Επιστροφή στην Πατρίδα Εκτύπωση E-mail

Σαρκίς Αγαμπατιάν

Αρμενικά Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2013 τεύχος 79

 

Αν και γνω­ρί­ζει δια­δο­χικά κύ­μα­τα με­τα­νά­στευ­σης α­πό τό­τε που η Αρ­με­νί­α έ­γι­νε α­νε­ξάρ­τη­τη, ω­στό­σο 30.000 πε­ρί­που Αρ­μέ­νιοι α­πό διά­φο­ρες χώ­ρες του κό­σμου με δια­φο­ρε­τι­κά προ­φίλ και νο­ο­τρο­πί­ες έ­χουν ε­γκα­τα­στα­θεί στη μη­τέ­ρα-πα­τρίδα τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια. Τον Αύ­γουστο του 2012, δη­μιουρ­γή­θη­κε το Ίδρυ­μα RepatArmenia με σκο­πό να προ­ω­θή­σει και να διευ­κολύ­νει τη με­τα­νά­στευ­ση προς την Αρ­με­νί­α. Πρώ­ην οι­κο­νο­μι­κό στέ­λε­χος στη Μό­σχα, ο Βαρ­τάν Μα­ρα­σλιάν, υ­πεύ­θυ­νος του Ιδρύ­μα­τος, που ε­γκα­τα­στά­θη­κε στη χώ­ρα πριν α­πό τρί­α χρό­νια, δί­νει τις δι­κές του ε­ξη­γή­σεις στο πε­ριο­δι­κό Nouvelles d’ Armenie σε ένα αφιέρωμα της Ζάρα Ναζαριάν α­πό το ο­ποί­ο και στα­χυο­λο­γή­σα­με τα πιο εν­δια­φέ­ρο­ντα ση­μεί­α:

Η πρώ­τη «α­πό­πει­ρα» ε­πι­στρο­φής μου στην πα­τρί­δα έγι­νε το 1998 ό­ταν ή­μουν με­τα­πτυ­χια­κός φοι­τη­τής. Έ­ζη­σα δυό­μι­σι χρό­νια. Μπό­ρεσα να κα­τα­λά­βω και να νιώ­σω την Αρ­με­νί­α βα­θιά μέ­σα μου, διό­τι οι γνώ­σεις μου α­πό τη χώ­ρα ή­ταν πε­ριο­ρι­σμέ­νες. Το 2010, έ­κα­να τη δεύ­τε­ρη α­πό­πει­ρα ε­πι­στροφής, αυ­τή τη φο­ρά με τη σύ­ζυ­γο και την 18 μη­νών κό­ρη μου, α­πο­δε­χό­με­νος την προσφο­ρά του υ­πουρ­γεί­ου Δια­σπο­ράς να έρ­θω και να ερ­γα­στώ ως υ­φυ­πουρ­γός.

Εγκα­τάστα­ση στην πατρί­δα

Με­τά α­πό δύ­ο ε­βδο­μά­δες έ­ντο­νων συ­ζη­τή­σε­ων και σκέ­ψε­ων με τη σύ­ζυ­γό μου, α­πο­φασί­σα­με να μην α­φή­σου­με να πά­ει χα­μέ­νη η ευ­και­ρί­α και να ζή­σου­με στην Αρ­μενί­α, έ­στω κι αν κά­τι τέ­τοιο θα δη­μιουρ­γού­σε μια α­να­στά­τω­ση στην ε­παγ­γελ­μα­τι­κή μου στα­διο­δρο­μί­α. Έ­μει­να σ’ αυ­τή τη θέ­ση δύ­ο πε­ρί­που χρό­νια.

