Η Αρμενική Αποστολική Εκκλησία επιτέλους αναγνωρίστηκε Εκτύπωση E-mail

Στις 12 Μαρ­τί­ου 2012 ύ­στε­ρα α­πό εί­κο­σι χρό­νια συ­ζη­τή­σε­ων, δια­δη­λώ­σε­ων και δια­πραγ­ματεύ­σε­ων  η Αρμε­νι­κή Α­πο­στο­λι­κή Εκ­κλη­σί­α κα­τα­χω­ρίστηκε ως νο­μι­κό πρό­σω­πο υ­πα­γό­με­νο στο δη­μό­σιο δί­καιο. Μια α­να­γνώ­ρι­ση, η ο­ποί­α θα μπο­ρού­σε να την βο­η­θή­σει να δια­φυ­λα­χθούν επιτέ­λους οι τό­ποι λα­τρεί­ας α­πό μια κα­τα­στρο­φή η ο­ποί­α γί­νε­ται ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο απει­λη­τι­κή.

 

Νουνιά Γεραμιάν

Iανουάριος – Μάρτιος 2013 τεύχος 76

 

Η Τι­φλί­δα, πρω­τεύ­ου­σα της Γεωρ­γί­ας, ό­μορης προς την Αρ­με­νί­α και μό­νης χριστια­νι­κής γει­το­νι­κής χώ­ρας, εί­ναι μί­α με­γαλο­πρε­πής πό­λη, η ο­ποί­α χά­ρη στη γε­ω­γρα­φι­κή της θέση έ­χει - διαμέ­σου των αιώ­νων - παί­ξει κε­ντρι­κό ρό­λο στην πε­ριο­χή. Οι Αρ­μένιοι έ­χουν α­φή­σει ε­κεί τα ί­χνη τους σε ό­λους τους το­μείς της ζω­ής, δημιουργώντας ο­λό­κλη­ρες συ­νοι­κί­ες, οι ο­ποί­ες λο­γί­ζο­νται με­τα­ξύ των ωραιότερων της πό­λε­ως ό­που α­να­πτύ­χθη­κε ο πο­λι­τι­σμός, η ια­τρι­κή και η ε­πι­στή­μη. Σύμ­φω­να με τους ι­στο­ρι­κούς, στο τέ­λος του 19ου και στην αρ­χή του 20ου αιώ­να, ο πλη­θυ­σμός των Αρ­με­νί­ων της Τι­φλί­δας ή­ταν μεγαλύτερος αυτού των Γε­ωρ­για­νών.

Δεν εκ­πλήσ­σει λοι­πόν το γε­γο­νός ό­τι στην πρω­τεύ­ου­σα, ό­πως και στην υ­πό­λοι­πη Γε­ωρ­γί­α, βρί­σκου­με πο­λυά­ριθ­μους τό­πους λα­τρεί­ας των Αρ­με­νί­ων. Ό­μως, αυτή την ε­πο­χή πα­ρα­κο­λου­θού­με την προ­ο­δευ­τι­κή ε­ξα­φά­νι­σή τους.

Η ι­στο­ρί­α θα έ­πρε­πε, χον­δρι­κά, να χω­ρι­στεί σε δύ­ο πε­ριό­δους: η πρώ­τη κα­τά τη διάρ­κεια του κομμου­νι­σμού και η δεύ­τε­ρη με­τά α­πό αυ­τόν. Διαρ­κού­σης της πρώ­της πε­ριό­δου, η θρη­σκεί­α ή­ταν «εξό­ρι­στη» (α­πού­σα) α­πό τη ζω­ή των πολι­τών της σο­βιε­τι­κής ε­νώ­σε­ως και οι τό­ποι λα­τρεί­ας εί­χαν -στην κα­λύ­τερη πε­ρί­πτω­ση- με­τα­τρα­πεί σε πο­λι­τι­στι­κά κέ­ντρα ή α­πλώς κα­τα­στρα­φεί.

