10 χρόνια από τη δολοφονία του Χραντ Ντινκ Εκτύπωση E-mail

"Σε πείσμα του σκοταδιού που σε πήρε από εμάς
όσο περνούν τα χρόνια ο λόγος σου δυναμώνει."

Ίδρυμα «Χραντ Ντινκ», 19-01-2017

Hrant Dink 92

 Οβαννές Γαζαριάν
Ιανουάριος- Μάρτιος 2017, τεύχος 92

Πριν από δέκα χρόνια, στις 19 Ιανουαρίου 2007, μπροστά από τα γραφεία της εφημερίδας «Αγκός»*, μίας από τις σημαντικότερες φωνές του αρμενισμού, πέφτει, δολοφονημένος από δύο σφαίρες, ο δημοσιογράφος Χραντ Ντινκ. Ενώ είχε υποστεί αλλεπάλληλες δικαστικές περιπέτειες και καταδίκες, αποτέλεσμα των συχνών του αναφορών στην Γενοκτονία των Αρμενίων, ενώ δεχόταν συνεχώς απειλές για τη ζωή του, ενώ θα μπορούσε πολύ εύκολα να ζήσει μια ήσυχη και άνετη ζωή στην Ευρώπη ή την Αμερική, εκείνος εξακολουθούσε να εμμένει στις επάλξεις του αγώνα που είχε αρχίσει. «Έχουμε ηθικό καθήκον απέναντι στους φίλους μας, γνωστούς κι αγνώστους, που μας στηρίζουν και παλεύουν για τη δημοκρατία», απαντούσε σ’ αυτούς που τον προέτρεπαν να φύγει από την Τουρκία. Ανήκε στο είδος των ανθρώπων που ποτέ δε θα εγκατέλειπαν τη μάχη και που θα έβαζαν το καθήκον πάνω απ’ όλα, με όποιο τίμημα. «Όταν πληροφορήθηκα τη δολοφονία του Χραντ, έκλαψα και ξαναέκλαψα. Για εκείνον ή για τη χώρα μου, δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι η ντροπή θα μας καταδιώκει για πάντα», έγραψε ο Φατίχ Αλταϊλί στη Σαμπάχ, προφητεύοντας τον σάλο που ξεσήκωσε η άνανδρη δολοφονία παγκοσμίως. Μια μέρα πριν τη δολοφονία, γράφει το τελευταίο του άρθρο με τέτοιον τρόπο σαν να ήξερε ότι το τέλος πλησίαζε. Στα σταχυολογημένα αποσπάσματα που παραθέτουμε, διαπιστώνει ο αναγνώστης ότι πρόκειται για ένα συγκλονιστικό όσο και συγκινητικό «κατηγορώ» εναντίον του «βαθέως κράτους», από έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να ασκήσει μια συμβατική και ακίνδυνη δημοσιογραφία, αλλά δεν το έκανε. Προτίμησε να αφήσει σε όλους αυτούς που πλημμύρισαν τους δρόμους της Κωνσταντινούπολης φωνάζοντας «είμαστε όλοι Χραντ Ντινκ» μια βαριά κληρονομιά μέσα σε λίγες λέξεις: «Ήταν ενάντια στη φύση μου να αφήσω τις φωτιές της κόλασης, ανοίγοντας πανιά για προκάτ παραδείσους».

 