Αρ­χι­κά το Ί­δρυμα είχε δώ­δε­κα ά­το­μα, ξε­κι­νή­σα­με α­πό το μη­δέν χω­ρίς κα­νέ­να χο­ρη­γό και γι’ αυτό τον λό­γο υ­πήρ­χε με­γά­λος εν­θου­σια­σμός. Τα ι­δρυ­τι­κά μέ­λη προ­έρ­χο­νται α­πό τον Λί­βα­νο, τη Γαλ­λί­α, την Αυ­στρί­α και τη Ρω­σί­α. Η ι­δέ­α εί­ναι α­πλή : οι αρ­μενι­κές κοι­νό­τη­τες στη δια­σπο­ρά έ­χουν την τά­ση να α­φο­μοιώ­νο­νται στις χώ­ρες φι­λο­ξε­νί­ας λό­γω της α­που­σί­ας ε­νός δο­μη­μέ­νου πυ­ρή­να ό­πως έ­να ι­σχυ­ρό αρ­μενι­κό Κρά­τος. Γι’ αυ­τόν τον λό­γο, η Αρ­με­νί­α χρειά­ζε­ται ά­το­μα δρα­στή­ρια που να μπο­ρούν να παί­ξουν έ­να ρό­λο πιο­νιέ­ρων στους α­ντί­στοι­χους το­μείς τους. Πρέ­πει να κα­τα­λά­βου­με ό­τι η Αρ­με­νί­α βρί­σκε­ται σε μια πε­ρί­πλο­κη γε­ω­γραφι­κή θέ­ση. Το πρό­βλη­μα της ε­ποί­κη­σης της Αρ­με­νί­ας εί­ναι έ­να πρό­βλη­μα στρα­τη­γι­κό: έ­να κρά­τος με 1,5 ως 2 ε­κα­τομ­μύ­ρια κα­τοί­κους έ­χει ε­λά­χι­στες ελ­πί­δες ε­πι­βί­ω­σης σ’ αυ­τήν την πε­ριο­χή … Θα πρέ­πει ο πλη­θυ­σμός να φτά­σει τα 4 με 5 ε­κα­τομ­μύ­ρια κα­τοί­κους, α­πό τους ο­ποί­ους οι 500.000 στο Κα­ρα­μπάχ. Για να φτά­σουμε αυ­τόν τον στό­χο, πρέ­πει ό­λοι αυ­τοί που θε­ω­ρού­νται υ­πεύ­θυ­νοι για το μέλλον της Αρ­με­νί­ας και των παι­διών τους να σχε­διά­σουν τον ε­πα­να­πα­τρι­σμό και να τον στη­ρί­ξουν.

Δεν ξέ­ρω αν οι Αρ­μέ­νιοι της δια­σπο­ράς συμ­με­ρί­ζο­νται αυ­τήν την ά­πο­ψη. Αυ­τό που ξέ­ρω εί­ναι ό­τι το ζή­τη­μα της α­να­γνώ­ρι­σης της γε­νο­κτονί­ας που α­πα­σχο­λεί τό­σο πο­λύ τις αρ­με­νι­κές κοι­νό­τη­τες θα λυ­θεί α­πό μό­νο του αν η Αρ­με­νί­α γί­νει έ­να ι­σχυ­ρό Κρά­τος. Προς το πα­ρόν, συ­νε­χί­ζου­με το ί­διο λά­θος ε­δώ και 100 χρό­νια, ελ­πί­ζο­ντας να διευ­θε­τή­σου­με τα προ­βλή­μα­τά μας με τη βο­ή­θεια των ξέ­νων δυ­νά­με­ων. Αυ­τό δεν ο­δη­γεί που­θε­νά. Στην κα­λύ­τε­ρη των πε­ρι­πτώ­σε­ων θα κα­τα­φέ­ρου­με να λύ­σου­με με­ρι­κά το­πι­κά προ­βλή­μα­τα, αλ­λά σί­γου­ρα δεν θα πε­τύ­χου­με τον γε­νι­κό στό­χο που εί­ναι η α­να­γνώ­ρι­ση της Αρ­μενι­κής Γε­νο­κτο­νί­ας α­πό την ί­δια την Τουρ­κί­α.

