«Βρώμικη φωνή, κακή ανατροφή, χυδαιότητα: όσα χρειάζεται κανείς για να ασχοληθεί με την πολιτική», έλεγε ο Αριστοφάνης τον 5ο αιώνα π.Χ. Ακολουθώντας τα λεγόμενα του αρχαίου Έλληνα κωμωδιογράφου, ο πρωθυπουργός της Αρμενίας Νιγκόλ Πασινιάν, μαζί με την κωμικοτραγική και ημιμαθή ομάδα του, εισχώρησαν στην πολιτική. Ως αποτέλεσμα –δυστυχώς για τον αρμενικό λαό και για τη χώρα– από το 2020 μετράμε μόνο ήττες, κυριολεκτικά και μεταφορικά, σε όλα τα μέτωπα, ξεκινώντας από τα εθνικά.

Προσοχή, δεν αρνούμαστε την ευθύνη του υπόλοιπου πολιτικού φάσματος διαχρονικά, των διανοουμένων, των στρατιωτικών, μέχρι και του απλού κόσμου. Αλλά ο καθένας φέρει το μερίδιό του. Και ως γνωστόν, οι κυβερνώντες, με τις καθοριστικές τους αποφάσεις, έχουν τη μερίδα του λέοντος. Όταν ένα καράβι συντρίβεται στα βράχια, ο καπετάνιος είναι ο βασικός υπεύθυνος για την καταστροφή.

Έτσι, λοιπόν, ύστερα από τριάντα χρόνια είχαμε την πλήρη απώλεια του Αρτσάχ, ενώ πριν από λίγους μήνες, μπροστά στα μάτια μας, ο αυτόχθων λαός του εκδιώχθηκε από τα πατρογονικά του εδάφη και πήρε τον δρόμο της προσφυγιάς. Ένα προφανές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, εκατόν δέκα χρόνια μετά τη Γενοκτονία του 1915.

Στη συλλογική μας συνείδηση έχει καταγραφεί για πάντα και η άκαρπη θυσία των χιλιάδων νέων που στις αρχές του 1990 και στον πόλεμο του 2020 έπεσαν «υπέρ βωμών και εστιών», των αγωνιστών αυτών που πίστεψαν σε μια ελεύθερη πατρίδα.

Οι κυβερνώντες στην Αρμενία, πιστοί στο δόγμα του κατευνασμού, πίστευαν ότι κλείνοντας το ζήτημα του Αρτσάχ θα ερχόταν η ειρήνη, αγνοώντας ότι για την ειρήνη δεν ζητιανεύεις ούτε παρακαλάς, και δεν αρκεί να την επιθυμεί μόνο η μία πλευρά. Κατά συνέπεια, Αζερμπαϊτζάν και Τουρκία έχουν εξαπολύσει την επιχείρηση «ό,τι αρπάξουμε». Και επειδή τρώγοντας έρχεται η όρεξη, οι απαιτήσεις τους δεν έχουν τελειωμό. Μετά το Αρτσάχ έχει έρθει η σειρά για την απαίτηση-παραχώρηση μεθοριακών περιοχών στο Ταβούς, στη βορειοανατολική Αρμενία, που θα οδηγήσει στον αζερικό έλεγχο επί του στρατηγικού δρόμου προς τη Γεωργία.

Οσονούπω έρχεται η σειρά του «διαδρόμου του Ζανκεζούρ» για να αποκλειστεί η χώρα από τον νότο, ύστερα η σειρά της λίμνης Σεβάν, και, γιατί όχι, του ίδιου του Γερεβάν… Εξάλλου, για τους Αζέρους, ολόκληρη η Αρμενία δεν αποτελεί το «δυτικό Αζερμπαϊτζάν»;

Αλλά το θέμα δεν τελειώνει εδώ. Το Αζερμπαϊτζάν επιμένει ότι καμία συμφωνία ειρήνης μεταξύ των δύο χωρών δεν θα είναι δυνατή, αν πρώτα δεν τροποποιηθεί το σύνταγμα της Αρμενίας αναφορικά με το αρμενικό Αρτσάχ.