Ό­λες οι υ­πάρ­χου­σες θρη­σκεί­ες στη Γε­ωρ­γί­α -αυ­τής της πο­λυε­θνι­κής χώ­ρας- εί­ναι α­ντι­μέ­τω­πες με το ί­διο πρό­βλη­μα: της ε­λευ­θε­ρί­ας α­σκή­σε­ως και προ­φυ­λά­ξε­ως της πνευ­μα­τι­κής και υ­λικής τους κλη­ρονο­μιάς.

Ό­λα άλ­λα­ξαν με την α­νε­ξαρ­τη­σί­α της Γε­ωρ­γί­ας το 1991. Ο πλη­θυ­σμός τό­τε εστρά­φη α­πό­το­μα προς την Ορ­θό­δο­ξη Εκ­κλη­σί­α, εκ­δη­λώ­νο­ντας έ­να πραγ­μα­τι­κό πά­θος για τη θρη­σκεί­α. Εί­ναι α­πο­λύ­τως σύ­νη­θες σή­με­ρα να βλέ­πει κα­νείς στις γε­ωρ­για­νές εκ­κλη­σίες, οχι μόνο άτομα κά­ποιας η­λι­κί­ας, αλ­λά και πο­λλούς νέ­ους. Ε­πί­σης, έ­χει πα­ρα­τη­ρη­θεί, ό­τι ε­δώ η τή­ρη­ση της νη­στεί­ας έ­χει λά­βει έ­ναν σχε­δόν γενι­κό χα­ρα­κτή­ρα.

Εκ­κλη­σί­ες νο­μι­κά Πα­ρά­νο­μες

Με την α­πό­κτη­ση της α­νε­ξαρτη­σί­ας, η υ­πο­χρέ­ω­ση της νο­μο­θε­τι­κής ε­πι­βε­βαιώ­σε­ως της ε­λευ­θε­ρί­ας των θρη­σκειών, ε­τέ­θη κυρί­ως βά­σει των ευ­ρω­πα­ϊ­κών διαρ­θρω­τι­κών με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων. Η Αρ­με­νί­α α­ντα­πο­κρί­θη­κε α­μέ­σως, ψη­φίζο­ντας το 1991 έ­ναν νό­μο για την ε­λευ­θε­ρί­α συ­νει­δή­σε­ως και των θρη­σκευ­τι­κών ορ­γα­νι­σμών, ο ο­ποί­ος ε­πι­τρέ­πει σε όλες τις υ­πάρ­χου­σες θρη­σκεί­ες της χώ­ρας να α­να­γνω­ρι­σθούν ως νο­μι­κά πρόσω­πα. Αυ­τό δεν συ­νέ­βη στη Γε­ωρ­γί­α. Το 2002, μό­νο η γε­ωρ­για­νή ορ­θό­δο­ξη Εκ­κλη­σί­α σύ­νη­ψε μια συμ­φω­νί­α με το κρά­τος που ο­νο­μά­στη­κε κον­κορ­δά­το, η ο­ποί­α της πα­ρεί­χε μια νο­μι­κή υ­πό­στα­ση για να ε­πω­φε­λεί­ται ό­λων των ε­λευ­θε­ριών και των α­πα­ραί­τη­των δι­καιω­μά­των για την ά­σκη­ση της λα­τρεί­ας της πί­στε­ως.

Για να ε­πι­βε­βαιώ­σει την υ­πο­στή­ρι­ξή της, η γε­ωρ­για­νή Εκ­κλη­σί­α δια­πραγ­μα­τεύ­τη­κε προ­ηγου­μέ­νως με τους εκ­προ­σώ­πους των άλ­λων θρη­σκειών και δογ­μά­των της ε­πι­κρά­τειας. Η υ­πό­σχε­ση να ε­πω­φε­λη­θούν ι­σό­τι­μα μέ­σω ε­νός νο­μι­κού κα­τα­στα­τι­κού, α­πο­τε­λού­σε το κλει­δί της ε­πι­στε­γά­σε­ως αυ­τής της συμ­φω­νί­ας. Και ό­μως, στα ε­πό­με­να εν­νέ­α έ­τη, δεν δό­θη­κε κα­μί­α συ­νέ­χεια σ’ αυ­τή την υ­πό­σχε­ση, πα­ρά τις πο­λυά­ριθ­μες δη­μό­σιες συ­ζη­τή­σεις και κρι­τι­κές εκ μέρους ευ­ρωπα­ϊ­κών ορ­γα­νι­σμών.