Το Ί­δρυ­μά μας α­πευ­θύ­νε­ται πρω­τί­στως στα ά­το­μα ε­κεί­να που έ­χουν ε­γκα­τα­λεί­ψει την Αρ­με­νί­α πριν α­πό δέ­κα ή εί­κο­σι χρό­νια και που στην πλειο­νό­τη­τά τους εί­ναι σε θέ­ση να ε­πι­στρέ­ψουν στη χώ­ρα και να έ­χουν μια ά­νε­τη ζω­ή. Κα­θώς και σε ά­το­μα της δια­σπο­ράς που α­να­ζη­τούν μια δια­φο­ρε­τική ποιό­τη­τα ζω­ής και δεν θέ­λουν να πε­ρά­σουν τον χρό­νο τους για να δια­τη­ρήσουν την αρ­με­νι­κή τους ταυ­τό­τη­τα έ­χο­ντας ε­ντα­χθεί σε διά­φο­ρους συλ­λό­γους. Τα σαβ­βα­τιά­τι­κα σχο­λεί­α δεν α­πο­τε­λούν εγ­γύ­η­ση ό­τι τα παι­διά τους θα πα­ρα­μεί­νουν Αρ­μέ­νιοι.

Στην Αρ­με­νί­α υ­πάρ­χουν δύ­ο προ­βλή­μα­τα που α­πο­θαρ­ρύ­νουν την ε­πι­στρο­φή: η α­που­σί­α α­νε­πτυγ­μέ­νης α­γο­ράς ερ­γα­σί­ας και η μο­νο­πώ­λη­ση της οι­κο­νο­μί­ας. Η Αρ­με­νί­α δια­θέ­τει πλή­θος ευ­και­ριών, οι ο­ποί­ες πέ­ρα α­πό τους το­μείς ό­που έ­χουν το μο­νο­πώ­λιο οι ο­λι­γάρ­χες, προ­σφέ­ρουν δυ­να­τό­τη­τες ανά­πτυ­ξης. Πι­στεύ­ω κυ­ρί­ως στους το­μείς υ­ψη­λής τε­χνο­λο­γί­ας και υ­πη­ρε­σιών, ι­δί­ως σ’ αυ­τούς που οι πε­λά­τες μπο­ρούν να βρί­σκο­νται στο ε­ξω­τε­ρι­κό, ό­πως για πα­ρά­δειγ­μα, οι νο­μι­κές υ­πη­ρε­σί­ες, οι σχε­δια­στές ι­στο­σε­λί­δων κ.λπ. Εδώ, η ποιό­τη­τα ζω­ής εί­ναι α­νώ­τε­ρη και μπο­ρεί κά­ποιος να συν­διά­σει την ερ­γασί­α του και με άλ­λες δρα­στη­ριό­τη­τες. Ε­πι­πλέ­ον εί­ναι μια ό­μορ­φη χώ­ρα, πο­λύ α­σφα­λής ει­δι­κά για τα παι­διά.

