Τα δραματικά γεγονότα των διώξεων και του ξεριζωμού Αρμενίων και Ελλήνων μέσα από τις σελίδες της ιστορίας του εμβληματικού ιδρύματος

Αραξή Απελιάν - Κολανιάν (Απόφοιτος ΑΝΑΤΟΛΙΑ)

«…Ο Dr. Marden, κάτωχρος, εμφανίστηκε στην πόρτα και ψιθύρισε: «Ήρθαν!» Οι αξιωματούχοι εισέβαλαν βίαια με εξήντα μία βοϊδάμαξες, σχηματίζοντας έναν κύκλο στο προαύλιο της σχολής και απαίτησαν την παράδοση όλων των Αρμενίων. Συζητούσαμε επί δύο ώρες, ενώ καμμιά τριανταριά ένοπλοι άνδρες έκαναν έρευνα, σπάζοντας  πόρτες και μπαίνοντας παντού. Τελικά, οι Αρμένιοι φίλοι μας, καταλαβαίνοντας ότι κάθε παραπάνω αντίσταση είναι μάταιη, παραδόθηκαν οικειοθελώς. Ανά οικογένεια αναλογούσε μία βοϊδάμαξα, πάνω στην οποία φορτώθηκαν στοιχειωδώς κάποια τρόφιμα, ελάχιστα προσωπικά αντικείμενα και η κάθε μάνα με τα παιδιά της. Οι άνδρες της οικογένειας θα πήγαιναν περπατώντας δίπλα στα κάρα. Λίγο μετά το μεσημέρι η πομπή, με εβδομήντα δύο άτομα που είχαν καταφύγει  στο Κολλέγιο και το νοσοκομείο απομακρύνθηκε προς το άγνωστο… Τί κι αν προσπαθήσαμε ως Αμερικανοί, να υπερασπιστούμε τους Αρμένιους συνεργάτες, φοιτητές και φίλους μας, το καλοκαίρι του 1915 στη Μερζιφούντα. Αλλά δεν είχαμε επαρκή μέσα και οι προσπάθειές μας απέβησαν σε μεγάλο βαθμό άκαρπες…»

Στα σχεδόν 140 χρόνια λειτουργίας και  προσφοράς στην εκπαίδευση και την ευρύτερη καλλιέργεια  των μαθητών του, το Αμερικανικό Κολλέγιο ΑΝΑΤΟΛΙΑ, συνδέθηκε άρρηκτα με τη μοίρα, τις περιπέτειες και συχνά την τραγική ιστορία των Αρμενίων και των Ελλήνων, αρχικά  στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και στη συνέχεια στην ελεύθερη Ελλάδα. Οι διώξεις, η Γενοκτονία των Αρμενίων και ο ξεριζωμός του Ελληνισμού σήμαναν το τέλος της παρουσίας του ΑΝΑΤΟΛΙΑ στη Μικρά Ασία και την επανίδρυσή του στην Ελλάδα το 1924.

Η ιστορία ξεκινά το 1840, όταν Αμερικανοί Προτεστάντες ιεραπόστολοι και εκπαιδευτικοί, εμπνευσμένοι από βαθιά θρησκευτικότητα, επέλεξαν την παιδεία ως τον πιο ενδεδειγμένο τρόπο στήριξης των υποτελών Χριστιανών.  Έτσι, ιδρύθηκε η θεολογική σχολή HamlinSeminary, στο προάστιο της Κωνσταντινούπολης Μπεμπέκ, με σκοπό την εκπαίδευση νέων για να γίνουν εφημέριοι και δάσκαλοι των Αρμενίων και των Ελλήνων. 