Η ψυχή μου τρέμει σαν περιστέρι
«Αγκός», 19-01-2007

«Στην αρχή με ανησυχούσε η έρευνα που ξεκίνησε σε βάρος μου ο εισαγγελέας του Σισλί, με την προσχηματική κατηγορία της προσβολής του τουρκισμού. Μια παρόμοια υπόθεση εκκρεμούσε και στην Ούρφα, όταν μου απαγγέλθηκαν κατηγορίες για «προσβολή της τουρκικής ταυτότητας», επειδή, λίγες μέρες πριν, σε μια συνέντευξη που είχα δώσει, δήλωσα «δεν είμαι Τούρκος, αλλά αρμένιος πολίτης της Τουρκίας». Αν η εισαγγελία είχε εκτιμήσει τη σειρά των άρθρων μου στο σύνολό τους, χωρίς να απομονώσει μία και μοναδική πρόταση που ούτε έδενε με τα γραπτά μου, ούτε είχε σχέση με αυτά, θα καταλάβαινε πως καμία πρόθεση δεν είχα να «προσβάλλω την τουρκική ταυτότητα». Ήμουν βέβαιος για την αθώωσή μου. Η ακροαματική διαδικασία καλυπτόταν τηλεοπτικά, ενώ από τα έντυπα μέσα έβλεπαν το φως άρθρα που ισχυρίζονταν πως είχα πει ότι «στο τουρκικό αίμα ρέει δηλητήριο». Κάθε φορά, η φήμη μου, του «εχθρού των Τούρκων», φούντωνε. Στους διαδρόμους των δικαστηρίων γινόμουν στόχος φασιστών που με περιέλουζαν με ρατσιστικές ύβρεις. Δεχόμουν απειλητικά e-mails, χώρια τα τηλέφωνα και τους σωρούς από γράμματα, μια κατάσταση που όλο και χειροτέρευε. Και όλα αυτά τα υπέμενα καρτερικά, προσβλέποντας σε μια αθωωτική απόφαση, όπου η αλήθεια θα έλαμπε κι όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα ένιωθαν ντροπιασμένοι. Μοναδικό μου όπλο η ειλικρίνειά μου. Όμως, σαν βγήκε η απόφαση, χάθηκαν οι ελπίδες μου. Ο δικαστής εξέδωσε την απόφαση στο όνομα του τουρκικού λαού, νομιμοποιώντας τον ισχυρισμό πως «είχα προσβάλει την τουρκική ταυτότητα». Δε θα σας κρύψω πως η πίστη μου στο σύστημα απόδοσης δικαιοσύνης όσο και στην έννοια του Νόμου κλονίστηκε. Και κάναμε την έφεση και ο Πρόεδρος του Εφετείου απεφάνθη πως δεν υπήρχαν στοιχεία που τεκμηρίωναν την ενοχή, ζητώντας την απαλλαγή μου, όμως ο Άρειος Πάγος με βρήκε και πάλι ένοχο. Οι άνθρωποι του «βαθέως κράτους» είχαν αποδειχθεί το ίδιο αποφασισμένοι όπως και στις προηγούμενες περιπτώσεις.
Είναι προφανές πως όλοι αυτοί που επεδίωκαν να με «απαλλοτριώσουν» καθιστώντας με αδύναμο και εύκολη λεία στα πυρά τους, το πέτυχαν. Ο σκληρός δίσκος του υπολογιστή μου είναι γεμάτος μηνύματα μίσους και απειλών. Σε ποιο βαθμό είναι βάσιμες αυτές οι απειλές και σε ποιο βαθμό λόγια του αέρα δεν μπορώ να το ξέρω. Η πραγματική απειλή, αυτή που με τίποτα δεν μπορώ να αντέξω, είναι το ψυχολογικό μαρτύριο το οποίο υφίσταμαι. Και, βέβαια, υπάρχει πάντα η ανησυχία και ο φόβος.
Όμοια με το περιστέρι έχω τα μάτια μου παντού, έτσι όπως κοιτώ πίσω μου, μπροστά μου, δεξιά και αριστερά μου. Και το κεφάλι μου σβουρίζει ίδια με του περιστεριού. Ιδού το τίμημα. «Μα όποιοι κρίνονται ένοχοι δεν καταλήγουν στη φυλακή;», είπαν ο υπουργός Δικαιοσύνης Κεμάλ Τσιτσέκ και ο υπουργός Εξωτερικών Αμπντουλάχ Γκιουλ. Λες και το να πληρώνεις το τίμημα για κάτι σημαίνει πως πρέπει πάντα να καταλήγεις πίσω από τα σίδερα. Ξέρετε, υπουργοί μου, τι τίμημα είναι να καταδικάζεις κάποιον να τρέμει σαν το περιστεράκι; Έχετε ιδέα; Τι στην ευχή; Δεν ρίχνετε ποτέ μια ματιά στα περιστέρια;
Ζήτημα ζωής και θανάτου. Τα όσα τράβηξα μόνο ασήμαντα δεν ήταν. Κάποιες φορές στα αλήθεια σκέφτηκα να φύγω από τη χώρα, ειδικά όταν οι απειλές είχαν ως στόχο τα πρόσωπα του άμεσου οικογενειακού μου περιβάλλοντος. Εγώ μπορώ να γίνω ήρωας, όμως το τίμημα της όποιας ανδρείας μου δε θα πρέπει να το πληρώσει άλλος άνθρωπος. Να φύγουμε όμως και να πάμε πού; Στην Αμερική; Στην Ευρώπη; Ούτε αυτό με εξέφραζε. Με ξέρω καλά. Τρεις μέρες στο εξωτερικό κι αρχίζει και μου λείπει η πατρίδα μου. Τι στην ευχή να έκανα εκεί πέρα;
Το να άφηνα τις φωτιές της κόλασης και να άνοιγα πανιά για προκάτ παραδείσους ήταν κάτι κόντρα στη φύση μου. Κι αν πάντως έρθει κάποια μέρα που θα πρέπει να αναχωρήσουμε, τότε να αναχωρήσουμε όπως οι πρόγονοί μας, καλή ώρα το 1915, μην ξέροντας προς τα πού να τραβήξουμε, ακολουθώντας τα μονοπάτια που είχαν διαβεί κι εκείνοι, νιώθοντας τον πόνο και την αγωνία τους. Εύχομαι κι ελπίζω να μην αναγκαστούμε να ζήσουμε τέτοια προσφυγιά.
Πολύ πιθανό το 2007 να είναι η πιο δύσκολη χρονιά. Οι δίκες θα συνεχιστούν και νέες θα φτάσουν στο ακροατήριο. Κύριος οίδε με τι είδους αδικίες θα βρεθώ αντιμέτωπος. Όμως, κι αν όλα αυτά μέλλουν να συμβούν, υπάρχει κάτι που για μένα αποτελεί εγγύηση. Ναι, νιώθω σαν σκιαγμένο περιστέρι, αλλά ξέρω καλά πως σε αυτήν τη χώρα οι άνθρωποι ούτε αγγίζουν, ούτε ενοχλούν τα περιστέρια. Και τα περιστέρια ζουν κι ευημερούν στην καρδιά των πόλεων. Ε ναι, λοιπόν, αισθάνομαι λιγάκι φοβισμένος, μα κι απ’ την άλλη ελεύθερος».

