10 χρόνια από τη δολοφονία του Χραντ Ντινκ |
"Σε πείσμα του σκοταδιού που σε πήρε από εμάς Ίδρυμα «Χραντ Ντινκ», 19-01-2017 Οβαννές Γαζαριάν Πριν από δέκα χρόνια, στις 19 Ιανουαρίου 2007, μπροστά από τα γραφεία της εφημερίδας «Αγκός»*, μίας από τις σημαντικότερες φωνές του αρμενισμού, πέφτει, δολοφονημένος από δύο σφαίρες, ο δημοσιογράφος Χραντ Ντινκ. Ενώ είχε υποστεί αλλεπάλληλες δικαστικές περιπέτειες και καταδίκες, αποτέλεσμα των συχνών του αναφορών στην Γενοκτονία των Αρμενίων, ενώ δεχόταν συνεχώς απειλές για τη ζωή του, ενώ θα μπορούσε πολύ εύκολα να ζήσει μια ήσυχη και άνετη ζωή στην Ευρώπη ή την Αμερική, εκείνος εξακολουθούσε να εμμένει στις επάλξεις του αγώνα που είχε αρχίσει. «Έχουμε ηθικό καθήκον απέναντι στους φίλους μας, γνωστούς κι αγνώστους, που μας στηρίζουν και παλεύουν για τη δημοκρατία», απαντούσε σ’ αυτούς που τον προέτρεπαν να φύγει από την Τουρκία. Ανήκε στο είδος των ανθρώπων που ποτέ δε θα εγκατέλειπαν τη μάχη και που θα έβαζαν το καθήκον πάνω απ’ όλα, με όποιο τίμημα. «Όταν πληροφορήθηκα τη δολοφονία του Χραντ, έκλαψα και ξαναέκλαψα. Για εκείνον ή για τη χώρα μου, δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι η ντροπή θα μας καταδιώκει για πάντα», έγραψε ο Φατίχ Αλταϊλί στη Σαμπάχ, προφητεύοντας τον σάλο που ξεσήκωσε η άνανδρη δολοφονία παγκοσμίως. Μια μέρα πριν τη δολοφονία, γράφει το τελευταίο του άρθρο με τέτοιον τρόπο σαν να ήξερε ότι το τέλος πλησίαζε. Στα σταχυολογημένα αποσπάσματα που παραθέτουμε, διαπιστώνει ο αναγνώστης ότι πρόκειται για ένα συγκλονιστικό όσο και συγκινητικό «κατηγορώ» εναντίον του «βαθέως κράτους», από έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να ασκήσει μια συμβατική και ακίνδυνη δημοσιογραφία, αλλά δεν το έκανε. Προτίμησε να αφήσει σε όλους αυτούς που πλημμύρισαν τους δρόμους της Κωνσταντινούπολης φωνάζοντας «είμαστε όλοι Χραντ Ντινκ» μια βαριά κληρονομιά μέσα σε λίγες λέξεις: «Ήταν ενάντια στη φύση μου να αφήσω τις φωτιές της κόλασης, ανοίγοντας πανιά για προκάτ παραδείσους».
Η ψυχή μου τρέμει σαν περιστέρι «Στην αρχή με ανησυχούσε η έρευνα που ξεκίνησε σε βάρος μου ο εισαγγελέας του Σισλί, με την προσχηματική κατηγορία της προσβολής του τουρκισμού. Μια παρόμοια υπόθεση εκκρεμούσε και στην Ούρφα, όταν μου απαγγέλθηκαν κατηγορίες για «προσβολή της τουρκικής ταυτότητας», επειδή, λίγες μέρες πριν, σε μια συνέντευξη που είχα δώσει, δήλωσα «δεν είμαι Τούρκος, αλλά αρμένιος πολίτης της Τουρκίας». Αν η εισαγγελία είχε εκτιμήσει τη σειρά των άρθρων μου στο σύνολό τους, χωρίς να απομονώσει μία και μοναδική πρόταση που ούτε έδενε με τα γραπτά μου, ούτε είχε σχέση με αυτά, θα καταλάβαινε πως καμία πρόθεση δεν είχα να «προσβάλλω την τουρκική ταυτότητα». Ήμουν βέβαιος για την αθώωσή μου. Η ακροαματική διαδικασία καλυπτόταν τηλεοπτικά, ενώ από τα έντυπα μέσα έβλεπαν το φως άρθρα που ισχυρίζονταν πως είχα πει ότι «στο τουρκικό αίμα ρέει δηλητήριο». Κάθε φορά, η φήμη μου, του «εχθρού των Τούρκων», φούντωνε. Στους διαδρόμους των δικαστηρίων γινόμουν στόχος φασιστών που με περιέλουζαν με ρατσιστικές ύβρεις. Δεχόμουν απειλητικά e-mails, χώρια τα τηλέφωνα και τους σωρούς από γράμματα, μια κατάσταση που όλο και χειροτέρευε. Και όλα αυτά τα υπέμενα καρτερικά, προσβλέποντας σε μια αθωωτική απόφαση, όπου η αλήθεια θα έλαμπε κι όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα ένιωθαν ντροπιασμένοι. Μοναδικό μου όπλο η ειλικρίνειά μου. Όμως, σαν βγήκε η απόφαση, χάθηκαν οι ελπίδες μου. Ο δικαστής εξέδωσε την απόφαση στο όνομα του τουρκικού λαού, νομιμοποιώντας τον ισχυρισμό πως «είχα προσβάλει την τουρκική ταυτότητα». Δε θα σας κρύψω πως η πίστη μου στο σύστημα απόδοσης δικαιοσύνης όσο και στην έννοια του Νόμου κλονίστηκε. Και κάναμε την έφεση και ο Πρόεδρος του Εφετείου απεφάνθη πως δεν υπήρχαν στοιχεία που τεκμηρίωναν την ενοχή, ζητώντας την απαλλαγή μου, όμως ο Άρειος Πάγος με βρήκε και πάλι ένοχο. Οι άνθρωποι του «βαθέως κράτους» είχαν αποδειχθεί το ίδιο αποφασισμένοι όπως και στις προηγούμενες περιπτώσεις. Δεν χρειάστηκαν ούτε 24 ώρες για να απαντηθεί το ερώτημα του γιου ενός πάμφτωχου ράφτη από τη Μαλάτεια, που μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο, για το αν οι απειλές που δεχόταν ήταν βάσιμες ή λόγια του αέρα. Είχε, βλέπετε, τολμήσει να διεκδικήσει την ταυτότητά του, χωρίς να διστάσει να τα βάλει με τον εθνικισμό και τον φανατισμό, χρησιμοποιώντας τον απαγορευμένο όρο «Γενοκτονία».
*«Αγκός» στη γλώσσα των αρμενίων χωρικών της Ανατολίας είναι το αυλάκι που ανοίγει το αλέτρι για να σπαρθεί ο σπόρος στη γη. Έναν τέτοιο σπόρο ελπίδας στην πολύπαθη γη της Ανατολίας προσπάθησε να σπείρει κι ο Χραντ Ντινκ, ποτίζοντάς τον με το αίμα του. |