο ήθελα έτοιμο για την 24η Απριλίου. Όμως θεώρησα ότι είχε τόσο ισχυρό και εμψυχωτικό νόημα, που συμπυκνώνεται στη ρήση «Υπάρχουμε, θα υπάρχουμε και θα γίνουμε περισσότεροι» και έτσι, αποφάσισα να αφήσω να περάσει η ημέρα της επετείου και να ετοιμάσουμε το βίντεο κλιπ του, ώστε μέχρι το τέλος της χρονιάς να έχει φτάσει το στόχο του, να προσθέσει ένα λιθαράκι στο φλέγον θέμα της εθνικής ομοψυχίας και της επιβίωσης. Ετοιμάζω και ένα ντουέτο με ένα διάσημο γεωργιανής καταγωγής Ρώσο τραγουδιστή, τον Σοσό Παβλιασβίλι, μία δουλειά που απευθύνεται περισσότερο σε νέους.

Τέλος, θέλω φέτος να πραγματοποιήσω ένα σχέδιο που έχω εδώ και καιρό, να εκδώσω ένα δίσκο αποκλειστικά με αρμενικά επαναστατικά τραγούδια.

Φέτος συμμετείχαμε στη Γιουροβίζιον με ένα διαφορετικό τραγούδι, που ήθελε κάτι να πει βαθύτερο και σοβαρό. Φαίνεται πως το κοινό που ψήφισε δεν συμφώνησε. Έχετε κάτι να σχολιάσετε για αυτό;

Δυστυχώς, στην Αρμενία δίνουμε πολύ μεγάλη σημασία στη Γιουροβίζιον. Θέλουμε να προβάλουμε τα προβλήματά μας μέσω του διαγωνισμού αυτού. Δεν είναι, ωστόσο, ο σωστός χώρος για την παρουσίαση τέτοιων θεμάτων. Η ανάδειξη των φλεγόντων εθνικών μας ζητημάτων, πρέπει να γίνει μέσω άλλης οδού και διαφορετικής στρατηγικής. Το θέμα της Γενοκτονίας δεν μπορεί αλλά και δεν πρέπει να προβληθεί στο πλαίσιο ενός διαγωνισμού τραγουδιού. Η Γιουροβίζιον είναι ένας διαγωνισμός που λειτουργεί με συμμαχίες και επιλογές που πηγάζουν και από πολιτικές σκοπιμότητες. Κάθε χρόνο, οι βαθμοί δίνονται μαζικά και κατόπιν προειλημμένης απόφασης στον έναν ή τον άλλο. Οι συμμετοχές από τη χώρα μας είναι γενικά αξιόλογες και οι καλλιτέχνες δυνατοί, αλλά η Αρμενία δεν είναι έτοιμη και δεν πρέπει να αναλάβει τη διοργάνωση του διαγωνισμού, σε περίπτωση που νικήσει, δεδομένης της οικονομικής κατάστασης. Επί του παρόντος, περιττεύει κατά τη γνώμη μου και είναι ένα επιπλέον οικονομικό βάρος.

Θα ήθελα να περιγράψετε με πέντε λέξεις τι είναι το τραγούδι για σας.

Είναι το ναρκωτικό μου. Είναι το μόνο πράγμα που με ηρεμεί.

Είναι το φάρμακό μου. Ανεβαίνω στη σκηνή και απαλλάσσομαι από κάθε πόνο.
Είναι συναίσθημα. Η επαφή με τον κόσμο, η εναλλαγή των εκφράσεων, τα βλέμματα, τα δάκρυα, τα χαμόγελα είναι συντροφιά για μήνες.

Είναι γνωριμίες. Το τραγούδι μού έχει χαρίσει εκατομμύρια φίλους σε όλο τον κόσμο. Αν ξαναβρισκόμουν στην Ελλάδα και ερχόσουν να με βρεις, θα είχα κερδίσει ένα φίλο. Σωστά;

Είναι κυριολεκτικά η οικογένειά μου. Για τη φωνή μου, με αναζήτησε και με βρήκε ο άντρας μου, βρήκα κι εγώ αυτόν, φτιάξαμε την οικογένειά μας. Είναι ό,τι σημαντικότερο αυτό για μένα.

Tweet

Share