Ε­κτός της Γε­ωρ­για­νής Ορθο­δό­ξου Εκ­κλη­σί­ας ό­λα τα υ­πό­λοι­πα δόγ­μα­τα και θρη­σκεί­ες (Κα­θο­λι­κοί, Προ­τε­στά­ντες, Απο­στο­λι­κοί, Εβραί­οι, Μου­σουλ­μά­νοι κ.λ.π.) ευ­ρί­σκο­ντο α­πό νο­μι­κής α­πό­ψε­ως στην α­πό­λυ­τη πα­ρα­νο­μί­α . Αυ­τό εί­χε δυ­σά­ρε­στες συ­νέπειες. Οι τό­ποι λα­τρεί­ας ή­ταν ι­διο­κτη­σί­ες του γε­ωρ­για­νού κρά­τους και μπο­ρού­σαν α­νά πά­σα στιγ­μή να με­τα­τρα­πούν ή να κα­τα­στρα­φούν προς ό­φε­λος του «γε­νι­κού συμ­φέ­ρο­ντος». Αυ­τή η κα­τά­στα­ση, α­φο­ρού­σε κυ­ρί­ως την Αρμε­νική Απο­στο­λι­κή Εκ­κλη­σί­α, η ο­ποί­α εί­δε τη φθο­ρά και α­κό­μα την κα­τα­στρο­φή πολ­λών τό­πων λα­τρεί­ας της, ό­πως συ­νέ­βη κυ­ρί­ως στην πε­ρί­πτω­ση της εκ­κλη­σί­ας του Σουρ­π Κε­βόρ­κ (Α­γί­ου Γε­ωρ­γί­ου) στο Μου­γνί, η ο­ποί­α κα­τέρ­ρευ­σε ε­ντε­λώς το 2009 και επίσης αυ­τής του Σουρ­π Νι­σάν ό­που έ­πε­σε μια κο­λό­να της λόγω πυρ­κα­γιάς τον πε­ρα­σμέ­νο Ια­νουά­ριο. Και οι δύ­ο βρί­σκονται στο κέ­ντρο της Τι­φλί­δας και οι κατα­στρο­φές αυ­τές έ­γι­ναν κα­τά τη διάρ­κεια των με­γά­λων έρ­γων α­να­νέ­ω­σης της γεωρ­για­νής πρω­τεύου­σας των τε­λευ­ταί­ων ετών.

Η απου­σί­α νο­μι­κής υ­πο­στά­σε­ως, ε­μπόδι­ζε την ε­πισκο­πή της Αρμε­νι­κής Απο­στο­λι­κής Εκ­κλη­σί­ας της Γε­ωρ­γί­ας να λά­βει ο­ποιο­δή­πο­τε μέ­τρο και οι γε­ωρ­για­νές αρ­χές ου­δέ­πο­τε εκ­δή­λωσαν το πα­ρα­μι­κρό εν­δια­φέ­ρον για τη διά­σωση των ι­στο­ρι­κών μνη­μεί­ων.

