Στην Αζνίβ Γεραμιάν

Τεύχος: Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2009

ΗΚριστίν Τοκατλιάν γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε πιάνο στο Εθνικό Ωδείο με τον Μανώλη Κοκκάλη από όπου και έλαβε το Δίπλωμα Σολίστα με Άριστα παμψηφεί, Διάκριση και Α΄ Βραβείο. To 1996 αποφοίτησε από το Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδας (Deree College) με Bachelor of Arts in Music (B.A.). Tαυτόχρονα με τη φοίτησή της στο Κολλέγιο παρακολούθησε μαθήματα με τον διακεκριμένο καθηγητή και σολίστα Δημήτρη Τουφεξή. Ξεκίνησε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο Royal College of Music του Λονδίνου στην τάξη του διεθνούς φήμης καθηγητή Υu Chun Yee, για να λάβει το 1998 το Postgraduate Diploma in Advanced Piano Performance. Συνέχισε τις σπουδές της με τον παγκοσμίου φήμης πιανίστα Bernard Roberts, ενώ το Νοέμβριο του 1999 έλαβε Master of Music in Advanced Performance (Mmus) από το Royal College of Music. Έχει κερδίσει βραβεία σε πανελλήνιους και διεθνείς διαγωνισμούς (Μ.Κορνιλάκη, Ellen Marie Curties, Οttava Μusica, κ.ά.). Το 2008 της απονεμήθηκε το βραβείο “Mυκονίου” της Ακαδημίας Αθηνών. H Κριστίν δίνει τακτικά ρεσιτάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Μεγ. Βρετανία, Ιταλία, Αρμενία). Παράλληλα δραστηριοποιείται έντονα στο χώρο της μουσικής δωματίου συνεργαζόμενη με σημαντικούς έλληνες και ξένους καλλιτέχνες και μουσικά σύνολα (”Κουαρτέτο Koμιτάς”). Από το 2000 είναι καθηγήτρια του τμήματος Μουσικολογίας στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδας και είναι καθηγήτρια πιάνου στο Μαιάνδριο Ωδείο.

Σε μικρότερη ηλικία ονειρευόμουν να γίνω μια καλή πιανίστα και να παίζω σε συναυλίες.

Το όνειρό μου παραμένει το ίδιο...γιατι στη μουσική ο πήχης δεν είναι ποτέ αρκετά ψηλός.

Είστε μια νέα πιανίστρια αλλά και με πολλές διακρίσεις. Πώς ξεκίνησε η αγάπη σας για τη μουσική; Πώς έγινε η επιλογή του οργάνου;

Ξεκίνησα μαθήματα πιάνου σε ηλικία έξι ετών μετά από την παρότρυνση των γονιών μου οι οποίοι είναι λάτρεις της κλασικής μουσικής. Χαρακτηριστικά κάθε πρωί ξυπνούσαμε με τις μουσικές επιλογές του τρίτου προγράμματος ή κάποιου επιλεγμένου δίσκου. Ήταν λοιπόν σχεδόν αναπόφευκτο να μην δεθώ με τα ακούσματά μου και να τα αγαπήσω και μετέπειτα να τα εκτιμήσω και να τα χρησιμοποιήσω ως μέσο έκφρασης. Ξέρετε τα χέρια του πιανίστα ειναι η επέκταση της καρδιάς του. Μέσα από αυτά μπορεί να μεταφέρει στον κόσμο τα πιο βαθιά και ειλικρινή του συναισθήματα. Παίζοντας πιάνο αποκτώ μια ελευθερία: ελευθερία σκέψης, ελευθερία έκφρασης, έρχομαι πιο κοντά στο Θεό, ανακαλύπτω τον εαυτό μου, αναζητώ το καινούργιο, δοκιμάζω τις αντοχές μου. Όλο αυτό είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας.

