2015 o εφιάλτης των Τούρκων ιθυνόντων |
![]() |
![]() |
Σαρκίς Αγαμπατιάν Απρίλιος - Ιούνιος 2013 τεύχος 77
Από το 1915 μέχρι το 1943, χρονιά που ο Πολωνοεβραίος νομικός Ραφαήλ Λέμκιν επινόησε τον όρο «Γενοκτονία» για να περιγράψει τις μεγάλες σφαγές του 1915-16 από το οθωμανικό καθεστώς, οι Αρμένιοι χρησιμοποιούσαν τις λέξεις μετζ γιεγέρν (μεγάλη συμφορά), τσαρτ (σφαγές), μετζ βοτζίρ (μεγάλο έγκλημα), αγέντ (καταστροφή), ντεγαχανουτιούν (εκτόπιση) και ακσόρ (εξορία). Ωστόσο, καμιά απ’ αυτές τις λέξεις, δεν απέδιδε τη νομική έννοια του όρου τσεγασμπανουτιούν (γενοκτονία). Από το 1943 μέχρι σήμερα, οι Αρμένιοι έκαναν τεράστιες προσπάθειες για να πείσουν τις ξένες κυβερνήσεις και τη διεθνή κοινότητα ότι υπήρξαν θύματα γενοκτονίας, απαιτώντας δικαιοσύνη από την Τουρκία, τη σημερινή κληρονόμο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που οι Αρμένιοι απαιτούν την αναγνώριση της γενοκτονίας και όχι των σφαγών ή των εκτοπίσεων. Ο μόνος λόγος που ο σημερινός πρό-εδρος των Η.Π.Α. στις ετήσιες δηλώσεις του την 24η Απριλίου χρησιμοποίησε τον όρο Μετζ Γιεγέρν αντί του όρου «Γενοκτονία» ήταν οι τουρκικές πιέσεις, αθετώντας έτσι για πολλοστή φορά την υπόσχεση που είχε δώσει προεκλογικά στους Αμερικανοαρμένιους ψηφοφόρους του, ότι θα αναγνωρίσει την Αρμενική Γενοκτονία. Πάντως, οι Η.Π.Α. την έχουν ήδη αναγνωρίσει από το 1951, όταν η αμερικανική κυβέρνηση υπέβαλε ένα επίσημο έγγραφο στο Διεθνές Δικαστήριο με το οποίο το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα και η Αρμενική Γενοκτονία αναγνωρίζονταν ως παραδείγματα γενοκτονίας. Να μην ξεχάσουμε επίσης ότι ο πρόεδρος Ρόναλντ Ρήγκαν, είχε αναφερθεί στην Αρμενική Γενοκτονία στην ετήσια διακήρυξή του στις 22 Απριλίου 1981 και ότι η Βουλή των Αντιπροσώπων έπραξε το ίδιο υιοθετώντας δύο αποφάσεις το 1975 και το 1984. Πρόσφατα, ο Σάββας Καλεντερίδης σ’ ένα ενδιαφέρον άρθρο του στον διαδικτυακό Τύπο με τίτλο «Η Τουρκία αναγνωρίζει σιωπηρά τη γενοκτονία;» σχολιάζει την ανοχή του επίσημου τουρκικού κράτους με αφορμή την 98η επέτειο της Γενοκτονίας που τίμησαν με εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και μνήμης χιλιάδες Τούρκοι πολίτες στην Κωνσταντινούπολη, στη Σμύρνη, στη Μαλάτεια στο Ντερσίμ και στο Ντιάρμπεκιρ. Παραθέτουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: Σύμφωνα με εκτιμήσεις των αρμόδιων υπηρεσιών του τουρκικού κράτους, αλλά και κέντρων στρατηγικής ανάλυσης που δραστηριοποιούνται στη γείτονα χώρα, οι κύκλοι των Αρμενίων που ασχολούνται με το ζήτημα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας έχουν υιοθετήσει και ακολουθούν τη στρατηγική των Τεσσάρων «Τ»: -Tanύtύm/Ενημέρωση της διεθνούς κοινής γνώμης μέσω ένοπλης και πολιτικής προπαγάνδας -Tanύnma/Αναγνώριση από τη διεθνή κοινότητα και στη συνέχεια αναγνώριση από την ίδια την Τουρκία -Tazminat/Αποζημιώσεις: Μετά την αναγνώριση της Γενοκτονίας από τη διεθνή κοινότητα και από την Τουρκία, η Αρμενία θα θέσει