Το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου 1962, σε ένα σχολείο στο Δουργούτι —που μόλις είχε αρχίσει να μετονομάζεται σε Νέο Κόσμο—, στην οδό Σαρκουδίνου 120, ακούγεται για πρώτη φορά ο ήχος από το μεταλλικό καμπανάκι του φύλακα, που σηματοδοτούσε την έναρξη των μαθημάτων. Επρόκειτο για το Δημοτικό Σχολείο Αρμενοπαίδων Κυανού Σταυρού, όπως επίσημα ονομάζεται, ή «Λεβόν και Σοφία Αγκοπιάν βαρζαράν» (εκπαιδευτήριο), όπως είναι γνωστό μεταξύ των Αρμενίων.

Ο Λεβόν και η Σοφία Αγκοπιάν ήταν επιζώντες της Γενοκτονίας των Αρμενίων το 1915. Κάτοχοι μεγάλης περιουσίας, πραγματοποίησαν πληθώρα φιλανθρωπικών έργων σε  πολλές παροικίες της Διασποράς. Καθώς ο Λεβόν πέθανε σε νεαρή σχετικά ηλικία, η Σοφία συνέχισε το έργο του, αφιερώνοντας σχεδόν όλη της την περιουσία σε δωρεές για τη δημιουργία σχολείων, ορφανοτροφείων, κέντρων στέγασης απόρων, και γενικά σε οτιδήποτε θα βοηθούσε τους συμπατριώτες της. Το αρμενικό σχολείο, όπως και όλες οι αρμενικές οργανώσεις στο Δουργούτι, φιλοξενείτο στις εγκαταστάσεις της αρμενοκαθολικής εκκλησίας. Όταν, λοιπόν, το 1957 ο τότε καθολικός έξαρχος Χοβσέπ Χαντσιάν κάλεσε τους υπεύθυνους της παροικίας και τους ζήτησε, σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, να μεταφερθούν οι οργανώσεις και το σχολείο σε άλλους χώρους, καθότι οι εγκαταστάσεις της εκκλησίας δεν μπορούσαν να καλύψουν τις αυξημένες πλέον ανάγκες της κοινότητας, όλοι τέθηκαν σε εγρήγορση. Συστάθηκε μια τριμελής επιτροπή, η οποία, ύστερα από εργασίες αρκετών μηνών, παρουσίασε τα αποτελέσματα, που αρχικά ήταν απογοητευτικά. Υπήρχε μεγάλη δυσκολία στην ανεύρεση κατάλληλου χώρου στην περιοχή, καθώς είχε αρχίσει η ανοικοδόμηση στην Αθήνα και τα ελεύθερα οικόπεδα πωλούνταν γρήγορα και σε υψηλές τιμές. Ο προϋπολογισμός θα ανερχόταν στο δυσθεώρητο για την εποχή ποσό των 1.500.000 δραχμών.

Τότε ήταν που η επιτροπή, με ανακοίνωσή της στην εφημερίδα «ΑΖΑΤ ΟΡ», έκανε έκκληση οικονομικής βοήθειας. Η ανακοίνωση αναδημοσιεύθηκε στην αρμενική εφημερίδα του Φρέσνο στην Καλιφόρνια.

Εκεί, ένας Ελληνοαρμένιος που πριν από πολλά χρόνια είχε μεταναστεύσει στις ΗΠΑ, την έδειξε στη Σοφία Αγκοπιάν, με την οποία ήταν οικογενειακοί φίλοι, και την έπεισε να συμβάλει στο εγχείρημα. Πράγματι, εκείνη κατέβαλε το ποσό των 30.000 δολαρίων (900.000 δραχμές), και με τις υπόλοιπες 600.000 δραχμές να καταβάλλονται από την παροικία το 1962, ολοκληρώθηκε η ανέγερση του σχολείου.

Η σχολική περίοδος 1962-1963 ήταν η πρώτη ενός εκπαιδευτηρίου που τίποτα δεν είχε να ζηλέψει από τα περισσότερα ιδιωτικά σχολεία της εποχής, ενώ ήταν ασύγκριτα ανώτερο από τα δημόσια.