Nοιώσαμε περήφανοι όταν μάθαμε ότι μια συμπατριώτισσά μας τιμήθηκε με το βραβείο Ελένης Μυκονίου από την Ακαδημία Αθηνών. Μιλήστε μας γι’ αυτή τη διάκριση και πώς βλέπετε να διαγράφεται το επαγγελματικό σας μέλλον από εδώ και πέρα;

Κάθε χρόνο η Ακαδημία Αθηνών απονέμει το βραβείο Ελ. Μυκονίου «...σε αριστούχο διπλωματούχο πιανίστα με λαμπρή πορεία στην Ελλάδα και το εξωτερικό...». Η επιλογή του βραβευόμενου γίνεται μετά από ακρόαση. Η βράβευσή αυτή νοιώθω πως ίσως αποτελεί μια πιο ευρεία αναγνώριση των τόσων χρόνων σκληρής δουλειάς, μελέτης και αφοσίωσής μου στη μουσική και ιδιαίτερα στο πιάνο. Με συγκίνηση παραβρέθηκα στη συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών όπου μαζί με εμένα βραβεύθηκαν κι άλλες 47 εξέχουσες προσωπικότητες της χώρας μας στις τάξεις των θετικών επιστημών, των γραμμάτων και των καλών τεχνών και των ηθικών και πολιτικών επιστημών, υπό την παρουσία του τ. Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου, καθώς και διαφόρων πολιτικών και ακαδημαϊκών προσώπων. Πώς διαγράφεται το μέλλον μου από εδώ και πέρα; Σε μικρότερη ηλικία ονειρευόμουν να γίνω μια καλή πιανίστα και να παίζω σε συναυλίες. Το όνειρό μου παραμένει το ίδιο... γιατί στη μουσική ο πήχης δεν είναι ποτέ αρκετά ψηλός.

Έχετε μελετήσει το θέμα της «Μουσικής Παιδείας» και διδάσκετε στο ωδείο και στο Deree, παράλληλα έχετε άποψη και για τη μουσική κατάρτιση του αρμενικού λαού. Πώς αξιολογείτε τη μουσική παιδεία στην Ελλάδα και την Αρμενία;

Το θέμα της μουσικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα συζητείται καθημερινά ανάμεσα στους μουσικούς. Ίσως το εκπαιδευτικό σύστημα να είναι η αιτία της απομάκρυνσης των σημερινών παιδιών από την ενασχόλησή τους με την κλασική μουσική. Όμως, μέσω αυτής μπορεί κανείς να αναπτύξει αρετές της προσωπικότητάς του όπως η επιμονή, η υπομονή και η συγκέντρωση, να εκφράσει βαθιά συναισθήματα που ούτε ο λόγος μπορεί. Η μουσική είναι το «φάρμακο» για το νου και την ψυχή. Όπως λέει και ο Β. Αuerbach, «η μουσική ξεπλένει την ψυχή μας από τη σκόνη της καθημερινότητας». Στην Ελλάδα υπάρχουν και άρτια καταρτισμένοι καθηγητές αλλά και εξαιρετικοί μουσικοί. Δεδομένης αυτής της γερής βάσης οι προϋποθέσεις για την επίτευξη μιας άρτιας μουσικής εκπαίδευσης υπάρχουν. Αυτό που χρειάζεται βελτίωση είναι η παιδεία μας... γιατί άλλο μουσική εκπαίδευση και άλλο μουσική παιδεία.

Στην Αρμενία, πάλι, η κλασική μουσική δεν είναι χόμπυ ή πολυτέλεια αλλά ανάγκη και τροφή για πρόοδο και εξέλιξη. Εκεί μπορεί να συναντήσεις οικογένειες που στερούνται βασικά αγαθά όμως για εκείνες η μουσική παίζει πρωταρχικό ρόλο στη ζωή τους. Οι λόγοι είναι διάφοροι: κοινωνικοί, ιστορικοί, θρησκευτικοί, πολιτισμικοί. Το βασικότερο είναι όμως ότι οι Αρμένιοι είναι παραδοσιακά ένας λαός με βαθιά μουσική παιδεία.