το ζήτημα της καταβολής αποζημιώσεων από πλευράς της Τουρκίας στους απογόνους των θυμάτων της Γενοκτονίας. -Toprak/Εδαφικές διεκδικήσεις: Στην τελευταία φάση θα τεθεί ενώπιον της διεθνούς κοινότητας το ζήτημα εδαφικών παραχωρήσεων από πλευράς της Τουρκίας στους Αρμενίους... Η φάση της ενημέρωσης άρχισε το 1920 με την εκτέλεση των βασικών ενόχων της γενοκτονίας. κατόπιν με τη συλλογή ντοκουμέντων και στοιχείων που αποδεικνύουν το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα. και τέλος με την ένοπλη δράση αρμενικών οργανώσεων από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80 όπου έχασαν τη ζωή τους πολλοί Τούρκοι διπλωμάτες. Το 1985 ακολούθησε η δεύτερη φάση της αναγνώρισης. Μέχρι σήμερα περισσότερες από είκοσι χώρες έχουν αναγνωρίσει την Αρμενική Γενοκτονία, ενώ, σύμφωνα με πληροφορίες, θα ακολουθήσουν κι άλλες μέχρι το 2015, οπότε κορυφώνονται οι προσπάθειες των Αρμενίων για ευαισθητοποίηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης, καθώς συμπληρώνονται εκατό χρόνια από την πρώτη γενοκτονία του 20ού αιώνα. Η παρακαταθήκη του Χραντ Ντινκ Δεν είναι μακριά εκείνη η μέρα που θα επαληθευτούν τα λόγια του αδικοχαμένου Χραντ Ντινκ που είχε δηλώσει σε μια άτυπη συνέντευξή του στη Μαρίτσα Ματοσιάν λίγο πριν τη δολοφονία του, στις 19 Ιανουαρίου 2007, ότι: «Πιστεύω ότι οι Τούρκοι δεν χρειάζεται να αρνηθούν ή να παραδεχτούν τη γενοκτονία. Στα σχολικά βιβλία τους διδάσκονται το αντίθετο ότι δηλαδή οι Αρμένιοι έσφαξαν τους Τούρκους, πώς λοιπόν να παραδεχτούν ότι υπήρξαν θύτες όταν διαπαιδαγωγούνται με αυτή τη νοοτροπία; Πρέπει να υπάρχει ελευθερία λόγου, γνώσης, εκπαίδευσης, πρέπει να διαβάσουν, να ενημερωθούν για τα γεγονότα αυτής της περιόδου, να μάθουν την αλήθεια και τότε η συνείδησή τους δεν θα τους επιτρέψει να αρνηθούν το φοβερό αυτό έγκλημα. Όταν η τουρκική κοινή γνώμη ενημερωθεί, τότε και το επίσημο τουρκικό κράτος θα υποχρεωθεί να αναγνωρίσει την Αρμενική Γενοκτονία». Τρανή απόδειξη ότι τα λόγια του επαληθεύονται είναι ότι ολοένα και περισσότεροι Τούρκοι αφυπνίζονται, ολοένα και περισσότερος κόσμος ενημερώνεται. Τελευταία άλλος ένας Τούρκος δημοσιογράφος φυλακίστηκε με βάση το άρθρο 301 του τουρκικού ποινικού κώδικα. Πρόκειται για τον Τεμέλ Ντεμιρέρ που καταδικάστηκε πρωτοδίκως σε φυλάκιση δύο ετών για προσβολή του τουρκικού έθνους, της τουρκικής δημοκρατίας, της κυβέρνησης και των κρατικών θεσμών. Η ποινή του θα μπορούσε να ανασταλεί, αν για τα επόμενα τρία χρόνια απέφευγε να διαπράξει το ίδιο «έγκλημα». Αμέσως μετά την πρωτόδικη απόφαση ο δημοσιογράφος δήλωσε : «Αν για τα επόμενα τρία χρόνια, δεν επαναλάβω τη φράση ότι υπήρξε Αρμενική Γενοκτονία, θα αθωωθώ. Αυτή τη στιγμή, πέντε λεπτά μετά τη δίκη, χωρίς να περιμένω άλλα τρία χρόνια δηλώνω ότι το τουρκικό κράτος είναι ο δολοφόνος του Χραντ Ντινκ. Ο Χράντ Ντινκ δεν δολοφονήθηκε επειδή ήταν Αρμένιος. Ο Χραντ Ντινκ δολοφονήθηκε από το τουρκικό κράτος επειδή έλεγε ότι είχε γίνει