Άνι Απικιάν

   Ένας πολύτιμος και αξιότιμος Αρμένιος κληρικός. Ένας ευαγγελικός πάστορας με βαθιά πατριωτικά αισθήματα Αρμένιου διανοούμενου. Μια εμβληματική προσωπικότητα που με την κουλτούρα, την ευγένεια και την επιδεξιότητά του είχε κερδίσει τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη των πιστών της εκκλησίας της οποίας ηγήθηκε και του έθνους στο οποίο ανήκε. Ένας πιστός που με τη φωτεινή και αγιασμένη του σοφία, νικώντας τις αντίξοες συνθήκες της ζωής, εκπλήρωσε το καθήκον του με σεμνότητα και ταπεινοφροσύνη.

Ο Γκαραμπέτ Στανμπολιάν, ο γνωστός εφημέριος της Αρμενικής Ευαγγελικής Εκκλησίας της Ελλάδας, αρθρογράφος, ποιητής, κήρυκας και υψηλόβαθμος κληρικός, γεννήθηκε το 1882 στο Αϊντάμπ.

Μετά την αποφοίτησή του από το τοπικό Αμερικανικό Κολέγιο, σπούδασε στη Θεολογική Ακαδημία του Μαράς, το 1908. Και στις δύο ακαδημίες όπου φοίτησε υπήρξε ένας λαμπρός και δραστήριος μαθητής, περιτριγυρισμένος από αξιολογότατους καθηγητές οι οποίοι πάντοτε ένιωθαν υπερήφανοι για εκείνον. Μιλούσε και έγραφε εξίσου καλά την αρμενική, αγγλική και τουρκική γλώσσα. Ήξερε γαλλικά, και μιλούσε αρκετά καλά τα ελληνικά.

Ο Αιδεσιμότατος Στανμπολιάν υπηρέτησε ως ιεροκήρυκας στο Μπιτιάς, στην Κύπρο και στην Κωνσταντινούπολη, όπου και χειροτονήθηκε εφημέριος τον Νοέμβριο του 1919. Έπειτα, για τρία χρόνια παρακολούθησε σεμινάρια στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μπέρμινχαμ της Αγγλίας. Κατά τη διάρκεια των δώδεκα χρόνων που έζησε στην Κωνσταντινούπολη κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να εμβαθύνει τις γνώσεις του στην αρμενική γλώσσα.

Ο Αιδεσιμότατος Στανμπολιάν είναι γνωστός και ως αρθρογράφος, συγγραφέας και ποιητής. Το 1920-22 έκανε το λογοτεχνικό του ντεμπούτο στην εβδομαδιαία εφημερίδα «Χάι Μπαντανί» (Αρμένιος έφηβος), στην Κωνσταντινούπολη. Έγραψε ποιήματα, πεζογραφήματα, άρθρα, εύγλωττα κηρύγματα και θρησκευτικά κείμενα, κερδίζοντας τη βαθιά εκτίμηση του αναγνωστικού κοινού. Εκτός από τα δημοσιευμένα του άρθρα, υπάρχουν επίσης αδημοσίευτα συγγράμματα, με θέματα διαχρονικής αξίας. Τα κηρύγματά του στα αρμενικά, καθώς και όλα του τα συγγραφικά έργα, χαρακτηρίζονται από μια γλυκιά χροιά, παρά το γεγονός ότι ήταν τουρκόφωνος στην παιδική του ηλικία.

Ο Σεβασμιότατος υπήρξε ένας ειλικρινής ιεροκήρυκας που ενέπνεε τον κόσμο. Η γλώσσα, το ύφος, οι περιγραφές, τα μηνύματα και οι συμβουλές του ήταν όλα υπέροχα και εμψυχωτικά. Το συγγραφικό έργο του Στανμπολιάν, ως εύγλωττο μνημείο, θα διαιωνίσει τις αξέχαστες αναμνήσεις της υπηρεσίας του στην Αρμενική Ευαγγελική Εκκλησία.

Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, όταν μεγάλος αριθμός Αρμενίων της Μικράς Ασίας αναγκάστηκε να εγκατασταθεί στην Αθήνα, τμήμα της αμερικανικής ιεραποστολής μεταφέρθηκε εκεί με σκοπό να βοηθήσει τον άτυχο λαό ανοίγοντας σχολεία και εκκλησίες. Η Ιεραποστολή της Αθήνας κάλεσε τον Αιδεσιμότατο Στανμπολιάν να αναλάβει τη θέση του Ανώτερου Ποιμενάρχη των Αρμενίων Ευαγγελιστών της Ελλάδας. Ο ίδιος δέχτηκε την πρόσκληση και υπηρέτησε τους πιστούς του και την κοινότητα με αφοσίωση, επί εικοσιένα ολόκληρα χρόνια. Το 1925 συμμετείχε σε μια περιοδεία σε Κύπρο, Λίβανο και Συρία, όπου γνώρισε τις κατά τόπους αρμενικές κοινότητες και κήρυξε τα μηνύματα του Ευαγγελίου.

Ο Αιδεσιμότατος Στανμπολιάν ήταν ένας φωτισμένος θεολόγος και πιστός ποιμένας. Αρνήθηκε τις πολυάριθμες προσκλήσεις στην Αμερική κατά τα χρόνια της Κατοχής και προτίμησε να μείνει με το ποίμνιό του, κοντά στους ανθρώπους που αγαπούσε, για να μοιραστεί μαζί τους τα βάσανα και να τους παρηγορήσει, βοηθώντας τους με την αγάπη και τον λόγο του.

Ήταν 10 Ιανουαρίου 1945 όταν κόπηκε απότομα το νήμα της ζωής του, με τον πιο αναπάντεχο τρόπο. Ύστερα από μια ποιμαντική επίσκεψη στο Δουργούτι, στον δρόμο της επιστροφής, επί της λεωφόρου Συγγρού, βρέθηκε κάτω από τις ρόδες ενός αγγλικού στρατιωτικού φορτηγού.

Την επόμενη ημέρα, η σορός του μεταφέρθηκε στην αρμενική ευαγγελική εκκλησία, στο Δουργούτι. Έλληνες και Αρμένιοι, ευαγγελικοί πρεσβύτεροι, σε κλίμα βαρύ πένθους τέλεσαν την εξόδιο ακολουθία του Αιδεσιμότατου Στανμπολιάν.

Οι νέοι και οι έφοροι των εκκλησιών μας, ως ύστατη τιμή και ένδειξη σεβασμού, μετέφεραν το φέρετρο στο νεκροταφείο, περιφέροντάς το από εκκλησία σε εκκλησία. Η ξαφνική απώλειά του βύθισε σε πένθος τόσο τους πιστούς της Ευαγγελικής Εκκλησίας όσο και την υπόλοιπη αρμενική κοινότητα της Αθήνας.

Ο Αιδεσιμότατος Στανμπολιάν ήταν προικισμένος με πολλές αρετές. Με το μεγαλείο των συμβουλών του, την υπεροχή της ψυχής του, την ειλικρίνεια της καρδιάς του και τις ποικίλες και υψηλές του αρετές, υπήρξε εξαιρετικά χρήσιμος τόσο στο ποίμνιό του όσο και στην ευρύτερη κοινότητα. Μακριά από κομματικές γραμμές, διαχειρίστηκε την επισκοπή του χωρίς προβλήματα και δυσκολίες, βάζοντας σε προτεραιότητα τον άνθρωπο και το συμφέρον του συνόλου.

Στις εβδομαδιαίες συναντήσεις των ιερέων και των εκπαιδευτικών που πραγματοποιούνταν υπό την προεδρία του, με θέματα που αφορούσαν τα έργα και τη ζωή της εκκλησίας, του σχολείου και του κατηχητικού, η ειλικρίνεια και οι προσεκτικά διατυπωμένες παρατηρήσεις και συμβουλές του είχαν ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη βαθιάς εκτίμησης προς το πρόσωπό του.