Οι Δια­δη­λώ­σεις

Ο νό­μος ο ο­ποί­ος α­να­γνώρι­σε σε ό­λες τις άλ­λες θρη­σκεί­ες και τα δόγ­μα­τα, πέ­ραν της ορ­θο­δό­ξου Γε­ωρ­για­νής Εκκλη­σί­ας, το δικαί­ω­μα να κα­τα­χω­ρι­στούν σύμ­φω­να με τους κα­νό­νες του δη­μο­σί­ου δι­καί­ου, τε­λι­κώς ψη­φί­σθη­κε το κα­λο­καί­ρι του 2011. Αυ­τό το γε­γο­νός συ­νέ­πε­σε με την ε­πί­σκε­ψη του Κα­θο­λι­κού Καρε­κίν Β΄ στη Γε­ωρ­γί­α, η ο­ποί­α πα­ρερ­μη­νεύ­τη­κε α­πό την κοι­νω­νί­α της και α­ντέ­δρα­σε α­μέ­σως με πο­λυά­ριθ­μες διαδη­λώ­σεις στις ο­ποί­ες συμ­με­τεί­χαν και οι γε­ωρ­για­νοί ιε­ρείς.

Ό­μως, α­κό­μη και ε­άν ο πρό­σφα­τα ψη­φισθείς νό­μος α­φο­ρού­σε ό­πως ε­λέ­χθη ό­λες τις θρη­σκεί­ες και τα δόγ­μα­τα, ή­ταν προ­φανές ό­τι οι δια­δη­λώ­σεις οι ο­ποί­ες α­κο­λού­θησαν, έ­λα­βαν έ­ναν α­ντι-αρ­με­νι­κό χαρα­κτή­ρα. Στό­χευαν ρη­τά κα­τά της πα­ρα­χω­ρή­σε­ως υ­πο­στά­σε­ως στην αρ­με­νι­κή Εκ­κλη­σί­α ε­πι­κα­λού­με­νοι ό­τι αυ­τό θα α­πο­τε­λού­σε «το τέ­λος της ορ­θο­δό­ξου Γε­ωρ­για­νής Εκ­κλη­σί­ας».

Για να η­ρε­μή­σουν λοι­πόν τα πνεύ­μα­τα, οι αρ­χές της Γε­ωρ­γί­ας προ­ώ­θη­σαν την ιδέ­α ό­τι ο εν λό­γω νό­μος υ­ιο­θε­τή­θη­κε βια­στι­κά χω­ρίς πραγ­ματι­κή προ­ε­τοι­μα­σί­α, ού­τε συ­ζή­τη­ση. Μια το­πο­θέ­τηση α­πα­ρά­δε­κτη κα­θώς προ­η­γή­θη­καν… 20 χρό­νια προ­ε­τοι­μα­σί­ας. Η δυ­σα­ρέ­σκεια ή­ταν τέ­τοια, ώστε ό­λες οι υ­πάρ­χου­σες μειο­νο­τι­κές θρη­σκεί­ες άρ­χι­σαν να αι­σθά­νο­νται α­πει­λού­με­νες. Η κυβέρ­νη­ση, υ­πο­λο­γί­ζο­ντας τις πι­θα­νές συ­νέ­πειες, ό­ρι­σε τέσ­σε­ρις ει­δι­κές ε­πι­τρο­πές για να συ­ζη­τή­σουν με τους εκ­προσώ­πους της Γε­ωργια­νής Εκ­κλη­σί­ας τις δια­φο­ρε­τι­κές πτυχές του νό­μου, προ­κει­μέ­νου να ε­πι­τευ­χθεί μια συ­ναί­νε­ση.

O νό­μος της 12ης Μαρ­τί­ου 2012

Με­τά α­πό μή­νες α­βε­βαιό­τη­τας και μυ­στι­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων ο α­να­με­νό­με­νος νόμος δη­μο­σιεύ­θη­κε στις 12 Μαρ­τί­ου 2012 με την κατα­γρα­φή της Αρμε­νι­κής Απο­στο­λικής Εκ­κλη­σί­ας ως νο­μι­κό πρό­σω­πο δη­μο­σί­ου δι­καί­ου. Ο δρό­μος εί­χε α­νοί­ξει και σε άλ­λα δόγ­μα­τα για την α­πό­κτη­ση μιας κα­θα­ρά νο­μι­κής υ­πο­στά­σε­ως. Το νέ­ο νο­μι­κό κα­θε­στώς της Αρ­με­νι­κής Απο­στολι­κής Εκ­κλη­σί­ας έ­φθα­σε στην κα­τάλ­λη­λη στιγ­μή διό­τι δεν α­φο­ρά μό­νο τη δια­φύλα­ξη των τό­πων λα­τρεί­ας.