Πολύ γρήγορα, η υψηλή ποιότητα του ακαδημαϊκού προγράμματος και η αυξανόμενη επιθυμία εκμάθησης της αγγλικής γλώσσας έκανε αισθητή την ανάγκη για δυτικού τύπου γενική παιδεία και έτσι η σχολή χωρίστηκε σε δύο τμήματα. Το ένα έμεινε στην Κωνσταντινούπολη ως φιλολογική σχολή και εξελίχθηκε στην μετέπειτα περίφημη Ροβέρτειο Σχολή, ενώ το θεολογικό τμήμα μεταφέρθηκε ανατολικότερα, στη Μερζιφούντα (Μαρζεβάν) της βόρειας  Μικράς Ασίας, μια πόλη με μεγάλο αριθμό Αρμενίων κατοίκων.

Στη Μερζιφούντα, το πρόγραμμα με τα χρόνια διευρύνθηκε κι έτσι, το 1886, ιδρύεται το ΚΟΛΛΕΓΙΟ ΑΝΑΤΟΛΙΑ, με πρώτο Πρόεδρο τον Dr. CharlesTracy (1886 – 1913). Στις εκτεταμένες εγκαταστάσεις του (campus), με το οικοτροφείο, τη θεολογική σχολή και τις αθλητικές εγκαταστάσεις, προσέφερε δύο χρόνια προκαταρκτικών σπουδών και τετραετή φοίτηση γενικής παιδείας. Οι μαθητές ήταν άρρενες Αρμένιοι και Έλληνες, πολλοί προέρχονταν από  την επαρχία και ήταν οικότροφοι, ενώ το διδακτικό προσωπικό αποτελούνταν από Αμερικανούς, Αρμενίους και Έλληνες. Το 1893 στο συγκρότημα προστέθηκε και το σχολείο θηλέων. Τη διοίκηση του Κολλεγίου καθώς και την χρηματοδότηση ασκούσε  ένα Σώμα Εφόρων, με έδρα τη Βοστόνη της Μασαχουσέτης. Ξεφυλλίζοντας την επετηρίδα του Κολλεγίου, παρατηρούμε ότι τα πρώτα χρόνια οι απόφοιτοι είναι σχεδόν αποκλειστικά Αρμένιοι: Γαζαροσιάν, Χορτικιάν, Αλτουνιάν, Γεπρεμιάν…  Αργότερα εμφανίζονται και ελληνικά επώνυμα: Χριστίδου, Κυριακού, Ξενίδης, Μωυσίδης…   

Το όνομα του σχολείου, από την ελληνική λέξη «ανατολή», ήταν εμπνευσμένο αφενός από την ανατολή του ηλίου που πρόβαλε πίσω από το όρος Ακντάγκ, στο ανατολικό άκρο της πόλης, και αφετέρου από την γεωγραφική περιοχή της Ανατολίας.  Τον ήλιο που ανατέλλει στην κυριολεξία αλλά και με την συμβολική του έννοια, περιέχει τόσο η σφραγίδα όσο και ο ύμνος του σχολείου, το MorningCometh, σε στίχους του πρώτου του προέδρου Dr. Charles Tracy και μουσική του Αρμένιου καθηγητή  Αρσάγκ Νταγλιάν.

Καθώς οι ανάγκες και ο αριθμός των μαθητών αυξάνονταν ραγδαία, στις εγκαταστάσεις της σχολής προστέθηκαν και  νέες μονάδες: νηπιαγωγείο, σχολή κωφών, βιβλιοθήκη, γυμναστήριο, γήπεδα, νοσοκομείο -από τα μεγαλύτερα της Μικράς Ασίας- και ορφανοτροφείο για 2000 ορφανά… Το συγκρότημα διέθετε επίσης μεγάλο πηγάδι, ολοκληρωμένο σύστημα υδροδότησης, μεγάλο αλευρόμυλο, σιταποθήκες και  ένα χαμάμ που χρησιμοποιούνταν κάθε εβδομάδα από εκατοντάδες κατοίκους της πόλης. 