Μιλούσε με υπομονή, και ενέπνεε διαρκή αισιοδοξία στον ακροατή, αντανακλώντας την υπέρτατη κατανόηση της δικαιοσύνης και της αγάπης, ενώ απέφευγε κάθε λογής παινέματα και εγκώμια, διατηρώντας την ταπεινότητα που τον χαρακτήριζε. Ήταν ένας ανθρωπιστής ο οποίος, με την ίδια θερμή συμπάθεια και ανθρωπιστική μέριμνα που επεδείκνυε για το ποίμνιό του, φρόντισε για όλους τους Αρμένιους που χρειάζονταν βοήθεια. Στάθηκε στο πλευρό των ανέργων, των αρρώστων, των ορφανών και των άπορων οικογενειών, ανεξαρτήτως θρησκεύματος.

Ήταν υποστηρικτής του επαναπατρισμού, πεπεισμένος πως οι Αρμένιοι φιλοξενούνται προσωρινά στην Ελλάδα, και πως αργά ή γρήγορα θα επέστρεφαν στην πατρίδα τους, την Αρμενία. Γι’ αυτό τον λόγο δεν συμφώνησε ποτέ στην ίδρυση ή στην αγορά νέων εκκλησιαστικών κτηρίων και κατοικιών: Θεωρούσε ότι οποιαδήποτε καινούργια ιδιοκτησία θα δέσμευε τον Αρμένιο πρόσφυγα στον τόπο όπου κατοικούσε, λειτουργώντας ανασταλτικά στην ιδέα της επιστροφής στην πατρίδα.

Ο Αιδεσιμότατος Στανμπολιάν παρέμεινε πιστός στο καθήκον του, έζησε σαν άγιος και θυσιάστηκε. Αγαπήθηκε από όλους. Τον αγάπησαν και τον σεβάστηκαν εξίσου οι ορθόδοξοι και οι καθολικοί, οι Έλληνες και οι Αμερικανοί, αποκαλώντας τον «Αιδεσιμότατο», σαν να είχαν αφοσιωθεί μόνο σε εκείνον. Ο Στανμπολιάν δεν είχε οικογένεια, γυναίκα και παιδιά, όμως είχε πολλές οικογένειες που τον αγάπησαν και τον νοιάζονταν, όπως θα τον νοιαζόταν μια μητέρα, μια αδερφή, ένα τέκνο. Η αγάπη αυτών των οικογενειών τού έδινε μεγάλη δύναμη. Στα Δεκεμβριανά του 1944, κανένας πιστός δεν τον ξέχασε. Στις πιο δύσκολες ημέρες των συγκρούσεων, όταν ο κόσμος είχε κλειστεί στα σπίτια του και έξω ακούγονταν μόνο πυροβολισμοί και βομβαρδισμοί, οι πιστοί δεν σταμάτησαν να τον επισκέπτονται. Έβαζαν σε κίνδυνο ακόμη και τη ζωή τους για να δείξουν έμπρακτα την αγάπη και το ενδιαφέρον τους για εκείνον.

Η ευγενική και ταπεινή ψυχή του Αιδεσιμότατου, η παραδειγματική αφοσίωση στο καθήκον του, η ποίησή του, το λογοτεχνικό του ύφος, οι πνευματικές του αναζητήσεις και η ικανότητά του να παρουσιάζει και να εξηγεί θεολογικούς στοχασμούς είχαν εντυπωσιάσει τους διανοούμενους, τους κληρικούς και τους πιστούς της εποχής.

Το πλούσιο συγγραφικό του έργο επιβεβαιώνει και σκιαγραφεί με κάθε τρόπο τα γνωρίσματα αυτής της εμβληματικής προσωπικότητας. Έως και σήμερα, οι Ελληνοαρμένιοι θυμούνται με θαυμασμό και θερμή ευγνωμοσύνη το όνομα αυτού του άξιου εκκλησιαστή που ανήκε σε ολόκληρη την κοινότητα.

Tweet

Share