Προέχουν τα σχολεία μας |
Tου Αρά Μαγκογιάν Τεύχος: Ιανουάριος-Μάρτιος 2012
Η πρωτοφανής οικονομική κρίση στην οποία έχει βυθισθεί η χώρα εδώ και δύο χρόνια, έπληξε - όπως ήταν φυσικό - και την αρμενική κοινότητα της Ελλάδος. Οι Eλληνοαρμένιοι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Μικρομεσαίοι στη συντριπτική τους πλειονότητα, ασχολούνται με όλους τους επαγγελματικούς κλάδους που συναντά κανείς στις αστικές κυρίως περιοχές· τεχνίτες, υπάλληλοι, εκπαιδευτικοί, επιστήμονες κλπ. Σε κάποιους κλάδους, όπως η χρυσοχοΐα, η σφραγιδοποιία, η αλλαντοποιία, η βυρσοδεψία κλπ, η παρουσία τους είναι περισσότερο έντονη. Με την πανθομολογούμενη εργατικότητα και την εντιμότητά τους, έχουν συμβάλλει σημαντικά στην εν γένει οικονομική ανάπτυξη του τόπου, συμμετέχοντας στο ποσοστό που τους αναλογεί, στα δημοσιονομικά βάρη. Σαν ισότιμοι Έλληνες πολίτες, αλλά και σαν απόγονοι των Αρμενίων που ιστορικά ήταν στο πλευρό του ελληνικού λαού, από την αρχαιότητα μέχρι το Βυζάντιο και από τα χρόνια της οθωμανικής κυριαρχίας μέχρι τα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου, δεν έπαψαν ούτε στιγμή να αγωνίζονται για την πολιτική, πολιτιστική και οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Μαζί έζησαν τα δραματικά γεγονότα που ταλάνισαν τον ελληνικό λαό, όπως και την οικονομική ανάπτυξη μέχρι την εμφάνιση της κρίσης. Σε μια δύσκολη προσπάθεια να διαφυλάξουν τη γλώσσα, την ιστορία και την παράδοσή τους, δημιούργησαν σχολεία, εκκλησίες, φιλανθρωπικούς, αθλητικούς και πολιτιστικούς συλλόγους που συνεχίζουν το έργο τους παρά τις αντίξοες συνθήκες. Από το 1991, οι ελληνοαρμένιοι λειτούργησαν και σαν συνεκτικός κρίκος μεταξύ Ελλάδος και Αρμενίας μετά την ανεξαρτητοποίηση της δεύτερης, συμβάλλοντας στη δημιουργία μιας ενιαίας κατεύθυνσης σε όλους τους ευρωπαϊκούς και διεθνείς οργανισμούς, όταν και όποτε χρειάσθηκε. Από τη πλευρά της, η ελληνική πολιτεία αγκάλιασε με στοργή την αρμενική κοινότητα της Ελλάδος, ενώ στήριξε με συνέπεια τους αγώνες των Αρμενίων για την αναγνώριση της γενοκτονίας. Στα πλαίσια αυτά, ιδιαίτερη σημασία για εμάς έχει η στήριξη που παρέχεται στα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα. Έτσι, ενώ η παροικία φροντίζει για τις κτηριακές εγκαταστάσεις, τα σχολικά αυτοκίνητα καθώς και τους μισθούς ολόκληρου του βοηθητικού προσωπικού, η πολιτεία έχει αναλάβει εδώ και πολλά χρόνια το διορισμό του ελληνικού διδακτικού προσωπικού, καθώς και τη μισθοδοσία των συνολικά δέκα περίπου διδασκάλων της αρμενικής γλώσσας, ιστορίας, κλπ. Δυστυχώς τα δύο τελευταία χρόνια, οι ολιγάριθμοι αυτοί εκπαιδευτικοί βρέθηκαν αντιμέτωποι μιας πρωτοφανούς ολιγωρίας των αρμοδίων αρχών. Η καταβολή των μισθών για μεν το σχολικό έτος 2009-2010 πραγματοποιήθηκε με καθυστέρηση τον Ιανουάριο του 2011, για δε τα σχολικά έτη 2010-2011 και 2011-2012 έως τώρα εκκρεμεί ακόμη. Οι αλλεπάλληλες προσπάθειες των υπευθύνων της παροικίας και οι εκκλήσεις τους προς τις αρμόδιες αρχές, για επίλυση του προβλήματος που θέτει σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη των σχολείων μας, έχουν μείνει χωρίς πρακτικό αποτέλεσμα έως τώρα. Υπουργεία που βεβαιώνουν πως τα κονδύλια έχουν εγκριθεί και απορούν γιατί ακόμη δεν έχουν πληρωθεί οι δάσκαλοι· υπηρεσίες που υποστηρίζουν πως ο σχετικός φάκελος δεν έφθασε ποτέ σ’ αυτές κλπ, δημιουργούν εύλογα ερωτηματικά. Φυσικά δεν γνωρίζουμε που βρίσκεται η αλήθεια. Δεν θέλουμε όμως να πιστέψουμε πως ανάμεσα στις χιλιάδες εκπαιδευτικών που συνεχίζουν να μισθοδοτούνται κανονικά από το δημόσιο, η μη πληρωμή των δέκα διδασκάλων των σχολείων της παροικίας, είναι εκείνη που θα λύσει το οικονομικό πρόβλημα της χώρας. Το πρόβλημα όμως παραμένει και περιμένουμε πλέον από τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου να συμβάλλουν αποτελεσματικά στην επίλυσή του.
|