Συνάντηση τεσσάρων γενεών

Το απόγευμα της 19ης Ιουνίου 2023, με αφορμή τη συμπλήρωση εξήντα χρόνων από την πρώτη ημέρα λειτουργίας του εκπαιδευτηρίου, τον μακρινό Σεπτέμβρη του 1963, περίπου 400 απόφοιτοι του Αρμενικού Δημοτικού Σχολείου Λεβόν και Σοφία Αγκοπιάν, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, πλημμύρισαν την αυλή του σχολείου και είχαν την χαρά να περάσουν μια συγκινητική και ευχάριστη βραδιά.

Σχεδόν τέσσερις γενιές αποφοίτων είχαν την ευκαιρία να ξανασυναντηθούν μετά από πολλά χρόνια, να ανταλλάξουν νέα και να διασκεδάσουν στην ιδιαίτερα φιλόξενη και ειδικά διαμορφωμένη αυλή· στην ίδια εκείνη αυλή όπου κάποτε έπαιζαν ως μικρά παιδιά. Η χαρά και η συγκίνηση ήταν έκδηλη στα πρόσωπα όλων, αποφοίτων, δασκάλων και διοργανωτών.

Η σύντομη εκδήλωση ξεκίνησε με το καλωσόρισμα του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, και ακολούθησε η προβολή ενός βίντεο με μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία του σχολείου, ενώ παράλληλα προβάλλονταν συνεντεύξεις από πρώην και νυν δασκάλους που μοιράστηκαν τις εμπειρίες και τα συναισθήματά τους.

Στον λόγο του, ο εκπρόσωπος των αποφοίτων έκανε αναφορά στα ανέμελα παιδικά χρόνια στους χώρους του εκπαιδευτηρίου καθώς και στις σχέσεις αγάπης που δημιουργήθηκαν μέσα από αυτό. Τις δικές τους εμπειρίες και τα συναισθήματα εξέφρασαν αργότερα και τρεις αγαπητοί δάσκαλοι που υπηρέτησαν στο σχολείο, ο κ. Γιώργος Νικολάου, ο κ. Γιάννης Δεληγιώργης, καθώς και ο επί σειρά ετών πρώην διευθυντής κ. Μιράν Κιουρντογλιάν. Η εκδήλωση έκλεισε με πολλή μουσική και με το σβήσιμο της τούρτας, ενώ οι απόφοιτοι, φανερά ενθουσιασμένοι και συγκινημένοι, είχαν γίνει μια αγκαλιά. Στο σχολείο υπήρχε επίσης ένας ειδικά διαμορφωμένος χώρος όπου φίλοι και πρώην συμμαθητές έβγαλαν αναμνηστικές φωτογραφίες, αφού πρώτα περιηγήθηκαν στο μικρό μουσείο που είχε επιμελώς φτιάξει ο σύλλογος αξιοποιώντας παλαιά βιβλία και σχολικά ενθύμια. Εξαιρετική πρωτοβουλία αποτέλεσε και η δημιουργία του άλμπουμ με φωτογραφίες των αποφοίτων και της σχολικής ζωής, που μας ταξίδεψε στα πιο ανέμελά μας χρόνια. Η βραδιά όμως συνεχίστηκε για αρκετή ώρα ακόμη, με τους αποφοίτους παραδομένους σε ατελείωτες συζητήσεις και αμέτρητα γέλια. Λίγο πριν τον αποχαιρετισμό, όλοι έδωσαν την υπόσχεση να είναι παρόντες και σε ερχόμενους εορτασμούς, πάντα στην αυλή όπου πρωτογνωρίστηκαν, στο σχολείο που τόσο αγάπησαν.

Το έργο που πραγματοποίησαν όλοι όσοι συνέβαλαν στη δημιουργία αυτού του εκπαιδευτικού ιδρύματος ήταν τεράστιο, ειδικά αν αναλογιστούμε τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες της εποχής. Ο βασικός σκοπός, που δεν ήταν άλλος παρά να διαφυλαχθεί το εθνικό φρόνημα των νέων μέσω της διδασκαλίας της αρμενικής γλώσσας, της ιστορίας και του πολιτισμού, διατηρείται και οφείλει να διατηρηθεί με την ίδια πίστη, τη διάθεση αυτοθυσίας, τον πατριωτισμό και το όραμα που είχαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι συνέβαλαν με το υστέρημά τους στη δημιουργία αυτού του σχολείου.

«Α»

Tweet

Share