Στό­χοι του Ι­δρύ­μα­τος

Το Ί­δρυ­μά μας έ­χει δια­τυ­πώ­σει τρεις κύ­ριους στό­χους: προ­ώ­θη­ση ε­πα­να­πα­τρι­σμού, υ­πη­ρε­σί­ες για τη διευκό­λυν­ση της ε­πι­στρο­φής και συ­νερ­γα­σί­α με τους αρ­μό­διους φο­ρείς και την ίδια την κοι­νω­νί­α ώ­στε να δη­μιουρ­γη­θεί το κα­τάλ­λη­λο κλί­μα που να εν­θαρ­ρύ­νει την ε­πα­νε­γκα­τά­στα­ση. Για να γί­νω πε­ρισ­σό­τε­ρο σα­φής, έ­χου­με ε­πα­φές με γραφεί­α ευ­ρέ­σε­ως ερ­γα­σί­ας που μας βο­η­θούν και ε­ξη­γούν σε ό­σους το ε­πι­θυ­μούν πώς θα πε­ρά­σουν α­πό μια συ­νέ­ντευ­ξη ώ­στε να εί­ναι ποιο εύ­κο­λη η πρό­σλη­ψή τους στην πα­τρί­δα. Συ­ντάσ­σου­με ε­νη­με­ρω­τι­κά φυλ­λά­δια με ό­λες τις α­πα­ραί­τητες πλη­ρο­φο­ρί­ες στα πλαί­σια μιας μελ­λο­ντι­κής ε­γκα­τά­στα­σης: νο­μι­κής φύσε­ως, ορ­γά­νω­ση με­τα­φο­ράς οι­κο­σκευ­ής, ι­δί­ως με προ­ϋ­πο­λο­γι­σμούς για δια­φορε­τι­κούς τύ­πους οι­κο­γε­νειών και δια­φο­ρε­τι­κούς τρό­πους ζω­ής. Έ­να άλ­λο καθή­κον μας εί­ναι να ε­ξη­γή­σου­με στους Αρ­μέ­νιους δη­μό­σιους υ­παλ­λή­λους ό­τι κά­θε ά­το­μο που έρ­χε­ται να ε­γκα­τα­στα­θεί ε­δώ, εί­ναι έ­νας πλού­τος για τη χώ­ρα και τον ντό­πιο πλη­θυ­σμό και ό­τι οι συ­μπα­τριώ­τες τους δεν παίρ­νουν τη θέση τους στην α­γο­ρά ερ­γα­σί­ας, αλ­λά α­πο­τε­λούν μια πη­γή τε­λεί­ως ι­διαί­τε­ρη, συχνά δη­μιουρ­γι­κής ερ­γα­σί­ας.  

Μέ­λη­μά μας εί­ναι η «α­πο­μυ­στι­κο­ποί­η­ση» της ι­δέ­ας του ε­πανα­πα­τρι­σμού, διό­τι στη δια­σπο­ρά υ­πάρ­χει, εί­ναι α­λή­θεια, μια αρ­νη­τι­κή ει­κόνα για την Αρ­με­νί­α. Δεν ι­σχυ­ρί­ζο­μαι ό­τι ό­λα βαί­νουν κα­λώς ε­δώ, αλ­λά η κα­τάστα­ση δεν εί­ναι α­πελ­πι­στι­κή ό­πως νο­μί­ζουν πολ­λοί. Έ­να με­γά­λο πλε­ο­νέ­κτη­μα που δύ­σκο­λα συ­να­ντά­με αλ­λού, εί­ναι ό­τι ε­δώ μπο­ρεί κά­ποιος να δει πιο εύ­κο­λα και γρή­γο­ρα τα α­πο­τε­λέσμα­τα των προ­σπα­θειών του.

Ό­σον α­φο­ρά τη στρα­τιω­τι­κή θη­τεί­α, αν κά­ποιος ε­πι­θυ­μεί να ε­γκα­τα­στα­θεί στην Αρ­με­νί­α μπο­ρεί να ε­πι­λέ­ξει το νο­μι­κό στά­τους που θα του ε­πι­τρέ­ψει να ζή­σει και να ερ­γα­στεί στη χώ­ρα χω­ρίς να εί­ναι υ­πο­χρε­ω­μέ­νος να υ­πη­ρε­τή­σει στον στρα­τό.

Μπο­ρεί ε­πί­σης, ό­πως οι Αρ­μέ­νιοι πο­λί­τες που εγκα­τέ­λει­ψαν τη χώ­ρα σε μι­κρή η­λι­κί­α, να πε­ρι­μέ­νει να γί­νει 27 χρο­νών και να ε­ξα­γο­ρά­σει τη θη­τεί­α του.

Αλ­λά νο­μί­ζω ό­τι το να υ­πη­ρε­τή­σει τη στρα­τιω­τική θη­τεί­α στην πα­τρί­δα του α­πο­τε­λεί ζή­τη­μα τι­μής για έ­ναν Αρ­μέ­νιο.