Το Κολλέγιο παρείχε πλέον ολοκληρωμένη εκπαίδευση, ενώ εκτός από τη διδασκαλία της ελληνικής, της αρμενικής και της αγγλικής γλώσσας, διδάσκονταν και γαλλικά, γερμανικά και τουρκικά. Διέθετε επίσης εργαστήρια για επαγγελματική κατάρτιση:  ξυλουργείο, υποδηματοποιείο, βιβλιοδετείο, ατελιέ ραπτικής, φάρμα ζώων κλπ. Όπως αναφέρει ο Carl Compton, μία διακεκριμένη προσωπικότητα που υπηρέτησε στο ΑΝΑΤΟΛΙΑ επί 40 χρόνια ως καθηγητής και στη συνέχεια ως Πρόεδρος, «…το ΑΝΑΤΟΛΙΑ ήταν μια δραστήρια κυψέλη που έσφυζε από ζωή και κίνηση. Οι μαθητές ήταν πολύ ενθουσιώδεις και με τα ισχυρότερα δυνατά κίνητρα. Γι’ αυτούς, η φοίτηση σ’ αυτό το σχολείο, που χρηματοδοτούσε και στελέχωνε η Αμερική, αποτελούσε ένα προνόμιο το οποίο ήθελαν να αξιοποιήσουν στο έπακρο».

Κατά την περίοδο 1913–1914, το διδακτικό προσωπικό αριθμούσε 32 άτομα, εκ των οποίων 11 Αρμένιοι, 10 Αμερικανοί, 9 Έλληνες, 1 Ρώσος και 1 Ελβετός. Από τους 425 μαθητές οι 300 ήταν οικότροφοι. Ως προς την εθνικότητα, 200 μαθητές ήταν  Έλληνες, 160 Αρμένιοι, 40 Ρώσοι και 25 Τούρκοι. Την διοίκηση του σχολείου μέχρι το 1913 ασκούσε ο πρώτος του πρόεδρος Dr. CharlesC. Tracy, τον οποίο διαδέχθηκε ο Dr. GeorgeE. White (1913 – 1933).

Το εθνικό μωσαϊκό των μαθητών χρωμάτιζε όλες τις πτυχές της ζωής. Ήδη από τα πρώτα χρόνια άνθισαν οι αθλητικοί και φιλολογικοί όμιλοι Αρμενίων και Ελλήνων. Ο αρμενικός σύλλογος «Σαβαρσάν» εξέδιδε τη μηνιαία εφημερίδα «Νορ Αϊκ», ενώ ο ελληνικός σύλλογος «Πόντος» εξέδιδε περιοδικό και αργότερα ένα εγχειρίδιο του Κολλεγίου. Οι δύο σύλλογοι  είχαν και μουσικά τμήματα, την «Ορχήστρα Σαβαρσάν» και την «Μαντολινάτα του Πόντου» αντίστοιχα. Οι ομάδες αυτές οργάνωναν κοινωνικές εκδηλώσεις και απένειμαν βραβεία σε όσους διακρίνονταν στη συγγραφή, τη ρητορική ή τις αθλητικές δραστηριότητες.

Το ΑΝΑΤΟΛΙΑ, ως ένα αμερικανικό ίδρυμα εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, έχαιρε κάποιας σχετικής ασυλίας, ωστόσο λειτουργούσε σ’ ένα πολιτικά, κοινωνικά και θρησκευτικά ταραχώδες περιβάλλον. Η αυταρχικότητα και η αυθαιρεσία του οθωμανικού και στη συνέχεια του τουρκικού κράτους ήταν έκδηλη, γιαυτό και η αρχικά αγαστή σχέση μεταξύ Αμερικανών ιεραποστόλων  και Τούρκων μετατράπηκε σταδιακά σε βαθιά δυσπιστία και αντιπάθεια.  Λεπτομερείς και κατατοπιστικές είναι οι πληροφορίες που περιέχονται στα εκτενή απομνημονεύματα καθηγητών του σχολείου, σχετικά με τη ζωή των κατοίκων, αλλά και τις βιαιοπραγίες και τις διώξεις κατά των χριστιανικών πληθυσμών.

