Το τέλος του 2024 μάς βρήκε μέσα σε ένα ταραχώδες διεθνές πολιτικό κλίμα. Το πισωγύρισμα στις χειρότερες εποχές του Ψυχρού Πολέμου είναι αδιαμφισβήτητο, ενώ σε πλήρη εξέλιξη βρίσκονται πόλεμοι και αναταραχές στην ευρύτερη περιοχή μας, από την Ουκρανία μέχρι τη Μέση Ανατολή. Συγκεκριμένα στο Λίβανο και στη Συρία, οι Αρμένιοι και οι υπόλοιποι χριστιανικοί πληθυσμοί είναι αντιμέτωποι, για ακόμη μία φορά, με ιδιαίτερα δυσμενείς συνθήκες επιβίωσης, και το μέλλον των κοινοτήτων κρίνεται αβέβαιο.

Οι τρεις πυλώνες στους οποίους βασίζονταν τα θεμέλια του αρμενισμού ανά τον κόσμο τα τελευταία τριάντα χρόνια ήταν η ανεξάρτητη από το 1991 Δημοκρατία της Αρμενίας, το αυτοδιοικούμενο Αρτσάχ, και η διασπορά που διαμορφώθηκε μετά τη Γενοκτονία, μαζί με τις προσφυγικές ροές που δέχτηκε τις τελευταίες δεκαετίες. Αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι περίπου το 70% των Αρμενίων ζουν σήμερα διασκορπισμένοι στις πέντε ηπείρους και μόνο το 30% διαβιεί στην Αρμενία.

Μετά την τελική κατάληψη και κατοχή του Αρτσάχ από το αζερικό καθεστώς το 2023 και την εκδίωξη του αυτόχθονος αρμενικού πληθυσμού από τα προγονικά του εδάφη, η Αρμενία βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με μια άνευ προηγουμένου κατάσταση πολιτικής και εδαφικής ομηρίας —μεταξύ των συνεχόμενων απειλών εκ μέρους του Αζερμπαϊτζάν και των παντουρανικών και νεο-οθωμανικών σχεδίων της Τουρκίας—, με βασικό στόχο την κατάκτηση του λεγόμενου διαδρόμου του Ζανκεζούρ και της ευρύτερης περιοχής του Σιουνίκ, στα νότια σύνορα της Αρμενίας με το Ιράν. Και δυστυχώς, με μια κυβέρνηση που δεν διαθέτει τη στοιχειώδη στρατηγική αντιμετώπισης εθνικών θεμάτων, παρά μόνο την έννοια για το πώς να κρατηθεί στην εξουσία…

Από την πλευρά της, η διασπορά έχει πάψει να συμπορεύεται με την Αρμενία στις προσπάθειές της για διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας και για αυτοδιάθεση του Αρτσάχ, εξαιτίας των πολιτικών επιλογών της κυβέρνησης της Αρμενίας, που εδώ και καιρό έχει ξεπεράσει όλες τις εθνικές κόκκινες γραμμές. Επιπλέον, η κυβέρνηση Πασινιάν έχει καλλιεργήσει ένα αίσθημα αδιαφορίας, αποστασιοποίησης και καχυποψίας προς τη διασπορά.

Η παθητική στάση απέναντι στις τελευταίες εξελίξεις στη Συρία αποτελούν μόνο ένα δείγμα της επίσημης πολιτικής τής σημερινής κυβέρνησης σε σχέση με τη διασπορά.

Αρμενία δίχως διασπορά και διασπορά δίχως Αρμενία δεν νοείται. Πρόκειται για τους δύο πυλώνες που έχουν απομείνει μετά την απώλεια του Αρτσάχ, στους οποίους πρέπει να στηριζόμαστε ως έθνος αν θέλουμε να αποφύγουμε την τύχη άλλων ιστορικών λαών της περιοχής.

Οποιαδήποτε ρωγμή μεταξύ Αρμενίας και διασποράς αποτελεί απειλή για τα εθνικά μας συμφέροντα και μπορεί να μας οδηγήσει σε καταστάσεις χωρίς επιστροφή.

Η διασπορά οφείλει να οργανωθεί και να εκσυγχρονιστεί με εντατικούς ρυθμούς, ακολουθώντας μια μακροπρόθεσμη και στοχευμένη στρατηγική, ώστε να συμβάλει στην εκπλήρωση των εθνικών μας στόχων. Από την πλευρά της, η Αρμενία θα έπρεπε να βαδίζει με μια εσωτερική και εξωτερική πολιτική που να πηγάζει από τα εθνικά συμφέροντα του αρμενικού λαού και όχι των γειτόνων με εχθρικές προθέσεις.

Σε μια εποχή που μπροστά στα μάτια μας οι ισχυροί αλλάζουν ντε φάκτο τα σύνορα ή διαμελίζουν τα κράτη της περιοχής, η προσοχή όλων μας θα έπρεπε να εστιάζεται στη διασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας και της συνέχειας του αρμενικού κράτους. Και αυτό είναι κάτι που μπορούν να κατορθώσουν διασπορά και Αρμενία μόνο αν ενώσουν τις δυνάμεις τους γύρω από ένα ξεκάθαρο εθνικό σχέδιο. Άλλωστε, κράτος δίχως εθνικό σχέδιο είναι κράτος δίχως μέλλον.

Tweet

Share