Έχετε δώσει συναυλία στην Αρμενία και έχετε συνεργαστεί με το “Κουαρτέτο Kομιτάς”. Ποια ήταν τα συναισθήματά σας όταν για πρώτη φορά παίξατε στην Αρμενία και όταν συνεργαστήκατε με το κουαρτέτο;

Επισκέφτηκα για πρώτη φορά την Αρμενία πριν από περίπου δώδεκα χρόνια. Τα συναισθήματά μου καθ’ όλη τη διάρκεια της διαμονής μου ήταν πολύ έντονα γιατί έζησα από κοντά όλα αυτά που έως τότε γνώριζα από διηγήσεις και περιγραφές. Το να βιώνεις όλα όσα για σένα αποτελούσαν ένα κομμάτι ιστορίας, να γνωρίζεις το σημερινό τρόπο σκέψης του λαού μας αλλά και να έρχεσαι αντιμέτωπος και με τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, ήταν για μένα μια απόλυτα συγκινητική αποκάλυψη. Έζησα στιγμές που με έκαναν να νιώθω πραγματικά περήφανη για την αρμενική μου καταγωγή και στιγμές που ήθελα να προσφέρω περισσότερο κι από τις δυνατότητές μου. Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες περιγράφοντας την ποικιλία των συναισθημάτων που με έχουν στιγματίσει και που μέχρι σήμερα με συγκινούν. Όσον αφορά στη συνεργασία μου με το “Κουαρτέτο Kομιτάς” ήταν σαφώς μοναδική. Είναι μεγάλη τιμή για ένα νέο μουσικό να εμφανιστεί με ένα από τα καλύτερα σχήματα μουσικής δωματίου της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Πιστεύω και εύχομαι και σε επόμενες συνεργασίες.

Η Γενοκτονία των Αρμενίων δεν έχει ακόμα αναγνωρισθεί από την Τουρκία.

Έχετε ποτέ σκεφτεί να ευαισθητοποιήσετε καλλιτέχνες του χώρου σας γύρω από αυτό το ζήτημα, ώστε με την αρωγή τους να καθιερωθεί μια ετήσια εκδήλωση για το θέμα αυτό;

Το θέμα δεν είναι να μαζευόμαστε μια φορά το χρόνο σε μια εκδήλωση και να χειροκροτούμε την ερμηνεία κάποιου καλλιτέχνη, συνδυάζοντάς την παράλληλα και με τις κοινωνικές μας επαφές. Πρέπει να είμαστε ευαισθητοποιημένοι καθημερινά. Κι εγώ το κάνω με κάθε τρόπο που περνάει από το χέρι μου τονίζοντας την αρμενική μου καταγωγή.

Στο Deree έχω εισάγει ένα μάθημα στο τμήμα της μουσικολογίας που αναλύει τις παραδοσιακές μουσικές διάφορων κοινωνιών και κατ’ επέκταση χωρών. Αφιερώνω αρκετές διαλέξεις για τη μουσική παράδοση της πατρίδας μας, δίνοντας τη δυνατότητα σε ένα μεγάλο αριθμό φοιτητών να γνωρίσει πέρα από τη μουσική, τα ήθη και έθιμα, την κοινωνιολογική, θρησκευτική, ιστορική και ανθρωπολογική σύσταση της Αρμενίας.

Παράλληλα, όλοι οι μαθητές μου που σπουδάζουν πιάνο έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν τη μουσική μας μέσα από επιλεγμένα κομμάτια που διαλέγω για τον καθένα ξεχωριστά. Τέλος, σε όλες μου σχεδόν τις εμφανίσεις επιλέγω στο ρεπερτόριό μου και έργα αρμενίων συνθετών.

Ποια είναι τα άμεσα καλλιτεχνικά σας σχέδια;

Συζητάω με μια δισκογραφική εταιρεία την ηχογράφηση ενός CD και οργανώνω τις επόμενες εμφανίσεις μου . Συνεχίζω να διδάσκω στο τμήμα μουσικολογίας του Deree και είμαι καθηγήτρια πιάνου στο «Μαιάνδριο Ωδείο».

Tweet

Share