Τον Ιούνιο του 1914 ξεσπά ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η Τουρκία αρχικά παρέμεινε ουδέτερη, αλλά σύντομα σύναψε συμμαχία με τη Γερμανία και μπήκε στον πόλεμο στο πλευρό των Κεντρικών Δυνάμεων. Η ταραγμένη περίοδος που θα ακολουθούσε προσέφερε την κατάλληλη ευκαιρία για να τεθεί σε εφαρμογή το προμελετημένο σχέδιο εξόντωσης των Χριστιανικών πληθυσμών,  Αρμενίων και Ελλήνων.

Η Bertha B. Morley, Αμερικανίδα καθηγήτρια μουσικής (1913-1915) στο ΑΝΑΤΟΛΙΑ και αργότερα διευθύντρια (1930 – 1940), στο βιβλίο της  με τίτλο «Marsovan 1915: The Diaries of Bertha Morley» περιγράφει λεπτομερώς  τις συλλήψεις των  Αρμενίων διανοουμένων στη Μερζιφούντα, τις μεθοδευμένες εκτοπίσεις και την τελική εξόντωσή τους. Αφηγείται πώς λεηλατήθηκαν οι αρμενικές περιουσίες από τοπικούς και κεντρικούς Οθωμανούς αξιωματούχους, πώς Αρμένιες γυναίκες και παιδιά υποχρεώθηκαν να προσηλυτιστούν και να «ενταχθούν» σε μουσουλμανικές οικογένειες... και πώς οι οθωμανικές αρχές προσπάθησαν να αποκρύψουν τις εγκληματικές τους δραστηριότητες…

Ο CarlCompton, στο βιβλίο του με τίτλο “TheMorningCometh: 45 YearswithAnatoliaCollege”, αναφέρει: «…τον Ιούνιο του 1915, πανικοβληθήκαμε από την επίσημη ανακοίνωση της τουρκικής κυβέρνησης: όλοι οι Αρμένιοι επρόκειτο να εκτοπιστούν σε απομακρυσμένες περιοχές στο εσωτερικό της Τουρκίας. Οι Αρμένιοι καθηγητές και εργαζόμενοι του ΑΝΑΤΟΛΙΑ, που ζούσαν στην πόλη, μετακόμισαν μέσα στο συγκρότημα (campus) του κολλεγίου, ελπίζοντας ότι η παρουσία τους θα περνούσε απαρατήρητη από τις αρχές, όταν θα άρχιζαν οι εκτοπίσεις. Επίσης, 30 μαθήτριες έμειναν και δεν επέστρεψαν στα σπίτια τους, καθώς οι γονείς τους πίστευαν ότι στο συγκρότημα θα ήταν περισσότερο ασφαλείς».

Καθώς η ανησυχία εντεινόταν, ο Compton ζητά την βοήθεια του πρεσβευτή της Αμερικής Henry Morgenthau για την προστασία των Αρμενίων που είχαν καταφύγει στο Κολλέγιο. Αναφέρει: «Έδειξε μεγάλη κατανόηση και πήγε αμέσως να δει τον Ενβέρ Πασά, έναν από τους ισχυρότερους άνδρες της τουρκικής κυβέρνησης. Ο Ενβέρ τον χλεύασε για τους φόβους σφαγής των Αρμενίων, και ισχυρίστηκε ότι δήθεν οι Αρμένιοι εκτοπίζονταν σε απομακρυσμένες περιοχές της τουρκικής ενδοχώρας για να αποφευχθεί πιθανή εξέγερσή τους. Υποσχέθηκε να δώσει διαταγή στη Μερζιφούντα να μην παραβιαστεί το άσυλο της αμερικανικής σχολής». Η υπόσχεση  φυσικά δεν τηρήθηκε…