Δεν χρειάστηκαν ούτε 24 ώρες για να απαντηθεί το ερώτημα του γιου ενός πάμφτωχου ράφτη από τη Μαλάτεια, που μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο, για το αν οι απειλές που δεχόταν ήταν βάσιμες ή λόγια του αέρα. Είχε, βλέπετε, τολμήσει να διεκδικήσει την ταυτότητά του, χωρίς να διστάσει να τα βάλει με τον εθνικισμό και τον φανατισμό, χρησιμοποιώντας τον απαγορευμένο όρο «Γενοκτονία».
Το «βαθύ κράτος» της Τουρκίας του έδωσε την απάντηση με δύο σφαίρες. Τα 1.500.000 θύματα του 1915 είχαν γίνει 1.500.000+1.

 

*«Αγκός» στη γλώσσα των αρμενίων χωρικών της Ανατολίας είναι το αυλάκι που ανοίγει το αλέτρι για να σπαρθεί ο σπόρος στη γη. Έναν τέτοιο σπόρο ελπίδας στην πολύπαθη γη της Ανατολίας προσπάθησε να σπείρει κι ο Χραντ Ντινκ, ποτίζοντάς τον με το αίμα του.

Share
 

Για να εξασφαλίσουμε τη σωστή λειτουργία του ιστότοπου, μερικές φορές τοποθετούμε μικρά αρχεία δεδομένων στον υπολογιστή σας, τα λεγόμενα «cookies». Οι περισσότεροι μεγάλοι ιστότοποι κάνουν το ίδιο. Περισσότερα...

"Δέχομαι"


ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΙΒΛΙΩΝ


διαφήμιση στο αρμενικά

armenian community

Online Επισκέπτες

Έχουμε 36 επισκέπτες συνδεδεμένους