Αλέν Προστ Εκτύπωση

prost

Ζακ Νταματιάν
Ιανουάριος- Μάιος 2020, τεύχος 103

Τον Φεβρουάριο του 1955, στην πόλη Σαιν-Σαμόν της Γαλλίας, η Μαρί-Ροζ Καρατσιάν, σύζυγος του Αντρέ Προστ, φέρνει στον κόσμο το πρώτο παιδί της οικογένειας. Στα παιδικά του χρόνια, ο μικρός Αλέν, περνώντας πολύ χρόνο με τη μητέρα του και τον παππού του θα εντρυφήσει στην αρμενική του καταγωγή. Παράλληλα, δείχνει ιδιαίτερη κλίση στον αθλητισμό. Θα ασχοληθεί με την πάλη και το ποδόσφαιρο. Δείχνοντας αγωνιστικότητα και πνεύμα νικητή, θα σπάσει πολλές φορές τη μύτη του. Ο ίδιος υποστηρίζει πως όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει γυμναστής.
Η μοίρα του αλλάζει στα 14α γενέθλιά του, σε οικογενειακές διακοπές, όταν για πρώτη φορά δοκιμάζει το καρτ. Κατακτά διάφορα τουρνουά, ενώ το 1975 στέφεται πρωταθλητής Γαλλίας. Το έπαθλο είναι η συμμετοχή στο αναπτυξιακό πρόγραμμα της Ρενό. Μετά από δύο συνεχόμενες πρωτιές, έχοντας υποσκελίσει και πιο έμπειρους οδηγούς, παίρνει προαγωγή για τη Φόρμουλα 3. Το 1979 κατακτά τόσο το εθνκό όσο και το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, προκαλώντας το ενδιαφέρον ομάδων της Φόρμουλα 1. Τελικά, τον κερδίζει η βρετανική Μακλάρεν. Στο πρωτάθλημα του 1980 ξεκινά εντυπωσιακά, ωστόσο κάποια μικροατυχήματα τον πάνε πίσω. Τελικά κατατάσσεται στη 15η θέση, ένα φυσιολογικό πλασάρισμα για πρωτάρη. Οι υπεύθυνοι της εταιρίας του χρεώνουν ευθύνες, με αποτέλεσμα ο Προστ να «σπάσει» το συμβόλαιό του. Η επόμενη χρονιά τον βρίσκει στη Ρενό, όπου πειραματίζεται έναν νέο κινητήρα τούρμπο, ο οποίος, όμως, εμφανίζει προβλήματα κατά τη διάρκεια των αγώνων. Ο Προστ πετυχαίνει την πρώτη του νίκη στο γκραν πρι της Γαλλίας, και τελικά κατατάσσεται στην 5η θέση. Το 1982 ανεβαίνει στην 4η θέση.
Στο μεταξύ, στην προσωπική του ζωή έχει ήδη δημιουργήσει τη δική του οικογένεια με δύο γιους, τον Νικολά, που έμελλε να ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του, και τον Σάσα, ενώ έχει και μια κόρη εκτός γάμου, τη Βικτώρια. Το 1983 μετακομίζουν στην Ελβετία. Είναι η χρονιά που η Ρενό δείχνει να έχει λύσει το πρόβλημα με το τούρμπο και ο Προστ επελαύνει για την πρωτιά. Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετικη και στα τελευταία γκραν πρι εγκαταλείπει τρεις φορές την πίστα, τις δύο εξαιτίας του κινητήρα. Απολύεται και γίνεται το εξιλαστήριο θύμα από τον Τύπο της Γαλλίας. Παρ’ ότι όμως αποφασίζει, υπό το βάρος της απογοήτευσης, να εγκατασταθεί στην Ελβετία, τα χρώματα της γαλλικής σημαίας θα κοσμούν το κράνος του μέχρι το τέλος της καριέρας του.