Στην πόλη της Μερζιφούντας είχαν ήδη αρχίσει οι συλλήψεις  εκατοντάδων Αρμενίων και άλλων Χριστιανών, η απομάκρυνση από την πόλη και η κατάσχεση των περιουσιών τους…  Στις 10 Αυγούστου 1915, δυνάμεις των Οθωμανών εισέβαλαν βιαίως στους χώρους του συγκροτήματος του ΑΝΑΤΟΛΙΑ και συνέλαβαν τους Αρμένιους και Έλληνες καθηγητές και σπουδαστές. Πολλοί δολοφονήθηκαν επί τόπου. Άλλοι οδηγήθηκαν σε πορείες εκτόπισης και χάθηκαν για πάντα. Κανένα από τα  άτομα που συνελήφθησαν εκείνη την μέρα δεν επέστρεψε ποτέ.

Χαρακτηριστική η ιστορία που περιγράφει ο  Compton για τον αρχιτεχνίτη των εργαστηρίων της σχολής Χοβαννές Σιβασλιάν, που τα επιδέξια χέρια του έπιαναν απ’ όλα. Μια μέρα του ζητούν να φτιάξει μια σφαίρα, για να περιλάβουν την ρίψη της σφαίρας στα αγωνίσματα του στίβου.  Δέχεται με προθυμία και την  κατασκευάζει, χωρίς να φανταστεί σε τι μπελάδες θα εμπλακεί. Λίγο μετά, κατηγορείται από τον τούρκο κυβερνήτη  για το αδίκημα …κατασκευής βλημάτων πυροβόλου, για τους Αρμένιους που σχεδίαζαν να επαναστατήσουν! Εμφανίζονται οι αστυνομικοί με το ένταλμα σύλληψής του. «Τον παρότρυνα να κρυφτεί», λέει ο  Compton, «προειδοποιώντας τον ότι αν παραδινόταν στην αστυνομία δεν θα επέστρεφε ποτέ. Αρνήθηκε, λέγοντας ότι δεν ήθελε να θέσει σε κίνδυνο τους ανθρώπους του σχολείου. Ήταν από τις γενναιότερες πράξεις που είδα ποτέ μου. Δεν μπορέσαμε να κάνουμε τίποτε γι’ αυτόν και δεν μάθαμε ποτέ τι απέγινε».

Οι θηριωδίες των Τούρκων γίνονταν γνωστές στον υπόλοιπο κόσμο από τις καταγγελίες διαφόρων ξένων προσωπικοτήτων. Μεταξύ αυτών ο τότε πρόεδρος του ΑΝΑΤΟΛΙΑ GeorgeWhite (1913 - 1933), ο οποίος, σε άρθρο του με τίτλο «Αρμένιοι σκοτώνονται με τσεκούρια από τους Τούρκους», στους New York Times, τον Νοέμβριο του 1917, περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια τα γεγονότα που ο ίδιος έζησε.  Αργότερα επανήλθε με λεπτομερέστερη περιγραφή των γεγονότων, στα απομνημονεύματά του με τίτλο «AdventuringWithAnatoliaCollege», που εκδόθηκαν το 1940. Αναφέρεται στη «σφαγή όλων των Αρμενίων διδασκόντων στο Κολλέγιο ΑΝΑΤΟΛΙΑ στην πόλη Μερζιφούντα της Βόρειας Μικράς Ασίας, μαζί με άλλα 1200 άτομα, από Τούρκους χωρικούς, η μόνη αμοιβή των οποίων ήταν να αρπάξουν τα ρούχα και τα υπάρχοντα των θυμάτων… Οι σφαγές έγιναν νύχτα, με εντολή της τουρκικής κυβέρνησης, οι Αρμένιοι οδηγούνταν έξω από την πόλη σε ομάδες των εκατό ή διακοσίων και οι σοροί τους ρίχνονταν σε προκατασκευασμένες τάφρους…».

Αμέσως μετά τις σφαγές το Κολλέγιο παρέλαβε και φρόντισε εκατοντάδες ορφανά Αρμενόπουλα.