Αλ­λα­γή Ε­πι­θέ­των

Σή­με­ρα, πα­ρά την πα­ρου­σί­α πολυά­ριθ­μων αρ­με­νι­κών συλ­λό­γων, η Εκ­κλη­σί­α εί­ναι αυ­τή η ο­ποί­α συ­γκε­ντρώ­νει στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τους Αρ­με­νί­ους της Γε­ωρ­γί­ας. Αυ­τό, α­ναμ­φί­βο­λα ο­φεί­λε­ται στη γε­νι­κή κα­τά­στα­ση, ό­που η αλ­λα­γή των ε­πι­θέ­των των αρ­με­νι­κών οι­κο­γενειών προ­κει­μέ­νου να εί­ναι α­ρε­στά στα αυ­τιά των γε­ωρ­για­νών ε­ξα­κο­λου­θεί να εί­ναι μια ι­σχυ­ρή τά­ση της κοι­νό­τη­τος, διευκο­λύ­νο­ντας την α­φο­μοί­ω­ση κυ­ρί­ως στην πρω­τεύ­ουσα. «Ό­σοι δεν ε­πι­θυ­μούν να αλ­λάξουν το ε­πί­θε­τό τους γνω­ρί­ζουν ό­τι η εκ­κλη­σί­α εί­ναι η μό­νη τους πυξί­δα και γί­νο­νται τα­κτι­κοί ε­νο­ρί­τες» ε­πι­βε­βαιώ­νει ο πα­τέ­ρας Να­ρέ­κ Κου­τσιάν ο ο­ποί­ος ιε­ρουρ­γεί στον Ά­γιο Γε­ώρ­γιο, μια ση­μα­ντι­κή αρ­με­νι­κή εκ­κλη­σί­α που βρί­σκε­ται στην πα­λιά πό­λη της Τι­φλίδας. «Ό­λο και πε­ρισ­σό­τερο οι άν­θρω­ποι έρ­χο­νται στην εκ­κλη­σί­α –ό­χι μό­νο για να προ­σευ­χη­θούν- αλ­λά επί­σης ως τό­πο συ­να­θροί­σε­ως ο ο­ποί­ος κα­θο­δηγεί ό­λους τους Αρ­με­νί­ους της Τι­φλί­δας». Σή­με­ρα, στην πρω­τεύ­ου­σα, πέ­ντε αρ­με­νι­κές εκ­κλη­σί­ες δέ­χο­νται τους πι­στούς τους και υ­πάρ­χουν σχε­δόν σα­ρά­ντα στην υ­πό­λοι­πη χώ­ρα όπου οι κληρικοί ιε­ρουρ­γούν σε σταθερή βάση ή περιστασιακά.

Ευ­ρι­σκό­με­νο στην πα­ρα­δο­σια­κή αρ­με­νι­κή συνοι­κί­α του Αλ­βα­μπάρ της Τι­φλί­δας, έ­να νη­πιαγω­γεί­ο προ­σηρ­τη­μέ­νο στο Κα­θο­λι­κά­το του Α­γί­ου Ε­τσμιατζίν προ­ε­τοι­μά­ζει τα παι­διά στη δι­δα­σκα­λί­α της αρ­με­νι­κής γλώσ­σας. Έ­να άλ­λο ο­δυ­νη­ρό πρό­βλη­μα της κοι­νό­τητος εί­ναι το ε­ξής: Στην πρω­τεύ­ου­σα της Γε­ωρ­γί­ας, δεν υ­πάρ­χει πα­ρά μό­νο έ­να α­μι­γώς αρ­με­νι­κό σχο­λεί­ο.Τα υ­πό­λοι­πα εί­ναι ι­δρύμα­τα τα ο­ποί­α ε­ξα­σφα­λί­ζουν τη δι­δα­σκα­λί­α της αρ­με­νι­κής γλώσ­σας στα κρατικά σχο­λεί­α. Ό­λα τα άλλα έ­χουν κλεί­σει ελ­λεί­ψει μα­θη­τών.