Α­πό την ε­ξαγ­γε­λί­α της ί­δρυ­σης του RepatArmenia πριν α­πό έ­να χρό­νο, 450 ά­το­μα α­πευ­θύν­θη­καν σε ε­μάς, α­πό τα ο­ποί­α το 50% προ­έρ­χο­νταν α­πό τη Συ­ρί­α, 13% α­πό τις Η.Π.Α., 12% α­πό τη Ρω­σί­α, ε­νώ οι υ­πόλοι­ποι ή­ταν ο­μο­γε­νείς α­πό τον Λί­βα­νο, τον Κα­να­δά και το Η­νω­μέ­νο Βα­σί­λειο. Εί­μα­στε υ­πε­ρή­φα­νοι διό­τι γύ­ρω στα 100 ά­το­μα βρή­καν ερ­γα­σί­α και άλ­λα 20 ξε­κίνη­σαν τη δι­κή τους α­το­μι­κή ε­πι­χεί­ρη­ση. Πολ­λές ε­ται­ρί­ες, ι­δί­ως αυ­τές που δρα­στη­ριο­ποιού­νται στον το­μέ­α του του­ρι­σμού ή της υ­ψη­λής τε­χνο­λο­γί­ας α­ναζη­τούν συ­νερ­γά­τες α­πό τη δια­σπο­ρά που γνω­ρί­ζουν ό­χι μό­νο ξέ­νες γλώσ­σες, αλ­λά και τις α­γο­ρές. Ορ­γα­νώ­σα­με φό­ρουμ για τον ε­πα­να­πα­τρι­σμό, στο Σαν Φρανσί­σκο, στο Λος Ά­ντζε­λες, στο Λον­δί­νο και στη Μό­σχα. Προ­βλέ­πε­ται να ορ­γα­νωθούν κι άλ­λα μέ­χρι το τέ­λος του έ­τους στη Βη­ρυ­τό και στο Πα­ρί­σι. Τέ­λος, γι’ αυ­τούς που δι­στά­ζουν, εί­μα­στε έ­τοι­μοι να ορ­γα­νώ­σου­με ε­πι­σκέ­ψεις στην Αρ­με­νί­α σε α­το­μι­κό ή ο­μα­δι­κό ε­πί­πε­δο για να τους πα­ρου­σιά­σου­με τη χώ­ρα και τις δυ­να­τό­τη­τες ε­γκα­τά­στα­σης, να τους συ­στή­σου­με σε άλ­λους ε­πα­να­πα­τρι­σθέ­ντες των ο­ποί­ων η ε­μπει­ρί­α θα μπο­ρού­σε να τους εί­ναι χρή­σι­μη. Πρό­σφατα, ορ­γα­νώ­σα­με μια τέ­τοια ε­πί­σκε­ψη σε μια ο­μά­δα Αρ­με­νί­ων της Αι­γύ­πτου. Μπο­ρού­με ε­πί­σης να ορ­γα­νώ­σου­με βι­ντε­ο-συ­νέ­δρια με ο­μι­λη­τές α­πό διά­φο­ρες χώ­ρες. Το μό­νο που χρειά­ζε­ται εί­ναι να έρ­θουν σε ε­πα­φή μα­ζί μας και να δια­τυπώ­σουν τις α­νά­γκες τους στην ι­στο­σε­λί­δα: repatarmenia.org. Συ­μπε­ρα­σμα­τι­κά, α­πό την προ­σω­πι­κή μου ε­μπει­ρί­α μπο­ρώ να πω ό­τι οι συν­θή­κες δεν ή­ταν πο­τέ τό­σο ι­δα­νι­κές γι’ αυ­τούς που ε­πι­θυ­μούν να έρ­θουν και να ζή­σουν στην Αρ­με­νί­α. Α­πλώς, χρειά­ζεται να γί­νει το πρώ­το βή­μα …

Μι­σέλ Ντα­βου­τιάν

Ο πε­νη­ντά­ρης αυ­τός α­πό το Πα­ρί­σι ερ­γά­στη­κε στον το­μέ­α της υ­ψη­λής τε­χνο­λο­γί­ας, κατ’ αρ­χάς στην οι­κο­γε­νεια­κή ε­ται­ρί­α «Davoudian Industries», κα­τό­πιν συγ­χω­νεύ­ο­ντας την «Infodis» και συνε­ται­ρι­ζό­με­νος με την ε­πι­χεί­ρη­ση «Ozone» την ο­ποί­α α­νέ­πτυ­ξε στο ε­ξω­τε­ρι­κό.