Την άνοιξη του 1916, εξαιτίας της εισβολής των Ρώσων στον Καύκασο, η περιοχή της Μερζιφούντας κηρύχθηκε πολεμική ζώνη. Στις 10 Μαρτίου οι Τούρκοι διέταξαν το κλείσιμο του σχολείου. Όλοι οι Αμερικανοί διατάχθηκαν να φύγουν και ολόκληρο το συγκρότημα και οι εγκαταστάσεις επιτάχθηκαν για να στεγάσουν τουρκικό στρατιωτικό νοσοκομείο.

Μετά τη λήξη του πολέμου, τον Οκτώβριο του 1919, το Κολλέγιο ξανάνοιξε υπό πολύ δύσκολες συνθήκες. Οι περισσότεροι μαθητές είχαν χάσει τη ζωή τους στις σφαγές, κάποιοι είχαν καταφύγει σε άλλες χώρες, ενώ τα περισσότερα κτήρια αλλά κι ο εξοπλισμός είχαν υποστεί μεγάλες καταστροφές. Όταν ξανάνοιξε είχε μόνον 16 μαθητές στο προπαρασκευαστικό τμήμα και αντίστοιχο αριθμό κοριτσιών στο παρθεναγωγείο. Φιλοξενούσε επίσης, περίπου 2000 Αρμενόπουλα και Ελληνόπουλα ορφανά πολέμου. Υπήρχε ακόμη ένα «βρεφοκομείο», στο οποίο κάπου 30 Αρμένιες κοπέλες, που είχαν απελευθερωθεί από τους απαγωγείς τους, ζούσαν εκεί με τα μωρά τους…

Στο μεταξύ είχε ξεκινήσει η Μικρασιατική Εκστρατεία. Οι Έλληνες, μη λαμβάνοντας την βοήθεια που τους είχαν υποσχεθεί οι Σύμμαχοι, οδηγήθηκαν σε αναπόφευκτη ήττα. Το ΑΝΑΤΟΛΙΑ, για μια ακόμη φορά, προσέφερε στέγη και φροντίδα σε δεκάδες κατατρεγμένους Χριστιανούς, αλλά η κατάσταση ήταν πλέον πολύ επικίνδυνη. Στις αρχές του 1921, οι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ κρέμασαν στην Αμάσεια  (επαρχιακή πρωτεύουσα κοντά στην Μερζιφούντα) έξι από τους Έλληνες καθηγητές και  σπουδαστές του σχολείου, που κατηγορήθηκαν αδίκως για προδοσία, μεταξύ αυτών και τον καθηγητή-σύμβουλο του ομίλου «Πόντος», μιας λέσχης που ασχολούνταν με την ελληνική γραμματεία.  Λίγο αργότερα, η τουρκική κυβέρνηση διέταξε το κλείσιμο του Κολλεγίου. Στα 35 χρόνια λειτουργίας του (1886 – 1921) στη Μερζιφούντα αποφοίτησαν από το ΑΝΑΤΟΛΙΑ 2.425 σπουδαστές!

Με την ανταλλαγή πληθυσμών το 1923, μεγάλος αριθμός Ελλήνων και Αρμενίων προσφύγων εγκαταστάθηκε στην Μακεδονία. Μετά από πολλές δυσκολίες και με τη βοήθεια του Ελευθερίου Βενιζέλου, το 1924, το Κολλέγιο ΑΝΑΤΟΛΙΑ επαναλειτουργεί στη Θεσσαλονίκη,  αρχικά σε ενοικιαζόμενα κτήρια στη Χαριλάου, με 13 φοιτητές, κυρίως πρόσφυγες, ενώ σύντομα οι εγγραφές φθάνουν στις 157. Το 1927, το Ιεραποστολικό Παρθεναγωγείο (Mission School) στη Θεσσαλονίκη γίνεται τμήμα του Κολλεγίου ΑΝΑΤΟΛΙΑ. Ενώ το 1934  το ΑΝΑΤΟΛΙΑ μετακομίζει σε νεόκτιστες εγκαταστάσεις έξω από την πόλη, στην Πυλαία.  Το σχολείο λειτουργεί πάνω στις ίδιες αρχές από την ίδρυσή του, συνδέοντας  πλέον τη μοίρα του με αυτή της σύγχρονης Ελλάδος. Διαθέτει οικοτροφείο για παιδιά από απομακρυσμένες περιοχές και χορηγεί υποτροφίες σε άπορους μαθητές.

