Απρίλιος-Ιούνιος 2012 Τεύχος 73

Σε κά­θε εκ­δή­λω­ση για την ε­πέ­τειο της γε­νο­κτο­νί­ας των Αρ­με­νί­ων, οι προ­σκε­κλη­μέ­νοι πο­λι­τι­κοί του τό­που δεν πα­ρα­λεί­πουν να α­να­φερ­θούν στην α­δελ­φο­σύ­νη και τη φι­λί­α που ε­δώ και αιώ­νες συν­δέ­ουν τον αρ­με­νι­κό και τον ελ­λη­νι­κό λα­ό. Σε μια ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή και σε μια ε­πο­χή, ό­ταν και για τους δύ­ο λα­ούς μας οι κίν­δυ­νοι εί­ναι στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη, αυ­τές οι α­να­φο­ρές παίρ­νουν πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό πο­τέ σάρ­κα και ο­στά.

Γι’ αυ­τό το λό­γο δυ­σκο­λευ­τή­κα­με να κα­τα­λά­βου­με την ξαφ­νι­κή πρό­θεση της κυ­βέρ­νη­σης του Λου­κά Πα­πα­δή­μου και του υ­πουρ­γού Α­μύ­νης Δη­μή­τρη Αβρα­μό­που­λου να συ­νερ­γα­στεί, στο στρα­τιω­τι­κό το­μέ­α, με το Α­ζερ­μπα­ϊ­τζάν, σύμφω­να με δη­μο­σί­ευ­μα της ε­φη­με­ρί­δας «Το πα­ρόν» στις 18 Μαρ­τί­ου 2012.

Το σχέ­διο σύ­να­ψης μιας τέ­τοιας συμ­φω­νί­ας -με την πα­ρο­χή γεν­ναιόδω­ρης στρα­τιω­τι­κής βο­ή­θειας α­πό την Α­θή­να προς το Μπα­κού- δεν δια­ψεύ­στη­κε α­πό ε­πί­ση­μες πη­γές της τό­τε ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης «ει­δι­κού σκο­πού». Ελ­πίζου­με ό­τι η τω­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση -έ­στω και υ­πη­ρε­σια­κή- και ο νυν υ­πουρ­γός Α­μύ­νης, Φρά­γκος Φρα­γκού­λης, ό­χι μό­νο δε θα προ­χω­ρή­σουν σε μια τέ­τοια ε­νέρ­γεια, που θα δια­τα­ρά­ξει το συ­σχε­τι­σμό δυ­νά­με­ων με­τα­ξύ Αρμε­νί­ας και Α­ζερ­μπα­ϊ­τζάν, αλ­λά θα ε­πι­βε­βαιώ­σουν τη φι­λί­α και τη συμ­μα­χί­α των δύ­ο χω­ρών μας, στη ση­με­ρι­νή γε­ω­πο­λι­τι­κή και γε­ω­στρα­τη­γι­κή σύν­θε­τη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.

Στο ί­διο μή­κος κύ­μα­τος αλ­λά σε ε­ντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κό ε­πί­πε­δο, θέ­λουμε να α­να­φερ­θού­με στην α­πα­ρά­δε­κτη στά­ση, πά­λι της κυ­βέρ­νη­σης Πα­πα­δή­μου και του τό­τε υ­πουρ­γού Προ­στα­σί­ας του Πο­λί­τη, Μι­χά­λη Χρυ­σο­χο­ΐ­δη, σε σχέ­ση με την πο­ρεί­α δια­μαρ­τυ­ρί­ας της αρ­με­νι­κής νε­ο­λαί­ας προς την τουρ­κι­κή πρε­σβεί­α, που πραγ­μα­το­ποιή­θη­κε στις 23 Α­πρι­λί­ου 2012, στο κέ­ντρο της Α­θή­νας, με α­φορ­μή την 97η ε­πέ­τειο της γε­νο­κτο­νί­ας.

Το ό­τι οι Αρ­μέ­νιοι, εί­τε εί­ναι Έλ­λη­νες πο­λί­τες εί­τε ό­χι, έ­χουν το δικαί­ω­μα σ’ αυ­τόν τον τό­πο να δια­δη­λώ­σουν ει­ρη­νι­κά -ό­πως άλ­λω­στε και σε άλλες χώ­ρες- κο­ντά στις τουρ­κι­κές πρε­σβεί­ες, εί­ναι πα­σι­φα­νές και δε χρειάζε­ται πε­ραι­τέ­ρω α­να­λύ­σεις. Το πα­ρά­λο­γο ή­ταν η στά­ση των ΜΑΤ και της η­γε­σίας τους -συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου και του αρ­μό­διου υ­πουρ­γού- που α­ντι­με­τώπι­σαν μια ει­ρη­νι­κή πο­ρεί­α με δα­κρυ­γό­να και γκλο­μπ, για να α­πο­τρέ­ψουν, ε­κατο­ντά­δες μέ­τρα μα­κριά, τι α­κρι­βώς;

Το μό­νο που α­πο­δεί­χτη­κε, δυ­στυ­χώς, εί­ναι ό­τι φέ­τος ή­ταν πιο εύ­κο­λο να δια­δη­λώ­σει κα­νείς για τη γε­νο­κτο­νί­α των Αρ­με­νί­ων στην Κων­στα­ντι­νού­πολη πα­ρά στην Α­θή­να! Αυ­τό και μό­νο μας έ­κα­νε να αι­σθαν­θού­με ντρο­πή και αί­σχος! Και δια­μαρ­τυ­ρη­θή­κα­με ως αρ­με­νι­κή κοι­νό­τη­τα και ως πο­λί­τες αυ­τής της χώ­ρας στο αρ­μό­διο υ­πουρ­γεί­ο, λαμ­βά­νο­ντας μια α­πα­ρά­δε­κτη α­πά­ντη­ση εκ μέ­ρους του…

Ό­ποιοι κι αν εί­ναι οι λό­γοι που θα υ­πα­γό­ρευαν μια τέ­τοια α­πό­φα­ση στο κρα­τι­κό-ε­ξω­τε­ρι­κό πε­δί­ο, ό­ποιοι κι αν ή­ταν οι λό­γοι που ε­πέ­βα­λαν μια τέ­τοια ε­σω­τε­ρι­κή κα­τα­στο­λή στους δρό­μους της πρω­τεύ­ου­σας, μέ­νουν α­νε­ξή­γη­τοι και μας βρί­σκουν α­ντί­θε­τους. Εί­ναι ξε­κά­θα­ρο ό­τι η φι­λί­α, η α­δελ­φο­σύ­νη και η συμ­μα­χί­α α­νά­με­σα στις δύ­ο χώ­ρες μας δεν εί­ναι και δεν μπο­ρεί να εί­ναι λό­για ά­νευ πε­ριε­χο­μέ­νου. Εί­ναι, πά­νω απ’ ό­λα, έν­νοιες που πη­γά­ζουν α­πό το βα­θύ ε­θνι­κό συμ­φέ­ρον και των δύ­ο λα­ών μας.

Tweet

Share