Η σχέ­ση του με την Αρ­με­νί­α υ­πήρ­χε πά­ντα, χά­ρις στις συ­νε­χείς δρα­στη­ριότ­ητ­ες της οι­κο­γέ­νειάς του που βο­η­θού­σαν τη χώ­ρα. «Ερ­χό­μουν συχνά στην Αρ­με­νί­α, αλ­λά δεν σκε­φτό­μουν να ε­γκα­τα­στα­θώ ε­δώ. Οι ε­νέρ­γειές μου εί­χαν έ­να ε­ντε­λώς ε­θε­λο­ντι­κό χα­ρα­κτή­ρα, χω­ρίς κα­μιά ε­μπο­ρι­κή σκο­πι­μότη­τα». Ό­πως συ­νέ­βη και με πολ­λούς άλ­λους, η ώ­θη­ση δό­θη­κε με­τά τον σει­σμό του 1988. Με­τά α­πό μια με­λέ­τη της α­γο­ράς και των α­να­γκών της, δη­μιουρ­γεί τον Δε­κέμ­βριο του 2007, μια αρ­με­νι­κή ε­ται­ρί­α πλη­ρο­φο­ρι­κής, την «Apaga Technologies» και για να συμ­βάλ­λει στην α­νά­πτυ­ξη της χώ­ρας, ε­γκα­θι­στά την έ­δρα της ε­ται­ρί­ας του στο Γκιουμ­ρί. «Α­πο­φά­σι­σα να ε­γκα­τα­στα­θώ ε­κεί που άλ­λοι δεν πα­τού­σαν το πό­δι τους. Ή­θε­λα να εί­μαι μα­κριά α­πό την πρω­τεύ­ου­σα και να έ­χω γρή­γο­ρη πρόσβα­ση στα γύ­ρω χω­ριά». Στό­χος αυ­τής της α­πό­φα­σης ή­ταν να δη­μιουρ­γή­σου­με θέ­σεις ερ­γα­σί­ας στα μι­κρά και με­σαί­α χω­ριά της Αρ­με­νί­ας που υ­πο­φέ­ρουν πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό την οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση. Ο ί­διος βρί­σκει πο­λύ γρα­φειο­κρατι­κό το διοι­κη­τι­κό σύ­στη­μα στην Αρ­με­νί­α, ι­δί­ως στους το­μείς των φό­ρων και των δα­σμών. Ω­στό­σο θε­ω­ρεί ό­τι η κα­τά­στα­ση στα­δια­κά βελ­τιώ­νε­ται και ό­τι εί­ναι πο­λύ ση­μα­ντι­κό που υ­πάρ­χουν Αρ­μέ­νιοι α­πό τη δια­σπο­ρά που συ­νει­σφέρουν με τις γνώ­σεις και την ε­μπει­ρί­α τους στην αλ­λα­γή της νο­ο­τρο­πί­ας.

Ζορ­ζ Ταμπα­κιάν

Γεν­νη­μέ­νος στον Λί­βα­νο ό­που σπού­δασε μη­χα­νι­κός, ο Ζορ­ζ Τα­μπακιάν, έ­νας α­πό τους συ­νερ­γά­τες του Ι­δρύ­μα­τος RepatArmenia, ερ­γά­στη­κε επτά χρό­νια στο Ντου­μπά­ι πριν ε­γκα­τα­στα­θεί ο­ρι­στι­κά στην Αρ­με­νί­α, την ο­ποία εί­χε γνω­ρί­σει πα­λαιό­τε­ρα ως του­ρί­στας.