Επιστρέφει στη Μακλάρεν και η καριέρα του εκτοξεύεται, συμπαρασύροντας παράλληλα και την ομάδα. Στην πρώτη σεζόν χάνει την πρωτιά για μισό βαθμό από τον Νίκι Λάουντα, της ίδιας εταιρίας. Το 1985 γίνεται ο πρώτος Γάλλος που κατακτά τον τίτλο της Φόρμουλα 1. Παρασημοφορείται από τον πρόεδρο Φρανσουά Μιτεράν ως Ιππότης του Τάγματος Τιμής. Θα λάβει και τον τίτλο τιμής του μέλους του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Την επόμενη χρονιά επαναλαμβάνει την επιτυχία του, αφού «κονταροχτυπιέται» με τους δύο πιλότους της βρετανικής Ουίλιαμς, Νάιτζελ Μάνσελ και Νέλσον Πικέ. Δέχεται, όμως, ένα ισχυρό πλήγμα στην προσωπική του ζωή, καθώς φεύγει από τη ζωή ο μικρός του αδερφός, Ντανιέλ, χτυπημένος από την επάρατη νόσο.
Ακολουθεί μια τέταρτη θέση και μια δεύτερη, πίσω από τον Άιρτον Σένα. Παρ’ ότι βρίσκονται στην ίδια ομάδα, ξεκινά μεταξύ τους ένας σκληρός ανταγωνισμός, που πρόκειται να εξελιχθεί σε αμοιβαία αντιπάθεια, με αντεγκλήσεις και συγκρούσεις τόσο στην πίστα όσο και σε λεκτικό επίπεδο. Ο Αλέν Προστ θα πάρει τη ρεβάνς το 1989, όταν επανέρχεται στο θρόνο του.
Το 1993 επανέρχεται με την Ουίλιαμς και κατακτά το πρωτάθλημα, κλείνοντας με τον ιδανικότερο τρόπο την παρουσία του στις πίστες. Στην τελευταία του εμφάνιση στο γκραν πρι της Αδελαΐδας ο Σένα τον αγκαλιάζει, προκαλώντας έκπληξη στον Αλέν Προστ. Λίγους μήνες αργότερα, στην κηδεία του Βραζιλιάνου πιλότου, θα είναι μεταξύ αυτών που θα κρατήσουν το φέρετρο και θα δηλώσει ότι «πέθανε και ένα δικό μου κομμάτι». Ο Γαλλοαρμένιος πιλότος διακρίθηκε για τη συντηρητική, ασφαλή και ορθολογική του οδήγηση, που στηριζόταν στη λογική και τη σωστή ρύθμιση του οχήματος. Γι’ αυτό του προσδόθηκε το προσωνύμιο «καθηγητής». Με 4 παγκόσμια πρωταθλήματα και 51 καρώ σημαίες, θεωρείται ένας απο τους κορυφαίους οδηγούς στην ιστορία της Φόρμουλα 1.
Το 1997 δημιουργεί τη δική του ομάδα, αγοράζοντας τη μικρομεσαία Λιζιέ και μετονομάζοντάς την σε Προστ Γκραν Πρι. Αν και ξεκίνησε σχετικά καλά, το εγχείρημα τελικά απέτυχε, και το 2002 η εταιρία διαλύθηκε υπό το βάρος χρεών. Εργάστηκε, επίσης, ως σχολιαστής για τη γαλλική τηλεόραση, υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων της Ρενό και τεχνικός σύμβουλος στη Μακλάρεν.
Ο Αλέν Προστ ποτέ δεν έκρυψε την αρμενική καταγωγή του. Το 2007, όταν ο αντιδήμαρχος Μασσαλίας Ντιτιέ Παρακιάν του απένειμε το βραβείο «Αρμενικός Καίσαρ», τον ανώτερο τίτλο τιμής για τους εκπροσώπους της αρμενικής κοινότητας της Γαλλίας, είπε τα εξής: «Η μητέρα μου είναι Αρμένισσα και τα παιδικά μου χρόνια τα έχω περάσει κοντά στον παππού μου, που μου διηγούταν πολλές και διάφορες ιστορίες για την Αρμενία. Όταν είσαι 10 ετών, δεν είναι παρά μια ιστορία. Αυτές τις ιστορίες αρχίζεις να τις συνειδητοποιείς στο σύνολό τους πιο αργά. Σήμερα, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Δε μιλάω αρμενικά, αλλά είμαι Αρμένιος, και αυτό είναι το πιο σημαντικό».