Από την πλευρά της, η Τουρκία απαιτεί ως προϋπόθεση για την εξομάλυνση των διμερών σχέσεων να διαγραφεί οποιαδήποτε συνταγματική αναφορά στη Γενοκτονία των Αρμενίων.

Πρέπει να ξεπεράσουμε τις «αβάσιμες αναμνήσεις» του παρελθόντος έλεγε στις 24 Απριλίου 2024 ο Ερντογάν, αναφερόμενος στη γενοκτονία.

Όλα αυτά τα περιμένει κανείς. Αλλά τι να πούμε για τη στάση του Πασινιάν και της κυβέρνησής του, όταν δηλώνει ότι «η ιστορική Αρμενία και η “πραγματική” Αρμενία όχι μόνο δεν είναι συμβατές, αλλά συχνά έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους, και μάλιστα αποτελούν σοβαρές απειλές η μία για την άλλη»; Mε άλλα λόγια, πρέπει να σβήσουμε την ιστορική Αρμενία, να ξεχάσουμε το Αραράτ και να κοιτάμε μόνο το Αρακάτζ (για τον σκοπό αυτό αλλάζουν τα σχολικά βιβλία προσπαθώντας να ξαναγράψουν την Ιστορία μας). Πρόσφατα το έλεγε και ο Αλίεφ:

«Γιατί να έχουν στο έμβλημά τους το Αραράτ; Τόσα βουνά έχουν, ας διαλέξουν κάποιο άλλο». Και, άκουσον άκουσον, το τελευταίο «εύρημα» των κυβερνώντων στην Αρμενία: πρέπει, λένε, να γίνει καταμέτρηση με τα ονοματεπώνυμα των θυμάτων της γενοκτονίας, ώστε να «αποδείξουμε» ότι ήταν ενάμισι εκατομμύριο…

Είναι ξεκάθαρο ότι, στην προσπάθειά τους να κρατηθούν με κάθε τρόπο στην εξουσία, έχουν ξεπεράσει κάθε όριο και κάθε εθνική κόκκινη γραμμή. Ευθυγραμμίζοντας τον δημόσιο λόγο τους με τις αρνητικές θέσεις, που εδώ και εκατό χρόνια ξεστομίζουν οι Τούρκοι πολιτικοί, οι Αρμένιοι κυβερνώντες αγνοούν και περιφρονούν τον αγώνα για αναγνώριση και καταδίκη που εδώ και δεκαετίες δίνει ειδικά η διασπορά.

Έχουμε φτάσει στο εντελώς παράλογο σημείο ξένοι ηγέτες να μιλούν επίσημα για τη Γενοκτονία των Αρμενίων χρησιμοποιώντας τον όρο «γενοκτονία», την ίδια στιγμή που ο πρωθυπουργός της Αρμενίας, στην επαίσχυντη ανακοίνωσή του για τη φετινή επέτειο της 24ης Απριλίου, ανέφερε επανειλημμένα (έντεκα φορές) το «Μετζ Γεγέρν» (Μεγάλη Συμφορά), όρο συναισθηματικό και χωρίς καμία νομική υπόσταση τον οποίο οι ίδιοι ξένοι ηγέτες επαναλάμβαναν επί χρόνια για να αποφύγουν τη λέξη «γενοκτονία».

Κατά τα άλλα, αυτοί που ζητάνε «λίστες με τα ονόματα των θυμάτων της γενοκτονίας», είναι οι ίδιοι που εδώ και τέσσερα χρόνια δεν δημοσιεύουν τις λίστες με τα ονόματα των χιλιάδων στρατιωτικών και φαντάρων που έπεσαν στον πόλεμο του Αρτσάχ, για να μη μαθευτεί ο αληθινός αριθμός των πεσόντων...

Όπως έλεγε τον 3ο αιώνα π.Χ. ο Αθηναίος Δημοσθένης, ένας από τους πιο λαμπρούς ρήτορες στην Ιστορία: «Αδύνατον, απολύτως αδύνατον, να νικηθεί ο εξωτερικός εχθρός, αν δεν μπορεί πρώτα να εξαλειφθεί ο εσωτερικός εχθρός, ο πιστός του υπηρέτης».

Tweet

Share