«Α­πό το σχο­λεί­ο, α­κού­γα­με για την “Αρ­με­νί­α, την Πα­τρί­δα …” Στο μυα­λό μας εί­χε ε­ντυ­πω­θεί η ρο­μαντι­κή ει­κό­να της Αρ­με­νί­ας, κά­τι που ή­ταν λά­θος. Η Αρ­με­νί­α εί­ναι μια χώ­ρα με τις κα­λές και τις κα­κές της πλευ­ρές, πρέ­πει να τη δε­χτού­με έ­τσι ό­πως εί­ναι». Το 2010 με­τά τη γέν­νη­ση του πρώ­του του παι­διού, πή­ρε την α­πό­φα­ση να ε­γκα­τα­στα­θεί με την οι­κο­γέ­νειά του στην Αρ­με­νί­α. Σή­με­ρα, ο­μο­λο­γεί ό­τι ο ερ­χο­μός του στην πα­τρί­δα ή­ταν έ­να εί­δος «θε­ραπεί­ας» για να α­παλ­λα­γεί α­πό το συ­ναί­σθη­μα του θύ­μα­τος.

«Αι­σθάν­θη­κα ό­τι δεν ή­μα­σταν έ­νας “ξε­ρι­ζω­μέ­νος” λα­ός, αλ­λά έ­νας λα­ός νι­κη­τής που κα­τά­φε­ρε να ε­πα­να­κτή­σει τα ε­δά­φη του. Σή­με­ρα, εί­μαι πο­λί­της της Αρ­με­νί­ας. Υ­πάρ­χει μια συ­νέ­χεια: κά­πο­τε οι παπ­πού­δες μας ή­ταν φε­ντα­ή­δες, κά­ποια μέ­ρα ο γιος μου θα υ­πη­ρε­τή­σει στον αρ­με­νι­κό στρα­τό».

Κα­τά τη γνώ­μη του για να γνω­ρί­σει κά­ποιος κα­λύ­τε­ρα τη χώ­ρα θα πρέ­πει να πε­ρά­σει πε­ρισ­σό­τε­ρο χρό­νο ώ­στε να κα­τα­λά­βει κα­λύ­τε­ρα την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα της κα­τά­στα­σης στην Αρ­με­νί­α.