Ό­πως και στα χρό­νια του κομ­μου­νι­σμού, οι Αρ­μέ­νιοι της Τι­φλί­δας δι­δά­σκο­νται τη ρω­σι­κή, η ο­ποί­α εξ ό­σων γνω­ρί­ζουμε δεν τους ε­ξα­σφα­λί­ζει έ­να λα­μπρό μέλ­λον στη Γε­ωρ­γί­α.

Σή­με­ρα, οι Αρ­μέ­νιοι σπα­νί­ως κά­νουν α­νώ­τε­ρες σπου­δές. Υ­ποδη­μα­το­ποιοί, ο­δη­γοί τα­ξί, κο­σμη­μα­το­πώ­λες - κο­σμη­μα­το­ποιοί, αυ­τά εί­ναι τα πλέ­ον συ­νή­θη ε­παγ­γέλ­μα­τα των Αρ­με­νί­ων. Ο πνευ­ματι­κός κό­σμος -η δια­νό­η­ση- ο ο­ποί­ος ή­ταν η δό­ξα της αρ­με­νι­κής κοι­νό­τη­τας της Γε­ωρ­γί­ας, δεν εί­ναι πλέ­ον πα­ρά μια μα­κρι­νή α­νά­μνη­ση.

Εν­σω­μά­τω­ση δί­χως Α­φο­μοί­ω­ση

Το γε­γο­νός του να έ­χει κα­νείς γεν­νη­θεί και με­γα­λώ­σει στη Γε­ωρ­γί­α ε­δώ και πολ­λές γε­νε­ές δεν τον απαλ­λάσ­σει α­πό το αί­σθη­μα του «ε­πι­σκέ­πτου», του «φι­λο­ξε­νού­με­νου» στην ί­δια του τη χώρα, έ­να αί­σθη­μα ε­νός α­ό­ρα­του φορ­τί­ου μιας ε­πι­κρεμ­μά­με­νης «δα­μο­κλεί­ου σπά­θης» στα κε­φά­λια των αλ­λο­ε­θνών.

Μια ε­μπει­ρί­α α­να­με­μειγ­μέ­νη α­πό υ­πο­κει­με­νικά και α­ντι­κει­με­νι­κά στοι­χεί­α η ο­ποί­α δημιουργεί σω­ρεί­α προ­βλη­μά­των κυ­ρί­ως στους νέ­ους.

Να εν­σω­μα­τω­θείς χω­ρίς να α­φο­μοιω­θείς!

Αυ­τό εί­ναι σή­μερα το στοί­χη­μα των γε­ωρ­για­νών πο­λι­τών αρ­με­νι­κής κα­τα­γω­γής.

Το νέ­ο κα­θε­στώς της αρ­με­νι­κής Εκ­κλη­σί­ας ο­φεί­λει να τους βο­η­θή­σει ώ­στε να νιώ­σουν πιο βέ­βαιοι για τους ε­αυ­τούς τους.

Share
 

Για να εξασφαλίσουμε τη σωστή λειτουργία του ιστότοπου, μερικές φορές τοποθετούμε μικρά αρχεία δεδομένων στον υπολογιστή σας, τα λεγόμενα «cookies». Οι περισσότεροι μεγάλοι ιστότοποι κάνουν το ίδιο. Περισσότερα...

"Δέχομαι"


ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΙΒΛΙΩΝ


διαφήμιση στο αρμενικά

armenian community

Online Επισκέπτες

Έχουμε 33 επισκέπτες συνδεδεμένους