Το 1940 η Ελλάδα εισέρχεται στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αποκρούοντας την εισβολή των Ιταλών. Το σχολείο κλείνει και οι εγκαταστάσεις του χρησιμοποιούνται ως στρατιωτικό νοσοκομείο. Το 1941 Οι Γερμανοί εισβάλλουν στην Ελλάδα, επιτάσσουν τις εγκαταστάσεις του Κολλεγίου και εγκαθιστούν  εκεί το αρχηγείο τους για τη Βαλκανική Χερσόνησο. Το 1945 οι βρετανικές δυνάμεις καταλαμβάνουν τις εγκαταστάσεις του Κολλεγίου και όταν  αποχωρούν το 1949, το σχολείο επανέρχεται στην εκπαιδευτική αποστολή του.

Τη δεκαετία που ακολουθεί, την προεδρία του Κολλεγίου αναλαμβάνει ο  CarlCompton (1950 – 1958), ο οποίος μαζί με την διευθύντρια του τμήματος θηλέων MaryIngle, μία σπουδαία παιδαγωγό, αφοσιωμένη στο ιεραποστολικό έργο, θέτει σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα σπουδών, με άξονα την προσφορά προς τον συνάνθρωπο και την κοινωνική συνείδηση.  Το σχολείο  προσφέρει υψηλού επιπέδου εκπαίδευση στην ελληνική και την αγγλική γλώσσα. Ευαισθητοποιημένοι μαθητές και απόφοιτοι βοηθούν με κάθε τρόπο τους λιγότερο τυχερούς συνανθρώπους τους στα γειτονικά κατεστραμμένα από τον πόλεμο χωριά. Το 1974 δε, μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το Κολλέγιο δέχεται 26 υποτρόφους μαθητές από το νησί.

Σήμερα, το ΑΝΑΤΟΛΙΑ αποτελεί μία ολοκληρωμένη ακαδημαϊκή κοινότητα, που περιλαμβάνει όλες τις ακαδημαϊκές βαθμίδες, από τα προνήπια έως και τις μεταπτυχιακές  σπουδές, καθώς και το Κέντρο για Χαρισματικά - Ταλαντούχα Παιδιά, σε ένα περιβάλλον που προωθεί την ακαδημαϊκή αριστεία. Συνεχίζει το ευρύ πρόγραμμα υποτροφιών του, ενώ στο οικοτροφείο του φιλοξενεί μαθητές από όλες τις περιοχές της χώρας.

Σκοπός του,  να  προσφέρει στους μαθητές του γερά θεμέλια στην ακαδημαϊκή και μετέπειτα επαγγελματική τους ζωή, δίνοντας παράλληλα ιδιαίτερη έμφαση στο αίσθημα της κοινωνικής ευθύνης, ώστε να γίνουν υπεύθυνοι και ευαισθητοποιημένοι πολίτες.

Πηγές:

Bertha B. Morley, «Marsovan 1915: The Diaries of Bertha Morley»
Rev George E. White, “Adventuring With Anatolia College”
Carl C. Compton, “The Morning Cometh: 45 Years with Anatolia College”
Wiliam McGrew, “Educating across Cultures: Anatolia College in Turkey and Greece
Richard G. Hovannisian, “Armenian Sebastia/Sivas and Lesser Armenia”
“ΕΠΕΤΗΡΙΔΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΚΟΛΛΕΓΙΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΑ 1886 – 1986”

Tweet

Share