αρμενική γενοκτονία στην Τουρκία. Αν οι δικαστικές αρχές ή το ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΑΔΙΚΙΑΣ που ανέβαλαν τη δίκη μου, δεν προχωρήσουν σε καινούργια δίκη, θα διαπράξουν έγκλημα. Δεν παρακινώ κανένα να διαπράξει έγκλημα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι ιδέες ΔΕΝ μπορούν και ΔΕΝ πρέπει να φιμώνονται. Έμαθα από τους Ισμαήλ Μπεσικτσί, Φικρέτ Μπάσκαγια και Μπασκίν Οράν (όλοι τους Τούρκοι Ακαδημαϊκοί φυλακισμένοι ή διωκόμενοι για τις ιδέες και τα κείμενά τους) ότι Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ. Διεπράχθη μια Αρμενική Γενοκτονία σ’ αυτή τη χώρα. Το τουρκικό κράτος σκότωσε τον Χραντ Ντινκ, αυτό πιστεύω και υποστηρίζω. Οπότε αν θέλετε, μπορείτε να με προσάγετε ξανά σε δίκη. Στις 12 Απριλίου 2012 είχα γράψει ένα άρθρο, ευχόμενος να υπήρχαν 1,5 εκατομμύριο ευσυνείδητοι Τούρκοι και ο καθένας τους να έκανε μια καλή πράξη για το 1,5 εκατομμύριο αθώα θύματα της Αρμενικής Γενοκτονίας. Ποτέ δεν πίστεψα ακόμη και στα πιο άγρια όνειρά μου ότι η ευχή μου θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί τόσο γρήγορα. Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα σ’ αυτά που λέγονται δημοσίως από απλούς ανθρώπους στο δρόμο και σ’ αυτά που γράφονται, υποστηρίζονται, ερευνώνται και δημοσιεύονται από ένα δημοσιογράφο. Καθήκον του κάθε δημοσιογράφου είναι να γράφει την αλήθεια, να γράφει αυτά που συμβαίνουν, να ενημερώνει τον αναγνώστη του για την αλήθεια. Οι δημοσιογράφοι είναι η συνείδηση των ανθρώπων. Εξοντώνοντας και σκοτώνοντάς τους, η Τουρκία σκοτώνει τη δική συνείδηση». Σήμερα πολλοί δημοσιογράφοι στην Τουρκία διώκονται, βασανίζονται ή και δολοφονούνται επειδή γράφουν ότι η οθωμανική κυβέρνηση του 1915 διέπραξε γενοκτονία σε βάρος 1,5 εκατομμυρίου αθώων Αρμενίων. Βιβλία που αναφέρονται στη γενοκτονία κατάσχονται. Μαθητές ρωτούν τους καθηγητές τους για τις κενές σελίδες των βιβλίων της ιστορίας τους την περίοδο 1915-1923. Κάποιοι ρωτούν μέλη των οικογενειών τους ή μεγαλύτερους σε ηλικία αν έχουν ακούσει ή γνωρίζουν κάτι για τη σκοτεινή αυτή περίοδο. Νέοι άνθρωποι μορφωμένοι αναρωτιούνται γιατί στην Τουρκία, αν και χώρα μουσουλμανική, υπάρχουν τόσες πολλές εκκλησίες. Γιατί είναι άδειες, πότε και ποιοι τις χρησιμοποιούσαν ως λατρευτικούς χώρους, τι απέγιναν αυτοί οι άνθρωποι, τι συνέβη και εξαφανίστηκαν; Η Τουρκία πρέπει να καταλάβει και να παραδεχτεί επιτέλους ότι η διαδικασία ενημέρωσης και καταδίκης της γενοκτονίας στο εσωτερικό της έχει ξεκινήσει και δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ. Ο αρμενικός εφιάλτης των Τούρκων ιθυνόντων πλησιάζει. Σύντομα θα πρέπει να λογοδοτήσουν για το ζήτημα των αποζημιώσεων, καθώς οι περιουσίες των Αρμενίων που εκτοπίστηκαν, δολοφονήθηκαν ή πέθαναν στις πορείες θανάτου, ανέρχονται σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ θα πρέπει να σκεφτούν και το ζήτημα των εδαφικών διεκδικήσεων που θα έχει τεράστια γεωπολιτική σημασία… |