Ραφ­φί Κα­σαρ­τζιάν

Ο Ραφ­φί εί­ναι 8 χρο­νών, ό­ταν η οι­κο­γέ­νειά του α­να­γκά­ζε­ται να ε­γκα­τα­λεί­ψει τη Βη­ρυτ­τό για να ε­γκα­τα­στα­θεί κατ’ αρ­χάς στο Ι­ράν και με­τά στις Η.Π.Α. Τα πρώ­τα χρό­νια της ζω­ής του, μέ­νει μα­κριά α­πό τις αρ­με­νι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες, αλ­λά στο πα­νε­πι­στή­μιο Στάν­φορ­ντ ό­που σπου­δά­ζει διε­θνείς σχέ­σεις, έρ­χε­ται για πρώ­τη φο­ρά σε ε­πα­φή με τον Σύλ­λο­γο Αρ­με­νί­ων Φοι­τητών. Στην αρ­χή της ε­παγ­γελ­μα­τι­κής του στα­διο­δρο­μί­ας, δέ­χε­ται μια πρό­σκλη­ση να δι­δά­ξει αγ­γλι­κά στο Ε­ρε­βάν, την πε­ρί­ο­δο που η Αρ­με­νί­α εί­χε μό­λις α­νε­ξαρτη­το­ποι­η­θεί. «Α­μέ­σως έ­νιω­σα ό­τι βρι­σκό­μουν στο σπί­τι μου, έ­στω κι αν οι πρό­γο­νοί μου κα­τά­γο­νται α­πό την Κι­λι­κί­α». Με­τά α­πό ε­νά­μι­συ χρό­νο πα­ρα­μο­νής στη χώ­ρα, θα πρέ­πει να ε­πι­στρέ­ψει στις Η.Π.Α. για να συ­νε­χί­σει τις σπου­δές του, αλ­λά η ι­δέ­α να ε­γκα­τα­στα­θεί στην Αρ­με­νί­α εί­ναι συ­νέ­χεια στο μυα­λό του. Με­ρι­κά χρό­νια αρ­γό­τε­ρα, το 2008, πα­ντρε­μέ­νος πια, πα­τέ­ρας δύ­ο παι­διών και γεμά­τος ε­μπει­ρί­ες σε μια α­με­ρι­κα­νι­κή ε­ται­ρί­α, ο Ραφ­φί Κα­σαρ­τζιάν δέ­χε­ται μια και­νούρ­για πρό­σκλη­ση: να ερ­γα­στεί στην «Icon Communications» στην Αρ­με­νί­α. «Ή­ταν έ­να εί­δος πρό­κλη­σης,διό­τι ή­θε­λα να κα­τα­λά­βω αν μπο­ρού­σα να χρη­σι­μο­ποι­ή­σω στην Αρ­με­νί­α την ε­μπει­ρί­α και τα ε­παγ­γελ­μα­τι­κά ερ­γα­λεί­α που εί­χα α­πο­κτή­σει στη Δύ­ση». Σή­με­ρα, ο Ραφ­φί εί­ναι υ­πεύ­θυ­νος ε­νός το­μέ­α του ο­μί­λου Ε­ντουάρ­ντο Ερ­νε­κιάν στο Ε­ρε­βάν. Ε­ντά­χθη­κε στο Ί­δρυ­μα Repat-Armenia για να βο­η­θή­σει και να με­τα­δώ­σει τις ε­μπει­ρί­ες του. «Για κά­ποιον που εί­ναι πε­τυ­χη­μέ­νος στο ε­ξω­τε­ρι­κό, η ε­γκα­τά­στα­ση στην Αρ­με­νί­α θα μπο­ρού­σε να θε­ω­ρη­θεί έ­να εί­δος ο­πι­σθο­δρό­μη­σης. Εί­ναι α­λή­θεια ό­τι ε­δώ η α­γο­ρά εί­ναι πο­λύ πιο μι­κρή, αλ­λά υπάρ­χει μια ση­μα­ντι­κή δια­φο­ρά: μπο­ρεί να δει κά­ποιος γρή­γο­ρα τα α­ποτε­λέ­σμα­τα των προ­σπα­θειών του», λέ­ει για να προ­σθέ­σει : «Σή­με­ρα, θα μπο­ρού­σα πο­λύ εύ­κο­λα να ε­πι­στρέ­ψω στις Η.Π.Α. α­ξιο­ποιώ­ντας την αρ­με­νι­κή μου ε­μπει­ρί­α, αλ­λά ο­μο­λο­γώ ό­τι δεν έ­χω κα­μιά τέ­τοια πρό­θε­ση. Αι­σθά­νο­μαι από­λυ­τα ε­ναρ­μο­νι­σμέ­νος ε­δώ, τα ι­δα­νι­κά και οι προ­σω­πι­κοί μου στό­χοι συ­μπί­πτουν α­πό­λυ­τα με αυ­τούς της χώ­ρας».

Συμ­βου­λή για ό­σους δι­στά­ζουν να έρ­θουν να ε­γκα­τα­στα­θούν στην Αρ­με­νί­α; «Δεν πρέ­πει να πά­ρουν μιαν α­πό­φα­ση βα­σι­ζό­με­νοι στα συ­ναι­σθή­μα­τα ή στα ό­νει­ρά τους. Η α­πό­φα­σή τους πρέ­πει να εί­ναι ορ­θο­λο­γι­στι­κή».

Share
 

Για να εξασφαλίσουμε τη σωστή λειτουργία του ιστότοπου, μερικές φορές τοποθετούμε μικρά αρχεία δεδομένων στον υπολογιστή σας, τα λεγόμενα «cookies». Οι περισσότεροι μεγάλοι ιστότοποι κάνουν το ίδιο. Περισσότερα...

"Δέχομαι"


ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΙΒΛΙΩΝ


διαφήμιση στο αρμενικά

armenian community

Online Επισκέπτες

Έχουμε 21 επισκέπτες συνδεδεμένους